Ποντίκια στο τρόλει αρ. 12

Σαν σήμερα, πριν 7 χρόνια, επί μνημονιακής διακυβέρνησης Σαμαρά ένο νέο παιδί χάνει τη ζωή του εξαιτίας ενός εισητηρίου ΜΜΜ αξίας 1.20 Ευρώ.
Οι λόγοι που έστειλαν μια φαμίλια στο πένθος, οι αδικίες που συνέβησαν είναι ακόμα εδώ, τα μνημόνια είναι ακόμα εδώ.

Του Γιάννη Μακριδάκη

Μια ολόκληρη μέρα ανεβοκατέβαινα σε λεωφορεία και τρόλει. Δίχως εισιτήριο. Γιατί να βγάλω εισιτήριο; Αφού έκανα βόλτες φαινομενικά άσκοπες, έτσι θα λεγε κάποιος νοικοκυραίος, “συγγραφέας” ίσως, αν ήταν σε θέση να με παρακολουθεί ολημερίς αλλά ποιος νοικοκυραίος, “συγγραφέας” ίσως, θα το κανε αυτό, να παρακολουθεί δηλαδή όλη μέρα άσκοπα έναν που μπαινοβγαίνει άσκοπα μες στα λεωφορεία.

Εγώ είχα όμως τον σκοπό μου. Μόνο που δεν ήτανε σκοπός οικονομικός. Γι αυτό ήτανε άσκοπος για τον κάθε νοικοκυραίο, “συγγραφέα” ίσως. Διότι, δεν έφτανε που κάνοντας άσκοπες βόλτες όλη μέρα, κατεβαίνοντας από το ένα λεωφορείο και ανεβαίνοντας στο επόμενο, δεν κέρδιζα χρήματα, ούτε είχα ως σκοπό μου να κερδίσω, δεν έφτανε λέω αυτό αλλά ξόδευα κι από πάνω ασκόπως και τον χρόνο μου, και όπως είναι πασίγνωστο εδώ και πολλά χρόνια σε κάθε νοικοκυραίο, “συγγραφέα” ίσως, ο χρόνος είναι χρήμα, άρα με τις άσκοπες βόλτες μου όχι μόνο δεν κέρδιζα ή δεν στόχευα να κερδίσω χρήμα αλλά έχανα κιόλας. Σπαταλούσα τη μέρα μου διπλά άσκοπα δηλαδή, δίχως κέρδος κέρατα, κι ας μην είχα φαινομενικά οικονομική χασούρα αφού δεν είχα πληρώσει κανένα εισιτήριο όλη μέρα, ούτε και σκόπευα να πληρώσω.

Υγεία και τέρατα

FOSPHOTOS / Panayiotis Tzamaros

Του Γιάννη Μακριδάκη

Από τη στήλη “Λοξη πορεία”  στο thepressproject

Τρανή απόδειξη αυτής της κατάντιας, εδώ στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, η τοποθέτηση ενός πολιτικού παλιάτσου ως κυβερνητικού υπεύθυνου για την Υγεία των πολιτών της χώρας, γεγονός που δείχνει την πλήρη απαξίωση των ανθρώπων – ατόμων από το ίδιο το σύστημα.

Το σημείο τομής των δύο βασικών υποστάσεων του σύγχρονου ανθρώπου, δηλαδή της ανθρώπινης-βιολογικής και της ατομικής-καταναλωτικής, είναι η Υγεία. Ομοίως βέβαια και της τρίτης υπόστασής του, της ψηφιακής, η οποία όμως, αν και ραγδαίως αναπτυσσόμενη δεν αφορά ακόμη το σύνολο των καταναλωτών, οπότε, αυθαίρετα πράττων, δεν την κατατάσσω στις βασικές υποστάσεις.

Άλλος δρόμος δεν υπάρχει

Του Γιάννη Μακριδάκη

Σήμερα πήγα από το πρωί σε ένα κοντινό χωριό, όπου κάποιοι φίλοι ήθελαν να κάνουμε μια σπορά σε ένα μικρό χωράφι τους. Ξεκινήσαμε κατά τις 11 το πρωί να φτιάχνουμε σαμάρια, κατόπιν κοσκινίσαμε αργιλόχωμα, κάναμε σβώλους και τους αφήσαμε να ξεραθούν για τους σπείρουν τα παιδιά αύριο.

Μας πήρε 4 γεμάτες ώρες αυτή η εργασία και περί ώρα 3 το μεσημέρι φτιάξαμε την σαλάτα μας με όλα τα διάφορα λαχανικά και πρασινικά που μαζέψαμε από το χωράφι. Μόλις η βαθιά γαβάθα με την σαλάτα πήρε την θέση της στο τραπέζι και ετοιμαστήκαμε να καθίσουμε κι εμείς γύρω της, να σου και μπαίνει μέσα ένας θείος της φίλης, τον οποίον είχα ξαναδεί το καλοκαίρι όταν ήρθε στο σεμινάριο φυσικής καλλιέργειας που οργάνωσα στα πλαίσια του Απλεπιστημίου στην Βολισσό.

Για τον Παύλο, για την Χρύσα

Του Γιάννη Μακριδάκη

Όλες αυτές τις μέρες ένας πόνος βουβός σιγοβράζει μέσα μου, ψάχνει τρόπο να απλώσει, να με κυριεύσει και να βγει, να εκφραστεί αλλά μάταια.

Η οργή επιβάλλεται και τον σπρώχνει στης ψυχής τα βαθιά, δεν τον αφήνει να με κυριέψει, να σπάσω.

Τζαμπατζής συγγραφέας

Του Γιάννη Μακριδάκη

Ένα παιδί σκοτώθηκε πηδώντας από το τρόλει επειδή το έπιασε ο ελεγκτής χωρίς εισιτήριο και μια καταξιωμένη της κοινωνίας των ισοπεδωμένων νεοελλήνων συγγραφεύς και ακαδημαϊκός, αποκάλεσε τζαμπατζή τον νεκρό και βρήκε ευκαιρία να εκφράσει τα αλαζονικά της διαπιστευτήρια στην ωμότητα του συστήματος, ίσως για να κερδίσει κάποιο λογοτεχνικό βραβείο ή κάποια “θέση περιωπής”, ίσως όμως, το πιθανότερο, για να ανταποδώσει τα όσα τόσα χρόνια απόλαυσε ως συστημική βαθιά.

Η εν λόγω κυρία και οι γνωστοί σε όλους μας όμοιοί της και κολλητοί της “συγγραφείς”, καθώς και ένας μεγαλύτερος σε αριθμό μελών παρόμοιος εσμός, αυτός των σιωπηρών “συγγραφέων”,  είναι η τρανή απόδειξη του ξεπεσμού της νεοελληνικής κοινωνίας στην αναξιοπρέπεια, της κρίσης πολιτισμού, ιδεολογιών, ανθρωπισμού, που βιώνουμε εδώ και δεκαετίες. Είναι η απόδειξη της ξεφτίλας μας ως νεοέλληνες ισοπεδωμένοι και μεταλλαγμένοι σε καταναλωτές.

Η ΕΡΤ μπορεί να ρίξει τη χούντα

Του Γιάννη Μακριδάκη

Χθες συμμετείχα στην ανοιχτή συζήτηση που έγινε στο προαύλιο της ΕΡΤ, με θέμα την συνέχιση και την κλιμάκωση του αγώνα των εργαζομένων και των αλληλέγγυων εκεί και έκανα τις προτάσεις μου, τις οποίες καταθέτω και από δω, έτσι για να υπάρχουν και γραμμένες.

Πριν από αυτές μια διαπίστωση. Ενώ οι πολίτες που στέκονται αλληλέγγυοι στο εγχείρημα της ΕΡΤ θεωρούν ότι αυτή τη στιγμή η δημόσια τηλεόραση βρίσκεται υπό κατάληψη, οι ίδιοι οι έργαζόμενοι, σύμφωνα και με την διευκρίνιση της Αγλαϊας Κυρίτση δεν μιλούν περί κατάληψης και δεν νιώθουν ως καταληψίες αλλά ως μη απολυμένοι που συνεχίζουν απλά΄την εργασία τους και την περιφρούρηση των μηχανημάτων. Αυτή η διαφορά οπτικής είναι η γενεσιουργός αιτία του οποιουδήποτε εκφυλισμού του κινήματος και επιβάλλεται να αρθεί σήμερα. Σε οποιοδήποτε κράτος της υφηλίου, αν η δημόσια τηλεόραση ήταν στα χέρια των πολιτών επί ένα σχεδόν μήνα και λειτουργούσε ελεύθερη, δίχως την κρατική χειραγώγηση, η κυβέρνηση δεν θα είχε σταθεί, πόσω μάλλον ο αγώνας των πολιτών δεν θα είχε εκφυλιστεί αλλά θα φούντωνε με ρυθμούς πυρκαγιάς σε πευκοδάσος υπό θυελλώδεις ανέμους. Εδώ, με μια ΕΡΤ επί ένα μήνα να παίζει, το ότι το Κίνημα ξεφουσκώνει αντί να έχει ρίξει την κυβέρνηση, σημαίνει ότι κάτι πάει λάθος. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την διαφορά της οπτικής, από το ότι οι εργαζόμενοι λειτουργούν ακόμα ως να διαφυλάττουν τους εαυτούς και τις θέσεις τους, και ενδεχομένως την νέα τους σύμβαση στον νέο ραδιοτηλεοπτικό φορέα που θα δημιουργηθεί.

Η Ελλάδα σε άγρυπνο κώμα

Του Γιάννη Μακριδάκη

Οι Τούρκοι εξεγέρθηκαν για να βάλουν φρένο στον κατήφορο και την οπισθδρόμηση της κοινωνίας αλλά και στην εκποίηση της πατρίδας τους από την εκλεγμένη φασιστική κυβέρνηση Ερντογάν

Οι Έλληνες ακόμα κάθονται και κοιτούν με αδιαφορία τον δικό τους κατήφορο και την δική τους οπισθοδρόμηση που προωθεί και χτίζει μέρα με την ημέρα η εκλεγμένη φασιστική κυβέρνηση Σαμαρά-Κουβέλη-Βενιζέλου

Ευχές για την αποφοίτηση της Εβελίνας Βενιζέλου

Του Γιάννη Μακριδάκη

Σήμερα από το πρωί πέφτω πάνω σ’ αυτή τη φωτογραφία του κοριτσιού, που μαζί με τους γονείς του μοιάζουν πανευτυχείς για την αποφοίτησή του από την τάδε σχολή του τάδε αμερικανικού πανεπιστημίου και μου δημιουργεί απέραντη θλίψη.

Δεν εστιάζω βεβαίως καθόλου στο ότι ο πατέρας του κοριτσιού είναι αυτός που είναι, αν και θα πρεπε, διότι είναι απόδειξη πως αυτοί που έχουν θέσεις εξουσίας, αλλά και οι πλούσιοι σε χρήμα, τους πρώτους που καταστρέφουν και καταδικάζουν (ίσως ισόβια) στην αμάθεια και στην ευτελή ζωή, είναι τα παιδιά τους.

Εστιάζω μονάχα σε αυτό το κορίτσι, το οποίο γελάει με συστολή, δείχνει σεμνό και προσγειωμένο, προφανώς θα είναι και ευφυές, παρόλα αυτά είναι θύμα ενός πλαστού σύμπαντος, με ευτελείς αξίες, τις οποίες για να υπηρετήσει όσο πιο χειραγωγημένο, αμαθές και άβουλο γίνεται, σπουδάζοντας στα ανώτερα ιδρύματά του, του πρόσφεραν κάθε οικονομική δυνατότητα και κάθε στήριξη οι γονείς του.

Προσωπική Ανάσταση

Του Γιάννη Μακριδάκη

Το παρακάτω κείμενο γράφτηκε για να δημοσιευτεί στο http://www.imerologioanergou.gr αλλά δεν έγινε δεκτό από το σύστημα του ιστοτόπου λόγω υπέρβασης του αριθμού των χαρακτήρων. Το ανεβάζω λοιπόν εδώ:

Μεθαύριο κλείνω 15 χρόνια άνεργος. Μάης του 1998 ήτανε όταν ξύπνησα ένα πρωί και μόλις είδα τον εαυτό μου στον καθρέφτη έβαλα τα κλάματα. Ήμουν 27 ετών τότε και ξαφνικά με είδα μπροστά μου στα 60 και τρόμαξα.

Μιλώντας με ένα σκιάχτρο

Tης ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ

Μια χώρα χαμογελαστών δούλων. Μια χώρα εξαρτημένων επιχειρηματιών και κοστουμαρισμένων στελεχών, μια χώρα εργατών με στολές, με κράνη, με γιλέκα, μια χώρα που ξεπουλά τη γη και τους φυσικούς πόρους της, ώστε να μη σηκώσουμε κεφάλι ποτέ.

Αυτή είναι η εικόνα της σημερινής Ελλάδας για τον Γιάννη Μακριδάκη, κάπως έτσι την περιγράφει στη δημοφιλή ιστοσελίδα του (www.yiannismakridakis.gr) και μέσα απ’ αυτήν την Ελλάδα ξεχώρισε τα τελευταία χρόνια ο ίδιος, μ’ όλες του τις ιδιότητες: ως ζωντανή μνήμη του νησιού του, της Χίου, ως οικολόγος-ακτιβιστής και, πάνω απ’ όλα, ως συγγραφέας που προτείνει κι ενσαρκώνει ένα εναλλακτικό μοντέλο ζωής, μέσα στη φύση, ριζωμένο στην παράδοσή μας.

Ελλάδα, 21ος αιώνας

Του Γιάννη Μακριδάκη

Σήμερα μου ήρθε κι εμένα όπως σε 2.500.000 Έλληνες πολίτες η απειλητική επιστολή ρύθμισης των (πενιχρών) χρεών μου προς το δημόσιο με πρόσκληση να τα εξοφλήσω πριν προβούν σε λήψη μέτρων εις βάρος μου, όπως είναι, λένε, υποχρεωμένοι από τον Νόμο να κάνουν.

Η είδηση όμως δεν είναι αυτή.Η είδηση είναι ότι δίπλα στο τελικό ποσό που καλούμαι να καταβάλω, υπάρχει τυπωμένη η εξής φράση: “Ισοτιμία σε Δρχ.” και ένας κύκλος κενός.Το λόμπι της δραχμής έχει το άντρο του μέσα στο Υπουργείο Οικονομικών και αναμένει την τελική ισοτιμία για να κάνει τον μόνο τον πολλαπλασιασμό!

Φρεγάτες και φθηνοί εργάτες

Toυ Γιάννη Μακριδάκη

Συγγραφέα

Όλο αυτό που συμβαίνει με τις κατά τόπους επισκέψεις πρωθυπουργών πλασιέ, δείχνει με τον πιο σαφή τρόπο την κατάντια της πολιτικής στον καπιταλιστικό μας μεσαίωνα.

Η Μέρκελ έρχεται ταξίδι αστραπή για να διεκδικήσει τους ΟΤΑ, την παραγωγή “πράσινης” ενέργειας και την διαχείριση των απορριμμάτων μας, ο Ολάντ για τα νερά μας και για να μας πουλήσει φρεγάτες, ο Σαμαράς πάει στο Κατάρ έχοντας όλη την Ελλάδα προς πώληση. Πρωθυπουργοί, καγκελάριοι, εμίρηδες και κακομοίρηδες γυρολόγοι από σπίτι σε σπίτι, συνοδεία των αφεντικών τους, μπας και εξασφαλίσουν μερδικό από το όποιο χρήμα κυκλοφορεί ή μπορεί να κυκλοφορήσει.

Η ανθρωπότητα έχει μνήμη χρυσόψαρου

Tου Γιάννη Μακριδάκη

Τυχεροί είστε, μας έλεγαν, εσείς δεν ζήσατε Πόλεμο, δεν ζήσατε Πείνα, δεν ζήσατε Κατοχή, δεν ζήσατε Χούντα, και ήτανε βέβαιοι, αμαθείς κι αυτοί, ότι όλα αυτά πια περάσανε και δεν πρόκειται να ξαναρθούν ποτέ. Τώρα που έγινε η θάλασσα γιαούρτι, χάσαμε το κουτάλι, λέγανε για τους εαυτούς τους κι εμείς δεν κατανοούσαμε ούτε μπορούσαμε να νιώσουμε στο παραμικρό τα λόγια τους, σαν παραμύθια ακούγονταν στ’ αυτιά μας, σαν ιστορίες εποχών παλαιών, περασμένων ανεπίστροφα. Τίποτα δεν μας άγγιζε, άτρωτοι ήμασταν. Ούτε η παλιά δυστυχία μάς αφορούσε, ούτε το ότι ήμασταν “τυχεροί” όπως λέγανε. Η κάθε γενιά ζει την εποχή που της έλαχε, απλά και κυνικά.

Καλή λευτεριά στον καθένα

Του Γιάννη Μακριδάκη

Του Αγίου Λευτέρη σήμερα, έτσι μου είπε ο κύριος Μηνάς. Τον είδα την ώρα που γύριζα από το χωράφι, να βγαίνει από την χωριοκκλησιά βαστώντας ένα μεγάλο κομμάτι άρτου και να κατευθύνεται προς το καφενείο.

Καλή λευτεριά λοιπόν, του απάντησα

Και μόλις γύρισα σπίτι, διάβασα την είδηση:

“Δικαίωμα κατάσχεσης κάθε εθνικού περιουσιακού στοιχείου της χώρας, χωρίς εξαιρέσεις, αποκτά η Τρόικα βάσει της δανειακής σύμβασης, όπως δημοσιεύτηκε την Πέμπτη στο Φύλλο Εφημερίδας Κυβερνήσεως, με αριθμό 240.

Φτώχυνε η Ελλάδα από ανθρώπους πρώτα

Του Γιάννη Μακριδάκη

Το πιο σπουδαίο απ’ όλα είναι ότι δημοσιεύοντας βιβλία και κείμενα, επικοινωνούν μαζί σου πολλοί άνθρωποι, που αλλιώς δεν θα τους είχες γνωρίσει.

Ένα από τα μέηλ που έφτασε είναι από Γερμανία, μετανάστρια εδώ και 25 χρόνια, όχι τωρινή, η αποστολέας του, η οποία σε μια φράση τα λέει όλα για την κατάντια της Ελλάδας. Όχι την σύγχρονη αλλά την πρωτινή κατάντια, αυτήν που οδήγησε εδώ.

Βάλτε τα σωσίβια, περνάμε κάβο

Εδώ και μέρες νιώθω σαν επιβάτης του Τιτανικού, που ακούει από γύρω γύρω όμορφα λόγια και μουσικές ενώ το πλοίο ήδη έχει συγκρουστεί με το παγόβουνο και μπάζει νερά αλλά ο καπετάνιος, ζαλισμένος από τις μουσικές και τις φιλοφρονήσεις, διατείνεται πως περνάμε τον τελευταίο κάβο, εννοώντας προφανώς με κατεύθυνση προς τον λιμένα προορισμού μας.

Αν θα φτάσουμε ημιβυθισμένοι ή αν θα βυθιστούμε απάνω στον κάβο, οπότε θα είναι και πολύ δύσκολη η επιχείρηση διάσωσης ναυαγών λόγω των τεταμένων επί του κάβου καιρικών συνθηκών, αυτό αποτελεί ένα σημαντικό ερώτημα το οποίο αναμένει τις αμερικανικές εκλογές για να απαντηθεί.

Έχει ο καιρός γυρίσματα

Πάντως είναι άκρως εντυπωσιακό και εξοργιστικό. Κάθε τόσο μας πετούν και μια είδηση όπως τόσοι δήθεν τυφλοί έπαιρναν παράνομα επίδομα, τόσοι συγγενείς νεκρών συνέχιζαν να παίρνουν επί χρόνια παράνομα την σύνταξη του μακαρίτη, τόσοι καλλιτέχνες δήλωναν ψίχουλα ενώ έκαναν χλιδάτη ζωή, τόσοι βοσκοί ή έμποροι είχαν τόσες καταθέσεις αδήλωτες.

Αφιέρωση

του Γιάννη Μακριδάκη

“Στην αρχή, όταν επηγαίναμε, είχενε κύμα η θάλασσα κι εμείς θα ταξιδεύαμε με ψαρόβαρκες, με πανί και με κουπιά. Και περιμέναμε να καλμάρει λίγο η θάλασσα. Κι ερχόντανε οι γυναίκες και βάζανε εικόνες μέσα στη θάλασσα, να γαληνέψει η θάλασσα, να μπορέσομε να ταξιδέψομε. Όταν νύχτωσε, με τη βοήθεια του Θεού, εκάλμαρεν η θάλασσα και έρχονται έντεκα ψαρόβαρκες. Και φύγαμε κονβόι. Και ξεκινούμε κατά τις 9 η ώρα γιατί έπρεπε να νυχτώσει. Και πηγαίναμε κοντά κοντά στη Χίο, δηλαδή δεν πήγαμε αμέσως απέναντι προς την Τουρκία. Τα παράλια της Χίου ακολουθούσαμε. Εμείς είμαστε η τελευταία βάρκα. Καμιά εικοσαριά αθρώποι μέσα και τέσσερις στο κουπί. Εν τω μεταξύ η αδελφή μου, μωρό, το ‘χε τυλιγμένο σ’ ένα χράμι η μαμά μουκαι αυτό ζαλίστηκε, φαίνεται, με τη θάλασσα και άρχισε να κλαίει, να κλαίει γοερά και να φωνάζουνε μες στη βάρκα: “Πετάξτε το παιδί στη θάλασσα, θα μας πιάσουνε οι Γερμανοί”….

Η εμφανής μεθόδευση

του ΓΙΑΝΝΗ ΜΑΚΡΙΔΑΚΗ

Χτες βγήκε για πρώτη φορά μια είδηση για το πόσο κοστίζει ετησίως η ανεργία στην Ελλάδα και μάθαμε ότι το εν λόγω κόστος ανέρχεται στα 4 δις ευρώ. Οι ασφαλιστικές εισφορές που χάνονται συν τα επιδόματα ανεργίας που χορηγούνται, είναι οι συνιστώσες αυτού του κόστους.

Η είδηση φαίνεται συνηθισμένη αλλά δεν είναι. Είναι το πρώτο βήμα για την στοχοποίηση των ανέργων από ένα σύστημα που “υποδεικνύει” στους ναζιστές θύτες του τα υποψήφια θύματά τους για να αρχίσουν αυτοί τη βρομοδουλειά.

Όπως το ίδιο σύστημα στοχοποίησε τις οροθετικές πόρνες και τους μετανάστες, τώρα θέτει εμπρός στο στόχαστρο των ναζί συνεργών του τους άνεργους.