Τα πολιτικά φρένα της «ενισχυμένης εποπτείας»

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Η τελετουργία των μεταμνημονιακών αξιολογήσεων ξεκινά, αλλά οι προθέσεις των δανειστών είναι ακόμη διφορούμενες – Το μήνυμα Βάιντμαν και ο ρόλος του ΔΝΤ

Η παρουσία του επικεφαλής της γερμανικής κεντρικής τράπεζας Bundesbank, του Γένς Βάιτμαν, στην Αθήνα τις προηγούμενες μέρες έδωσε το στίγμα του τρόπου που αντιλαμβάνονται οι Ευρωπαίοι εταίροι-δανειστές τη μεταμνημονιακή εποχή και τα όρια των συνεπαγόμενων ελευθεριών της. Ο –κατά ένα σενάριο– προαλειφόμενος ως διάδοχος του Ντράγκι στην ΕΚΤ, μιλώντας στην Ένωση Ελληνικών Τραπεζών, χρησιμοποίησε μια εμβληματική διατύπωση: «Οι αγορές είναι σκληρές, δεν μπορείς να διαφωνείς μαζί τους», είπε, αναφερόμενος στον τρόπο που αξιολογούν τη δημοσιονομική κατάσταση μιας χώρας και, συνεπώς, τη βιωσιμότητα του χρέους της.

Αυτό είναι η μισή αλήθεια. Γιατί στην περίπτωση της Ελλάδας κάτοχοι του μεγαλύτερου μέρους του χρέους της είναι οι Ευρωπαίοι δανειστές και όχι οι αγορές, που προς το παρόν δεν ρισκάρουν κάτι. Επομένως, οι αγορές κρέμονται από τα χείλη των δανειστών και αξιολογούν κάθε λέξη τους που μπορεί να υποδηλώνει ανησυχία για την οικονομική πολιτική που ασκεί μια χώρα σε καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας. Όσο κι αν η εποπτεία αυτή είναι ηπιότερη της μνημονιακής επιτροπείας, οι Ευρωπαίοι δανειστές διατηρούν το προνόμιο να στέλνουν εκείνα τα μηνύματα στις αγορές που θα παρατείνουν τον αποκλεισμό της Ελλάδας από τον δανεισμό. Έτσι, η διατύπωση του κ. Βάιντμαν ότι «δεν μπορείς να διαφωνείς με τις αγορές», υπονοεί επίσης ότι «δεν μπορείς να διαφωνείς με τους δανειστές σου».

Με τις πλάτες ΕΚΤ και ΔΝΤ…

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Η «ρουκέτα» Στουρνάρα διασταυρώνεται με ρητούς και υπόρρητους σχεδιασμούς των δανειστών για τη μεταμνημονιακή επιτήρηση της χώρας

Η πορεία για την ολοκλήρωση της μνημονιακής οκταετίας, με κάποιας μορφής έξοδο από την μνημονιακή επιτήρηση, φαίνεται μη αναστρέψιμη. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τον προσεχή Αύγουστο ο κύκλος της βίαιης προσαρμογής που επιβλήθηκε στην Ελλάδα –υπό ένα καθεστώς απόλυτης εξαίρεσης από κάθε θεσμικό, διεθνές ή ευρωπαϊκό, πλαίσιο– θα κλείσει. Το πώς ακριβώς θα κλείσει δεν είναι ακόμη σαφές. Η «καθαρή έξοδος» που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση σημαίνει τη μετάβαση σε ένα καθεστώς επιτήρησης που δεν είναι ακόμη διαμορφωμένο. Η ευρωπαϊκή «κανονικότητα» στο σύνολό της είναι υπό διαπραγμάτευση, στο πλαίσιο της συζήτησης για τη μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης που ήδη άνοιξε και, θεωρητικά θα ολοκληρωθεί μέχρι τον Ιούνιο του 2018. Ποιο πλέγμα εξουσίας και με ποιες ισορροπίες ανάμεσα στους επιμέρους πόλους του –την Κομισιόν, τον πιθανό υπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης, τον ESM στην εκδοχή του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου και την ΕΚΤ–  θα ασκεί την επιτήρηση στην ελληνική και κάθε «αποκλίνουσα» οικονομία δεν το γνωρίζουμε ακόμη.

Κυβερνητικός σαδομαζοχισμός

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Οι δανειστές κάνουν καψόνια ακόμη και για την «προληπτική γραμμή» που επέβαλαν, ενώ η συγκυβέρνηση τους υποδεικνύει τα… όργανα των επόμενων βασανιστηρίων

Η τρόικα θα επιστρέψει στην Αθήνα. Ανεξάρτητα από την παραπλανητική σύγχυση που δημιουργούν από τη μια πλευρά οι αόριστες απαντήσεις των εκπροσώπων ΔΝΤ και Κομισιόν και από την άλλη η κυβερνητική αδημονία για «σύντομη επιστροφή», οι εκπρόσωποι των δανειστών θα έρθουν για να ολοκληρώσουν την 5η (για την Ε.Ε.) ή 6η (για το ΔΝΤ) αξιολόγηση μέσα στο πρώτο δεκαπενθήμερο του Νοέμβρη.

Ένα κουβά σκ@#ά για τη Γάζα*

Ο Τζαμάλ, άρτι αναδυθείς από τον λάκκο με τα σκατά, αλλά περιχαρής για τη θυσία του. Για τι ή για ποιον θα μπορούσαν, άραγε, να μπουν σ’ ένα λάκκο σκατά ο Ζούκενμπεργκ ή ο Γκέιτς; Δεν μιλάμε για λεφτά, αυτό το έχουν ήδη κάνει..

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Στην ταινία Slamdog Millionaire, του Ντάνι Μπόιλ, ένα λιλιπούτειο αλάνι παραγκούπολης στην Ινδία, 6-7 χρόνων, βυθίζεται σε ένα λάκκο με περιττώματα, που αντιστοιχούν μάλιστα στις διατροφικές συνήθειες και τις συνθήκες υγιεινής της πλειοψηφίας των φτωχών Ινδών, προκειμένου να καταφέρει να πάρει αυτόγραφο από τον αγαπημένο του σταρ του Μπόλιγουντ. Λουσμένος από την κορφή μέχρι τα νύχια στον κιτρινοπράσινο δυσώδη πολτό που θα εξόντωνε και ελέφαντα, διασχίζει περιχαρής την απόσταση μέχρι το ίνδαλμά του, τον σταρ. Κι αυτός τον ανταμείβει με υπογραφή στην φωτογραφία του, αντιλαμβανόμενος την υπέρτατη θυσία που έκανε ο μικρός θαυμαστής του.

Μάλιστα! Αυτή είναι θυσία, αυτή είναι πρόκληση. Ένας λάκκος με σκατά. Κι αν όχι λάκκος, ένας κουβάς, τουλάχιστον. Μια Crap Bucket Challenge.

Και το πνεύμα (της τρόικας) εν είδει περιστεράς…

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Banco Espirito Santo. Τράπεζα του Αγίου Πνεύματος. Αυτό είναι το όνομα της πορτογαλικής τράπεζας που προκάλεσε τον μικρό σεισμό στις ευρωπαϊκές αγορές ομολόγων και μετοχών για δυο μέρες, εγείροντας νέες αμφιβολίες για το κατά πόσο η κατάσταση στην ευρωζώνη εμφανίζει πράγματι σχετική σταθεροποίηση. Το «Άγιο Πνεύμα» συνόδευε πάντα τις καθολικές, αποικιοκρατικές χώρες της Ευρώπης στις αιματηρές εξορμήσεις τους στην Αφρική ή στην Ασία τους προηγούμενους αιώνες. Κι απ’ αυτές τις εξορμήσεις έλκει την καταγωγή της κι η πορτογαλική τράπεζα που προ ημερών χρεοκόπησε μερικώς.

Επανάσταση

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Όταν κυβερνητικός αξιωματούχος εκμυστηρεύεται στον «Guardian» ότι «και μισό μέτρο παραπάνω να εφαρμόσουμε θα γίνει επανάσταση», όταν ο Θ. Πάγκαλος συμβουλεύει όσους μπορούν να φύγουν στο εξωτερικό το βράδυ των εκλογών, αν νικήσει ο Τσίπρας, όταν η κυβέρνηση ζητά δημόσια από τους δανειστές να χαλαρώσουν την πίεση γιατί κινδυνεύει να πέσει, όταν κάθε συμφωνία με την τρόικα για νέο, παλιό ή αναπαλαιωμένο μέτρο είναι αδύνατο να εφαρμοστεί χωρίς να προκαλέσει κρίσεις ή απορρύθμιση (ΕΡΤ, πανεπιστήμια, υγεία), όταν τα συγκυβερνώντα κόμματα τρέμουν στην ιδέα ότι θα χρειαστεί να ζητήσουν ψήφο από τους βουλευτές τους για το επόμενο νομοσχέδιο, όταν τα κέντρα εξουσίας αναζητούν στο παρασκήνιο εναλλακτικές λύσεις διακυβέρνησης χωρίς να περάσουν από την κόλαση της κάλπης, όταν οι κρατικοί αξιωματούχοι επικαλούνται τόσο συχνά την επιστράτευση, την αστυνομία, τα ΜΑΤ, τα δικαστήρια για να εφαρμόσουν την απλούστερη υπουργική απόφαση, όταν το σύστημα διακυβέρνησης αδυνατεί να συγκροτήσει μια ελάχιστη κοινωνική συμμαχία σ’ αυτό που ορίζει ως στρατηγικό μονόδρομο, όταν το ίδιο σύστημα προσκρούει από το ένα αδιέξοδο στο άλλο, χωρίς να διαθέτει έξοδο κινδύνου, Plan B, όταν όλα δείχνουν ότι «οι κάτω δεν θέλουν» και «οι επάνω δεν μπορούν πια», τότε, ναι, ίσως η λέξη «επανάσταση» δεν είναι τόσο αδιανόητη.

Αλογοκρατία

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

«Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος». Η φράση με την οποία ο Ιωάννης ανοίγει το ευαγγέλιό του ηγεμόνευσε για πολλούς μετά Χριστόν αιώνες στη Δύση. Εξέφρασε τον θρίαμβο της θεο-λογοκρατίας και τη συντριβή της αρχαιοελληνικής λογοκρατίας, όπου λόγος ήταν ο κοινός ή ο σύνθετος νους, το μέτρο του κόσμου ή τουλάχιστον το μέτρο αντίληψης του κόσμου. Η μεσολάβηση του θεού καπέλωσε και τον κοινό και τον σύνθετο νου. Ο Λόγος έγινε και φόβος και παρηγοριά για όσα φρικτά περίμεναν τις δύσμοιρες ανθρώπινες υπάρξεις, μέχρι που ήρθαν οι ανθρωπιστές και λίγο μετά οι διαφωτιστές (ομολογώ ότι μ’ έχει πιάσει κάποια εμμονή με τον διαφωτισμό, αλλά τόσο πίσω μάς έχει οδηγήσει ο νεο-σκοταδισμός) κι αποκατέστησαν την κυριαρχία του Ορθού Λόγου. Ο ορθολογισμός τους άλλαξε πολλά στη ζωή των ανθρώπων, τουλάχιστον στη Δύση, και έσπασε το μονοπώλιο του ανορθολογισμού, ο οποίος εδώ και τέσσερις αιώνες σε γενικές γραμμές  περιθωριοποιείται. Ζούμε στην εποχή του ορθολογισμού και ουδείς διανοείται να διακηρύξει ότι οποιαδήποτε πολιτική απόφαση, οικονομική επιλογή ή διοικητική πράξη είναι προϊόν θείας επιφοίτησης, προφητείας ή ονειρικής αποκάλυψης, χωρίς να τον πάρουν στο ψιλό. Ακόμη κι όταν εισηγείται τα πιο ανορθολογικά πράγματα.

Το φίδι που τους κλώσησε

Μπα; Εκπλήσσεσθε που οι χρυσαυγίτες έκαναν πρόβες στο Πέραμα και στο Κερατσίνι για τις «νύχτες κρυστάλλων» του μέλλοντός μας; Εξοργίζεστε που έχουν στο ενεργητικό τους επισήμως το πρώτο θύμα (τα άλλα έχουν χαθεί στα αστυνομικά αρχεία, γιατί ήταν μελαψοί, κανείς δεν είδε, κανείς δεν ξέρει, κανείς δεν αναζήτησε); Απορείτε και εξίστασθε που ένα γραφικό ναζιστικό γκρουπούσκουλο εξελίσσεται σε πανελλαδικής δικτύωσης ένοπλη συμμορία με επιρροή που ήταν αδιανόητη πριν από δύο χρόνια; Πανικοβάλλεστε που η ανοιχτά εγκληματική δράση της δεν περιορίζει τη δημοσκοπική της επέλαση; Τρέμετε στην ιδέα ότι η Χ.Α. μπορεί όχι απλώς να εξελιχθεί στον τρίτο βασικό πόλο του πολιτικού συστήματος, αλλά να κερδίσει την ηγεμονία στα δεξιά του φάσματος; Λιποθυμάτε στο ενδεχόμενο ότι θα χρειαστεί ή να την ηρωοποιήσετε μέσα από πανικόβλητα τεχνάσματα «διωγμού» της ή να συνδιαλλαγείτε μαζί της, έστω και με κάποιο μετριοπαθές τμήμα της – αν υπάρχει; Αγανακτείτε που διογκώνεται η επιρροή ενός τόσο ασύμβατου -υποτίθεται- με τα ευρωπαϊκά και κοινοβουλευτικά ήθη μορφώματος;

Η αρρυθμία των αριθμών

Το ΙΟΒΕ αναθεώρησε επί τα χείρω την πρόβλεψή του για την ύφεση στην ελληνική οικονομία φέτος. Το ΑΕΠ θα συρρικνωθεί κατά 5%, έναντι αρχικής πρόβλεψης 4,3%. Η ανεργία, θα διευρυνθεί ως το 27,8%, μία μονάδα πάνω από την αρχική εκτίμηση, ενώ η απασχόληση έχει μειωθεί κατά 20% από το 2008. Κάτι ανάλογο προβλέπει το ΔΝΤ για την παγκόσμια οικονομία. Φέτος θα αναπτυχθεί κατά 3,1%, 0,2% χαμηλότερα από την αρχική πρόβλεψη. Για την Ευρωζώνη αυτό μεταφράζεται σε ύφεση 0,6%. Στην Ευρωζώνη οι άνεργοι θα ξεπεράσουν φέτος τα 20 εκατομμύρια, στον κόσμο ολόκληρο τα 200 εκατομμύρια. Το παγκόσμιο ΑΕΠ τρέχει προς τα 75 τρισεκατομμύρια δολάρια. Με δεδομένο ότι ο παγκόσμιος πληθυσμός κινείται προς τα 7,3 δισεκατομμύρια, αναλογούν λίγα παραπάνω από 10.000 δολάρια σε κάθε κάτοικο του πλανήτη. Φέτος θα παραχθούν 31 εκατ. αυτοκίνητα και θα πουληθούν 183 εκατ. PC.

ΔΝΤ (προ)καλεί Βερολίνο…

Το γεωπολιτικό παιχνίδι πίσω από την κλιμάκωση της αντιπαράθεσης με την Ε.Ε.- Τα μηνύματα Λαγκάρντ από το Τόκιο και ο συνωστισμός των… εχθρών της λιτότητας

 

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Το Τόκιο θεωρείται μια από τις ακριβότερες πόλεις του κόσμου, αν όχι η ακριβότερη. Αυτό δεν εμπόδισε τους επικεφαλής του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας να την επιλέξουν για την ετήσια σύνοδό τους, σε καιρούς που η λέξη «λιτότητα» είναι η μόνη απάντηση που επιφυλάσσουν για «της Γης τους κολασμένους». Η αφρόκρεμα της διεθνούς χρηματοπιστωτικής δικτατορίας ήταν εκεί- μεταξύ άλλων για να γιορτάσει και τα 30 χρόνια της «Διεθνούς» της, του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF), γνωστού μας και από το κούρεμα του χρέους.