Επιχείρηση «αριστερή κανονικότητα»;

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ-ΚΕΙΜΕΝΑ: Νίκος Ταυρής, Γιώργος Παπαϊωάννου

Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση επιχειρεί με κάθε τρόπο να μειώσει ή να διαχειριστεί τη μεγάλη φθορά που εισπράττει από την πολιτική της. Μετά τη λήξη του τρίτου μνημονιακού προγράμματος, επιζητεί χώρο ώστε να ασκήσει κάποια πολιτική με βασικό στόχο την παράταση της παραμονής στην εξουσία.

Ο πρώην υπουργός Ν. Φίλης, που προβάλει θέσεις αμφισβήτησης του πυρήνα γύρω από τον πρωθυπουργό, έθεσε πρώτος το θέμα της επιστροφής σε μια «αριστερή κανονικότητα». Σύμφωνα με τη δική του εκδοχή, ο Π. Καμμένος με το κόμμα του θα πρέπει να δουν την πόρτα της εξόδου και ο ΣΥΡΙΖΑ να προσανατολιστεί προς αυθεντικά «κεντροαριστερές» συμμαχίες, δίνοντας το σήμα της επιστροφής σε μια αριστερή πολιτική μετά τα μνημόνια.

Η άλλη πλευρά, εκείνη που υποστηρίζει «ανεπιφύλακτα» τις επιλογές του Αλ. Τσίπρα, τονίζει ότι ο Καμμένος δεν θολώνει τον προσανατολισμό της κυβέρνησης. Ο Ν. Παππάς δήλωσε πριν λίγες μέρες: «Η επιλογή του 2015 ήταν η αριστερή επιλογή. Δεν ήταν παρέκβαση από την αριστερή κανονικότητα», ενώ ο πρώην γραμματέας του κόμματος Π. Ρήγας, απαντώντας ουσιαστικά στον Φίλη, είπε ότι η «αριστερή κανονικότητα» είναι ήδη γεγονός!

Μονομάχοι στην έρημο

Του Γιώργου Παπαιωάννου

Πώς διαμορφώνεται η πολιτική αντιπαράθεση στο νέο «μεταμνημονιακό» τοπίο

Το προεκλογικό σκηνικό έχει ήδη στηθεί και οι ρόλοι έχουν μοιραστεί. Μπορεί το έργο να φαίνεται βαρετό και χιλιοπαιγμένο, με το κοινό να χασμουριέται, αλλά υπάρχουν διαστάσεις που έχουν σημασία για το τι θα ακολουθήσει, επηρεάζοντας κι αυτούς που λογαριάζονται σήμερα σαν «θεατές».

Το γεγονός ότι τα μνημόνια έχουν εγκαταστήσει τις συνέπειές τους, καθιστά παραπλανητικούς τους πανηγυρισμούς για την «έξοδο», δεν αναιρούν όμως ένα σημαντικό γεγονός. Κι αυτό είναι ότι η αντιπαράθεση εξελίσσεται πλέον σε νέο έδαφος. Έχουμε κιόλας μπει σε έναν νέο πολιτικό κύκλο, με χαρακτηριστικά διαφορετικά από τον προηγούμενο.

Σημάδια ταραχής

Του Γιώργου Παπαιωάννου

Ο «εθνολαϊκισμός», ο «εχθρός λαός» και το πολιτικό σκηνικό

Στο Μαξίμου, φαίνεται ότι τα μηνύματα φτάνουν από παντού. Παρά τις τουλάχιστον αστείες δηλώσεις Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη ότι δεν θέλει να κάνει εκλογές για να μπορέσει να «το ζήσει» αυτό που έρχεται… Να μην χάσει δηλαδή το υπερθέαμα της καθαρής εξόδου από τη θέση του πρωθυπουργού.

Υπάρχει μεγάλη δυσθυμία  απέναντι στην πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση. Αυτό πλέον δεν μπορεί να αποκρυφτεί. Το «μήνυμα της Μυτιλήνης», της παλλαϊκής ενωτικής αντίδρασης δηλαδή απέναντι στα συνδυαζόμενα πραγματικά προβλήματα, είναι ακόμα φρέσκο.

Οι «θεσμοί» ανάγκασαν την κυβέρνηση να δηλώσει δημοσίως και καθαρά ότι θα μειώσει τις συντάξεις. Τώρα, ανακαλύπτεται πως η μείωση του 18% θα γίνει όχι επί της «προσωπικής διαφοράς», αλλά επί ολόκληρης της σύνταξης. Ανακαλύπτεται ακόμα, πως οι θεσμοί έχουν την ευχέρεια να ζητήσουν μείωση του αφορολόγητου μέσα στο 2019 κι όχι το 2020.

Οικονομικό Φόρουμ Δελφών: «Απέσβετο και λάλον ύδωρ…»

Του Γιώργου Παπαιωάννου

Οι «χρησμοί» του πολιτικού συστήματος και της επιχειρηματικής ελίτ στους Δελφούς, επιβεβαίωσαν τα αδιέξοδα και την έλλειψη οράματος για τη χώρα

Ο αυτοκράτορας του Βυζαντίου Ιουλιανός, στη γενικότερη προσπάθειά του να αναζωογονήσει τις αρχαίες ελληνικές παραδόσεις (εξ αιτίας της οποίας του δόθηκε και το προσωνύμιο «Παραβάτης» από τους χριστιανούς), έστειλε έναν άνθρωπό του στο μαντείο των Δελφών το 362 μ.Χ. Εκείνο όμως βρισκόταν ήδη σε ανεπίστρεπτη παρακμή και έτσι εξέδωσε τον τελευταίο του χρησμό που έλεγε: «Είπατε τω βασιλεί, χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν, ου μαντίδα δάφνην, ου παγάν λαλεούσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ». Δηλαδή: «Πείτε στον βασιλιά, πως έπεσε κάτω το περίτεχνο οίκημα, κι ούτε ο Φοίβος Απόλλων έχει πια κατοικία, ούτε δάφνη μαντική, ούτε πηγή ομιλούσα, και το ομιλών νερό στέρεψε».

Πάρε – δώσε, κάτι θα μείνει

Των Τάσου Βαρούνη, Γιώργου Παπαϊωάννου

Η βαθύτερη κατεδαφιστική ουσία της πολιτικής των έκτακτων επιδομάτων κάθε είδους

Η καταστροφή της εργασίας είναι κάτι πολύ παραπάνω από την έλλειψη εισοδήματος που επιφέρει η ανεργία. Για παράδειγμα, οι ανθρώπινες διαστάσεις που φθείρονται, μένουν αγέννητες ή στάσιμες σε έναν άνεργο νέο, είναι πολύ περισσότερες από την άδεια του τσέπη. Ακόμα δηλαδή και εάν ο Άγιος Βασίλης ήταν πραγματικός και τα δώρα του (βλ. επιδόματα) είχαν μια σχετική αξία, πάλι θα έπρεπε να αναρωτηθούμε: Ζωή με δώρα και φιλοδωρήματα γίνεται; Εντελώς χοντροκομμένα και με μπόλικες αφαιρέσεις: Καλύτερα εργαζόμενος παρά επιδοτούμενος, ακόμα κι αν στο ταμείο έμπαιναν λιγότερα.

Δεν ζούμε βέβαια σήμερα σε εκείνη τη φάση του παρασιτισμού που η λογική της επιδότησης λειτουργούσε για να διαλύσει καθετί δημιουργικό. Ούτε στην εποχή στην οποία ανθούσε ένας τύπος συνδικαλισμού που κατατεμάχιζε εργαζόμενους και κλάδους για να διεκδικεί επιδόματα και ευκολίες. Εδώ και χρόνια, τα κοινωνικά συμβόλαια αποτελούν παρελθόν και τον τόνο δίνει η διάλυση της όποιας κοινωνικής πολιτικής. Ακόμα όμως και σε αυτές τις εξαιρετικά διαφορετικές και δυσκολότερες συνθήκες, το αίτημα πρέπει να εφευρεθεί εκ νέου: Η αξιοπρεπής εργασία θα συμπεριλαμβάνει πολλά περισσότερα πράγματα από τον μισθό. Και ο,τιδήποτε «απλώς» μάς συντηρεί, απαιτεί κριτική.

Ένας νόμος για τον «αυτοπροσδιορισμό» της κυβέρνησης…

Του Γιώργου Παπαιωάννου

Η αντιπαράθεση για το «φύλο» και οι χειρισμοί του Μαξίμου

«Είναι ένα αμιγώς φιλελεύθερο νομοσχέδιο (…) Είναι από τα νομοσχέδια που αποδεικνύουν ότι η κυβέρνηση μπορεί να διαχειριστεί το μνημόνιο, αφήνοντας συγχρόνως προοδευτικό αποτύπωμα»

Ευκλείδης Τσακαλώτος (άρθρο στην Καθημερινή, 8/10/2017)

Πέρα από τις βαθύτερες αντιλήψεις τις οποίες υποκρύπτει η συζήτηση που διεξάγεται αυτές τις μέρες για τον νόμο περί «προσδιορισμού της ταυτότητας φύλου», ένα ερώτημα παραμένει αναπάντητο. Γιατί η κυβέρνηση επέλεξε να δώσει τόση έκταση σε αυτή την αντιπαράθεση;

Οι κυβερνητικοί απαντούν ότι δεν το επέλεξαν οι ίδιοι, αλλά οι υπέρμετρες αντιδράσεις που έριξαν λάδι στη φωτιά. Μια ματιά, όμως, στα «φιλικά» Μέσα και τους χειρισμούς στη Βουλή, αποδεικνύει ότι η αναβάθμιση του θέματος αποτέλεσε κυβερνητική επιλογή.

Η αβάσταχτη ελαφρότητα των… βαριών μας βιομηχανιών

Κείμενα: Γιώργος Παπαϊωάννου

Εφοπλισμός και τουρισμός, «πυλώνες» ενδεικτικοί για την ποιότητα του ελλαδικού μεταπρατισμού

Μπορεί η έκταση των επιπτώσεων του ατυχήματος στον Σαρωνικό, να μην είναι εύκολο να προσδιοριστεί ακόμα με ακρίβεια, είναι όμως δεδομένο ότι ξεπερνά κατά πολύ τις πρώτες προβλέψεις και διαψεύδει τις αρχικές καθησυχαστικές δηλώσεις των «υπευθύνων».

Τα γεγονότα, οι «περίεργες» συνθήκες του ατυχήματος, η κατάσταση του πλοίου, οι εγκληματικές καθυστερήσεις στην αντιμετώπισή του θέματος, τα ψέματα των κυβερνητικών, όλα αυτά είναι σήμερα γνωστά. Αναδεικνύονται, όμως, παράλληλα μια σειρά γενικότερα ζητήματα για τομείς της οικονομικής δραστηριότητας, αλλά και για τον ρόλο του πολιτικού συστήματος και του κρατικού μηχανισμού.

Ε.Ε. και αντικομμουνισμός

Μια βασική αιχμή του ευρωπαϊσμού με πολιτικές και ιδεολογικές στοχεύσεις και προεκτάσεις

 Η όλη υπόθεση του συνεδρίου της Εσθονίας για τα «κομμουνιστικά εγκλήματα» (23 Αυγούστου, Ταλίν) δεν αποτελεί απλά πρωτοβουλία μιας κυβέρνησης χώρας-μέλους της Ε.Ε., αλλά της Προεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αυτό το εξάμηνο ασκείται από την Εσθονία. Πέρα από τις ιδιαιτερότητες της εν λόγω χώρας (βλέπε και διπλανό άρθρο), είναι σαφές πως οι εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν στο Ταλίν φέρουν την σφραγίδα της Ε.Ε. και αποτελούν έναν ακόμα σταθμό στα πλαίσια της αντικομμουνιστικής εκστρατείας που έχει εξαπολυθεί τα τελευταία χρόνια.

Ούτε η μέρα διεξαγωγής των εκδηλώσεων είναι τυχαία. Η 23^η Αυγούστου έχει ανακηρυχθεί με ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ως πανευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης «για τα θύματα όλων των ολοκληρωτικών και αυταρχικών καθεστώτων». Έκτοτε, κάθε χρόνο την μέρα αυτή, διοργανώνονται ανάλογες εκδηλώσεις σε διαφορετική κάθε φορά ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Πέρυσι πραγματοποιήθηκαν στην Μπρατισλάβα της Σλοβακίας και η ελληνική κυβέρνηση συμμετείχε επίσημα. Μάλιστα, στην αντίστοιχη διάσκεψη είχε ταυτιστεί ο αγώνας ενάντια στον κομμουνισμό με την θωράκιση απέναντι στην άνοδο της «ριζοσπαστικοποίησης» που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη.

Δωράκι Σταθάκη στον Μελισσανίδη

του Γιώργου Παπαϊωάννου

Επέκταση των δραστηριοτήτων της «Oil One» και αντιδράσεις στο Κερατσίνι

Με μια προκλητική απόφαση του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας και του υπουργού Γ. Σταθάκη, η εταιρία «Oil One S.A.» συμφερόντων Μελισσανίδη, επεκτείνει τις δραστηριότητές της στις εγκαταστάσεις που διατηρεί στο Κερατσίνι. Το θέμα δεν είναι καθόλου απλό και έχει πλούσια προϊστορία.

Στις 21 Ιανουαρίου του 2015, τέσσερις μέρες πριν χάσει τις εκλογές, ο Αντώνης Σαμαράς, γνωστός και από την υπόθεση του ΟΠΑΠ για τις σχέσεις του με τον μεγαλοεπιχειρηματία, έσπευσε να δώσει, πριν αλλάξουν τα πολιτικά πράγματα, άδεια στην εταιρία του Δημήτρη Μελισσανίδη να εγκατασταθεί σε μια επιβαρυμένη περιβαλλοντικά και πυκνοκατοικημένη περιοχή όπως το Κερατσίνι.

Επρόκειτο για μια σκανδαλώδη ρύθμιση, αφού μιλάμε για μια εγκατάσταση δίπλα σε σπίτια και 70 μέτρα από σχολείο της περιοχής. Στην περιοχή θα μπορούσαν έκτοτε να αποθηκευτούν 30.000 τόνων πετρελαιοειδών, ενώ κάθε κάτοικος ή επισκέπτης γνωρίζει τις οσμές που αναδύονται από την όλη δραστηριότητα. Τελικά, μετά από έντονες αντιδράσεις και πιέσεις κατοίκων και Δήμου, η νομοθετική ρύθμιση αντιμετωπίστηκε το 2015 με νέο νόμο, σύμφωνα με τον οποίο κάθε βιομηχανική δραστηριότητα οφείλει να απομακρυνθεί μέσα σε 12 χρόνια από την επιβαρυμένη αυτή περιοχή.

Η μεταμνημονιακή εποχή

του Γιώργου Παπαϊωάννου

«Έξοδος στις αγορές» και «αριστερή υπογραφή» – Με αφορμή το πρόσφατο άρθρο του Γ. Δραγασάκη

 Σε άρθρο του στην Εφημερίδα των Συντακτών του περασμένου Σαββάτου με τίτλο «Να σχεδιάσουμε από τώρα τη μεταμνημονιακή εποχή», ο Γ. Δραγασάκης έδωσε το πλήρες περίγραμμα της κυβερνητικής αφήγησης σε αυτή τη νέα πολιτική φάση.

Το άρθρο του κυβερνητικού στελέχους είναι πολύ χρήσιμο, αφού φανερώνει πλήρως την επικοινωνιακή τακτική του Μαξίμου, μαζί με την πληθώρα αντιφάσεων, αποκρύψεων και επιδιώξεων που αυτή εμπεριέχει.

Ο Γ. Δραγασάκης ξεκινά από την πρόσφατη «διαπραγμάτευση», ξεχνά όλους τους στόχους που η ίδια η κυβέρνηση είχε θέσει και βλέπει το αποτέλεσμά της θετικό και με «δυνατότητες προς αξιοποίηση».

Εφτά χρόνια… διαγγέλματα

του Γιώργου Παπαϊωάννου

Από το Καστελόριζο και τον ΓΑΠ μέχρι τον Αλέξη Τσίπρα στον κήπο του Μαξίμου, τα μνημόνια συνεχίζονται με παρόμοιο πάντα επικοινωνιακό αμπαλάρισμα

Τα διαγγέλματα των πρωθυπουργών διεκδικούν τη δική τους θέση στη σημειολογία της εποχής των μνημονίων. Οι κάθε φορά εκφωνητές τους, έχουν πάντα τόνο δραματικό αλλά και αισιόδοξο. Κάνουν απαραιτήτως αναφορά στις θυσίες του ελληνικού λαού και εκφράζουν τον πόνο που νιώθουν για αυτές. Ο λαός είναι για αυτούς κάτι σαν το «παιδί» που πρέπει να δείξουν ότι το αγαπούν ακόμα κι όταν το στεναχωρούν. Και που αν είναι φρόνιμος και καλός με τα μαθήματά του, στο τέλος θα ανταμειφθεί.

Τα μνημονιακά διαγγέλματα εξηγούν πάντα ότι κάθε άλλος δρόμος από αυτόν που ακολουθήθηκε θα ήταν μια σκέτη καταστροφή. Περιλαμβάνουν συνήθως αναφορές στους πιο αδύναμους που θα τύχουν προστασίας, σε κάποια λύση για το μόνιμο θέμα του χρέους και δεν ξεχνούν ότι η χώρα σε λίγο βγαίνει από τα μνημόνια και μπαίνει σε ράγες ανάπτυξης.

Συνέντευξη | Αποστόλης Φωτιάδης: Εξουσίες εκτός ελέγχου στην Ευρώπη

Τη συνέντευξη πήρε ο Γιώργος Παπαϊωάννου

Συσχετισμοί συμφερόντων και σύγκρουση εθνικών προτεραιοτήτων, κάτω από τον ψευδεπίγραφο τίτλο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης

Στον απόηχο των, χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό και έμπνευση, εορτασμών για τα 60 χρόνια από τη Συνθήκη της Ρώμης, η συζήτηση για την πορεία της Ευρώπης και τα αδιέξοδα της Ε.Ε. συνεχίζεται. Σε αυτή τη συγκυρία, ο Δρόμος είχε την ευκαιρία να συζητήσει με τον Αποστόλη Φωτιάδη, συγγραφέα του βιβλίου «Εξουσίες εκτός ελέγχου –Η μεταδημοκρατική παραμόρφωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης» που κυκλοφόρησε μόλις πριν λίγες μέρες από τις Εκδόσεις Καστανιώτη. Σε έναν σχετικά μικρό τόμο 100 περίπου σελίδων, ο συγγραφέας αναδεικνύει, μέσα από συγκεκριμένα παραδείγματα, πώς οι φορείς εκτελεστικής εξουσίας της Ε.Ε. δρουν χωρίς να ελέγχονται και να λογοδοτούν, πώς οι πολυπλόκαμοι μηχανισμοί της Ένωσης διαπλέκονται με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, ενώ αμφισβητεί ευθέως το αφήγημα της Ευρώπης των «δημοκρατικών αξιών», κάνοντας εκτενή αναφορά και στην προσφυγική κρίση και τη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας. Αυτά είναι τα θέματα που κυρίως απασχόλησαν και τη συνέντευξη που ακολουθεί.

Ο Αποστόλης Φωτιάδης είναι ανεξάρτητος δημοσιογράφος. Τα τελευταία δέκα χρόνια έχει συνεργαστεί με πολλά εθνικά και διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης. Εκτός από τις «Εξουσίες εκτός ελέγχου», κυκλοφορεί και το επίσης ενδιαφέρον βιβλίο του «Έμποροι των συνόρων» (Εκδόσεις Ποταμός, 2015).

20/2/2015 – 20/2/2017: Επανάληψη σαν φάρσα και τραγωδία μαζί

Κείμενα – επιμέλεια: Γιώργος Παπαϊωάννου

Από τη «συμφωνία – γέφυρα» που θα οδηγούσε σε έξοδο από τα Μνημόνια, στο πρόσφατο Eurogroup που… τελειώνει τη λιτότητα, διαιωνίζοντάς την

Είναι σε όλους γνωστή η ρήση του Μαρξ, η παρατήρησή του πάνω σε μια φράση του Χέγκελ, ότι γεγονότα και πρόσωπα εμφανίζονται πράγματι δυο φορές στην ιστορία, μόνο που την πρώτη φορά πρόκειται για τραγωδία και τη δεύτερη για φάρσα. Στην περίπτωσή μας, η δεύτερη φορά έχει όλα τα χαρακτηριστικά της φάρσας και της τραγωδίας ταυτόχρονα. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.

Η συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης στο Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου του 2015 θεωρείται σήμερα από όλους ως η πρώτη πράξη ενός μονομερούς συμβιβασμού που οδήγησε στο τρίτο Μνημόνιο λίγους μήνες αργότερα. Δεν ήταν αυτή η γενική εντύπωση, όμως, όταν τα γεγονότα συνέβαιναν, και κυρίως δεν ήταν αυτή η εικόνα που έδινε η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα.

Με επικοινωνιακά τρικ, που θυμίζουν όσα λέγονται σήμερα, η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου 2015 παρουσιάστηκε τότε σαν επιτυχημένος ελιγμός που θα έβαζε τέλος στη λιτότητα, λειτουργώντας σαν μια «γέφυρα» ανάμεσα στα Μνημόνια και μια διαφορετική πολιτική. Στα φόρτε της τότε η «δημιουργική ασάφεια» του Γ. Βαρουφάκη, αποτέλεσε ένα ακόμα προπέτασμα καπνού για όσα συμφωνήθηκαν.

Σε τεντωμένο σχοινί

Του Γιώργου Παπαιωάννου

Οι κόντρες, οι μετάνοιες και τα σενάρια πρόωρων εκλογών

Τι συμβαίνει τελικά στο πολιτικό σκηνικό, πόσο ισχυρό είναι το ενδεχόμενο για πρόωρες εκλογές και τι σηματοδοτούν οι κόντρες με τους «σκληρούς» δανειστές; Tα ερωτήματα παραμένουν ανοιχτά, τα γεγονότα πάντως είναι γνωστά. Καθυστέρηση της δεύτερης αξιολόγησης, που θυμίζουμε ότι θα έκλεινε στις 5 Δεκεμβρίου, εμπλοκές στις ήδη προβληματικές ρυθμίσεις για το χρέος και τις προσδοκίες για την ποσοτική χαλάρωση, αντιπαραθέσεις για το έκτακτο επίδομα, ανταλλαγές δηλώσεων και διευκρινίσεις. Όλα αυτά, στο φόντο της συζήτησης για τέταρτο Μνημόνιο που αναζωπυρώνονται μαζί με τις νέες απειλές Σόιμπλε για χρεοκοπία και Grexit.

Ασφαλώς, σε συμβολικό επίπεδο χαρακτηριστικότερο γεγονός των ημερών είναι η διαπραγμάτευση για το είδος και το μέγεθος της μετάνοιας Τσακαλώτου, ενώ μόλις χθες πάρθηκε πίσω ακόμα μια δήλωση, αυτή του Αλ. Τσίπρα για όσους δεν είναι… καλόψυχοι. Απευθυνόταν σαφώς στον Γερμανό υπουργό Οικονομικών, κάτι που αναγκάστηκε όμως να διαψεύσει με επίσημη «διαρροή» εκπρόσωπος του πρωθυπουργού.

Παγκοσμιοποίηση και Αριστερά

Kenneth Tin-Kin Hung “IN GOD WE TRUST”, 2009 Mohammad – The Nightmare Journey

Των Τάσου Βαρούνη και Γιώργου Παπαϊωάννου

Οι πρόσφατοι τριγμοί της παγκοσμιοποίησης συνδέονται με γεγονότα που προκαλούν τόσο οι σοβαρές αντιθέσεις που γεννιούνται στους κόλπους των διεθνών ελίτ, όσο και η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα στις εξελίξεις.

Στη Μεγάλη Βρετανία, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, αλλά και στους βασικούς συστημικούς παράγοντες, το πρόσφατο δημοψήφισμα έβγαλε Brexit. Μα είναι δυνατόν σε μια εποχή διεθνοποίησης, ένα ισχυρό κράτος να εγκαταλείπει μια υπερεθνική ολοκλήρωση;

Στις ΗΠΑ, η εκλογή Τραμπ προκάλεσε παγκόσμιο σοκ, αλλά και αποστροφή από τα ισχυρά πολιτικά, οικονομικά και χρηματιστικά κέντρα. Μα πώς είναι δυνατόν η Χίλαρι Κλίντον να μην κατάφερε να επικρατήσει στη μάχη απέναντι σε έναν «κλόουν», παρά την αμέριστη στήριξη όλων των δυναμικών παραγόντων της ιμπεριαλιστικής υπερδύναμης;

Πολλοί κάνουν λόγο για εποχή τεράτων. Αλλά μήπως τότε ήταν «εποχή αγγέλων» αυτή που εγκαινιάστηκε μετά την ταραγμένη διετία 1989-91 και χαρακτηρίστηκε Νέα Τάξη Πραγμάτων για την ανθρωπότητα, εν μέσω πολέμων και γενίκευσης της παγκόσμιας αδικίας;

Καπιταλισμός και Δημοκρατία. Γάμος από συμφέρον;

Του Γιώργου Παπαιωάννου

Ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις μέσα από τις στήλες των Financial Times

Ο οικονομικός αναλυτής Μάρτιν Γουλφ με άρθρο του, την περασμένη βδομάδα στους Financial Times, διαπιστώνει ότι ο γάμος της φιλελεύθερης δημοκρατίας με τον καπιταλισμό «δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένος». Διαπρύσιος υποστηρικτής ο ίδιος του δυτικού καπιταλισμού και του φιλελευθερισμού, γεγονός που προσδίδει ενδιαφέρον στους φόβους του, γράφει:

«Ιστορικά, η άνοδος του καπιταλισμού και η πίεση για ακόμη ευρύτερο δικαίωμα ψήφου πήγαιναν μαζί. Γι’ αυτό τον λόγο οι πιο πλούσιες χώρες είναι φιλελεύθερες δημοκρατίες με, πάνω-κάτω, καπιταλιστικές οικονομίες. Οι ευρέως κοινές αυξήσεις στα πραγματικά εισοδήματα αποτέλεσαν ζωτικής σημασίας κομμάτι της νομιμοποίησης του καπιταλισμού και της σταθεροποίησης της δημοκρατίας.

Ο Κουβέλης τώρα δικαιώνεται…

«Κεντροαριστερές» ζυμώσεις σε δύο ταμπλό

«Ο Φώτης Κουβέλης, νομίζω, είναι από εκείνους τους πολιτικούς που διείδαν έγκαιρα τη νέα διαχωριστική γραμμή και τη νέα αντίθεση που υπάρχει στην κοινωνία μας. Είδε, δηλαδή, ότι διαμορφώνεται ένας νέος διπολισμός, όχι δικομματισμός, στον οποίο από τη μία μεριά, η Δεξιά θα προσπαθήσει να ανασυγκροτηθεί σε μία νεοφιλελεύθερη και ρεβανσιστική βάση, και αυτό το βλέπουμε ήδη, επομένως απέναντι σε αυτόν τον πόλο χρειάζεται να συγκροτηθεί ένας ευρύς προοδευτικός πόλος των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που θα μπορέσουν να αναλάβουν την ανασυγκρότησης της χώρας. Και είναι θετικό ότι ο Φώτης Κουβέλης και διαπίστωσε και πήρε θέση σε αυτό το δίλημμα. Και προσωπικά θεωρώ ότι αυτό το δίλημμα αφορά όλες τις δυνάμεις που σήμερα βρίσκονται ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία. Θεωρώ ότι η δυναμική των πραγμάτων είναι τέτοια που καμιά δύναμη και κανένα κόμμα ή καμία ομάδα δεν θα μπορέσει να υπάρξει χωρίς να απαντήσει σε αυτό το δίλημμα. Με ποιον θα πάει, με ποιον θα συμπαραταχθεί και για ποιο σκοπό».

Γιάννης Δραγασάκης

Σε συμπληγάδες το Κέντρο

Κυοφορούνται εξελίξεις με φόντο την καθολική πολιτική κρίση

Συνεχίζεται η κινητικότητα στο χώρο του Κέντρου και της περιβόητης Κεντροαριστεράς. Το συνέδριο στο οποίο προχώρησε το Ποτάμι το περασμένο σαββατοκύριακο τροφοδότησε και πάλι τη συζήτηση, ενώ είχαν προηγηθεί οι προτάσεις της Φ. Γεννηματά για την ενότητα του χώρου «χωρίς προαπαιτούμενα».Στο συνέδριο του κόμματος Θεοδωράκη, το ενδιαφέρον δεν επικεντρώθηκε βεβαίως στην εκλογή αρχηγού. Οι παρουσίες των αρχηγών των κομμάτων της αντιπολίτευσης αλλά και δύο πρώην πρωθυπουργών, των Κ. Σημίτη και Γ. Παπανδρέου, συζητήθηκαν και σχολιάστηκαν περισσότερο. Ο Κώστας Σημίτης καταχειροκροτήθηκε ανεβάζοντας τους τόνους απέναντι στην κυβέρνηση και καλώντας να φτιαχτεί «ένας ισχυρός πόλος ανάμεσα στη Δεξιά και την παράλογη, δίχως έρμα Αριστερά». Σε άλλο μήκος κύματος, ο ΓΑΠ έκλινε σε όλους τους τόνους την «εθνική συνεννόηση» και την ανάγκη να κάτσουν οι πάντες «γύρω από ένα τραπέζι».

Μεταξύ Μουτζούρη και Κολοκυθιάς…

του Γιώργου Παπαιωάννου

Σενάρια για ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις εν μέσω παιχνιδιών, εκβιασμών αλλά και δισταγμών

Κι όμως, λίγες μέρες μετά τον κυβερνητικό εορτασμό των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015 και λίγους μόνο μήνες μετά από αυτές του Σεπτεμβρίου (που δεν αναμένεται να εορταστούν ποτέ…) τα σενάρια προσφυγής στις κάλπες επανέρχονται! Μετά τον ελληνικό Τύπο (Εκλογές; Γιατί όχι; αναρωτήθηκε, επιδεικνύοντας άνεση ο Στ. Ψυχάρης από το κεντρικό άρθρο του Βήματος της προηγούμενης Κυριακής) ήρθε και η σειρά του, έστω και κίτρινου, γερμανικού να κάνει λόγο για επερχόμενες εκλογές στην Ελλάδα. Δίπλα, βεβαίως, στα σενάρια των εκλογών, επανέρχονται, ακόμα και μέσα από τις βροντερές διαψεύσεις τους, και εκείνα των κυβερνήσεων ευρύτερης από τη σημερινή ή και «οικουμενικής» σύγκλισης.

«Ου γαρ έρχεται μόνη…»

Του Γιώργου Παπαιωάννου

Το «ταξικό» συμπλήρωμα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ

Το σενάριο είναι το εξής: Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχτηκε το 3o Mνημόνιο πέφτοντας θύμα εκβιασμού, αλλά διατηρεί τα αριστερά χαρακτηριστικά του. Είναι μεν υποχρεωμένος να σεβαστεί τις δεσμεύσεις που επιβλήθηκαν αλλά προσπαθεί, όσο μπορεί, να εφαρμόσει μια «ταξικά μεροληπτική» πολιτική. Θα προσπαθήσει να προστατεύσει τα πολύ αδύναμα και φτωχά στρώματα αλλά όχι τα μεσαία (ή έστω τα «ανώτερα μεσαία») που μπορούν ακόμα να πληρώσουν. Αυτή η πολιτική φέρνει τον ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωπο, κυρίως, με την Ν.Δ. του Μητσοτάκη που είναι μια γνήσια νεοφιλελεύθερη δεξιά δύναμη και εμφορείται από «ταξικό μίσος» για τους φτωχούς και τους εργαζόμενους. Τέλος αφήγησης.

Μη βιαστείτε να προσπεράσετε χαμογελώντας το σενάριο που αναφέραμε. Το πιο εύκολο είναι κανείς να το καταρρίψει, αποδεικνύοντας πόσο μακριά είναι αυτό από την πραγματικότητα ή να κάνει πλήθος ειρωνικών σχολίων. Για τον κ. Τσακαλώτο που είναι… αρνάκι στα Eurogroup αλλά λύκος με τους «δεξιούς» ή τους «φοροφυγάδες», για την Αυγή που στο ένα πρωτοσέλιδο αποθεώνει τις επενδύσεις και στο άλλο την ταξική πάλη, για τον «σκληρό» κ. Κυρίτση που ψήφισε το μνημόνιο (έστω νιώθοντας κατουρημένος, όπως είχε δηλώσει) και τώρα κηρύσσει τον… προλεταριακό πόλεμο στα μεσοστρώματα και για τόσα άλλα.

Ψεκάστε, ψηφίστε, τελειώσατε;

Σκίτσο: Βαγγέλης Παπαβασιλείου

Του Γιώργου Παπαιωάννου

Εκλογές για σταθεροποίηση, εν μέσω αποσταθεροποίησης…

Και ξαφνικά, η προσφυγή στις κάλπες από κατάρα έγινε ευλογία για παράγοντες τόσο της εσωτερικής πολιτικής σκηνής, όσο και του εξωτερικού.

Μαξίμου και ΜΜΕ συχνά παρουσιάζουν τις εκλογές ως αποτέλεσμα αποκλειστικά των εσωτερικών θεμάτων στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι, όμως, προφανές ότι οι αιτίες είναι βαθύτερες και έχουν να κάνουν κυρίως με αυτό που συχνά έχει υποστηριχθεί από αυτές τις στήλες και δεν είναι άλλο από την αδυναμία σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του.

Οι «πάνω», πολιτικές ελίτ και κόμματα, δεν μπορούν να συνεχίσουν να κυβερνούν όπως πριν και κάθε λύση αποδεικνύεται εύθραυστη και προσωρινή. Αλλά και οι «κάτω» δεν θέλουν να συνεχίσουν να κυβερνούνται όπως μέχρι τώρα. Η προσδοκία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα επέφερε σημαντικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα και τη διακυβέρνηση, διαψεύστηκε με πάταγο, τροφοδοτώντας εκ νέου το κενό πολιτικής εκπροσώπησης της κοινωνικής πλειοψηφίας και την ολόπλευρη κρίση.

Αποικία-φυλάκιο της Ευρώπης-φρούριο

Του Γιώργου Παπαιωάννου

Τα νέα επεισόδια στο μεταναστευτικό και η θέση της χώρας

Το μεταναστευτικό βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης. Δεν είναι η πρώτη φορά που ένα υπαρκτό ζήτημα αξιοποιείται για να καλλιεργηθεί κλίμα φόβου και χάους στην κοινωνία. Είναι, όμως, η πρώτη φορά που αυτό γίνεται με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, κάτι που οξύνει την αντιπαράθεση και φουλάρει τις προπαγανδιστικές μηχανές.

Το πρόβλημα, όμως, είναι υπαρκτό. Σύμφωνα με στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, που παρουσίασε η Εφημερίδα των Συντακτών, το πρώτο τρίμηνο του 2015 σημειώθηκαν 31.500 αφίξεις μεταναστών και προσφύγων στις μεσογειακές χώρες της Ε.Ε., διπλάσιες δηλαδή σε σχέση με τις 15.300 κατά το αντίστοιχο τρίμηνο του 2014.

Συναγερμός στη Μεσόγειο

Του Γιώργου Παπαιωάννου

Κρίσιμες οι εξελίξεις στην Κύπρο – Απειλεί ο Ερντογάν 

Κλιμακώνεται η ένταση στην Κύπρο μετά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών. Όπως είναι γνωστό, η κυβέρνηση της Κύπρου ανακοίνωσε την έναρξη γεωτρήσεων από ιταλοκορεατική κοινοπραξία στο «οικόπεδο 9» της κυπριακής ΑΟΖ. Η Τουρκία ανακοίνωσε -με παράνομη οδηγία προς νατυτιλομένους (NAVTEX)- τη δέσμευση περιοχών της κυπριακής ΑΟΖ, προκειμένου το σεισμογραφικό Barbaros να προχωρήσει σε έρευνες σε σημεία όπου ήδη έχουν αρχίσει ή προγραμματίζονται γεωτρήσεις, ενώ πολεμικά πλοία παρακολουθούν τις έρευνες στην περιοχή.

Η κυπριακή κυβέρνηση ανακοίνωσε σειρά μέτρων, μεταξύ των οποίων η διακοπή των συνομιλιών για το Κυπριακό, ενώ προχώρησε σε διπλωματικές κινήσεις και επαφές με τρίτες χώρες και διεθνείς οργανισμούς. Χαρακτηριστικές, στο μεταξύ, του κλίματος που δημιουργεί η Άγκυρα είναι οι δηλώσεις του Τούρκου αρμόδιου για ευρωπαϊκές υποθέσεις, Βολκάν Μποζκίρ, σύμφωνα με τον οποίο «είναι ακατανόητο η χρεοκοπημένη Ελληνοκυπριακή Διοίκηση Νότιας Κύπρου να απορρίπτει, σαν αυτοκτονία, τις δυνατότητες που προσφέρει σε αυτήν η Τουρκία, η οποία έχει διανύσει δώδεκα χρόνια πολιτικής και οικονομικής σταθερότητας»!