Το αριστερό reunion

Του Γιώργου Παπαϊωάννου

Εκλεκτικές συγγένειες εντός, εκτός και επί τα αυτά

Η ανοχή προς την σημερινή κυβέρνηση από τη μεριά της «υπόλοιπης» Αριστεράς και μεγάλου μέρους των αριστερών, είναι δεδομένη. Δεν πρόκειται απλώς για ανοχή. Στην πραγματικότητα, η κοινή πολιτική καταγωγή και η «ιδεολογική» συγγένεια κυριαρχούν, επικαλύπτοντας τις όποιες διαφωνίες που φαντάζουν έτσι συγκυριακές και περαστικές.

Η «θεσμική» και πολιτισμένη συνύπαρξη όλων στα εγκαίνια του μουσείου Μπελογιάννη, η χαμηλή ένταση της γενικότερης κριτικής του ΚΚΕ, που πολλοί φαντάζονταν ότι θα ήταν «στα κάγκελα» με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η παρουσία ακόμα και κυβερνητικών στελεχών σε συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις (όταν λείπει βέβαια ο πολύς κόσμος που θα μπορούσε και να… παρεκτραπεί), αυτές είναι κάποιες εικόνες, απλώς ενδεικτικές.

Δεν είναι όμως μόνο αυτές. Σε αυτοδιοικητικά σχήματα, κυβερνητικοί και αντικυβερνητικοί συνυπάρχουν συχνά και σχεδόν αρμονικά. Γνωστότερο όλων, το παράδειγμα της Περιφέρειας Αττικής με στελέχη της ΛΑΕ να συνδιοικούν με την παράταξη της Δούρου. Στον συνδικαλιστικό χώρο τα ίδια, χρειάστηκαν αρκετοί «τσακωμοί», αποφάσεις και συνδιασκέψεις για να ξεκαθαρίσει κάπως η κατάσταση, έστω και ως προς το φαίνεσθε της «κεντρικής έκφρασης».

Δούλεμα στο βάθος του τούνελ…

του Γιώργου Παπαϊωάννου

Οι κορδέλες και το επικοινωνιακό «περιτύλιγμα» δεν μπορούν να καλύψουν όσα νομοθετούν και πράττουν καθημερινά κοινοβούλιο, κυβέρνηση και «ανεξάρτητες αρχές»

Αν σε ένα πράγμα μπορεί κανείς να βγάλει το καπέλο στη σημερινή κυβέρνηση, αυτό δεν είναι άλλο από την ακούραστη προσπάθεια των εκπροσώπων της να κάνουν το άσπρο μαύρο. Συγκεντρώσαμε σε αυτή τη σελίδα πέντε-έξι μόνο ειδήσεις από την επικαιρότητα της εβδομάδας, μαζί με την… επικοινωνιακή τους διαχείριση από το Μαξίμου. Για τις συντάξεις και το αφορολόγητο τα μέτρα είναι γνωστά, αλλά μια σειρά ακόμα μνημονιακά μέτρα και ρυθμίσεις προχωρούν καθημερινά, ενώ ο φιλοκυβερνητικός Τύπος βλέπει παντού «κορδέλες», εγκαίνια, οργασμό έργων και «αντίμετρα». Τα συμπεράσματα δικά σας…

Το φεγγάρι και το δάχτυλο

Του Γιώργου Παπαιωάννου

Για την καταδίκη του τρολαρίσματος που δέχτηκε ο διαστημικός υπουργός Ν. Παππάς

Υποστηρικτές της κυβέρνησης, αλλά και της «επιστήμης», αγανάκτησαν για το μαζικό τρολάρισμα με το οποίο αντιμετωπίστηκε η εξαγγελία του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής περί ιδρύσεως Εθνικού Κέντρου Διαστημικών Εφαρμογών. Ο ίδιος ο δοκιμασμένος και «επιτυχημένος» υπουργός, καταδίκασε τον «χαβαλέ» για ένα «πολύ σοβαρό θέμα», όπως ο ίδιος είπε. Ακόμα, διάφοροι έσπευσαν να ενημερώσουν το ανήξερο πόπολο ότι δεν πρόκειται για κάποια πλατφόρμα εκτόξευσης διαστημικών λεωφορείων (σώπα…), αλλά για ένα Κέντρο που θα συντονίζει διάφορους φορείς γύρω από σχετικά πεδία της επιστημονικής έρευνας. Ο υπουργός σάς δείχνει το φεγγάρι και εσείς κοιτάτε το δάχτυλο, μας λένε με λίγα λόγια οι πολέμιοι του «χαβαλέ». Ανάμεσά τους, άλλοι δηλώνουν φιλοκυβερνητικοί και άλλοι σπεύδουν να διευκρινίσουν ότι δεν υποστηρίζουν την κυβέρνηση αλλά την, «καθαρή» και πάντα απαλλαγμένη από πολιτικές σκοπιμότητες, Επιστήμη.

Αφού λοιπόν είναι τόσο «επιστημονικό» το εγχείρημα, θα πρέπει να επιδειχθεί ο πρέπων θρησκευτικού τύπου σεβασμός και να σταματήσει αμέσως ο χαβαλές από τους μη γνωρίζοντες. Έτσι διατάζουν οι –κατά τα άλλα– «διαφωτιστές» που έχουν κηρύξει πόλεμο σε κάθε είδους ανορθολογισμό. Δεν καταλαβαίνουν καν, ότι στην πραγματικότητα είναι οι ίδιοι βουτηγμένοι στον νέου τύπου ανορθολογισμό και τη μεταφυσική την οποία νομίζουν ότι καταπολεμούν στο όνομα της επιστήμης. Ας δώσουν λοιπόν μια «επιστημονική εξήγηση»: Γιατί τόσο κράξιμο για μια τόσο προχωρημένη κίνηση που προάγει την επιστημονική πρόοδο; Αν η εξήγηση που δίνουν, είναι ότι ο λαουτζίκος δεν καταλαβαίνει τίποτα από αυτά, μιας και αποτελείται από μπαστουνόβλαχους, κόβονται με βαθμό κάτω από τη βάση και πρέπει να ξαναδοκιμάσουν.

Μνημείο υποτέλειας η επιστολή Τσακαλώτου

Του Γιώργου Παπαιωάννου

Για «διαρκή αφοσίωση στις δεσμεύσεις του Μνημονίου» και «απόλυτη δέσμευση να παραμείνουμε συμμορφωμένοι» ορκίστηκαν ο υπουργός Οικονομικών και δι’ αυτού ο Αλ. Τσίπρας

Η επιστολή Τσακαλώτου θα μείνει στην ιστορία σαν σημαντικό μνημείο της υποτέλειας και εξάρτησης του νεοελληνικού κράτους. Δίπλα στα «Στρατηγέ ιδού ο στρατός σας» του υπουργού Π. Κανελλόπουλου το 1948, δίπλα στο χαστούκι που έφαγε ο έτερος υπουργός Στ. Στεφανόπουλος από έναν άλλο Αμερικανό, τον Πολ Πόρτερ της ομώνυμης Επιτροπής που έλυνε κι έδενε στην Ελλάδα τα ίδια χρόνια. Χρόνια, για να μην ξεχνιόμαστε, κατά τα οποία ο πρόγονος του σημερινού υπουργού έδινε κι εκείνος την υπέρ πάντων μάχη υπέρ των ιδανικών της ελευθερίας και φυσικά της Δύσης. Το θυμίζουμε γιατί ζούμε σε έναν σχετικά μικρό τόπο, αλλά και γιατί οι οικογένειες στην Ελλάδα (Παπανδρέου, Καραμανλήδες, Μητσοτάκηδες, Τσακαλώτοι κ.λπ.) παίζουν σημαντικό ρόλο και οι δεσμοί δεν χάνονται εύκολα στον χρόνο.

Ας αφήσουμε όμως τα ιστορικά παραδείγματα και ας γυρίσουμε στη σημερινή πραγματικότητα. Καταρχάς, ο χειρισμός του όλου θέματος αποτελεί από μόνος του όνειδος και αθλιότητα. Γιατί η κυβέρνηση δεν έδωσε από την πρώτη στιγμή στη δημοσιότητα την επιστολή; Ακόμα κι αυτό δείχνει την κατωτερότητα και την κουτοπονηριά τους. Νόμιζαν ότι θα τη γλυτώσουν; Την έκρυβαν λένε για να μην εκθέσουν τους παραλήπτες της… Εδώ γελάμε βροντερά, αφού οι παραλήπτες της τη ζήτησαν ακριβώς για να δημοσιοποιηθεί και να δεσμεύσουν, αλλά και να ξεφτιλίσουν, το πειραματόζωό τους.

ΜΑΤ, «μασάζ» και τριβές

Του Γιώργου Παπαιωάννου

Ο… δημοκρατικός δρόμος και η πεζή πραγματικότητα

Ενώ η κυβέρνηση πασχίζει να αποδείξει ότι μάχεται το «παλιό», η πεζή πραγματικότητα την διαψεύδει διαρκώς. Μόνο μέσα σε λίγες μέρες, ξετυλίχτηκαν αρκετές σκηνές που το επιβεβαιώνουν. Οι φιέστες κεντροαριστερού προφίλ που προσπαθεί να στήσει ο Τσίπρας, φέρνουν αποτελέσματα που εξανεμίζονται μέσα σε 24 ώρες. Στην Καισαριανή την περασμένη Κυριακή, με ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο στην πρώτη σειρά, παρέδωσε το χώρο του Σκοπευτηρίου στον Δήμο (του οποίου οι αρχές απουσίαζαν από τη φιέστα). Η ομιλία του καλύφθηκε από την κρατική τηλεόραση και γενικώς υπήρξε έντονη προσπάθεια να αλλάξει το αρνητικό κλίμα. Λίγο πριν, τα ΜΑΤ είχαν ψεκάσει και διαλύσει μια διαμαρτυρία με τις ευλογίες όλων των κυβερνητικών και χωρίς να ιδρώσει το αυτί κανενός.

Αμοιβαία τα αισθήματα…

Του Γιώργου Παπαϊωάννου

Τι δείχνει το «φλερτ» του ΣΥΡΙΖΑ με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία

Πληθαίνουν οι επαφές του Αλέξη Τσίπρα και του κυβερνητικού κόμματος με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία. Το περασμένο Σάββατο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πήρε μέρος, μετά από πρόσκληση του Φρ. Ολάντ, στη συνάντηση κυβερνητικών ηγετών των λεγόμενων σοσιαλιστικών κομμάτων της Ευρώπης. Κατά τη διάρκεια της Συνάντησης, ο Αλ. Τσίπρας επέμεινε στην ανάγκη για «ένα κοινό μέτωπο ευρύτερων προοδευτικών δυνάμεων, για την αντιμετώπιση των μεγάλων κοινών απειλών σήμερα στην Ευρώπη». Το γεγονός σχολιάστηκε στον ευρωπαϊκό Τύπο που αποσύρει σιγά-σιγά την «ρετσινιά» του λαϊκιστή-ταραξία από τον Αλ. Τσίπρα και τον συγκαταλέγει στους υπεύθυνους κεντροαριστερούς ηγέτες της Ευρώπης. Χαρακτηριστικός ο τίτλος του γαλλικού Nouvel Observateur που αναφέρει: «Τσίπρας, Ρέντσι και Γκάμπριελ. Οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες ηγέτες πραγματοποιούν συνάντηση στο Elysée, για να συζητήσουν για την ανάπτυξη».

Ο … Μακιαβέλι και τα ανδρείκελα

Του Γιώργου Παπαιωάννου

«Γνωρίζετε πολλούς ηγέτες που εκλέγονται με ένα πρόγραμμα σαν του Ζαν Αικ Μελανσόν (επικεφαλής του γαλλικού Αριστερού Μετώπου), που οργανώνουν ένα δημοψήφισμα, που το κερδίζουν, που παραμένουν στην εξουσία εφαρμόζοντας μια πολιτική τύπου Ζαν Φρανσουά Κοπέ (γαλλική Δεξιά) και κατορθώνουν να επανεκλεγούν; ΟΤσίπρας είναι ένας πραγματικός Μακιαβέλι – και αυτό αρέσει στον Ολάντ».

Το παραπάνω είναι ένα απόσπασμα πολύ πρόσφατου άρθρου με τίτλο Τσίπρας και Ολάντ, η ιστορία ενός γάμου συμφέροντος από τη γαλλική εφημερίδα Le Monde.

Αν εξαιρέσουμε τη (συζητήσιμη) αναφορά στον Μακιαβέλι, περιγράφει με επιτυχία τους ακροβατισμούς του Έλληνα πρωθυπουργού ώστε να κυριαρχήσει στα πολιτικά πράγματα και να κρατηθεί στην εξουσία. Υπάρχει όμως ακόμα ένα μεγάλο «αλλά». Ποιος είναι, στην πραγματικότητα, ο κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού στη χώρα;

Ρευστοποιείται περαιτέρω το πολιτικό σκηνικό

Του Γιώργου Παπαιωάννου

Οι πάντες αναζητούν σχέδιο για την «επόμενη μέρα»

Οι ραγδαίες εξελίξεις που συνόδευσαν όλη την πορεία της διαπραγμάτευσης έχουν οδηγήσει ολόκληρο το πολιτικό σκηνικό σε μεγάλης έκτασης ρευστοποίηση. Οι πολιτικές ταυτότητες και η φυσιογνωμία των κομμάτων επανακαθορίζονται, προγράμματα και σχεδιασμοί τινάζονται στον αέρα, ενώ οι ηγεσίες των κομμάτων βρίσκονται αντιμέτωπες με μεγάλες ρωγμές και ανασυνθέσεις. Κόμματα μεταλλάσσονται ή διαλύονται, διασπάσεις και ίδρυση νέων σχηματισμών είναι στην ημερήσια διάταξη.

Πίσω από την τεχνητή πόλωση για να συγκρατούνται οι δυνάμεις κάθε στρατοπέδου, που και αυτή έχει κοπάσει αρκετά, μια ενιαία παράταξη απλώνεται στο πολιτικό σκηνικό. Μια παράταξη με πρόγραμμα «μένουμε Ευρώπη και ευρώ πάση θυσία – ψηφίζουμε όλα τα προαπαιτούμενα και τα μνημόνια – δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική».

Συνέντευξη – Πέπη Ρηγοπούλου: Η ζωή δίνει λύσεις που δεν φαντάζεται η ιδεολογία

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ στον Γιώργο Παπαϊωάννου

Η συζήτηση με την Πέπη Ρηγοπούλου δύσκολα περιορίζεται σε ένα μόνο πεδίο. Μιλήσαμε μαζί της κυρίως για την κατάσταση που διαμορφώνεται σήμερα στο πολιτικό πεδίο και την καταστρατήγηση της δημοκρατίας και της κυριαρχίας. Όπως και για το κενό πολιτικής εκπροσώπησης, το ρόλο του μαζικού κινήματος και του πολίτη, τη σχέση του με τους «εκπροσώπους». Αλλά και για τη βαθύτερη φύση των μνημονίων για τα οποία δηλώνει ότι «δεν είναι και δεν ήταν μόνον οικονομικά ή έστω και πολιτικά. Το πολιτισμικό μνημόνιο προηγήθηκε κατά πολύ και ήταν προϋπόθεση για να επιβιώνει μέχρι σήμερα το οικονομικό».

Η Πέπη Ρηγοπούλουδιδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και είναι συγγραφέας πολλών βιβλίων σχετικών με τον Πολιτισμό, την Τέχνη, το Μύθο, την Ψυχανάλυση. Το τελευταίο της βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ταξιδευτής με τίτλο Θάλαμος ανανήψεως: Μικρά Ασία, Πολυτεχνείο, Κύπρος, Μνημόνια.

Το τιμόνι στην τρόικα, η χώρα σε περιπέτεια

Του Γιώργου Παπαϊωάννου

Νέα ασφυκτικά δεσμά μετά τη «συμφωνία», βαρύτατες οι ευθύνες

Σε ένα παλιό σκίτσο του Αρκά, μια από τις γνώριμες φιγούρες του μονολογεί: «Τι είναι η ζωή; Μια μοναχική πορεία προς το θάνατο. Άσε που στο δρόμο μπορεί και να πεθάνεις»… Η φράση έρχεται στο μυαλό αναλογιζόμενος κανείς το επιχείρημα ότι πετύχαμε μια έστω κακή συμφωνία αποφεύγοντας έτσι δήθεν το σενάριο του ξαφνικού θανάτου της οικονομίας μέσω Grexit και τραπεζικής κατάρρευσης. Δεν είναι αλήθεια. Επιλέχθηκε στην πραγματικότητα μια πραγματικά θανατηφόρα συμφωνία για την οικονομία και την κοινωνία, ενώ το γερμανικό σχέδιο για Grexit είναι εδώ περισσότερο από ποτέ.

Λίγο καιρό πριν, τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο υπουργός Οικονομικών είχαν παραδεχτεί ότι στην προηγούμενη συμφωνία, αυτή της 20ής Φεβρουαρίου, ήταν λάθος της κυβέρνησης που δέχτηκε μια σειρά όρους χωρίς να εξασφαλίζεται κανένα αντάλλαγμα πέρα από προφορικές δεσμεύσεις που ουδέποτε τηρήθηκαν. Γιατί τέσσερις μήνες μετά, το ίδιο λάθος επαναλήφθηκε σε πολλαπλάσιο βαθμό; Τι νόημα είχε η αυτοκριτική για την προηγούμενη συμφωνία;