Πόσα μέτωπα αντέχουν οι ΗΠΑ;

Του Γιώργου Αναστασίου

Οξύνεται η αντιπαράθεση με Πεκίνο, Μόσχα, τώρα και Μεξικό!

Η απάντηση του Πεκίνου στην επιβολή προστατευτικών δασμών από τον Τραμπ, με στόχο τις κινεζικές εξαγωγές προς τις ΗΠΑ, ήρθε αυτήν την εβδομάδα. Ήταν ψύχραιμη και καλά μελετημένη: Πρώτον, δεν κλιμακώνει τον εμπορικό πόλεμο, αφού βάζει δασμούς σε ένα ευρύ φάσμα αμερικανικών προϊόντων του πρωτογενούς τομέα που εισάγει η Κίνα, η αξία των οποίων, όμως, δεν ξεπερνά τα 3 δισεκατομμύρια δολάρια. Κι αυτό τη στιγμή που οι προστατευτικοί δασμοί του Τραμπ πλήττουν κινεζικές εξαγωγές (σίδηρο, αλουμίνιο και προϊόντα υψηλής τεχνολογίας) αξίας 50-60 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Έτσι το Πεκίνο δείχνει ταυτόχρονα αποφασιστικότητα, γνώση του πρωτογενούς τομέα των ΗΠΑ (τα προϊόντα που πλήττονται αφορούν τις περισσότερες πολιτείες, αυξάνοντας έτσι την πίεση πλήθους αγροτικών παραγωγών προς τον Τραμπ και το Κογκρέσο να ξανασκεφτούν την πολιτική τους), και διάθεση να βρεθεί ένας συμβιβασμός.

Advertisements

Οι Γερμανοί ξανάρχονται;

Του Γιώργου Αναστασίου

Ανακούφιση στις ελίτ από τη συμφωνία Μέρκελ-Σουλτς

Μετά από τέσσερις ολόκληρες μήνες, οι διαπραγματεύσεις για το σχηματισμό νέας ομοσπονδιακής κυβέρνησης κατέληξαν την Τετάρτη σε μια συμφωνία που φιλοδοξεί να τερματίσει μια πρωτοφανή, για τα γερμανικά δεδομένα, περίοδο πολιτικής αστάθειας. Η Άνγκελα Μέρκελ και οι Βαυαροί σύμμαχοί της έδωσαν γη και ύδωρ στους Σοσιαλδημοκράτες του Σουλτς ώστε να συνεχιστεί ο Μεγάλος Συνασπισμός. Και φυσικά οι υποχωρήσεις τους δεν αφορούσαν κυρίως αυτά που οι Σοσιαλδημοκράτες προέβαλαν ως «αξιακά ζητήματα», δηλαδή την επανένωση οικογενειών προσφύγων κ.λπ. Η Μέρκελ γνωρίζει ότι δεν είναι τέτοια ανθρωπιστικά θέματα που μπορούν πραγματικά να κάμψουν τις επιφυλάξεις του σοσιαλδημοκρατικού μηχανισμού…

Έτσι, αναγκάστηκε να προσφέρει στον Σουλτς όχι μόνο το ΥΠΕΞ (το οποίο θα αναλάβει ο ίδιος) αλλά και το υπουργείο-φόβητρο όλης της Ε.Ε.: το Οικονομικών – στο οποίο «διέπρεψε» ο Σόιμπλε και μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα οι Χριστιανοδημοκράτες το θεωρούσαν αυτοδικαίως δικό τους. Αυτό θα το αναλάβει ο Όλαφ Σολτς, εκ των αντιπροέδρων του SPD και δήμαρχος Αμβούργου, που φυσικά ανήκει στην ανοιχτά νεοφιλελεύθερη πτέρυγα των Σοσιαλδημοκρατών. Παρ’ όλα αυτά, η προοπτική χαιρετίζεται με ενθουσιασμό από τη Γαλλία και τις Βρυξέλλες, καθώς αναμένεται ότι με αυτόν στο Υπουργείο Οικονομικών η Γερμανία θα ασκήσει μια πολιτική λιγότερο αυστηρή από αυτήν του Σόιμπλε.

16+1 λόγοι να ανησυχεί το Διευθυντήριο της Ε.Ε.;

του Γιώργου Αναστασίου

Σύνοδος «περιφερειακών» Ευρωπαίων, Βαλκάνιων και Κινέζων

Στα ψιλά πέρασε μια σημαντική συνάντηση μεταξύ 16 ευρωπαϊκών χωρών (11 κρατών μελών της Ε.Ε. και 5 υπό ένταξη βαλκανικών) και της Κίνας στη Βουδαπέστη. Πέραν της κινεζικής αντιπροσωπείας με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Λι Κετσιάνγκ και της ουγγρικής υπό τον πρόεδρο Βίκτορ Ορμπάν, συμμετείχαν όλοι οι… πρώην: Τσέχοι και Σλοβάκοι, Βαλτικές χώρες, Πολωνοί, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Αλβανοί, και όλα τα κράτη που δημιουργήθηκαν από το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Ήδη συμφωνήθηκε η επόμενη συνάντηση να πραγματοποιηθεί του χρόνου στη Σόφια, με τον Βούλγαρο πρωθυπουργό Μπόικο Μπορίσοφ να σημειώνει ότι «θα επικεντρωθούμε στην περαιτέρω ανάπτυξη των σχέσεών μας με την Κίνα, και φυσικά στην κατάσταση των Δυτικών Βαλκανίων».

Ο Ορμπάν δεν ήταν διόλου φειδωλός στο εγκώμιο που έπλεξε προς το Πεκίνο: «Το αστέρι της Ανατολής λάμπει ψηλά», είπε, προσθέτοντας ότι «η Κίνα έχει αναδειχθεί σε κυρίαρχη οικονομική και τεχνολογική δύναμη στα πλαίσια του υπό διαμόρφωση νέου διεθνούς συσχετισμού» και ότι «προσφέρει πλειάδα ευκαιριών στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης». Έσπευσε επίσης να υπενθυμίσει στους άσπονδους εταίρους του εντός της Ε.Ε. ότι «οι 16 ευρωπαϊκές χώρες που συμμετέχουμε αποτελούμε την ατμομηχανή της οικονομικής ανάπτυξης στην Ευρώπη, η οποία δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις ιστορικές προκλήσεις χωρίς ισχυρούς συμμάχους». Παρεμφερείς ήταν οι παρεμβάσεις και των υπόλοιπων ηγετών.

«Το όνομά μου είναι Καταλονία»

του Γιώργου Αναστασίου

Ενόψει του δημοψηφίσματος, η Μαδρίτη απειλεί θεούς και δαίμονες

Οι τελευταίες καταλανικές εκλογές* είχαν δημοψηφισματικό χαρακτήρα. Οι δύο βασικές δυνάμεις που υποστηρίζουν την Ανεξαρτησία της Καταλονίας, δηλαδή ο συνασπισμός «Μαζί για το Ναι» (στον οποίο συμμετέχει η Ρεπουμπλικανική Αριστερά/ERC) και η Λίστα Λαϊκής Ενότητας/CUP, είχαν καταστήσει σαφές ότι, σε περίπτωση νίκης τους, κεντρικός στόχος τους θα είναι η διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Με αυτό το πρόγραμμα κέρδισαν μια σαφή κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Και υλοποίησαν τη δέσμευσή τους. Υιοθέτησε δηλαδή η βουλή της Καταλονίας δύο νόμους: έναν για τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος την 1η Οκτωβρίου, και έναν για τον τρόπο αποχωρισμού από το ισπανικό κράτος – ο οποίος φυσικά θα εφαρμοστεί μονάχα αν επικρατήσει το «Ναι».

Η αντίδραση του ισπανικού κράτους (ή, ορθότερα, του διεφθαρμένου μοναρχικού καθεστώτος της Μαδρίτης) κλιμακώνεται όσο πλησιάζει η κρίσιμη ημερομηνία. Ο δεξιός πρωθυπουργός Ραχόι δήλωσε ότι θα χρησιμοποιηθεί «κάθε μέσο» για την αποτροπή διεξαγωγής του δημοψηφίσματος, το οποίο αποκάλεσε «ανυπόφορη πράξη ανυπακοής». Και αυτήν την εβδομάδα, μετά από αίτηση της κυβέρνησης της Μαδρίτης, το «Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο του Βασιλείου της Ισπανίας» αποφάσισε, όπως εξάλλου αναμενόταν, ότι το δημοψήφισμα είναι παράνομο – διατάσσοντας τη μη διεξαγωγή του.

Άνω-κάτω η Πολωνία

του Γιώργου Αναστασίου

Έμμεση αντιπαράθεση ΗΠΑ-Ε.Ε. για τον έλεγχό της

«Η Πολωνία γυρίζει την πλάτη της στη Δημοκρατία»: αυτό έγραφε προχθές η αγγλόφωνη εφημερίδα Τα Νέα του Κόλπου – η οποία, αν μη τι άλλο, έχει χιούμορ (δεδομένου ότι εδρεύει στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, δηλαδή σε μια απόλυτη, μεσαιωνικού τύπου μοναρχία). Εν πάση περιπτώσει, όταν ακόμη και οι εμίρηδες του Κόλπου ανησυχούν τόσο πολύ για τη… δημοκρατία στη μακρινή τους Πολωνία, δεν μπορεί – κάτι σπουδαίο συμβαίνει! Και, πέρα από τη νότα ευθυμίας που μας πρόσφεραν οι εμίρηδες, αυτό είναι αλήθεια. Με δυο λόγια, η ακροδεξιά και «ευρωσκεπτικιστική» πολωνική κυβέρνηση, ενθαρρυμένη από την υποστήριξη που της πρόσφερε ο Τραμπ στην πρόσφατη επίσκεψή του στη Βαρσοβία, αποφάσισε να επιχειρήσει έναν ακόμη σφιχτότερο έλεγχο της χώρας.

Έτσι, με μια σειρά νόμων η αντισυνταγματικότητα των οποίων βγάζει μάτι, το κυβερνών κόμμα «Νόμος και Δικαιοσύνη» (PiS) αποκτά τον πλήρη έλεγχο της δικαστικής εξουσίας και καταργεί την (υποτιθέμενη) ανεξαρτησία της και το διαχωρισμό της από τη νομοθετική και εκτελεστική εξουσία. Αυτή ήταν και η αφορμή της αναζωπύρωσης του ακήρυκτου αλλά διαρκούς πολέμου της Βαρσοβίας με τις γερμανοκρατούμενες Βρυξέλλες, που την απειλούν με κυρώσεις διότι «παραβιάζει τις δημοκρατικές αρχές της Ευρώπης» (τις οποίες βέβαια ακόμη ψάχνουμε…). Η πολωνική κυβέρνηση ανταπαντά ότι «πέρασε ο καιρός που η Πολωνία ήταν υπό γερμανική κατοχή», κι ο χορός καλά κρατεί – με τη συμμετοχή όμως και εκατοντάδων χιλιάδων Πολωνών που τις τελευταίες εβδομάδες διαδηλώνουν, στην πλειοψηφία τους κατά της ακροδεξιάς κυβέρνησης.