Ενας πιστός, άγνωστος φίλος

του Περικλή Κοροβέση

Την είδηση την άκουσα στο ραδιόφωνο. Ο Γιάννης Σπανός μάς άφησε. Τον άνθρωπο δεν τον ήξερα, ούτε ποτέ τον είχα συναντήσει. Η εικόνα που είχα στο μυαλό μου ήταν κάτι νεανικές φωτογραφίες του με την Καίτη Χωματά, την Πόπη Αστεριάδη ή την Αρλέτα. Θαυμαστής και των τριών κυριών, καθότι «μπουατόβιος» καθ’ έξιν. Τα τραγούδια του Σπανού τα ήξερα και τα αγαπούσα πολύ. Ο Σπανός δεν ήξερα τι έχει απογίνει, καθότι, από ό,τι φαίνεται, δεν πολυενδιαφερόταν για τη δημοσιότητα ή την προσωπική του προβολή. Ηξερα μέσες-άκρες για τη ζωή του. Και είχα εντυπωσιαστεί από την απόφασή του να αφήσει μια καριέρα στο Παρίσι, όταν ήδη τον έχει τραγουδήσει η Ζιλιέτ Γκρεκό, και να γυρίσει πίσω στη χώρα που τον είχε διώξει.

Εντούτοις, με το άκουσμα του θανάτου του, ξέσπασα σε αναφιλητά. Σαν να έχασα έναν πανάκριβο και μοναδικό φίλο. Κλείνω το ραδιόφωνο, κάθε ήχος με ενοχλούσε, ήθελα σιωπή. Κατευθύνομαι στην μπερζέρα μου, το πιο αγαπητό έπιπλο του σπιτιού. Με έχει πάντα πρόθυμα στην αγκαλιά της για ώρες με τα ατελείωτα διαβάσματά μου, που πάντα ενοχλούν το περιβάλλον μου. Θεωρείται σνομπ. Παρέα μου, δύο έμπιστοι και αχώριστοι φίλοι μου, το τσίπουρό μου και το τσιγάρο μου, που δεν με αφήνουν ποτέ μόνο. Ηθελα να μάθω. Γιατί αυτός ο θρήνος για έναν άνθρωπο που ποτέ μου δεν συνάντησα. Και έπρεπε να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι στον χρόνο, για να βρω κάποιες απαντήσεις. Να πάω στην προϊστορία. Πριν έρθει η εποχή που λέγεται πολιτισμός που, πέρα από τα καλά που μας έφερε, μας έμαθε και την αυτολογοκρισία.