Κορέα: Ρεβανσισμός, κυρώσεις και αυταπάτες κατευνασμού

του Γιάννη Ραχιώτη

Η αμερικανοκορεατική σύγκρουση δεν ξεκίνησε χθες, ούτε έχει αφετηρία το πυρηνικό πρόγραμμα της Λαοκρατικής  Δημοκρατίας της Κορέας (ΛΔτΚ). Ανάγεται στο 1945, στο ξεκίνημα της αμερικανικής κατοχής του Κορεατικού Νότου. Να θυμίσουμε ότι οι Ιάπωνες κατέλαβαν το 1895 ολόκληρη την Κορεατική χερσόνησο καταλύοντας το Βασίλειο της Κορέας που υπήρχε ως κυρίαρχο κράτος από το 935 μ.Χ., όταν συνενώθηκαν τα τρία Κορεατικά βασίλεια που υπήρχαν εκεί από τους ελληνιστικούς χρόνους. Το 1932 ξεκίνησε το εθνικοαπελευθερωτικό αντάρτικο που οργάνωσε το νεοσύστατο ΚΚ Κορέας, το οποίο με τρομακτικές θυσίες, κατόρθωσε να απελευθερώσει μεγάλα τμήματα της χώρας, ιδίως στον Βορρά. Οι Ιάπωνες προοδευτικά περιορίστηκαν στις πόλεις του Νότου.

Στα τέλη του πολέμου οργανώνονται μορφές λαϊκής αυτοδιοίκησης και είναι φανερό ότι η χώρα παίρνει σοσιαλιστική κατεύθυνση. Με τη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας, αμερικανικός στρατός αποβιβάζεται στη χώρα με πρόσχημα την παράδοση των ιαπωνικών δυνάμεων. Αρχικά οι δημοκρατικοί θεσμοί, με κυρίαρχη την Αριστερά, παραμένουν ενεργοί ακόμη και υπό την αμερικανική στρατιωτική παρουσία. Σύντομα οι αμερικανοί άρχισαν να αντιμετωπίζουν τεράστιες διαδηλώσεις με αίτημα την αποχώρησή τους και την αναγνώριση της Κορέας ως ανεξάρτητου κυρίαρχου κράτους. Σε απάντηση, οργανώνουν πογκρόμ κατά της αριστεράς, διαλύουν τους θεσμούς λαϊκής αυτοδιοίκησης και, το 1948, ορίζουν πραξικοπηματικά κυβέρνηση ανδρεικέλων με επικεφαλής τον συνεργάτη των Ιαπώνων Ρι Σουνγκ Μαν, στήνουν ένοπλη δύναμη από τα απομεινάρια του Ιαπωνικού στρατού και τους τοπικούς συνεργάτες τους και ορίζουν ως επικράτειά της την περιοχή νότια του 38ου παράλληλου, δηλαδή ως εκεί που είχαν στρατιωτικό έλεγχο. Αμέσως μετά άρχισαν τις –γνώριμες και στις μέρες μας– προβοκάτσιες και καταγγελίες κατά της ελεύθερης –Βόρειας– Κορέας για επιθετικότητα και φυσικά τις απειλές για εισβολή και εξάλειψή της, ανάλογες αυτών που αυτή την εβδομάδα εκτόξευσε ο Τράμπ από το βήμα της ΓΣ του ΟΗΕ.

Μια ανεξάρτητη πορεία είναι ρεαλιστική;

Του Γιάννη Ραχιώτη

Στον ελληνικό λαό, που έζησε το μεγαλύτερο μέρος της σύγχρονης Ιστορίας του σε καθεστώς εξάρτησης ή και άτυπου προτεκτοράτου, είναι λογικό να φαίνεται δύσκολη η αποχώρηση από τις δυτικές ολοκληρώσεις, δηλαδή την Ευρωζώνη, την Ε.Ε., το ΝΑΤΟ κ.λπ. όσο κι αν γίνεται αντιληπτό ότι αυτές λειτουργούν ως πολλαπλασιαστής ισχύος για τις μεγάλες δυνάμεις, ενώ παράλληλα αποτελούν μηχανισμό ελέγχου και αποικιοποίησης των περιφερειακών χωρών-μελών.

Ένα σημαντικό μέρος του αριστερού τμήματος του πολιτικού σκηνικού είναι φορέας των ίδιων δισταγμών, μόνο που τους επενδύει με «ριζοσπαστικά» ευχολόγια περί αποχώρησης από την Ευρωζώνη ή την Ε.Ε. μόλις αυτή… διαλυθεί ή όταν θα γίνει … σοσιαλιστική επανάσταση, όταν δηλαδή δεν θα υπάρχει καπιταλισμός, οπότε δεν θα υπάρχουν και οι συστημικές επιλογές του. Ένα άλλο τμήμα της Αριστερός δείχνει να μην κατανοεί ότι η αποδέσμευση από την Ευρωζώνη με παραμονή όμως στην Ε.Ε., θα προσφέρει βέβαια μια πρόσκαιρη ανακούφιση αλλά μακροπρόθεσμα θα οδηγήσει στην ίδια κατάσταση, αφού δεν θα αλλάξει το -επιθετικά νεοφιλελεύθερο- κανονιστικό πλαίσιο που διέπει την Ε.Ε.

Επικρατεί παγκόσμιο «χάος»;

του Γιάννη Ραχιώτη

Βλέποντας τις συγκρούσεις στη Συρία, την Ουκρανία, τη Λιβύη και την Αφρική μπορεί κάποιος να πιστέψει ότι ο κόσμος περνάει μια περίοδο «ασυναρτησίας»: Πολλές αντιμαχόμενες πλευρές, πολλά αντιτιθέμενα συμφέροντα, αδυναμία προσδιορισμού «καλών». Ο αποσπασματικός και ασύνδετος τρόπος παρουσίασης των συγκρούσεων από τα ΜΜΕ, ενισχύει την ιδέα της «παγκόσμιας αταξίας». Επιπλέον με την αποσιώπηση ή διαστρέβλωση κρίσιμων γεγονότων δημιουργούνται ψευδείς παραστάσεις όπως «η πανίσχυρη Κίνα που δανείζει και άρα ελέγχει την Αμερική» ή «ο πανίσχυρος και επιθετικός δικτάτορας Πούτιν». Ο Δυτικός άνθρωπος αισθάνεται περικυκλωμένος από χαοτικές απειλές αφού γίνονται επιθέσεις αυτοκτονίας στις συναυλίες και τα γήπεδα που συχνάζουν τα παιδιά του, εκρήγνυνται βόμβες στο μετρό, «πνίγεται» από πρόσφυγες και μετανάστες και, κάποιες λίγες φορές, νιώθει ότι ο πόλεμος τον πλησιάζει.

Το σύντομο ταξίδι στην αυταπάτη

Του Γιάννη Ραχιώτη

Είτε οι δανειστές αποδεχθούν πλήρως τις κυβερνητικές «προτάσεις» είτε προσχωρήσουμε στις αξιώσεις τους, το αποτέλεσμα για τα λαϊκά στρώματα και για τη χώρα ως κυρίαρχη οντότητα θα είναι καταστροφικά.

Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η διαπραγματευτική ομάδα της κυβέρνησης πράγματι προσπαθεί να διασώσει, έστω και τα ελάχιστα, υπέρ των λαϊκών στρωμάτων. Κάποια τρόφιμα από τον υψηλό συντελεστή ΦΠΑ, τις βασικές συντάξεις. Σε προηγούμενες φάσεις αγωνίστηκε να μην πουληθούν όλα τα αεροδρόμια, να μην ανέβει ο ΦΠΑ στα νησιά, να μην αυξηθούν τα πρωτογενή πλεονάσματα (που σημαίνει να μην επιβληθούν νέοι φόροι) κ.ο.κ. Σ’ αυτά και σε πολλά άλλα ατυχώς έχει πλέον συνθηκολογήσει, στα πλαίσια του επιδιωκόμενου… «έντιμου συμβιβασμού».

6 Δεκέμβρη 2008 – 6 Δεκέμβρη 2014

Του Γιάννη Ραχιώτη

Η εν ψυχρώ εκτέλεση του Αλέξη Γρηγορόπουλου από δύο αστυνομικούς στα Εξάρχεια κινητοποίησε για ένα μήνα δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, σε όλη την Ελλάδα ακόμη και σε μικρές κωμοπόλεις ή απομακρυσμένα προάστια της Αθήνας. Πέρα από τις διαδηλώσεις, τις επιθέσεις σε τράπεζες, τις συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, τις καταλήψεις πανεπιστημίων και σχολείων έγιναν δεκάδες καταλήψεις δημόσιων χώρων μεταξύ των οποίων της ΓΣΕΕ, της ΕΣΗΕΑ, της Λυρικής Σκηνής, δημοτικών χώρων, ΜΜΕ κ.λπ.

Οργανώθηκαν χιλιάδες εκδηλώσεις από πολύ διαφορετικές ομάδες ανθρώπων. Το σημαντικότερο δεν ήταν η μαζικότητα, αλλά η διάρκεια και η αποφασιστικότητα που χαρακτήριζε ουσιαστικά το σύνολο του πλήθους- όχι απλά κάποιες ομάδες. Η αποφασιστικότητα δεν κάμφθηκε από τις δεκάδες συλλήψεις και προφυλακίσεις που ακολούθησαν. Σ’ αυτό διέφεραν από παλαιότερες επίσης πολύ μαζικές κινητοποιήσεις που ακολούθησαν τις δολοφονίες του Καλτεζά, τουΤεμπονέρα, των Κουμή και Κανελλοπούλου, της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου και άλλων αγωνιστών.