Πασχαλινές απορίες

Του Γιάννη Μακριδάκη

Αυτές τις μέρες του Πάσχα συναντώ μίαν ασυνήθιστη εικόνα στην συνηθισμένη μου βόλτα.

Στο εξοχικό σπίτι του πολιτευτή της ΝΔ κ. Γ. Επιτροπάκη, ο οποίος έχει τοποθετηθεί από την παρούσα κυβέρνηση στην πολύ σημαντική θέση του Διοικητή του Γενικού Νομαρχιακού Νοσοκομείου Χίου, είναι σταθμευμένο όλες αυτές τις μέρες ένα κρατικό αυτοκίνητο, με πινακίδες κόκκινες, υπηρεσιακές. Το αυτοκίνητο αυτό υποθέτω ότι ανήκει στο Νοσοκομείο και ως φορολογούμενος πολίτης αυτού του κράτους, από του οποίου τους λειτουργούς έχω πικράν πείρα μιας και το χρεωκόπησαν και μας οδήγησαν σε αυτή την κατάντια, δεν μπορώ παρά να μπω σε χίλιους δυο πειρασμούς υποθέσεων, στους οποίους όμως θα αντισταθώ σθεναρά και θα θέσω στην πρώτη γραμμή την καλή μου διάθεση, μέρες που είναι…

Ιδού!

Του Γιάννη Μακριδάκη

Ο καπιταλισμός και ο καταναλωτισμός μεταναστεύουν κι αυτοί, ανατολικά όμως, διότι ετοιμάζουν τις οικονομικές συνθήκες και προπορεύονται των εξαθλιωμένων δυτικών μεταναστών που έπονται σε λίγο.

Διαβάστε την παρακάτω είδηση και θα τα κατανοήσετε ΌΛΑ. Θα νιώσετε απολύτως τι ακριβώς συνέβη πριν από δεκαετίες και πώς το αντίστροφο συμβαίνει τώρα, εδώ και μερικά χρόνια.

Θα καταλάβετε ότι η μηχανή όποτε θέλει γρανάζια αναλώσιμα τα καλεί ως σειρήνα και όποτε μπουκώνει τα πετάει ωσάν τα απορρίμματα που πετούσαν αυτοί τόσα χρόνια. Θα καταλάβετε πολύ καλά πώς μεταλλάχθηκε ο άνθρωπος σε καταναλωτής στη Δύση και πώς έρχεται η ώρα του να αφήσει τα εγκόσμια έτσι, ως αριθμός που δεν βγαίνει, ως καταναλωτής, ή να ξαναγίνει άνθρωπος – άλλος δρόμος δεν υπάρχει.

Η δια της γενοκτονίας εξυγίανση της οικονομίας

Του Γιάννη Μακριδάκη

Σήμερα κατέβηκα στην πόλη και νόμιζα ότι όλοι έχουν μεταναστεύσει ή αποβιώσει και έχω μείνει εδώ από τους τελευταίους. Σαν να ζούσα άντεργκράουντ και να έχει τελειώσει από καιρό ο πόλεμος αλλά να μην είχα πάρει χαμπάρι τίποτα. Από την ανάποδη όμως. Ο πόλεμος έχει φουντώσει, τα θύματα πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα στις πόλεις και η κατάσταση συνεχώς επιδεινώνεται εντός του συστήματος, μυρίζει ανθρώπινο κρέας παντού, μια αίσθηση πλανάται εκφυλιστικής και ταχέως μεταδοτικής θανατηφόρας ασθένειας.

Ακόμη και τώρα που έχουν περάσει κάποιες ώρες από την επιστροφή μου πίσω στο χωριό και παρόλο που έκανα την βόλτα μου στην ανοιξιάτικη φύση, στη θάλασσα και στα χωράφια, δεν μου έχει φύγει η μελαγχολία και η απογοήτευση, κάτι με πλακώνει και είναι αβάσταχτο.

Ο καταναλωτής και ο άνθρωπος

Του Γιάννη Μακριδάκη

Επί τρεις μέχρι στιγμής ημέρες, και κανείς δεν ξέρει για πόσο ακόμη στο μέλλον, όλος ο πολιτισμένος, προοδευμένος, σπουδαγμένος και τεχνολογικά εξελιγμένος κόσμος των καταναλωτών ψάχνει ένα αεροπλάνο που εξαφανίστηκε σε μία συγκεκριμένη διαδρομή και δεν βρίσκει τίποτε.

Ένα αεροπλάνο. Ένα από τα κορυφαία επιτεύγματα των επιστημών και της τεχνολογίας, το οποίο ανέκαθεν δημιουργούσε δέος στον άνθρωπο παρόλο το γεγονός ότι αποτελεί εν τέλει το ασφαλέστερο όλων μέσον μεταφοράς του!! Το συγκεκριμένο δε μοντέλο ήταν συνώνυμο της ασφάλειας όπως κατά κόρον γράφτηκε τις τελευταίες μέρες, όπως βεβαίως και ο Τιτανικός ήταν αβύθιστος κάποτε.

Ας βρούμε βάρκα..

Του Γιάννη Μακριδάκη

..Ήτανε Απρίλης του ’42… και δώσαμε όλα μας τα χρυσά, τα πήρε ο θείος και τα δωσε στον άνθρωπο που έπρεπε να τα δώσει και την άλλη μέρα το πρωί ήρθε ένα κάρο. Μαζέψαμε δυο τρεις αλλαξιές ο καθένας μας ρούχα, τα βάλαμε σε κάτι τσουβάλια της ζάχαρης, άσπρα, θαρρώ πως τα βλέπω και αφού τα φορτώσαμε αυτά το κάρο δεν μας φόρτωνε εμάς (…) και φτάσαμε στην Κώμη, στην παραλία αργά το βραδάκι. Και τι να δούμε! Όλη η παραλία εκεί ήτανε άνθρωποι που περιμένανε να νυχτώσει, να ρθουνε οι βάρκες να μας πάρουνε. Στην αρχή, όταν επήγαμε είχε κύμα η θάλασσα κι εμείς ταξιδεύαμε με ψαρόβαρκες, με πανί και με κουπιά… Και περιμέναμε να καλμάρει λίγο η θάλασσα. Κι ερχότανε οι γυναίκες και βάζανε εικόνες μες στη θάλασσα, να γαληνέψει η θάλασσα, να μπορούμε να ταξιδέψομε. (…) Και ξεκινούμε κατά τις εννιά η ώρα γιατί έπρεπε να νυχτώσει. εμείς είμαστε η τελευταία βάρκα. Καμιά εικοσαριά ανθρώποι μέσα και τέσσερις στο κουπί. Εν τω μεταξύ η αδερφή μου μωρό, το χε τυλιγμένο σε ένα χράμι η μαμά μου και αυτό ζαλίστηκε, φαίνεται, με τη θάλασσα και άρχισε να κλαίει, να κλαίει γοερά και να φωνάζουνε μες στη βάρκα πετάξτε το παιδί στη θάλασσα, θα μας πιάσουνε οι Γερμανοί!… Εύχαρις Κοκκάλη Ακαβάλου

Οικουμενική Αριστερά. Η ρεαλιστική και ώριμη πολιτική πρόταση

Του Γιάννη Μακριδάκη

Τα τρία τελευταία χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη μια επαναστατική διαδικασία στη βάση της ελληνικής κοινωνίας (όπως και σε όλο τον δυτικό κόσμο), μια δυναμική διαδικασία αλλαγής πορείας της διαρκούς επανάστασης των αθρώπων επί της γης.

Οι άνθρωποι των δυτικών καταναλωτικών κοινωνιών, ερχόμενοι πλέον πρόσωπο με πρόσωπο με το αδιέξοδο στο οποίο οδηγεί η έως τώρα προσέγγισή τους στην ζωή, τα βασικά χαρακτηριστικά της οποίας είναι ο ανταγωνισμός μεταξύ τους αλλά και με τα άλλα όντα, η προσπάθεια πλήρους κυριαρχίας τους επί του οικοσυστήματος, η απομύζηση δίχως αναπλήρωση των φυσικών πόρων και η παραγωγή απορριμμάτων, στρέφονται τώρα γοργά προς την σταδιακή αποδόμηση αυτού του μοντέλου και υιοθετούν μιαν άλλη προσέγγιση και φιλοσοφία, αυτήν της οικουμενικότητας, της συνεργατικότητας ανθρώπου με άνθρωπο αλλά και με το υπόλοιπο οικοσύστημα.

Εις κατώτερα

Του Γιάννη Μακριδάκη

Ένα δέντρο είναι η ανθρωπότητα.

Ένα μεγάλο λιόδεντρο, χιλιόχρονο.

Μπολιασμένο

Ξεκίνησε από τις ρίζες και έκανε κορμό, άντρεψε με τα χρόνια και έφτασε ψηλά, έφτιαξε κλαδούρες και κλαράκια άπειρα, καρπούς

Ο ποιητής της Ελιάς

Του Γιάννη Μακριδάκη

Το ένα πάνω στ’ άλλο πέφτουνε τα καλά νέα μες στο καταχείμωνο που μας πλάκωσε άξαφνα. Τρία χρόνια τώρα δεν ακούμε τίποτα όμορφο, τίποτα αισιόδοξο και τώρα ξαφνικά, μαζί με τα πρώτα χιόνια, να και η άσπρη μέρα που τόσο περιμέναμε!

Ξημερώνει επιτέλους η νέα Ελλάδα, η Ποίηση και η Ελιά την εκφράζουν και πάλι, όπως και τότε μα λίγο διαφορετικά και εκσυγχρονισμένα.

Γιάννης Μακριδάκης: Να αποδομήσουμε το σύστημα!

Συνέντευξη στην Πόλυ Κρημνιώτη

“Πιστεύω στον θεό διότι τον βλέπω κάθε μέρα” λέει. Μη φανταστείτε έναν θρησκευόμενο που ξημεροβραδιάζεται στις εκκλησίες. “Μπορείς να τον δεις σε μια κίνηση ενός φυτού, στη ματιά ενός ζώου” εξηγεί. Αποτραβηγμένος στη Βολισσό, ένα μικρό χωριό στη Βορειοδυτική Χίο, αλλά όχι απών από την εποχή του, γράφει τα βιβλία του, καλλιεργεί το χωράφι του, ζει χωρίς τη διαμεσολάβηση του χρήματος, προσαρμόζει την καθημερινότητά του στους ημερήσιους και ετήσιους κύκλους της φύσης και επιμένει να κρατά κρεμασμένη στο μπαλκόνι του μια κόκκινη σημαία. “Συμβολίζει τη νίκη του ανθρώπου επί του ατόμου… Τη διαρκή επανάσταση που βρίσκεται σε εξέλιξη στην κοινωνία μας εδώ και τρία χρόνια και οδηγεί στην αλλαγή της πορείας”.

Αντισώματα

Του Γιάννη Μακριδάκη

Στον πλανήτη ενδημεί μια ασθένεια που λέγεται Καταναλωτισμός, μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο, βρίσκεται σε έξαρση και γιγαντώνεται ολοένα σε αυτή την ιστορική περίοδο που διανύει η ανθρωπότητα, απειλώντας να απομυζήσει το οικοσύστημα και να αφανίσει κάθε άλλο είδος ζωής. Η ασθένεια δρα εκφυλιστικά στον φορέα της, τον αποκόπτει από τον φυσικό οργανισμό του, από το φυσικό του περίβλημα και τον ματαλλάσσει πολύ γρήγορα σε αριθμημένο άτομο μέλος στρατού καταναλωτών, που ζει φρουρούμενο, χειραγωγημένο και προγραμματισμένο να καταστήσει εμπόρευμα μέχρι και τον φυσικό εαυτό του.

Εμπιστοσύνη στο Χάος

Του Γιάννη Μακριδάκη

Από τη στήλη “Λοξή πορεία” στο thepressproject

Τα τελευταία χρόνια λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα αλλά και σε όλον τον δυτικό κόσμο των καταναλωτών αλλαγή πορείας της αρχέγονης μεγαλειώδους διαρκούς επανάστασης των ανθρώπων.

Μέλλον είναι το αδιανόητο του παρόντος

Του Γιάννη Μακριδάκη

Από τη στήλη “Λοξή πορεία” στο thepressproject

Παραδείγματα υπάρχουν πολλά, όπως η έννοια της λιτότητας, η οποία είναι αρετή και την οποίαν υμνεί κάθε φιλοσοφία και κάθε θρησκεία αλλά εμείς την ορίζουμε ως κατάρα.

Μαζική ιδιωτικοποίηση ανθρώπων

Από τη στήλη “Λοξή Πορεία” του Γιάννη Μακριδάκη στο thepressproject

Μετατράπηκε από γενιά σε γενιά ο άνθρωπος σε εχθρό του εαυτού του, τον ευτέλισε ιδιωτικοποιώντας τον, μετατρέποντάς τον από υπέρτατο ον, σε αριθμημένο άτομο, αυτή είναι η διαχρονική συλλογική του ευθύνη.

Γνώρισα έναν “εγκληματία”

Του Γιάννη Μακριδάκη

Πέρσι, κάτι τέτοιες Οκτωβριάτικες μέρες με λιακάδες γλυκές ήμουνα στις Σκουριές. Ένα μεσημέρι έφτασα στην Ιερισσό, με το λεωφορείο από Θεσσαλονίκη, κι έτσι όπως ήμουν ζαλισμένος από το στροφιλίκι του Χολομώντα, ένιωσα απίστευτη ανακούφιση σαν είδα την αμμουδερή παραλία με τη γαλήνια θάλασσα και τον Τόλη με τη Μαρία να με περιμένουν.

Ήτανε μια αίσθηση καλοκαιριού που έφυγε, μα επέστρεψε πάλι για λίγο, ίσα να μ’ αποχαιρετίσει, κι είχε μια τόσο γλυκιά μελαγχολία όλο αυτό, που την μεγάλωνε, την έκανε ασήκωτη, το βάρος των μεταλλείων στο στήθος μας.

Παιδεία και Αποεκπαίδευση

Του Γιάννη Μακριδάκη

Θεωρώ ότι η σπουδαιότερη γνώση που δίνεται σε όσους μαθητεύουν στην υφιστάμενη συστημική Παιδεία της Εξειδίκευσης, είναι η Αρχή Διατήρησης της Ενέργειας, στην γενικευμένη της μορφή βέβαια, στην πιο φιλοσοφημένη, στο ότι όλα είναι μεταβολές ενέργειας δηλαδή, στο ότι δεν υπάρχει όφελος δίχως ζημία, κέρδος δίχως χασούρα.

Αυτή η φυσική αρχή, καθώς και η φιλοσοφική της προέκταση, συνεπικουρούμενη από τις αρχές της φυσικής ζωής, διατροφής και καλλιέργειας (στη γη και στην κοινωνία), είναι κατά τη γνώμη μου η βάση μιας νέας Παιδείας που θα επιχειρεί, στα πρώτα της χρόνια τουλάχιστον, την αποεκπαίδευση όσων έχουν ήδη υποστεί την παρεχόμενη μέχρι σήμερα συστημική εκπαίδευση, αλλά και την εξαρχής παροχή βασικών γνώσεων, μόρφωσης και συνειδητότητας στις νέες γενιές ανθρώπων.

Η Αριστερά που θέλουμε

Του Γιάννη Μακριδάκη

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά με την ανακήρυξη του A. Τσίπρα ως υποψηφίου της για την θέση του Προέδρου της Κομισιόν, ανακοίνωσε μεταξύ άλλων ότι “φιλοδοξεί να στείλει μήνυμα πως η στρατηγική της λιτότητας μπορεί να ηττηθεί”.

Λιτότητα, εντός του χρηματοοικονομικού συστήματος, όπως όλοι γνωρίζουμε και βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, σημαίνει συρρίκνωση της οικονομίας, των εισοδημάτων, περιορισμός των οικονομικών πόρων, του χρήματος που κυκλοφορεί, γεγονός που οδηγεί στην μείωση της κατανάλωσης.

Ο θάνατος της πλανημένης υπόστασης

Τίτλος έργου: Escape | Ζωγράφος: Anil Nene

Από τη στήλη “Λοξή πορεία” του Γιάννη Μακριδάκη στο tpp

Το ότι ένιωθα πως πέθανα τον πρώτο καιρό της «επιστροφής μου» στη ζωή, δεν είναι ούτε παράλογο ούτε παράξενο. Εξηγείται πολύ λογικά, ακολουθώντας την παρακάτω στοχαστική οδό.

Ο σύγχρονος άνθρωπος γεννιέται ως ένα ανθρώπινο ον, ένα πλάσμα της Φύσης όπως κάθε άλλο από τα χιλιάδες είδη τα οποία κατοικούν αυτόν τον πλανήτη, και αποτελούν όλα μαζί, μαζί και με τον άνθρωπο, το Οικοσύστημα, το Γενικό Σύνολο.

Όλα μια ιδέα είναι

Από τη στήλη “Λοξή πορεία” του Γιάννη Μακριδάκη στο thepressproject

Ξεκίνησε η ανθρωπότητα ως σύνολο ανθρώπων, φυσικών όντων ενταγμένων αρμονικά στο οικοσύστημα, και κατάντησε εσμός παραπλανημένων από τον εαυτόν τους καταναλωτών, αποξενωμένων και αχόρταγων, που κατατρώει καθημερινά τον εαυτό της.

Ο Καπιταλισμός κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος

Του Γιάννη Μακριδάκη

Αυτές τις μέρες έχω ένα αίσθημα ίδιο μ’ εκείνο που είχα πέρσι, μετά τις πρώτες εκλογές και κατά την διάρκεια του μήνα που μεσολάβησε μέχρι τις δεύτερες και το οποίο κορυφώθηκε, επιβεβαιώθηκε και παγιώθηκε με την τελική επικράτηση του μεσαίωνα.

Η πρώτη ανακούφιση και ικανοποίηση που ήρθε με την εκπληκτική και ελπιδοφόρο άνοδο των ποσοστών της Αριστεράς, άρχισε μέρα με τη μέρα, για να μην πω ώρα με την ώρα, να υποχωρεί, να βάζει το μυαλό τα πράγματα στην κανονική τους διάσταση, να λέει, δεν είναι δυνατόν μέσα σε τόσο λίγο διάστημα να γίνανε Αριστεροί οι ψηφοφόροι, δεν είναι δυνατόν να είναι αληθινό το σκηνικό, κάτι τρέχει, κάτι θα γίνει και θα χαθεί το συναίσθημα αυτό, ίσως μας βγει και ξινό πολύ σύντομα.

Νεοναζισμός: η θυγατρική του Καπιταλισμού

Του Γιάννη Μακριδάκη

Οι ναζιστές του ντόπιου και ευρωπαϊκού καπιταλισμού αποκηρύττουν τώρα τους νεοναζί της Ελλάδας και κάνουν πως δεν θα τους ανεχτούν άλλο επειδή αυτοί δολοφονούν με όπλα συμβατικά, παλαιάς αντίληψης και τεχνολογίας, ντεμοντέ, ακόμα και χειροκίνητα όπλα, που αφήνουν ίχνη, που ξεσηκώνουν τα πάθη και τα πλήθη.

Παίζουμε το φινάλε

Toυ Γιάννη Μακριδάκη

Έχω πολύ έντονα την αίσθηση ότι βρισκόμαστε στην τελική σκηνή του έργου. Οι υπαίτιοι της καταστροφής της Ελλάδας, πιασμένοι χέρι χέρι για πρώτη φορά, την οδηγούν προς την τελική κατάρρευση, προς την οριστική εκποίηση, κάνοντας πως τσακώνονται κιόλας μεταξύ τους για το ποιος έφταιξε περισσότερο τότε, στο ξεκίνημά τους.

Δεν μπορεί να μην είναι τελευταία σκηνή όταν οι δυο χρόνιοι άσπονδοι εχθροί αλλά κατά βάθος δυο όψεις του ίδιου νομίσματος της αναξιοπρέπειας, βρίσκονται πλέον από κοινού κυβερνήτες.

Έχουμε και λέμε

Του Γιάννη Μακριδάκη

1. Την αποικία κυβερνά μια μισαλλόδοξη χυδαία αδίστακτη και αμόρφωτη ακροδεξιά, υποταγμένη πλήρως στις επιταγές των κατακτητών και συνεπικουρούμενη από ένα τελείως μεταλλαγμένο και χειραγωγούμενο οικονομικό γρανάζι, το οποίο επέβαλαν οι πραγματικοί κυβερνήτες για να κάνει σωστά τη δουλειά.

2. Την φαινομενική αυτή κυβέρνηση στηρίζουν ένα ανύπαρκτο πρώην κόμμα, αρχηγός και βουλευτές του οποίου βαυκαλίζονται ότι ακόμη πολιτεύονται και ρυθμίζουν την κατάσταση αλλά κι ένα άρτι συσταθέν κόμμα, το οποίο ενσαρκώνει την καπιταλιστική αριστερά δηλαδή την θεωρία της χυδαιότητας.

3. Στα περισσότερα από τα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ζεστά οπίσθια κλωσούν το νέο πασόκ και

4. Το παζλ συμπληρώνεται από ελληναράδες, αρτηριοσκληρωτικούς και νεοναζί.

Αντισταθείτε στην πλασματική αισιοδοξία των ημερών

Του Γιάννη Μακριδάκη

Αεράκι αισιοδοξίας πνέει ολόφρεσκο αυτές τις μέρες στην αποικία. Όλοι δηλώνουν ικανοποιημένοι για τις επιδόσεις μας στα σχέδια που επιβάλλουν οι κατακτητές, όλοι δηλώνουν περήφανοι που ανακτήσαμε την αξιοπιστία μας στο εξωτερικό, όπερ σημαίνει ότι επιτέλους συμμορφωνόμαστε με την πιάτσα που θέλει να μας εξαγοράσει, όλοι, τέλος, δηλώνουν αισιόδοξοι για την κάθοδο των μυρίων επενδυτών, οι οποίοι σπεύδουν από κάθε γωνιά του πλανήτη να κατασπαράξουν την Ελλάδα, την πρώην χώρα, που σκυλεύουν και εκπορνεύουν οι κάτοικοί της.

Επενδύσεις στους τομείς της ενέργειας, του τουρισμού, των υποδομών και της γεωργίας είναι προ των πυλών και ο κάθε στουρνάρας δηλώνει πως όλα αυτά, καθώς και τα μέτρα εξαθλίωσης που ψηφίστηκαν αλλά και όσα θα ψηφιστούν στο εγγύς μέλλον, αποτελούν επένδυση της γενιάς μας προς τις επόμενες γενιές.

Καλό χειμώνα, ευτυχισμένο το 1941

Του Γιάννη Μακριδάκη

Πλέον είναι όλα ξεκάθαρα ακόμα και στον πιο αδαή. Μονάχα όσοι είναι τελείως ηλίθιοι δηλαδή όσοι νοιάζονται ακόμη για το ατομικό τους συμφέρον και μόνο, δεν βλέπουν πως η Ελλάδα τέλειωσε. Ο Σαμαράς ήταν το τελευταίο χαρτί, ο άσσος στο μανίκι των κατακτητών, που εισέβαλαν στη χώρα κάνοντας έναν τριετή και προοδευτικά εντεινόμενο πόλεμο με σχετικά λίγους νεκρούς, που όμως θα φτάσουν σε αρκετά εκατομμύρια κατά την διάρκεια της πολύχρονης κατοχής τους, η οποία έχει ήδη αρχίσει. Βρισκόμαστε ήδη προ των πυλών ενός χειμώνα όπως εκείνον του 1941, μόνο που ο σύγχρονος θα διαρκέσει περί τον μισό αιώνα, όπως όλα δείχνουν.

Πάμε ανάποδα

                                                                            Φανταστείτε την πραγματικότητα αλλιώς:

Να υπάρχουν οργανωμένες πόλεις με τα καταστήματα, τα νοσοκομεία, τα καφενεία, τα ασανσέρ, τις συγκοινωνίες, τα πάντα, στις οποίες όμως να μετακομίζουν οι άνθρωποι μόνον όταν από γήρας ή ασθένεια καθίστανται ανίκανοι για να δουλέψουν. Να μετοικούν στις πόλεις, μόνοι τους ή με συνοδούς και να χαίρονται εκεί τις ευκολίες της ζωής, ήτοι την διαβίωση δίχως παραγωγή αλλά με εξαγορά αλλά και την χρήση υπηρεσιών υγείας.

Όσοι είναι νέοι και εύρωστοι να διαβιούν μακριά από τις πόλεις και να παράγουν για να ζουν οι ίδιοι αλλά και για να εφοδιάζουν τις πόλεις έτσι ώστε να μπορούν να ζήσουν και οι άλλοι. Μόνο όσοι απ’ αυτούς λόγω κλίσης ή λόγω διάθεσης προσφοράς ή λόγω άλλων προσωπικών αιτιών θέλουν και μπορούν, να διαβιούν στις πόλεις και να εργάζονται παρέχοντας υπηρεσίες στους ανήμπορους (γιατροί, νοσοκομοι, έμποροι, οδηγοί κλπ). Κάπως έτσι πρέπει να ξεκίνησε το μοντέλο που κατέληξε στο σημερινό αδιέξοδο, όντως.