«Τεμαχίστε, διαμελίστε, τελειώσατε»!

Του Νίκου Μπογιόπουλου

 Ένα είναι σίγουρο: Ο δημοσιογράφος Τζαμάλ Κασόγκι, πρώην συνεργάτης των μυστικών υπηρεσιών της Σαουδικής Αραβίας και κατόπιν σφοδρός επικριτής του καθεστώτος, δολοφονήθηκε.

Δολοφονήθηκε μέσα στο σαουδαραβικό προξενείο στην Κωνσταντινούπολη. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που δημοσιοποιούνται δολοφονήθηκε με τρόπο φρικτό, απάνθρωπο, ανήκουστο:

    Τεμαχίστηκε από πράκτορες της Σαουδικής Αραβίας υπό στην εποπτεία ιατροδικαστή. Διαμελίστηκε ενώ ήταν ζωντανός. Και τα κομμάτια του εξήλθαν του προξενείου μέσα σε βαλίτσες…

Οι δολοφόνοι της Συρίας

Επί επτά χρόνια δολοφονούν έναν λαό. Καταστρέφουν μια χώρα. Σκορπίζουν τον τρόμο και την προσφυγιά. Οι ΗΠΑ, Ρωσία, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία πρωταγωνιστούν στο μακελειό ανθρώπων μοιράζοντας εδάφη, κέρδη, ενεργειακές πηγές και σφαίρες επιρροής. Τώρα «ακονίζουν» τα μαχαίρια κι ετοιμάζουν γενικευμένο πόλεμο. Οι Αμερικανοί μετακινούν αεροπλανοφόρο και πλοία στην περιοχή, την ίδια στιγμή που οι Ρώσοι ενισχύουν τις στρατιωτικές δυνάμεις τους και απειλούν ότι θα καταρρίψουν κάθε πύραυλο που θα ριχθεί εναντίον της Συρίας. Οι Βρετανοί ετοιμάζουν τις βάσεις τους στην Κύπρο προκειμένου να βομβαρδίσουν στη Συρία. Οι Γάλλοι δηλώνουν «πρόθυμοι» να επέμβουν και οι Γερμανοί «ζυγίζουν» συμμαχίες με βάσει τις μπίζνες τους στην περιοχή.

Σφαγή…

Μακρόν εναντίον προσφύγων και μεταναστών

Ο «επαναστάτης» Εμανουέλ Μακρόν, όπως τον είχαν ονομάσει πολλά κυρίαρχα μέσα στη Γαλλία, πριν την εκλογή του, ακολουθεί τις «προτεραιότητες» της ακροδεξιάς του καμουφλαρισμένου φασισμού της Μαρίν Λεπέν, και στρέφεται εναντίον των προσφύγων και των μεταναστών.

Ο αγαπημένος των πολυεθνικών Μακρόν (πρώην μεγαλοστέλεχος της επενδυτικής τράπεζας Ρότσιλντ) προωθεί νέο νόμο με αυστηρότερες ποινές για «παράνομη» είσοδο στη χώρα.

Εν τούτω Πνύκα

του Νίκου Μπογιόπουλου

Ο Μιτεράν είχε πει κάποτε ότι «πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων».

Αν είναι έτσι, τότε η διαχείριση που επιφύλαξε το ελληνικό κράτος στο οικουμενικό σύμβολο της Πνύκας ήταν ακριβώς εκείνη που αρμόζει σε ό,τι συμβολίζουν τόσο οι ντόπιοι ταγοί «εθνοσωτήρες»όσο και οι διεθνείς τους σύμμαχοι.

Ο Τσίπρας και σύσσωμο το αστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας προσέφεραν ως επικοινωνιακό «ταμπλό βιβάν» την Ακρόπολη σε έναν υπολουδοβίκο γ’ κατηγορίας.

Παραχώρησαν τον Ιερό Βράχο στον πρώην γενικό γραμματέα και κατοπινό υπουργό του… Ολαντρέου. Σε έναν επενδυτικό τραπεζίτη του οίκου Ρότσιλντ που το μιντιακό κατεστημένο έσπρωξε στη θέση του προέδρου της Γαλλίας. Και που τώρα αυτός, όπως όλοι οι πρόθυμοι πλασιέ των μονοπωλίων που βρέθηκαν πριν από αυτόν στην ίδια θέση -όπως πέρσι ο Ολάντ και προ δεκαετίας ο Σαρκοζί -φρόντισε να συνοδεύσει καμιά 40 εκπροσώπους πολυεθνικών της Γαλλίας που ήρθαν να κάνουν τα «ψώνια» τους στην Ελλάδα…

Πρόβες για την εποχή «Μερκρόν»

Tου Πέτρου Παπακωνσταντίνου

άτι η θερινή ραστώνη, κάτι οι ομιχλώδεις διαπραγματεύσεις Βρυξελλών – Λονδίνου για το Brexit, κάτι η προσωρινή παράλυση της γερμανικής διπλωματίας μέχρι τις εκλογές του ερχόμενου μήνα, είχαν ως αποτέλεσμα να καθηλωθεί η Ε.Ε. σε νεκρό σημείο. Το κενό έσπευσε να καλύψει ο Εμανουέλ Μακρόν, με πρωτοβουλίες που υπογραμμίζουν την πρόθεση της Γαλλίας να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις κυοφορούμενες ευρωπαϊκές εξελίξεις.

Αφού δρομολόγησε την επανεκκίνηση του γαλλογερμανικού κινητήρα στην πρώτη συνάντησή του με την Άνγκελα Μέρκελ, ο Γάλλος πρόεδρος στράφηκε, την εβδομάδα που πέρασε, στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη. Στις συναντήσεις του με τους ηγέτες Αυστρίας, Τσεχίας και Σλοβακίας στο Σάλτσμπουργκ, όπως και στις επισκέψεις του στη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, ο Εμανουέλ Μακρόν ξιφούλκησε εναντίον του υφιστάμενου καθεστώτος γύρω από τους προσωρινούς εργαζομένους που δουλεύουν στη Δυτική Ευρώπη με μεροκάματα και ασφάλιση… Ανατολικής. Με δάνεια από το λεξιλόγιο της ριζοσπαστικής Αριστεράς, χαρακτήρισε αυτό το είδος κοινωνικού ντάμπινγκ «προδοσία των θεμελιωδών ευρωπαϊκών αρχών» και ζήτησε την αναθεώρησή του.

Ένας βρόμικος πόλεμος – 5. Οι ΗΠΑ διαδέχονται την Γαλλία

Σαϊγκόν, 12/5/1961: Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Λύντον Τζόνσον συναντιέται με τον Νγκο Ντιν Ντιέμ

Πρόκειται για ένα διαφορετικό είδος πολέμου. Δεν υπάρχουν πολεμικές στρατιές ή επίσημες δηλώσεις. Μερικές φορές, κάποιοι πολίτες του Νότιου Βιετνάμ, με κατανοητό παράπονο, πήραν μέρος στην επίθεση κατά της κυβέρνησής τους. Αλλά αυτό δεν πρέπει να κρύβει το βασικό γεγονός ότι εδώ έχουμε πραγματικό πόλεμο, ο οποίος καθοδηγείται από το Βόρειο Βιετνάμ και προκαλείται από την κομμουνιστική Κίνα. Στόχος του είναι να κατακτήσει τον νότο, να νικήσει την πολιτειακή εξουσία και να επεκτείνει την κυριαρχία του κομμουνισμού στην Ασία. Το διακύβευμα είναι μεγάλο. Τα περισσότερα από τα μη κομμουνιστικά έθνη της Ασίας δεν μπορούν από μόνα τους να αντισταθούν στην αυξανόμενη δύναμη και στη φιλοδοξία του ασιατικού κομμουνισμού.
Επομένως, η ισχύς μας είναι ζωτικής σημασίας. Αν αποσυρθούμε από το Βιετνάμ, τότε κανένα έθνος δεν μπορεί να έχει και πάλι την ίδια εμπιστοσύνη στην πολιτειακή υπόσχεση ή στην πολιτειακή προστασία. Σε κάθε χώρα οι δυνάμεις ανεξαρτησίας θα εξασθενίσουν σημαντικά και μια απειλούμενη από την κομμουνιστική κυριαρχία Ασία θα έθετε βεβαίως σε κίνδυνο την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών.
        Δεν επιλέξαμε να είμαστε οι κηδεμόνες στην πύλη, αλλά δεν υπάρχει κανένας άλλος. Ούτε θα παραδοθούμε στο Βιετνάμ για να έλθει η ειρήνη, επειδή μάθαμε από τον Χίτλερ στο Μόναχο ότι η επιτυχία τροφοδοτεί μόνο την όρεξη της επιθετικότητας. Η μάχη θα ανανεωθεί σε μια άλλη χώρα και στη συνέχεια σε μια άλλη, φέρνοντας μαζί της ίσως ακόμα μεγαλύτερη και πιο σκληρή σύγκρουση, όπως μάθαμε από τα διδάγματα της ιστορίας.
        Επί πλέον, βρισκόμαστε στο Βιετνάμ για να εκπληρώσουμε μία από τις πιο επίσημες υποσχέσεις του πολιτειακού έθνους. Τρεις πρόεδροι -ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ, ο πρόεδρος Κέννεντυ και ο σημερινός πρόεδρός σας- εδώ και 11 χρόνια έχουν δεσμευτεί και έχουν υποσχεθεί να βοηθήσουν στην υπεράσπιση αυτού του μικρού και γενναίου έθνους. Ενισχυμένος από αυτή την υπόσχεση, ο λαός του Νοτίου Βιετνάμ έχει αγωνιστεί για πολλά χρόνια. Χιλιάδες από αυτούς έχουν πεθάνει. Χιλιάδες ακόμα έχουν τραυματιστεί από τον πόλεμο. Δεν μπορούμε τώρα να αθετήσουμε τον λόγο μας ή να εγκαταλείψουμε τη δέσμευσή μας ή να αφήσουμε όσους μας πίστεψαν και μας εμπιστεύθηκαν, στην τρομοκρατία και στην καταπίεση και στις δολοφονίες που θα ακολουθούσαν.
        Αυτός, λοιπόν, συμπατριώτες μου, είναι ο λόγος για τον οποίο βρισκόμαστε στο Βιετνάμ.

Ποια είναι η σωστή απάντηση σε ένα λάθος δίλημμα;

Του Άρη Τόλιου

Επί της αρχής

Όσο ανιστόρητα και φτωχά είναι τα σχήματα τα οποία προσπαθούν να επιβάλλουν τον γενικά ευρωπαϊκό άξονα «Αριστεράς – Δεξιάς» σε πραγματικότητες εκτός Ευρώπης (π.χ. Τουρκία, ΗΠΑ, Λατινική Αμερική) ή να βρουν ευθείες ευθυγραμμίσεις ανάμεσα σε διαφορετικές οικονομίες, τόσο εκνευριστικά είναι τα δήθεν «ψαγμένα» και «υπερ-αναλυτικά» σχήματα που αρνούνται να βγάλουν οποιαδήποτε κοινά συμπεράσματα ανάμεσα σε ανόμοιους κοινωνικούς σχηματισμούς (κράτη) – προφανώς επειδή έτσι τους βολεύει.

Λες και ο καπιταλισμός ή η κρίση του, ακόμα και σε πολιτικό επίπεδο, εκδηλώνεται με άπειρους τρόπους, τους οποίους θα ήταν πολύ κουραστικό να τους παραθέσουμε, οπότε ας μην κουραζόμαστε βρε αδερφέ.

Λες και για να εκφραστεί μια άποψη για μια άλλη χώρα, χρειάζεται να μένεις εκεί χρόνια, να έχεις ακαδημαϊκή μόρφωση, να έχεις κοινωνική δράση, να μιλάς και με τους «απλούς ανθρώπους», να είσαι και ανοιχτός και όχι «κολλημένος» και και και…

Λες και ένα κείμενο που επιχειρεί να πει κάτι είναι κάτι άλλο από μια παράθεση επιχειρημάτων, με χρήση διάφορων αναλυτικών εργαλείων και ένα συμπέρασμα, το οποίο κρίνεται στο μέλλον αν ήταν πράγματι οξυδερκές, συνεκτικό και συμπαγές και μπαίνει υπό κρίση άπαξ και δημοσιευτεί.

Μαρίν Λε Πεν: Μια συστημική «αντικομφορμίστρια»

του Δημήτρη Κούλαλη

ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ

Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, οι κάλπες δεν έχουν ανοίξει ακόμα στη Γαλλία. Ωστόσο, θα θέλαμε, εν είδει σχολίου, να ρίξουμε φως σε ένα σημείο του προεκλογικού αγώνα της κ. Λεπέν, το οποίο προδιαγράφει, ίσως σε μεγάλο βαθμό, το δρόμο που προτίθεται να ακολουθήσει σε περίπτωση νίκης της σε μια από τις πιο κρίσιμες, από κάθε άποψη, εκλογικές αναμετρήσεις των τελευταίων δεκαετιών στη Γαλλία κι όχι μόνο.

Καταρχάς, ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή: Ανεξάρτητα από το αυριανό και, αν υπάρξει συνέχεια για εκείνη στο δεύτερο γύρο, το επόμενο- τελικό αποτέλεσμα, η Μαρίν Λε Πεν και η πολιτική που εκπροσωπεί κέρδισαν. Κέρδισαν γιατί κατάφεραν να νομιμοποιήσουν με τον πλέον επίσημο τρόπο- στη δεύτερη (οικονομικά, πολιτικά) μεγαλύτερη χώρα της ΕΕ, τη ρητορική της φασιστικής Δεξιάς, κινητοποιώντας παράλληλα πλατιές μάζες πολιτών. Αυτό το φαινόμενο (; )είναι ένα μόνο σημείο του συνολικού προβλήματος αποδοχής της ΕΕ και των πολιτικών που αυτή εφαρμόζει από τους λαούς. Είναι, όμως, κι ένα σημάδι της φάσης υπαναχώρησης στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή το εργατικό- λαϊκό κίνημα.

Ας περάσουμε, όμως, στο προκείμενο.

Ρότσιλντ εναντίον νεοφασισμού στο δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Ο νεοφιλελεύθερος πρώην τραπεζίτης των Ρότσιλντ, Εμανουέλ Μακρόν, θα αντιμετωπίσει τη νεοφασίστρια Μαρίν Λεπέν στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών σε μια αναμέτρηση που σηματοδοτεί τον de facto θάνατο της πέμπτης γαλλικής δημοκρατίας.

Το σύστημα που συνόδευσε την Γαλλία, από τα χρόνια της εκρηκτικής μεταπολεμικής ανάπτυξης μέχρι τις ημέρες μας, στο οποίο κυριαρχούσε η εναλλαγή δυο βασικών πολιτικών σχηματισμών, διαλύεται με κρότο καθώς οι σοσιαλιστές κυριολεκτικά εξαφανίζονται από το πολιτικό σκηνικό και οι συντηρητικοί του Φιγιόν γλύφουν τις πληγές τους από την πορεία του κρατικοδίαιτου «άριστου» υποψηφίου.

Οι πόλεμοι είναι δικοί τους, δικά μας είναι μόνο τα θύματα

Έχουμε πόλεμο». Έτσι ακριβώς το είπε ο πρωθυπουργός της Γαλλίας, ο Μ.Βαλς: «Έχουμε πόλεμο».

Υπενθυμίζουμε:

    α) Είναι η Γαλλία του κ.Βαλς, είναι η Γαλλία του «σοσιαλιστή» Ολάντ, που παρέδωσε επιθετικά όπλα στη λεγόμενη «συριακή αντιπολίτευση» και μέσω αυτής στους ισλαμοφασίστες το 2012, και τούτο παρά το εμπάργκο όπλων που είχε επιβληθεί από το 2011.

Η ομολογία είναι του ίδιου του Ολάντ και όπως γράφεται περιέχεται στο βιβλίο του δημοσιογράφου Ξαβιέ Πανόν, με τίτλο «Στα παρασκήνια της γαλλικής διπλωματίας» (εκδόσεις L’ Archipel) που κυκλοφόρησε φέτος. Εκεί σε συνέντευξή του προς τον συγγραφέα, ο Ολάντ ερωτηθείς για τις παραδόσεις γαλλικών όπλων, απαντά: «Αρχίσαμε όταν ήμασταν βέβαιοι πως θα πήγαιναν σε σίγουρα χέρια. Για τα φονικά όπλα, ήταν οι υπηρεσίες μας που προχώρησαν στις παραδόσεις»…

Η Ε.Ε. πάει πόλεμο…

Του Γιώργου Βασσάλου

H EE πάει πόλεμο: για πρώτη φορά στην ιστορία ενεργοποιείται το άρθρο 42/7 της Συνθήκης που προβλέπει στρατιωτική βοήθεια σε κράτος μέλος που δέχεται στρατιωτική επίθεση στο έδαφός του. Η Γαλλία επέλεξε να ζητήσει την ενεργοποίηση αυτού του άρθρου ενώ υπάρχει άλλο ειδικό άρθρο για περίπτωση τρομοκρατικής επίθεσης (άρθρο 222) κι έλαβε ομόφωνη (και από τον Τσίπρα) στήριξη από τους «εταίρους» της.

Πρόκειται για απόφαση που πέρα του ότι κάνει τις οπλοβιομηχανίες να τρίβουν τα χέρια τους, έχει εντελώς απρόβλεπτες συνέπειες τόσο έξω όσο και μέσα στα σύνορα της ΕΕ: φανταστείτε 28 κράτη – μέλη που θεωρούν τους εαυτούς τους σε εμπόλεμη κατάσταση.

Θολά πρόσωπα πίσω από σημαίες

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

«Οι συναισθηματικές καταστάσεις μπορούν να μεταδοθούν στους άλλους μέσω της συναισθηματικής μεταδοτικότητας, οδηγώντας τους ανθρώπους να βιώνουν τα ίδια συναισθήματα, χωρίς οι ίδιοι να έχουν επίγνωση αυτού του γεγονότος».

Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει η έρευνα των Adam D. I. Kramer , Jamie E. Guillory , και Jeffrey T. Hancock , με τον τίτλο «Πειραματική Απόδειξη της Συναισθηματικής Μεταδοτικότητας σε Μαζική Κλίμακα, Μέσω των Κοινωνικών Δικτύων»,  ήδη από τον Οκτώβριο 2013.

Στο πείραμα που έγινε με χρήστες του facebook ελέγχθηκε αν η συναισθηματική μεταδοτικότητα, η εκτός της πρόσωπο με πρόσωπο επικοινωνίας, επηρεάζεται από τη μείωση του συναισθηματικού περιεχομένου στο χρονολόγιο των χρηστών. Όταν οι θετικές εκφράσεις περιορίστηκαν, οι χρήστες παρήγαγαν πολύ λιγότερα θετικά posts και περισσότερα αρνητικά. Όταν περιορίστηκαν οι αρνητικές εκφράσεις, ακολουθήθηκε το αντίθετο μοτίβο.

Παρίσι: Η ιστορία κρύβει τις διαχρονικές απαντήσεις

της Μαριλώρ Κουλμέν

σε μετάφραση του Θεόδωρου Κουτσαύτη

Αναζητώντας μια εξήγηση για τα αιματηρά συμβάντα της 13ης Νοεμβρίου, όπου σε μια ωραία φθινοπωρινή βραδιά χτυπήθηκαν αθώοι νέοι, δεν πρέπει να ξεχνά κανείς το γενικότερο πλαίσιο που μετέτρεψε το Παρίσι σε μια πόλη όπου τέτοιου είδους επιθέσεις αναμένονταν, δυστυχώς, από καιρό.

Ας θυμηθούμε την ιστορία της Γαλλίας: πρώην αποικιοκρατική δύναμη που συνεχίζει και αξιοποιεί τους πόρους των παλαιών αποικιών της χωρίς αποζημίωση. Και όταν η βιομηχανία και η οικονομία της αναπτυσσόταν, από το 1945 μέχρι και το 1975, σε μια περίοδο που η Γαλλία έχει έλλειψη από εργατικά χέρια, οι πρώην αποικίες ήταν πάλι αυτές που τροφοδότησαν μέσω της εργατικής μετανάστευσης ένα φθηνό εργατικό δυναμικό που ανέλαβε τις πιο κακοπληρωμένες εργασίες.

Οι «υπηρέτες» ενός υποτακτικού

Του Νίκου Καραβέλου

Η κοινοπραξία «Τσίπρα, Φλαμπουράρη, Δραγασάκη και Συντροφία», είχε, επιτέλους, την πρώτη της διπλωματική επιτυχία. Το τραπέζωμα του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολλάντ.

Η πρώτη «αριστερή» κυβέρνηση του προτεκτοράτου μετά από τόσους μήνες διπλωματικής αφλογιστίας, αξιώθηκε, επιτέλους, να υποδεχθεί τον κύριο Francois Gerard Georges Nicolas Hollande. Τι μέγεθος ! Αντιστρόφως ανάλογο του μήκους του ονοματεπωνύμου του. Τι να κάνουμε ; Αυτόν είχαμε, αυτόν υποδεχθήκαμε.

Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας, σαν κάθε μαγαζάτορας που ξεχνάει τα κεσάτια του, άφησε πίσω την κακοτυχιά, την πολιτική και οικονομική απραξία και αναδουλειά και όρμησε να εξυπηρετήσει τον πρώτο πελάτη. Και τι πελάτη ! Τον υψηλό κοντόθωρο διοπτροφόρο «εραστή με την κάσκα», τον αποκατινό των Αμερικανών, τον κυρ Φραγκίσκο Γεράρδο Γιωργάκη Νικολάκη Ολλάντ, τον πρόεδρο της πάλαι ποτέ κραταιάς Γαλλίας, τον νέο Βοναπάρτη, τον νέο Νταβού, τον νέο Μυρά.

Η Ιρλανδία ζητάει την ίδια μεταχείριση με τις άλλες χώρες από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Μετά την ανακοίνωση της απόφασης της Κομισιόν που συμπεριλαμβάνει πιο ανεκτικές προτάσεις για τη Γαλλία και την Ιταλία, η Ιρλανδία ζήτησε να της επιτραπεί μεγαλύτερη απόκλιση σε ό,τι αφορά τις δημόσιες δαπάνες της το 2016 από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.

Η Ιταλία και η Γαλλία, δύο χώρες που αθέτησαν τους κανόνες της ΕΕ για τα δημοσιονομικά φαίνεται να έχουν πιο ανεκτική μεταχείρηση καθώς όσον αφορά τη Γαλλία οι υπουργοί Οικονομικών της ΕΕ της παρέχουν άλλα δύο χρόνια για να συμμορφωθεί προς τους κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας. Πρόκειται για την τρίτη παράταση που εξασφαλίζει από το 2009.

Επτά κανόνες για να βοηθήσει κανείς στη διάδοση των ρατσιστικών ιδεών

Του Jacques Rancière

Επιμέλεια μετάφρασης: Κωνσταντίνα Μαγγίνα

Η διάδοση των ρατσιστικών ιδεών στη Γαλλία φαίνεται να είναι σήμερα εθνική προτεραιότητα.  Οι ρατσιστές δουλεύουν πάνω σε αυτό. Αλλά η προσπάθεια των προπαγανδιστών μιας ιδέας έχει όρια, σε μια εποχή όπου δυσπιστεί κανείς για τις ιδέες, και συχνά χρειάζεται να τα υπερβεί, με τη συμμετοχή των αντιπάλων του. Εδώ είναι η αξιοσημείωτη πτυχή της γαλλικής κατάστασης: οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι και οι ειδικοί όλων των ειδών ήξεραν να βρουν τα τελευταία χρόνια τρόπους αρκετά αποτελεσματικούς για να χρησιμεύσει ο αντιρατσισμός τους σε μια πιο έντονη εξάπλωση των ρατσιστικών ιδεών. Όλοι οι κανόνες που εκφράζονται εδώ χρησιμοποιούνται ήδη. Αλλά χρησιμοποιούνται συχνά εμπειρικά και τυχαία, χωρίς σαφή επίγνωση της σημασίας τους. Κρίθηκε λοιπόν σκόπιμο, προκείμενου να εξασφαλιστεί η μέγιστη αποτελεσματικότητα τους, να παρουσιαστούν στους πιθανούς χρήστες τους με ένα σαφή και συστηματικό τρόπο.