Το βιβλίο του Σνόουντεν εξαντλείται παρά τις διώξεις των ΗΠΑ

Πωλήσεις ρεκόρ παρουσιάζει το νέο βιβλίο του πληροφοριοδότη δημοσίου συμφέροντος Έντουαρντ Σνόουντεν, με αποτέλεσμα να υπάρχουν ήδη ελλείψεις στην πρώτη έκδοση ακόμη και από το Amazon.

Το υπουργείο δικαιοσύνης των ΗΠΑ έχει υποβάλλει μήνυση στον εκδοτικό οίκο κατηγορώντας τον πρώην υπάλληλο της CIA ότι δεν έδωσε το κείμενο για έγκριση πριν από τη δημοσίευση.

Bullshit Jobs: Σε δουλειά να βρισκόμαστε

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Τo 1930 ο οικονομολόγος Τζον Μέιναρντ Κέινς προέβλεπε ότι μέχρι το τέλος του αιώνα η ανάπτυξη της τεχνολογίας θα επιτρέπει στους πολίτες των καπιταλιστικά αναπτυγμένων κοινωνιών να εργάζονται 15 ώρες την εβδομάδα. Σήμερα, καθώς ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερα καθεστώτα της Ε.Ε. προωθούν τη 12ωρη ημερήσια εργασία, κάποιοι αναρωτιούνται: Και τι δουλειά θα κάνουμε 12 ώρες τη μέρα;

Αν καμία χώρα δεν είχε στρατό, οι στρατοί θα ήταν άχρηστοι. Το ίδιο ισχύει και για τους υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων.

Ντέιβιντ Γκρέμπερ

Για τον Περικλή

του Νικόλα Ευαντινού

Τύχη αγαθή με έφερε να συναντήσω από κοντά και να μοιραστώ έναν καφέ με θνητό πυρπολημένο. Πυρπολημένο από έρωτα. Ερωτα για την επανάσταση. Επανάσταση διαρκή, διαρκώς προδομένη μα ποτέ νεκρή.

Ποτέ νεκρή γιατί, παρά τις ιστορικές καρμανιόλες που η εξουσία τής στήνει, εκείνη επιμένει να κρυφανασαίνει σε πράξεις και σκέψεις λίγων κεφαλιών. Κεφαλιών αγύριστων, κεφαλιών που δεν αυτοκαθησυχάζονται βαφτίζοντας τη νύχτα μέρα και αρνούνται τη δικτατορία της πολιτικής ορθότητας του εφικτού και των μονόδρομων. Ποιος άνεμος, τάχα, τους φύσηξε στ’ αυτί και έχουνε τέτοια κεφαλή;

Αμα σε έχει το Θηρίο βασανίσει κι εσύ, εκτός από πληγές, μετράς δυνάμεις και φωνή και σθένος και ματιά στους ορίζοντες του μέλλοντος στραμμένη, τότε μπορεί να έχεις κερδίσει ελιξίριο νεότητας. Ο θνητός που συνάντησα τέτοιος είναι.

Ο άσχημος Καναδός

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Δεν υπάρχει ούτε μία χώρα του παγκόσμιου Νότου όπου οι καναδικές εταιρείες να μην πυροδότησαν τοπικές συγκρούσεις

Ιβς Ενγκλερ

Για τους περισσότερους κατοίκους αυτού του πλανήτη –και ιδίως για τους Αγγλοσάξονες– ο Καναδάς αποτελεί μια μάλλον βαρετή χώρα με καλούς -πλην ιδιαίτερα αγαθούς- πολίτες. Οι Μόντι Πάιθον παρουσίαζαν τον βόρειο γείτονα των ΗΠΑ σαν μια χώρα ξυλοκόπων (αν και με ομοφυλοφιλικές τάσεις), για τον Μάικλ Μουρ αποτελούσε το πρότυπο του κράτους πρόνοιας, ενώ το South Park παρουσιάζει μια γκροτέσκα καρικατούρα των Καναδών που ζουν σε μια χώρα που δεν συμβαίνει τίποτα σημαντικό.

Την εικόνα αυτή επιχείρησε να ανατρέψει πριν από μερικά χρόνια ο συγγραφέας, Ιβς Ενγκλερ, στο βιβλίο του The Ugly Canadian («Ο άσχημος Καναδός»), το οποίο υποθέτουμε αποτελεί λογοπαίγνιο του περίφημου «Ησυχου Αμερικανού» του Γκράχαμ Γκριν.

Ο αγαπώς και η αγαπώ

Του Περικλή Κοροβέση

Παλιός μου καλός φίλος, από αυτούς που στα λένε κατάμουτρα και πίσω σου σε παινεύουν, στο επάγγελμα δημοσιογράφος, από τους πιο έγκριτους, θεωρεί τον Παντελή Μπουκάλα τον μεγαλύτερο Ελληνα διανοητή. Εγώ που πάντοτε είχα πρόβλημα με τον κάθε είδους πρωταθλητισμό, αρκούμαι να ευχηθώ πως μακάρι να είναι έτσι.

Αυτό όμως που με βεβαιότητα μπορώ να πω είναι πως ο Μπουκάλας μάς έδωσε ένα κλασικό βιβλίο για το δημοτικό τραγούδι, ο πρώτος τόμος μιας δεκάτομης σειράς (ο δεύτερος τόμος είναι υπό έκδοση).

Πρόκειται για το βιβλίο «Οταν το ρήμα γίνεται όνομα» (εκδόσεις «Αγρα»). Τι είναι αυτό που με κάνει να θεωρώ αυτό το βιβλίο τόσο σημαντικό, ενώ έχουν γραφτεί εκατοντάδες βιβλία, αν όχι χιλιάδες για αυτό το θέμα; (Βάζω μέσα ανακοινώσεις σε συνέδρια, μεμονωμένες μελέτες και άρθρα.) Μόνο στο εν λόγω βιβλίο υπάρχουν 589 αναφορές. 

Καπιταλισμός και προκατάληψη

INFOWAR

Toυ Άρη Χατζηστεφάνου

Είναι πολύ δύσκολο για τους εύπορους να είναι και ταπεινοί

Από το βιβλίο «Εμμα» της Τζέιν Οστεν

Το να καταφέρεις να κάνεις λάθος στον σχεδιασμό ενός χαρτονομίσματος σε μία από τις μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη δεν είναι εύκολο. H Κεντρική Τράπεζα της Αγγλίας όμως τα κατάφερε. Στο χαρτονόμισμα των 10 λιρών, που κυκλοφόρησε με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων από τον θάνατο της Τζειν Οστεν, αναγράφεται η φράση «Δηλώνω ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόλαυση από την ανάγνωση».

Οταν όμως τα χαρτονομίσματα είχαν αρχίσει να γεμίζουν την αγορά, η Κεντρική Τράπεζα θυμήθηκε ότι η φράση ανήκει στην Κάρολιν Μπίνγκλεϊ, την ηρωίδα της Τζέιν Οστεν η οποία μισούσε την ανάγνωση αλλά περιφερόταν στα πάρκα με ένα βιβλίο στο χέρι για να «τυλίξει» τον πάμπλουτο κύριο Ντάρσι και να τον παντρευτεί.

«Μην ανησυχείς: οι Μεξικανοί σκοτώνουν μόνο τους φίλους τους»

infowar

Του Αρη Χατζηστεφάνου

Οταν κάνεις ρεπορτάζ για το εμπόριο ναρκωτικών, τις συγκρούσεις αντίπαλων καρτέλ και τις γεωπολιτικές επιπτώσεις τους, συνήθως συναντάς εγκληματολόγους και –αν τα καταφέρεις– όσους συμμετέχουν σε αυτή την αλυσίδα του θανάτου.

Στο Μεξικό αρκεί να μιλήσεις με τον κορυφαίο εν ζωή συγγραφέα διηγημάτων της χώρας: τον Χουάν Βιγιόρο.

Βέβαια, στο (πανέξυπνο) βιβλίο του «Οι ένοχοι», που κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κουκκίδα, ο Βιγιόρο μιλά ελάχιστα για το εμπόριο ναρκωτικών.

Βραχνοί προφήτες

Του Δημήτρη Νανούρη

«Μακριά από κάθε αντιπολιτευτική νοοτροπία ή στενό κομματικό ελατήριο, αλλά μόνο από βαθιά συναίσθηση της ευθύνης μας και με μοναδικό κριτήριο το πραγματικό εθνικό συμφέρον προειδοποιήσαμε ότι η σύνδεση της χώρας μας, χώρας ακόμη υποανάπτυκτης, με την Κοινή Αγορά των Εξ ασύγκριτα προηγμένων χωρών της Δυτ. Ευρώπης, όχι μόνο κανένα θετικό πλεονέκτημα ή ελπίδα οικονομικής αναπτύξεως δεν μας παρέχει, αλλά αντίθετα μας οδηγεί με βεβαιότητα στην καταβαράθρωση της οικονομίας μας».

Εκφωνήθηκαν τα παραπάνω στο ελληνικό Κοινοβούλιο διά χειλέων Ηλία Ηλιού και περιέχονται σε τόμο με πύρινους λόγους του και τίτλο «Η Ελλάς στον λάκκον των λεόντων», έκδοση 1962. Επειτα από δεκαετίες, ο Νέστωρ της Αριστεράς αποδεικνύεται άκρως προφητικός. Στον πρόλογο του πονήματος ο Νίκος Κιτσίκης επισημαίνει: «Σήμερα ακόμη πολλοί δεν γνωρίζουν ότι η θύελλα της Κοινής Αγοράς θα ξεριζώσει τα αγροτικά νοικοκυριά, θα παρασύρη και θα εξαφανίση βιομηχανίες, θα συντρίψη βιοτεχνίες, θα πλήξη θανάσιμα τα μεσαία στρώματα, θα δημιουργήση εξοντωτικόν ανταγωνισμόν των Ελλήνων επαγγελματιών με τους ξένους στους οποίους θ’ ανοίξουμε διάπλατα τις πόρτες.

«Θεωρώ κληρονομιά όλη τη σοφία της ανθρωπότητας»

Της Βασιλικής Τζεβελέκου

Ο Περικλής Κοροβέσης μιλάει χαμηλόφωνα και γκρεμίζει τείχους, ζει σε μια από τις πιο πολυπολιτισμικές γειτονιές της Αθήνας, γράφει, συλλέγει γνώσεις από τους αρχαίους πολιτισμούς, την αραβική ποίηση, βλέπει παραστάσεις σε θεατράκια, δονείται από την τέχνη που διευρύνει τα ανθρώπινα όρια και κάνει ακτιβισμό πάντα και παντού.

Οι εκδόσεις «Opportuna», που εξέδωσαν το καινούργιο βιβλίο του «Η αδράνεια ροκανίζει το μέλλον», με κείμενά του δημοσιευμένα στην «Εφημερίδα των Συντακτών», διοργανώνουν την Κυριακή (18.30) στο «Τριανόν» εκδήλωση-αφιέρωμα για την 50χρονη πολυεπίπεδη δράση του Περικλή Κοροβέση.

Εμπρός της γης οι επιστήμονες

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Η κυκλοφορία του νέου βιβλίου του Ευτύχη Μπιτσάκη, «Οι θύελλες της προόδου» (εκδόσεις ΚΨΜ), συμπίπτει με τη δημιουργία ενός παγκόσμιου κινήματος για την υποστήριξη της επιστήμης. Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα αν οι υποστηρικτές του κινήματος είχαν διαβάσει το βιβλίο

Αχ αυτοί οι ειδωλολάτρες, δεν καταλαβαίνουν τίποτα από πολιτική οικονομία

Κάρολος Μαρξ

Ο Αντίπατρος ο Θεσσαλονικεύς λέγεται ότι έγραψε το πρώτο ποίημα για τους νερόμυλους – και σίγουρα κανένας δεν διεκδίκησε να του κλέψει αυτή την πρωτιά. Οι σύγχρονοί του ποιητές πρέπει να θεωρούσαν ότι αποτελεί το πιο ανέμπνευστο δημιούργημα της εποχής. Για τον Αντίπατρο, όμως, η συγκεκριμένη εφεύρεση υποσχόταν να φέρει από μόνη της τη χειραφέτηση των γυναικών και ίσως μια ημέρα την απελευθέρωση των σκλάβων.

H συνέλευση των ζώων*

Του Περικλή Κοροβέση

Προσφάτως έλαβα μια επιστολή από τον παλιό γαλλικό εκδοτικό μου οίκο (Éditions du Seuil). Απόρησα. Ηξερα βέβαια πως περίπου εδώ και μισό αιώνα είχαν εκδώσει το πρώτο μου βιβλίο «Ανθρωποφύλακες» («La filière»). Οι άνθρωποι είχαν εκπληρώσει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις τους και έκτοτε οι δρόμοι μας χάθηκαν.

Την απορία μου τη διαδέχτηκε η έκπληξη. Ηταν μια εξασέλιδη επιστολή που με πληροφορούσε για την τύχη του βιβλίου μου και το ποια συγγραφικά δικαιώματα μου αναλογούν. Το ποσόν ήταν ασήμαντο και κάτω από το όριο των χρημάτων που θα μπορούσα να εκταμιεύσω. Εντούτοις μου το πίστωσαν. Στη χώρα μου έχουν εκδοθεί συνολικά δεκαοκτώ βιβλία που έχουν την υπογραφή μου.

Η συντριπτική τους πλειονότητα είχαν κυκλοφορήσει από μεγάλους και σοβαρούς εκδοτικούς οίκους. Εκτός από τα τρία τελευταία μου βιβλία και μια επανέκδοση που βρίσκονται στην αγορά, η τύχη των υπολοίπων αγνοείται.

Η αδιαφορία ροκανίζει το μέλλον μας

Του Περικλή Κοροβέση

Παραθέτουμε εκτενή αποσπάσματα από τα προλεγόμενα του νέου βιβλίου του συντάκτη μας, Περικλή Κοροβέση, εκδόσεις «Oportuna», που είναι μια συλλογή των άρθρων του, όπως δημοσιεύτηκαν στην «Εφ.Συν.» την τελευταία διετία. Το βιβλίο θα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία στα μέσα Δεκεμβρίου.

Η καταστροφή δεν ζυγώνει ποτέ με το όπλο στο χέρι. Ερχεται ύπουλα, στις μύτες των ποδιών. Σε κάνει να βλέπεις το κακό στην καλοσύνη και το καλό στην κακία».

Αυτά μας λέει ο Κρίσνα, στο μεγάλο ινδικό έπος Μαχαμπαράτα, εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Δηλαδή πριν ξεσπάσει ένα μεγάλο κακό, π.χ. πόλεμος, ήδη το κακό έχει φωλιάσει στο μυαλό των ανθρώπων και τους δημιουργεί την εντύπωση πως υπηρετούν το καλό. Αυτό ταιριάζει απόλυτα και στη σημερινή Ελλάδα.

Το ταξίδι της σκέψης…

Του Γιώργου Ν. Οικονόμου*

Επιμέλεια: Γιώργος Σταματόπουλος

Ο Καστοριάδης, όπως αναφέρει και ο Francois Dosse στο βιβλίο αυτό, είναι ένας από τους σημαντικότερους φιλοσόφους, ενώ το έργο του «Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας» (1975) κατατάσσεται στα σπουδαιότερα του 20ού αιώνα, του οποίου η αξία και η εμβέλεια προεκτείνονται και στον 21ο αιώνα.

Ωστόσο το συνολικό έργο του είναι πολυσχιδές, μεγάλο σε έκταση και διασπαρμένο σε μικρά κείμενα. Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του έργου αυτού από μια άποψη μπορεί να διευκολύνει τον αναγνώστη αλλά από την άλλη δίνει αποσπασματική εικόνα και καθιστά δύσκολη την πρόσβασή του σε μια συνολική οπτική.

Συνεπώς χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια εκ μέρους του ερευνητή για να δώσει τη συνολική οπτική ενός τόσο αποσπασματικού και ιδιαίτερου έργου. Είναι εμφανές πως ο Dosse κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια και επίπονη έρευνα.

Μύθος και Ιστορία

Του Περικλή Κοροβέση

Σε κάθε εθνική επέτειο, εκτός από το ευεργέτημα της αργίας, έχουμε και ένα δεύτερο καλό. Μας δίνεται η δυνατότητα να ξαναμελετήσουμε την Ιστορία μέσα από δημοσιεύματα έγκυρων αρθρογράφων και ιστορικών.

Και διαπιστώνουμε πως υπάρχουν δύο παράλληλες ερμηνείες του ίδιου ιστορικού γεγονότος, που όχι μονάχα δεν συναντιούνται, ακόμα και στο άπειρο, αλλά βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση, με αποτέλεσμα να αποκλίνουν όλο και περισσότερο. Και αυτό εξηγείται εύκολα.

Η μία Ιστορία στηρίζεται στον μύθο, η άλλη στα γεγονότα, που, όσο δυσάρεστα και αν είναι, δεν πρέπει να αποσιωπηθούν, γιατί και αυτά είναι μέρος της ιστορικής αλήθειας. Και οι δύο αυτές σχολές εξυπηρετούν δύο διαφορετικά συμφέροντα. Η Ιστορία που βασίζεται στον μύθο γίνεται η ιδεολογία του κράτους-έθνους.

Η επανάσταση που έγινε T-shirt

INFOWAR, Αποστολή Μιανμάρ

Tου Άρη Χατζηστεφάνου

Ενα ταξίδι στη χώρα που μάγεψε τον Οργουελ, τον Κίπλινγκ και τον Μπρεχτ και έζησε για έναν αιώνα στη σκιά τριών «αυτοκρατοριών».

Οι ανόητοι, αξιοπρεπείς άνθρωποι θεοποιούν και οχυρώνουν την ανοησία τους πίσω από εκατοντάδες χιλιάδες ξιφολόγχες 

Τζορτζ Οργουελ «Μέρες της Βιρμανίας»

Η Χίμαιρα του «καθαρού» φιλελευθερισμού και ο κ. Μανδραβέλης

Του Τάσου Τσακίρογλου

Ο κ. Μανδραβέλης απάντησε στο χθεσινό μου κείμενο «Proud to be neoliberal (Υπερήφανος που είμαι νεοφιλελεύθερος)», στο οποίο υποστήριζα ότι οι απόψεις του έχουν ως συνοδοιπόρο τον Μάκη Βορίδη, με τον οποίο μοιράζεται την πεποίθηση ότι για τα δεινά της μεταπολιτευτικής Ελλάδας ευθύνεται η δήθεν ηγεμονία της Αριστεράς και ότι η Δεξιά, παρότι κυβερνώσα, δεν ασχολείτο με τις ιδέες (βλ. άρθρο του στο liberal.gr).

Κατ’ αρχάς η όλη υπόθεση που χρησιμοποιεί είναι λάθος, εάν δεν είναι λαθροχειρία. Διότι η κυρίαρχη ιδεολογία του επίσημου ελληνικού μετεμφυλιακού κράτους, η οποία διατηρήθηκε επί χούντας ήταν ο αντικομμουνισμός. Και μπορεί η Ν.Δ στη μεταπολίτευση να πήρε διάφορα μέτρα στην αντίθετη κατεύθυνση (π.χ. άρση παρανομίας του ΚΚΕ), όμως κύριο χαρακτηριστικό της καραμανλικής διακυβέρνησης υπήρξε ο αυταρχισμός, ενώ η δεξιά παράταξη έμεινε μια βαθιά συντηρητική παράταξη, με δεσμούς με την Εκκλησία και το γενικότερο ιδεολόγημα του «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια».

Αποικιοκρατία: Πώς η Ευρώπη υπέταξε τον κόσμο

του Στρατή Αρτεμισιώτη

Τα τραγικά γεγονότα της 13ης Νοεμβρίου στο Παρίσι, η σφαγή στο Charlie Hebdo, συνολικότερα η επίθεση του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους και άλλων ισλαμιστικών ομάδων ενάντια στη Δύση, μπορούν να ερμηνευθούν πολλαπλώς από την πολιτική που ακολούθησαν οι δυτικές δυνάμεις στη Συρία και το Ιράκ, στην ισραηλινοπαλαιστινιακή διαμάχη και σε άλλα, «καυτά» από γεωστρατηγική άποψη, σημεία του πλανήτη.

Συχνά, γίνεται επίκληση του αποικιοκρατικού παρελθόντος και της πολιτικής νεοαποικισμού της Δύσης προκειμένου να ερμηνευθεί, λ.χ., η σχετικά μαζική στρατολόγηση νεαρών Γάλλων, Βρετανών κ.λπ., που ανήκουν στην τρίτη γενιά μεταναστών, στις τζιχαντιστικές ομάδες.

Λατούς: Ο Καστοριάδης, η αυτονομία και η αποανάπτυξη

Του Τάσου Τσακίρογλου

Είναι συμβατό το πρόταγμα της αυτονομίας με εκείνο της αποανάπτυξης;

Στο ερώτημα αυτό ο Γάλλος φιλόσοφος και οικονομολόγος Σερζ Λατούς όχι μόνο απαντά θετικά, αλλά και, μέσα από τη μελέτη των βασικών θέσεων του Κορνήλιου Καστοριάδη, θεωρεί ότι η δεύτερη αποτελεί, κατά έναν τρόπο, κληρονόμο και συνεχιστή της πρώτης.

Ο πρωθυπουργός από τη Μαντζουρία

INFOWAR

Του Άρη Χατζηστεφάνου

«Αυτό δεν ήταν πλύση εγκεφάλου… ήταν στεγνό καθάρισμα» – Από την ταινία «The Manchurian Candidate» του 1962

«Οβιδιακή μεταμόρφωση Τσίπρα». «Μεταστροφή του πρωθυπουργού». «Τσίπρας εναντίον Τσίπρα». Μερικοί μόνο από τους τίτλους ιδιαίτερα ενδιαφερουσών αναλύσεων για την πολιτική πορεία του τέως πρωθυπουργού.

Σε πολύ πιο ανάλαφρο μοτίβο, δεκάδες ανέκδοτα που κυκλοφορούν τελευταία υποστηρίζουν ότι στη θέση του τέως πρωθυπουργού βρισκόταν τους τελευταίους μήνες ένας σωσίας του, που κατάφερε να ξεγελάσει ακόμη και την… Περιστέρα.

Το σχόλιο όμως που προσέλκυσε περισσότερο το ενδιαφέρον μας προέρχεται από ένα εξαιρετικό (ως συνήθως) κείμενο του γνωστού μπλόγκερ Πιτσιρίκου: «Ο άνθρωπος της Μαντζουρίας» έλεγε «ωχριά μπροστά σε αυτό που συνέβη στις Βρυξέλλες (στις διαπραγματεύσεις του Ιουλίου)».

Η έντιμη καταστροφή

Μια μικρή λεπτομέρεια που διέφυγε από τα δυτικά ΜΜΕ. Ξέρουμε για τον αιμοσταγή δικτάτορα του Ιράκ, Σαντάμ, που προξένησε τους «ανθρωπιστικούς» πολέμους, δηλαδή την κατάκτηση ενός κυρίαρχου κράτους από τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ. Αλλά δεν ξέρουμε τίποτα για τον πολιτισμό αυτής της χώρας. Είχε το υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες στη Μέση Ανατολή. Το Πανεπιστήμιο της Βαγδάτης το 1980 είχε περισσότερες γυναίκες καθηγήτριες από ό,τι το Πανεπιστήμιο του Πρίνστον το 2009. Υπήρχαν παντού παιδικοί σταθμοί για να μπορούν οι γυναίκες να εργάζονται.

Οι βιβλιοθήκες της Βαγδάτης και της Μοσούλης λειτουργούσαν από τον 8ο αιώνα και είχαν σπάνια χειρόγραφα, ανάμεσά τους και την αρχαιοελληνική γραμματεία. Και οι δύο βιβλιοθήκες λεηλατήθηκαν. Το ίδιο που έγινε με τα αριστουργήματα της αρχαίας Μεσοποταμίας, εκεί όπου βρίσκεται το Ιράκ σήμερα. Είδατε πουθενά καμιά αντίδραση; Μήπως τα δυτικά πανεπιστήμια και μουσεία έχουν αγοράσει από τους αρχαιοκάπηλους-ληστές αυτούς τους θησαυρούς που είναι πολιτιστική κληρονομιά της ανθρωπότητας; Κάτι μάς λένε τα Μάρμαρα της Ακρόπολης.

Έμποροι των συνόρων – Η Ε.Ε. ως μηχανισμός αποβολής ανθρώπων

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Το μεταναστευτικό μέσα από το βιβλίο του Απ. Φωτιάδη Έμποροι των συνόρων: Η νέα ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική επιτήρησης

Οι περισσότεροι Ευρωπαίοι ξέρουν τη Λαμπεντούζα. Κάποιοι θυμούνται το Φαρμακονήσι, αρκετοί έχουν ακουστά τη Frontex. Αλλά, ελάχιστοι γνωρίζουν τι κρύβεται πίσω από μυστηριώδη αρχικά και ονόματα όπως: Eurosur, Eurojust, AENAAS, EUBAM Libya, Mare Nostrum, ERSG, AMIF, Triton, Poseidon ή Perseus. Ποιος μπορεί να φανταστεί, για παράδειγμα, ότι αυτό το τελευταίο, που δανείζεται το όνομά του από τον μυθικό γιο του Δία και της Δανάης, δεν είναι παρά τα αρχικά του ευρωπαϊκού προγράμματος «Protection Seas and Borders through the Intelligent Use of Surveillance» (Προστασία Θαλασσών και Συνόρων μέσω της Έξυπνης Χρήσης Συστημάτων Επιτήρησης); Το Perseus, όπως και τα προαναφερθέντα μυστηριώδη ονόματα, αποτελούν μηχανισμούς μέσω των οποίων η Ε.Ε. υπηρετεί τα τελευταία χρόνια τη μεταναστευτική της πολιτική και τις τερατώδεις μεταλλάξεις της.

Αστυνομία και πολιτική

 

Του Περικλή Κοροβέση

Η Λέσχη Αστυνομικών Θεσσαλονίκης με κάλεσε «διά υπόθεσιν που με αφορά». Αλλά αυτή η «υπόθεση» ήταν εντελώς διαφορετική από αυτές που ήξερα μέχρι τώρα. Ηθελαν να παρουσιάσουν «το ιστορικό» (κατά τον χαρακτηρισμό τους) βιβλίο μου «Ανθρωποφύλακες» στο Αμφιθέατρο του Αστυνομικού Μεγάρου Θεσσαλονίκης.

Η έκπληξή μου ήταν μεγάλη και αυτή η υπόθεση ήθελε τσιγάρο και ρακί για να τη σκεφτώ. Και λέω στον εαυτό μου: Να μια καλή απάντηση σε όλους αυτούς που λένε πως δεν γίνεται τίποτα. Η ίδια αυτή υπηρεσία πώς ήταν εδώ και περίπου μισό αιώνα και πώς είναι τώρα. Οι αλλαγές στην Ιστορία, για να πραγματοποιηθούν, δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζονται δεκαετίες. Κάποιοι φίλοι είχαν αντιρρήσεις για αυτήν τη συμμετοχή μου. Το αιτιολογικό ήταν πως έτσι «ξεπλένω» την αστυνομία και ωραιοποιώ το πιο σκληρό τμήμα του κράτους που δεν φημίζεται για τους γαλατικούς του τρόπους.

Θα καταρρεύσει το σύστημα;

Του Θανάση Γιαλκέτση

Το βιβλίο του Αμερικανού ανθρωπολόγου Ντέιβιντ Γκρέμπερ «Χρέος. Τα πρώτα 5.000 χρόνια» (Στάσει εκπίπτοντες, 2013) και το βιβλίο του Γάλλου οικονομολόγου Τομά Πικετί «Το κεφάλαιο τον 21ο αιώνα» (Πόλις, 2014) είναι αναμφίβολα δύο από τα πιο σημαντικά έργα που κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια και στη γλώσσα μας.

Και οι δύο συγγραφείς προσφεύγουν στην ιστορία της μακράς περιόδου –στους τελευταίους τρεις αιώνες ο Πικετί και στα τελευταία πέντε χιλιάδες χρόνια ο Γκρέμπερ- με σκοπό να προσφέρουν στον αναγνώστη ένα συναρπαστικό πανόραμα της δυναμικής των οικονομικών ανισοτήτων ο ένας και των μεταμορφώσεων του χρέους ο άλλος.

Ο γαλλικός ιστότοπος Mediapart οργάνωσε και φιλοξένησε έναν διάλογο του Ντέιβιντ Γκρέμπερ και του Τομά Πικετί, από τον οποίο παρουσιάζουμε στη συνέχεια ένα απόσπασμα.

Υφ-ΥΠΠΟ ή αριστερό ΤΑΙΠΕΔ;

του Περικλή Κοροβέση

Ο Νίκος Ξυδάκης είχε την έξωθεν καλή μαρτυρία. Εγκριτος δημοσιογράφος, για χρόνια στην «Καθημερινή», και όσοι τον ήξεραν από κοντά, μιλούσαν για ένα καλλιεργημένο άτομο με σεμνό χαρακτήρα. Για όλους εμάς τους παροικούντες τον Πολιτισμό, ήταν χαράς ευαγγέλια να αναλάβει τη θέση του υφυπουργού Πολιτισμού. Δεν μπόρεσα να καταλάβω ποιος ήταν ο πραγματικός υπουργός και από ό,τι κατάλαβα το υπουργείο Πολιτισμού υποβιβάζεται σε υφυπουργείο. Εκτός αν στη νεογλώσσα που χρησιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ -που ακόμα δεν την έχουμε μάθει-, ο οποίος τόσο ενδιαφέρον είχε δείξει προεκλογικά για τον πολιτισμό, το υφυπουργείο σημαίνει πια υπερυπουργείο, έτσι που να ανταποκρίνεται στο προεκλογικό πολιτιστικό του πρόγραμμα που ακόμα οι ειδικοί προσπαθούν να ερμηνεύσουν.

Ο «καταρτισµένος» Στ. Ράµφος και ο ευτυχής Μ. Βορίδης

Του Διονύση Ελευθεράτου

«Το 1974, όταν έφυγε η χούντα, άφησε µηδέν δηµόσιο χρέος…». Με «ευλαβική» προσοχή άκουγε το ακροατήριο τον φιλόσοφο Στέλιο   Ράµφο, στις 2 Νοεµβρίου 2014. Στην εκδήλωση του «Ποταµιού» ο ειδήµων (;) έπνιγε κάθε ίχνος ιστορικής –και µη επιδεχόµενης «φιλοσοφικές» τροποποιήσεις– αλήθειας. Πόσοι από το κοινό να ήξεραν, όµως; Πόσοι συνειδητοποιούσαν το µέγεθος της αρλούµπας που είχαν µόλις ακούσει; Γνώριζαν ευτυχώς άλλοι, όπως οι δηµοσιογράφοι Άρης Χατζηστεφάνου και Νίκος Μπογιόπουλος. Κι εξέθεσαν για τα καλά τις επόµενες µέρες τον κ. Ράµφο, παραθέτοντας τα –εκ των πραγµάτων αποστοµωτικά– αντίστοιχα, επίσηµα στατιστικά στοιχεία.

∆ιάβολε, ούτε και το ράµφος του «πουλιού» – εµβλήµατος της δικτατορίας δεν θα τολµούσε να εκστοµίσει κάτι τέτοιο, τότε. Όπως θα δούµε στη συνέχεια, ο Νίκος Μακαρέζος, «εγκέφαλος» της χουντικής οικονοµικής πολιτικής από την 21η Απριλίου 1967 έως την 27η Σεπτεµβρίου 1973, την άνοιξη του 1974 εκτιµούσε ότι η χώρα χρειαζόταν υπέρογκα δανεικά για να αποφύγει την κήρυξη χρεοστασίου. (…)  «Ο τόπος αυτός γνώρισε προκοπή επί Γεωργίου Παπαδοπούλου», κραύγαζε ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής (ΧΑ) Νίκος Μιχαλολιάκος σε προεκλογική συγκέντρωση, στον Ασπρόπυργο, το 2012 (προς επίρρωση, «ξαµολούσε» κι αυτός το φληνάφηµα για το µηδενικό δηµόσιο χρέος). Έλα όµως που τον είχαν προλάβει άλλοι… «Η οικονοµία το 1974 ήταν κούκλα», διατεινόταν σε τηλεοπτική εκποµπή ο Άδωνις Γεωργιάδης, τον Οκτώβριο του 2011.