“Παρανομήστε”! (γλυκά το λέω…)

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Ρωτάω (…γλυκά):

Εκθειάζουν την “νόμιμη βία”. Επευφημούν (“γλυκά”, όπως δήλωσε ο πρώην ΕΠΕΝίτης και νυν υπουργός κ.Βορίδης) το… ωραίο και “αναγκαστικό” ξύλο των ΜΑΤ…

Για την “νομιμότητα” που καλείται να προστατέψει η “νόμιμη βία” τους και το “αναγκαστικό” άμα τε και “αναγκαίο” ξύλο των ΜΑΤ δεν χρειάζεται καμιά “βαριά” ανάλυση: Μνημόνια, χαράτσια, υπερπλεονάσματα, πλειστηριασμοί, ξεπουλήματα, ασυλία τραπεζιτών (ενώ καταργούν το Παν/κο Άσυλο), συμμαχίες με ΝΑΤΟδολοφόνους κοκ.

Από την «ζαρντινιέρα» στον Ζακ (και «σε όποιον αρέσει»)…

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Και προφανώς δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί έτσι. Και φυσικά δεν είναι όλοι ίδιοι. Και βεβαίως αντίξοες οι συνθήκες που δουλεύουν κοκ.

Αλλά εδώ δεν μιλάμε γι’ αυτό. Εδώ μιλάμε για εκείνο το αειθαλές «εσείς είστε το κράτος». Εδώ μιλάμε:

– Για τον μηχανισμό που κατασκευάζει «προστάτες» όπως αυτοί που επιδίδονταν σε χουντογλέντια το 1998.

– Που στις ίδιες του τις εκθέσεις μιλάει για συγγενικές σχέσεις της Αστυνομίας του με ναζιστόμουτρα.

Και μην ξεχάσετε: «Καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται»…

του Νίκου Μπογιόπουλου

Προφανώς οι ένστολοι που ήρθαν σε επαφή με τον αιμόφυρτο και ημιαναίσθητο Κωστόπουλο λίγο πριν ξεψυχήσει, δεν είναι “μπάτσοι” και “γουρούνια”. Ούτε ένστολα “τάγματα εφόδου”, είναι.

Τι είναι; Τυπικοί εκπρόσωποι του κατόχου (μονοπωλιακά) της… νόμιμης βίας. Δηλαδή του κράτους.

Και προφανώς δεν είναι όλοι οι αστυνομικοί έτσι, και φυσικά δεν είναι όλοι ίδιοι, και βεβαίως αντίξοες οι συνθήκες που δουλεύουν κοκ.

«Ένα γιαούρτι έχω μικρό στην κάπα μου χωμένο…»

του Γεράσιμου Χολέβα

Απάνω μου έχω πάντοτε στην κάπα μου χωμένο

ένα φρέσκο αγελαδινό λαχταριστό γιαούρτι

– όπως αυτά που συνηθούν και τρώνε οι γιαγιάδες –

μ’ έμαθε και το έφτιαχνα μια γριά απ’ την Φρανκφούρτη.

Καταδικάζεται η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;

Όταν ο Κολοκοτρώνης έπαιρνε στο κατόπι τον Δράμαλη στα Δερβενάκια, όσο να ‘ναι μια τόσο δα βία την άσκησε. Των κυρίων του «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» πώς και τους ξέφυγε ο Γέρος του Μοριά;

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Κάποιοι παριστάνουν ότι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το γιαούρτωμα από το ναζιστικό μαχαίρωμα… Παριστάνουν ότι δεν μπορούν να βρουν διαφορές ανάμεσα στο γιουχάρισμα και στην αποδοκιμασία από το λιντζάρισμα, τον τραμπουκισμό και τον αγελαίο φασισμό των ταγμάτων εφόδου… Παριστάνουν ότι δεν μπορούν να δουν τι χωρίζει το πέταγμα της μπογιάς από την εκτόξευση της μπουνιάς και της κλωτσιάς του αλήτικου χουλιγκανισμού που παριστάνει την «πολιτική δράση»…

    Στην ουσία: Αναπαράγουν την αθλιότητα των «δυο άκρων». Τσουβαλιάζουν άλογα με πορτοκάλια για να βγάλουν… αλογοπορτόκαλα, όπως έλεγε ο γερο-Σκαρίμπας. Συκοφαντούν λαϊκούς αγώνες βαφτίζοντας «βία» την κοινωνική αντίσταση στην βαρβαρότητα. Αξιοποιούν φρικιαστικές προβοκάτσιες (π.χ Μαρφίν), αλείβουν σαν βούτυρο στο ψωμί της γκαιμπελικής τους προπαγάνδας «ακτιβισμούς» της πλάκας, για να τα συμψηφίσουν με την κτηνωδία.

Τι Περίεργοι (;) Άνθρωποι αυτοί που επέμειναν στις αρχές τους μέχρι το τέλος

του Χρήστου Διαμάντη

Οι παρέες: που κάνουμε στη ζωή μας είναι λίγο παράξενες, όπως όλες οι παρέες. Οι παρέες του παρόντος φτιάχνουν τους δικούς τους μύθους ,τη δική τους μουσική κι όταν μεγαλώσουν θέλουν να κάψουν τους δίσκους τους, όλους και να ρουφήξουν τη στάχτη τους κλείνοντας το ένα ρουθούνι για να τραβήξουν τη σκόνη τους από το άλλο, καταστρέφουν κι αυτοκαταστρέφονται, σπάνε τα αδιέξοδα και περπατάνε και στα ταβάνια, αυτά τα παιδιά όταν μεγαλώσουν θέλουν να φτιάξουν το πιο ωραίο τραγούδι που να έχει από τη μια τα πιο ωραία ηχοχρώματα κι απ΄την άλλη στίχους που να μιλούν Μόνο για αγάπη.

Και δεν θα σταματήσουν ποτέ ακούτε? Ακούτε, θα τραγουδάνε ακόμα κι εκεί ψηλά στον ουρανό γιατί αυτά τα παιδιά κλαίνε αλλά δεν κλαίγονται και σιγά μη φοβηθούν αυτά τα παράξενα παιδιά εκφράζονται, ερωτεύονται, αποστασιοποιούνται μένουν πεισματικά ο ένας δίπλα στον άλλο, κάποιοι απ΄αυτούς είναι τόσο ρομαντικοί που δεν αντέχουν την αδικία και έρχονται αντιμέτωποι με το νόμο την κοινωνία το μαχαίρι του φασίστα για την παραξενιά τους αυτή. Δίνουν τα χέρια και το εννοούν, δεν πιστεύουν αγαπούν τους φιλοσόφους και τους ποιητές και δεν σκύβουν, ούτε δειλιάζουν ακόμα και μπροστά στον δολοφόνο τους.

Οι ”Σφάξε με Αγά μου ν’ αγιάσω”

Του Χάρη Ζάβαλου

Για να χαλαρώσω διαβάζω σχόλια στο ίντερνετ για το περιστατικό που συνέβη σε αεροπλάνο της United Airlines, όπου άντρες της ασφάλειας έσυραν αιμόφυρτο επιβάτη ο οποίος δεν δέχτηκε να αποβιβαστεί μετά από κλήρωση, αφού η πτήση ήταν πλήρης και ήθελαν να επιβιβαστούν σε αυτή μέλη της εταιρείας.

Έτσι έχει ξεκινήσει σε διάφορα sites μια καμπάνια μποϋκοτάζ της εταιρείας, της οποίας η μετοχή καταβαραθρώθηκε μετά από χιλιάδες ακυρώσεις προς ένδειξη διαμαρτυρίας.

Αυτό όμως που με χαλαρώνει και με κάνει να ξαλεγράρω, είναι διάφορα σχόλια χρηστών, στα όποια δικαιολογείται η στάση της εταιρείας και της ασφάλειας.

Ας σκοτώσουμε τον “πολιτικά ορθό” τρόπο σκέψης μέσα μας, τώρα

Του Mind the Gap

Εμποτιζόμαστε μεθοδικά και συστηματικά, από τη μέρα που γεννιόμαστε, με ένα αξίωμα  χωρίς απόδειξη και την απορρέουσα από αυτό συνεπαγωγική «λογική» που έχει ως στόχο να γίνουμε πειθήνιοι και υποτελείς δούλοι που πρέπει,  «τοις κοινων ρήμασι πυθομενοι», να διεκδικούν μέσα στα πλαίσια των «Θεσμών» και της «ηθικής», απέναντι σε μια διαπλεκόμενη ολιγαρχία που ορίζει ανήθικα και ιδιοτελώς τις τύχες μας.

Σχολεία που μας διδάσκουν να πίνουμε αδιαμαρτύρητα το κώνειο, χάριν του «πολιτικά ορθού» και της ηθικής μας «ανωτερότητας» , θρησκείες που μας διαπαιδαγωγούν στην υπομονή και αγάπη απέναντι στους δυνάστες μας, πολιτικοί που χαράζουν τους κανόνες και τους νόμους της «Δημοκρατίας» ανάλογα με το συμφέρων των δωροθετών τους  και ΜΜΕ που παραχαράζουν την αλήθεια και ενοχοποιούν κάθε πράξη αντίστασης προκειμένου να μένουμε υποταγμένοι.

Η βία και ο Ζωρζ Λαμπικά

Αντρέ Μασόν, «Σπουδή για ξεκοιλιασμένα άλογα», 1934-1935

της Ελένης Πορτάλιου

Η επικαιρότητα της θεωρητικής σκέψης  (και της αγωνιστικής δράσης) του Ζ. Λαμπικά

Από τις εκδόσεις Εκτός Γραμμής κυκλοφορεί το βιβλίο του Ζωρζ Λαμπικά Η βία; Ποια βία; (μετάφραση: Χρήστος Βαλλιάνος,  Τάσος Μπέτζελος, πρόλογος-επίμετρο: Στάθης Κουβελάκης). Συγκεντρώνει ήδη μεγάλο ενδιαφέρον, όπως φάνηκε και από το πολυπληθές ακροατήριο στην πρώτη παρουσίαση, στις 16 Ιουλίου. Ο Ζωρζ Λαμπικά, φιλόσοφος και πανεπιστημιακός, στρατευμένος κομμουνιστής, μέλος –με κριτική, αυτόνομη σκέψη και δράση– του Γαλλικού ΚΚ μέχρι το 1982, υποστήριξε θεωρητικά και υπηρέτησε έμπρακτα τη βαθιά πεποίθησή του ότι η επανάσταση αποτελεί τον μοναδικό δρόμο για την ανάκτηση της ζωής και της ελευθερίας των κυριαρχούμενων τάξεων, για την απαλλαγή από τη βία και την οδύνη που γεννά ο βάρβαρος παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα.

Ο σκοπός και τα μέσα, ξανά

Ρενέ Μαγκρίτ, «Το τέλος του στοχασμού», 1927

του Μάνου Αυγερίδη

Την Τρίτη που μας πέρασε, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και πολιτικός αναλυτής Νίκος Μαραντζίδης δέχτηκε επίθεση από ομάδα ατόμων ενώ έπινε καφέ μ’ έναν γνωστό του. Το περιστατικό πήρε δημοσιότητα και σχολιάστηκε εκτενώς στον Τύπο και τα social media. Τι είναι όμως σημαντικό να πει κανείς γι’ αυτό και πού επικεντρώθηκε ο δημόσιος σχολιασμός των τελευταίων ημερών;

Τεστ πολιτικής ευφυΐας

Του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Το είδα ως μεγάλη πρόκληση να επιχειρήσω να διατυπώσω σε 300 λέξεις τις απόψεις μου περί βίας, τις οποίες -πού καταντήσαμε- οι περισσότεροι γύρω μου τις βρίσκουν αιρετικές. Τελικώς απέτυχα. Μου πήρε 309 λέξεις…

Για μένα δεν υπάρχει καλή και κακή βία. Η βία είναι γενικώς ανεπιθύμητη.

Υπάρχει βέβαια η δικαιολογημένη βία, πράγμα αυτονόητο. Θα μπορούσα να την προσδιορίσω με μία λέξη: Αυτοάμυνα. Διαχωρίζοντάς την με τρόπο απόλυτο από την αυτοδικία.

Το κατάλαβες ανόητε νοικοκυραίε;

Του Ιάσωνα Καντά

Το κατάλαβες ανόητε νοικοκυραίε; Σήμερα που ξύπνησες στο νοικοκυρεμένο σου σπίτι, θυμήθηκες να ξεπλύνεις τα αίματα απ’ τα χέρια σου; Τα αίματα ενός παιδιού γύρω στα 30 που το έλεγαν Παύλο Φύσσα; Τα αίματα ενός παιδιού που θα μπορούσε να είναι το δικό σου, να το ‘χει το όνομά σου. Τα αίματα μιας κοινωνίας που άνοιξε διάπλατα τις πύλες της στον φασισμό και τα ανθρωπόμορφα κτήνη που τον εκπροσωπούν.

Βασανιστήρια ΓΑΔΑ: Εκτεθειμένος ο Δένδιας – Τον διαψεύδουν οι ιατροδικαστές – Ποινική δίωξη σε ΔΕΛΤΑδες

Ρεπορτάζ της Ε. Λαζαρίδου στην εφημερίδα “Αυγή”

Ανεπανόρθωτα εκτεθειμένος είναι ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας, που επιχείρησε να συγκαλύψει τα βασανιστήρια στη ΓΑΔΑ και να καθοδηγήσει με σκαιό τρόπο το έργο της δικαιοσύνης και μάλιστα σε αγαστή σύμπνοια με τη Χρυσή Αυγή. Όπως αποκαλύπτει σήμερα η “Αυγή” της Κυριακής ο 7ος τακτικός ανακριτής που χειρίστηκε την υπόθεση διαπιστώνει εγκληματικές πράξεις τις οποίες διέπραξαν αστυνομικοί σε βάρος των 15 συλληφθέντων που συμμετείχαν στην αντιφαστιστική μοτοπορεία της 30ης Σεπτεμβρίου και με αναφορά του στον εισαγγελέα Πρωτοδικών ζητά την ποινική δίωξη των αστυνομικών της ομάδας ΔΕΛΤΑ για κακούργημα! Επιπλέον, οι ιατροδικαστικές εκθέσεις που σήμερα βλέπουν το φως της δημοσιότητας, εκτός από “βαριά σωματική βλάβη” κατέγραψαν και το σημάδι του αστυνομικού taser γεγονός που ο Ν. Δένδιας λοιδώρησε μέσα στη Βουλή διερωτώμενος “πιστεύει κανείς σοβαρά ότι καίμε τους κρατούμενους με αναπτήρα;”…