Βαϊμάρη του Αιγαίου η Ελλάδα

Του Πωλ Κρουγκμαν

«Αν προσπαθήσουμε να μιλήσουμε για τις πολιτικές που χρειαζόμαστε σε μια υφεσιακή παγκόσμια οικονομία, είναι βέβαιο ότι κάποιοι θα απαντήσουν παραπέμποντας  στη Βαϊμάρη, που υποτίθεται ότι αποτελεί μάθημα για τους κινδύνους των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και της νομισματικής επέκτασης. Όμως η ιστορία της Γερμανίας μετά τον Ά Παγκόσμιο Πόλεμο σχεδόν πάντα αναφέρεται με περίεργα επιλεκτικό τρόπο.  Ακούμε συνεχώς για τον υπερπληθωρισμό του 1923, όταν ο κόσμος κουβαλούσε καρότσια με χρήμα, όμως ποτέ δεν ακούμε για τον πιο σχετικό αποπληθωρισμό των αρχών της δεκαετίας του 1930, όταν η κυβέρνηση του καγκελάριου Μπρούνινγκ -έχοντας πάρει το λάθος μάθημα- προσπαθούσε να υπερασπιστεί τη σύνδεση της Γερμανίας με τον χρυσό με σφιχτή νομισματική πολιτική και σκληρή λιτότητα.

Βαϊμ-Άριοι 2013: Από τον Χίτλερ και τον Ρεμ, στον Σαμαρά και τον Μιχαλολιάκο

Το ρατσιστικό θαύμα της Γερμανίας του Μεσοπολέμου δεν γεννήθηκε από τη μία μέρα στην άλλη. Χρειάστηκαν πολλά χρόνια κι ακόμη περισσότερος κόπος για τους ανθρώπους του, μέχρι να καταφέρουν να αποτυπώσουν στη γερμανική κοινωνία έννοιες όπως ο “Άριος”, η “Βαλχάλα” και ο “υπάνθρωπος”.

Καθηγητές πανεπιστημίου, λόγιοι, γιατροί και κάθε λογής επιστήμονες, παρέα με μια μηχανή προπαγάνδας αποτελούμενη από αυτό που θα λέγαμε σήμερα δημοσιογράφο γνώμης ή πολιτικό αναλυτή, προετοίμασαν το έδαφος για την ναζιστική υπεροχή. 

O Τσίπρας και οι προσδοκίες

Τα έχουμε ξαναπεί όλα αυτά. Αλλά ας τα ξαναπούμε γιατί μάλλον έχουμε ξεχαστεί.

Σάλος μετά απο τις δηλώσεις Τσίπρα. Όχι γιατί ο Τσίπρας είπε οτι είπε, αλλά επειδή είπε όσα κάποιοι φοβόντουσαν οτι αργά η γρήγορα θα έλεγε. Κάποιοι που είχαν μεγάλες προσδοκίες και νιώθουν απογοητευμένοι. Το ερώτημα που προκύπτει δεν είναι το γιατί απογοητεύονται όσοι είχαν αυτές τις μεγάλες προσδοκίες αλλά γιατί τις είχαν εξ ‘αρχής.

Το καλοκαίρι προ των δεύτερων εκλογών έγραφα πως: