Του Γιώργου Α. Λεονταρίτη
Η εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην επονείδιστη «Συμφωνία των Πρεσπών», μας ωθεί να μελετήσουμε τον ρόλο της «Ατλαντικής Συμμαχίας» ιδιαίτερα μέσα στον χώρο των Βαλκανίων. Το ΝΑΤΟ εξακολουθεί πάντα να αποτελεί κίνδυνο για την Ειρήνη, και για την ομαλότητα μέσα στον βαλκανικό χώρο. Έδειξε τις προθέσεις του στο παρελθόν και συνεχώς προκαλεί φοβίες και τεράστια ερωτηματικά για τις επιδιώξεις του στο άμεσο μέλλον. Και με τη δραστηριότητά του από τότε που κατέρρευσε (ή ανετράπη) ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» διαπιστώνουμε ότι για τη διατήρηση της παγκόσμιας ισορροπίας, ήταν απαραίτητο το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Η διάλυση αυτού του συμφώνου, κατέστησε το ΝΑΤΟ ασύδοτο. Κατ’ αρχήν να τονίσουμε ότι το ΝΑΤΟ, ουδέποτε εστήριξε την Ελλάδα στους μεγάλους εθνικούς κινδύνους και στις κρίσεις που είχαμε με την Τουρκία. Πάντοτε τους εξ Ανατολών γείτονες ενίσχυε σε βάρος μας. Το ΝΑΤΟ λοιπόν, γεννήθηκε για να αντιμετωπίσει την «σοβιετική απειλή». Αυτή ήταν η δικαιολογία. Γι’ αυτό και παλαιότερα, το αποκαλούσαν… «το παιδί του Στάλιν»! Δηλαδή, γεννήθηκε και «ανδρώθηκε» με τη δικαιολογία ότι ο Ανατολικός Συνασπισμός –δήθεν– αποτελούσε «απειλή». Αυτή η «απειλή» όμως εδώ και πολλά χρόνια έπαψε να υπάρχει. Γι’ αυτό το αμερικανικό Πεντάγωνο έπρεπε να κατασκευάσει κάποια άλλη αιτία, προκειμένου να δικαιολογήσει τη διαιώνιση της Ατλαντικής Συμμαχίας. Τα λεγόμενα περί πυρηνικής απειλής από μέρους της Κίνας ή της Βόρειας Κορέας, δεν έπειθαν. Έτσι «σκαρφίστηκαν» και κίνδυνο… «αναζωπύρωσης του ρωσικού επεκτατισμού»! Στα 1999 ο τότε Γενικός Γραμματέας της «Συμμαχίας», ο Χαβιέρ Σολάνα, είχε προβεί στη μεγαλόστομη δήλωση ότι: «Θα ανοίξει ο δρόμος για τον ρόλο του ΝΑΤΟ, ως μοναδικής ειρηνευτικής δύναμης»… More