Σημείο καμπής για την Αμερική και τον κόσμο

του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Το πρωτοφανές, τουλάχιστον για τα μεταπολεμικά χρόνια, κύμα διαδηλώσεων κατά των φυλετικών διακρίσεων, της αστυνομικής βίας και των κοινωνικών ανισοτήτων που κατέκλυσε την Αμερική ύστερα από τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ εξελίσσεται σε διεθνές φαινόμενο ιστορικών διαστάσεων. Από το Σιάτλ και την Ατλάντα μέχρι το Παρίσι και το Λονδίνο, εκατομμύρια διαδηλωτές, λευκοί, μαύροι, κυρίως νέοι, κατεβαίνουν στους δρόμους, συγκρούονται με τις δυνάμεις καταστολής και γκρεμίζουν αγάλματα, φέρνοντας τις σύγχρονες κοινωνίες του πιο αναπτυγμένου καπιταλισμού αντιμέτωπες με τα προπατορικά τους αμαρτήματα του ρατσισμού, του ιμπεριαλισμού και της αποικιοκρατίας.

Ξέσπασμα ενάντια στο Αμερικανικό Όνειρο

Του Ερρίκου Φινάλη

Η ανελευθερία και η ανισότητα είναι το εφιαλτικό μεδούλι των ΗΠΑ

Την Τρίτη ο Τομ Κότον, πρώην λοχαγός του αμερικανικού στρατού και νυν Ρεπουμπλικανός γερουσιαστής από το Αρκάνσας, πρότεινε τη χρήση μιας… μεραρχίας αλεξιπτωτιστών για να κατασταλούν οι ταραχές που ξέσπασαν μετά την απάνθρωπη δολοφονία του 46χρονου Αφροαμερικανού Τζορτζ Φλόιντ από αστυνομικούς: «Ας δούμε τι μπορούν να κάνουν αυτοί οι αναρχικοί όταν βρουν απέναντί τους την 101η Αερομεταφερόμενη Μεραρχία», έγραψε στο τουίτερ. Αλλά καθώς οι ταραχές εξαπλώνονταν πεισματικά σε όλη σχεδόν την έκταση των ΗΠΑ, ένιωσε ότι ίσως η εν λόγω μεραρχία να μην αρκεί, και ξαναέγραψε: «Εν ανάγκη ας χρησιμοποιηθούν και η 10η Ορεινή Μεραρχία, η 82η Αερομεταφερόμενη, η 1η Τεθωρακισμένη… οτιδήποτε χρειάζεται για την αποκατάσταση της τάξης. Και για τους ανατρεπτικούς, αναρχικούς, ταραξίες και πλιατσικολόγους ισχύει το “δεν πιάνουμε αιχμαλώτους”»!

Ποιος λεηλατεί και ποιος λεηλατείται;

Του David Sirota

Όλα τα πρωτοσέλιδα έχουν να κάνουν με τις λεηλασίες – συγκεκριμένα, τις λεηλασίες στη Μινεάπολη, μετά τη δολοφονία από την αστυνομία ενός άοπλου αφροαμερικάνου άνδρα, που καταγράφηκε σε βίντεο. Στη σύγχρονη καθομιλουμένη,  η λέξη «λεηλασία» είναι φορτισμένη- συνοδεύεται με όλους τους συνειρμούς σχετικά με τη φυλή και την τάξη. Και πρέπει να καταλάβουμε ότι τέτοιοι όροι είναι ένα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μας εκπαιδεύουν, συνήθως ανεπαίσθητα, να σκεφτόμαστε σε σχέση με τα οικονομικά, το έγκλημα και την τιμωρία με συγκεκριμένους στρεβλούς τρόπους.

Η μικροκλοπή, από ανθρώπους της εργατικής τάξης, προϊόντων από καταστήματα θεωρείται «λεηλασία». Αντίθετα, η κλοπή δισεκατομμυρίων δολαρίων από τους πλούσιους και τις εταιρείες, κατά τη διάρκεια του ταξικού τους πολέμου, θεωρείται καλή και απαραίτητη «δημόσια πολιτική» – υποβοηθούμενη και ενθαρρυμένη  από πολιτικούς της Ουάσιγκτον, που βάζουν φωτιά στη σκηνή του εγκλήματος  προσπαθώντας να συγκαλύψουν τα πάντα.

“Ο μπαμπάς μου άλλαξε τον κόσμο”

Του Θανάση Σκαμνάκη

Υπάρχει μια παλιά μικρή ιστορία, και δεν θυμάμαι που τι διάβασα πρόσφατα: Έδεσαν ένα μικρό ελεφαντάκι στο δέντρο με αλυσίδα. Το ελεφαντάκι χτύπησε, τράβηξε, προσπάθησε, δεν κατάφερε τίποτα περισσότερο από το να τραυματιστεί. Το πήρε απόφαση. Πέρασε ο καιρός και τα χρόνια το ελεφαντάκι έγινε κοτζάμ ελέφαντας, πιο μεγάλος και πιο δυνατός από το δέντρο. Μια να του ’δινε θα το ξερίζωνε. Όμως έμεινε εκεί. Δεν προσπάθησε ποτέ πια.

Στις ΗΠΑ ο ελέφαντας φαίνεται πως δεν έμεινε στη κεκτημένη γνώση του καιρού που ήταν αδύναμος.

Πριν μερικούς μήνες, το γράφαμε κι εδώ, ο κινηματογράφος έστειλε μηνύματα σε πολλούς παραλήπτες, πως ο κόσμος είναι σε ένταση. Πως πίσω από την επιφάνεια της ηρεμίας, της αφασίας πες, διαδραματίζεται η πραγματική ζωή. Ζόρικη, αδιέξοδη, σχεδόν ανέλπιδη και εν τέλει εκρηκτική. Κάτω από το έδαφος αυτής της ακινησίας κινούνται άνθρωποι, φυτά, ζωντανοί οργανισμοί, λάβα ηφαιστειακή αναζητώντας διέξοδο στην επιφάνεια. Οι διαδρομές δεν είναι καθορισμένες και δεν είναι προφανώς προδιαγεγραμμένες. Εκείνοι που ελπίζουν να βάλουν χαλινάρι στη λάβα και να ελέγξουν τα στοιχεία της φύσης και της ζωής δεν έχουν καμία ελπίδα να αισιοδοξήσουν. Μονίμως βουλιάζουν στην μελαγχολία του απραγματοποίητου.

Όταν τα …«όμορφα λόγια» του Ομπάμα …«όμορφα καίγονται»

«Θέλω να ξέρεις ότι η ζωή σου είναι σημαντική, ότι τα όνειρά σου είναι σημαντικά» είπε σε βίντεο που μεταδόθηκε το βράδυ της Τετάρτης ο πρώην αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα στον απόηχο των μαζικών διαδηλώσεων που πυροδότησε η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ από τους αστυνομικούς.

Ο μοναδικός μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ, ως πολιτικός εκπρόσωπος της άρχουσας τάξης, επιχείρησε να κατευνάσει την οργή των Αφροαμερικανών. Όμως τα …«όμορφα» λόγια του …«όμορφα καίγονται» στο «καμίνι» της σκληρής ταξικής κοινωνίας των ΗΠΑ. Σε μια κοινωνία που με την πολιτική του και ο Ομπάμα διεύρυνε – όπως και οι προκατόχοι του – τις κοινωνικές ανισότητες και σε επέκταση και τις φυλετικές διακρίσεις. 

Κυνισμός, καπηλεία, υποκρισία σε «συσκευασία» Τραμπ!

Ζήτησε (ξανά) ενεργοποίηση της Εθνοφρουράς για καταστολή των διαδηλώσεων, πανηγύρισε για την (ελάχιστη) μείωση της εκρηκτικής ανεργίας την οποία αφιέρωσε στον Φλόιντ και στην ισότητα!

Ο Τραμπ… κατάφερε να συνδέσει όλα τα παρακάτω:

– «Προτείνω σε κάποιους από αυτούς τους κυβερνήτες που είναι πολύ υπερήφανοι… Μην είστε υπερήφανοι. Ολοκληρώστε τη δουλειά. Θα καταλήξετε να κάνετε πολύ μεγαλύτερο καλό στο τέλος, καλέστε την Εθνοφρουρά. Καλέστε εμένα». «Πρέπει να κυριαρχήσετε στους δρόμους. Δεν μπορείτε να επιτρέπετε αυτό που συμβαίνει, να συμβαίνει», συμπλήρωσε.

Με λίγα λόγια ο Τραμπ κάλεσε ξανά να ενεργοποιηθεί για καταστολή των διαδηλώσεων η Εθνοφρουρά.  Το έκανε και τις προηγούμενες μέρες χαρακτηρίζοντας τους διαδηλωτές «αποβράσματα».

Χωρίς ανάσα

Δεν είναι κατά κανόνα το γόνατο ενός μπάτσου που σε κάνει να πεις «δεν μπορώ να ανασάνω». Η βία, κατά κανόνα, διοχετεύεται υποδόρια. Το γόνατο του ρατσιστή που έπνιξε τον Τζορτζ Φλόιντ εμφανίζεται κάποιες φορές σαν τη σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι…

Και τότε είναι πολλοί αυτοί που συνειδητοποιούν ότι δεν μπορούν να ανασάνουν επειδή, χρόνια τώρα, από τη μέρα που θυμούνται τους εαυτούς τους, κάποιος τους έχει γραπώσει από τον λαιμό, τους σφίγγει, τους δυσκολεύει, τους κάνει να συνηθίζουν να ζουν με μισή ανάσα, χωρίς ανάσα.

Βιτριόλι

Της Αφροδίτης Τζιαντζή

Φριχτές μνήμες ξύπνησε η ακραία δολοφονική επίθεση εναντίον νέας εργαζόμενης σε ασφαλιστική εταιρεία στην Καλλιθέα, από άγνωστο πρόσωπο που την περιέλουσε με οξύ.

Η τελευταία φορά που παρόμοια εγκληματική ενέργεια είχε απασχολήσει το πανελλήνιο ήταν η απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά της εργολαβικής καθαρίστριας & μαχόμενης συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα, τον Δεκέμβριο του 2008. Μια επίθεση που παραλίγο να στοιχίσει τη ζωή της, προξενώντας της βαρύτατες μόνιμες βλάβες στην υγεία της. Δεν έλειψαν τότε τα παραπλανητικά, σκανδαλοθηρικά δημοσιεύματα, με σενάρια περί ερωτικής αντιζηλίας ή πράξης αντεκδίκησης, μολονότι τα στοιχεία έδειχναν προς τον χώρο των εργολάβων καθαρισμού, με τους οποίους είχε συγκρουστεί η Κωνσταντίνα διεκδικώντας εργασιακά δικαιώματα.

Δικαίωση για τον δημοσιογράφο Μανώλη Κυπραίο, 9 χρόνια μετά

To 2011 έχασε την ακοή του από επίθεση των ΜΑΤ – Βγήκε η δικαστική απόφαση εναντίον τους

Τα γεγονότα 9 χρόνια πριν: Ήταν 15 Ιουνίου 2011, σε μεγάλη διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, όταν ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος κάλυπτε τα γεγονότα. Τότε, δέχθηκε επίθεση από ΜΑΤατζήδες με κρότου-λάμψης κι ενώ βρισκόταν μέσα σε στοά. Ο δημοσιογράφος ξυλοκοπήθηκε αναίτια. Έχασε την ακοή του.

Ο λαός της Τήνου δεν είναι μόνος

Του Πέτρου Κουσουνάδη

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά, Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα όπου η εξουσία πηγάζει από τον λαό, ασκείται από τον λαό και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού. Ο λαός της Τήνου έχει επανειλημμένα εκφράσει ότι οι εγκαταστάσεις ανεμογεννητριών δεν είναι προς το συμφέρον του. Το έχει εκφράσει με κάθε δυνατό τρόπο, σε προσωπικό, σε θεσμικό και σε κινηματικό επίπεδο. Το έχει εκφράσει εδώ και χρόνια και συνεχίζει με κάθε ευκαιρία.

Όμως η Τήνος δεν είναι μόνη, μαζί της αντιδρούν όλα τα νησιά του Ν. Αιγαίου και όχι μόνο. Η αντίσταση στην βιομηχανοποίηση του φυσικού πλούτου της χώρας, εκτείνεται σε όλη της την επικράτεια, εδώ και δεκαπέντε σχεδόν χρόνια. Από την Κρήτη μέχρι την Σαμοθράκη, από την Ρόδο ως την Κέρκυρα, από την Λακωνία και την ορεινή Ναυπακτία, ως τα Άγραφα κι ως το Βέρμιο, οι κάτοικοι αντιδρούν στην καταστροφή.

Καραμαλάκης-Χρυσοχοϊδης: Οι άνθρωποι που αποφασίζουν σε ποιες πλατείες μας δέρνουν τα ΜΑΤ

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Τις τελευταίες εβδομάδες έχει προκύψει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στον τρόπο με τον οποίο ειδικές δυνάμεις της Ελληνικής Αστυνομίας επιτίθενται εναντίον συγκεντρωμένων που δεν τηρούν το social distancing.

Αν τραγουδάς πάνω σε φορτηγό έξω από το γραφείο του γιού του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη η αστυνομία έρχεται απλώς για να συνοδεύσει την οχηματοπομπή. Αν αράζεις σε πλατεία στην Αγία Παρασκευή έρχεται για να σε συλλάβει.

Σε ποια αυταρχικά καθεστώτα η αστυνομία χτύπησε γιατρούς την τελευταία εβδομάδα

Χιλιάδες γιατροί σε όλο τον κόσμο προχώρησαν αυτή την εβδομάδα σε κινητοποιήσεις διαμαρτυρόμενοι για τις ελλείψεις μέτρων προστασίας καθώς δίνουν την μάχη απέναντι στην πανδημία. Μόνο σε αυταρχικά καθεστώτα όμως βρέθηκαν αντιμέτωποι με την αστυνομία.

Η αστυνομία συνέλαβε τουλάχιστον 50 γιατρούς στην πόλη Κέτα στο νοτιοδυτικό Πακιστάν, όταν διαμαρτυρήθηκαν για τις ελλείψεις εξοπλισμού που θα τους προστατεύσει από την εξάπλωση του ιού. Η αστυνομία χρησιμοποίησε βία εναντίον γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού καθώς τους οδηγούσε σε αστυνομικά τμήματα.

Η βία, ο Τραμπ, η αριστερά και ο Μητσός

«Ο Τραμπ θεωρεί ότι οι φτωχοί φταίνε οι ίδιοι για τη φτώχεια τους», γράφει ο αρθρογράφος της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ Μ. Μητσός. Και αφού βρήκε αυτό το δημοφιλές έρεισμα κάνει ένα νοητικό άλμα για να ταυτίσει την άποψη του Αμερικανού προέδρου με αυτή του ΣΥΡΙΖΑ και μη, που επιμένουν ότι η βία δεν είναι ίδια. Φανατικός ο Τραμπ, φανατικοί και όλοι εκείνοι που δεν παραδέχονται ότι η βία είναι ίδια. Πρώτα, ο αρθρογράφος αγνοεί ότι η άποψη του Ντόναλντ Τραμπ για τη φτώχεια βασίζεται στην κουλτούρα του προτεσταντικού πουριτανισμού που εξισώνει τη «φτώχεια» με την «αμαρτία», καθώς οι φτωχοί είναι καταδικασμένοι από το… Θεό να παραμείνουν φτωχοί γιατί δεν αντέχουν τους πειρασμούς του πλούτου! Σε ποια… θρησκεία ερείδεται η άποψη των αριστερών για τη Βία; Ασφαλώς υπάρχει μία θρησκευτική βάση, όπως η ιστορία του Δαυίδ και του Γολιάθ. Κυρίως, όμως, υπάρχει μία λογική, καθώς όπως έχουμε ξαναγράψει, υπάρχει βία και βία. Η βία του αδυνάτου δεν είναι ίδια με τη βία του ισχυρού. Υπάρχει η βία του φασίστα που σκοτώνει και η ήπια βία για την οποία μιλούσε η Χάνα Άρεντ, που δεν αρνούνταν ότι -σε ορισμένες περιστάσεις- «η βία …είναι ο μόνος τρόπος να ισορροπήσει ξανά η πλάστιγγα της δικαιοσύνης».

Βαράνε δυο, βαράνε τρεις, βαράνε χίλιους δεκατρείς…

Του Γιώργου Μουρμούρη

Οι «ρόμποκοπ» του Χρυσοχοϊδη χτυπάνε όποιον βρεθεί στον δρόμο τους

Την πόρτα ανθρώπων που δεν αποτελούν τους «συνήθεις υπόπτους» για την αστυνομική βία και καταστολή χτύπησε, κυριολεκτικά, την εβδομάδα που μας πέρασε το ξεχαλινωμένο αστυνομικό κράτος που οικοδομεί με ταχύτητα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, πατώντας στα θεμέλια που έθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Ινδαρές και η οικογένειά του ήταν τα νέα θύματα της καταστολής, από άνδρες των ΕΚΑΜ που στάλθηκαν για να εκκενώσουν κατάληψη στην περιοχή του Κουκακίου. Οι εικόνες με τον κακοποιημένο σκηνοθέτη και οι καταγγελίες για όσα έλαβαν χώρα το πρωί της Τετάρτης έκαναν τον γύρο της Ελλάδας, αποκαλύπτοντας στα μάτια και των πλέον –εκουσίως ή ακουσίως– αφελών το πραγματικό πρόσωπο της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας. Ξεσκεπάστηκε, παράλληλα, ο μηχανισμός προπαγάνδας που έχει στήσει η ΕΛΑΣ, το αρμόδιο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και ο πολιτικός προϊστάμενος των δυνάμεων καταστολής, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, σε απόλυτη σύμπνοια με τη πλειοψηφία των αστικών ΜΜΕ — που φανερώθηκε πόσο απροκάλυπτα παίρνουν «γραμμή» από τα κεντρικά της ΓΑΔΑ. Έτσι, σε μία θεαματική κωλοτούμπα, τη δεύτερη του είδους της μέσα σε λίγες ημέρες, από την άρνηση της αστυνομικής βίας, ΕΛΑΣ και υπουργείο πέρασαν στην ιλαροτραγωδία του «δεν χρησιμοποιήθηκαν πλαστικές σφαίρες αλλά ελαστικές μπάλες».

Νόμιμη και παράνομη αστυνομική βία

Δρ Ευάγγελος Στεργιούλης Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου

και ε.ά. Υποστράτηγος της Ελληνικής Αστυνομίας.

H άσκηση κρατικής βίας δεν συνάδει με τις αρχές και τις αξίες του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Προσφάτως, το ζήτημα της αστυνομικής βίας επανήλθε στη δημόσια συζήτηση με ποικίλα επιχειρήματα για το πλαίσιο της νομιμότητας της και τα επιτρεπόμενα όρια άσκησης της. Η συζήτηση, ωστόσο, διέπεται από μία έντονη πολιτική – κομματική διάσταση, με αποτέλεσμα να μην αναδεικνύονται οι καταλυτικές συνέπειες της στις σχέσεις αστυνομίας-κοινωνίας.

Είναι λάθος, καταρχάς, να υποστηρίζεται ότι η αστυνομική βία είναι ”προνόμιο” της κρατικής εξουσίας. Η θεωρία του Γερμανού κοινωνιολόγου, Μαξ Βέμπερ, ο οποίος υποστήριξε ότι η εκάστοτε κυρίαρχη πολιτική τάξη κατέχει και ασκεί το μονοπώλιο της κρατικής βίας, δεν αποτέλεσε και δεν αποτελεί, σε καμία απολύτως περίπτωση, τη νομιμοποιητική βάση για την άσκηση οποιασδήποτε κρατικής βίας. Και ο λόγος είναι απλός: η άσκηση κρατικής βίας δεν συνάδει με τις αρχές και τις αξίες του δημοκρατικού πολιτεύματος. Κατ΄ ουσίαν, η άσκηση κρατικής βίας αποτελεί ένα καταχρηστικό ”δικαίωμα” της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας που καταλύει κάθε έννοια δημοκρατίας και προσβάλλει βάναυσα την ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια.

Καταστολή και Κοροϊδία

του Γιώργου Κυριακού

«Σε ό,τι αφορά την πολιτική βία της άκρας Αριστεράς, οι ερευνητές εντόπισαν συνολικά 1.886 περιστατικά, έναντι 500 περιστατικών στην άκρα Δεξιά. Είναι εμφανές ότι υπάρχει μια σημαντική διαφορά ως προς την τάξη μεγέθους μεταξύ της βίας της άκρας Αριστεράς και εκείνης της άκρας Δεξιάς, με την πρώτη να είναι 3,5 φορές μεγαλύτερη από τη δεύτερη.» «Το αποτύπωμα της πολιτικής βίας στην Ελλάδα της κρίσης», Καθημερινή 19/12/2019 του γνωστού μας, Τάσου Τέλλογλου.

«Νόμος και Τάξη» ονομάζεται η ταινία των Χρυσοχοΐδη-Μπακογιάννη που σπάει τα ταμεία των ψηφοφόρων της Νέας Δημοκρατίας. Η άλλη ταινία τιτλοφορείται «Ο Τσίπρας τσιπράκι» παραγωγής του ευρύτερου προοδευτικού μετώπου που επίσης σπάει τα ταμεία. Στοχεύοντας τα εμβλήματα του «προοδευτισμού», καταλήψεις και φοιτητικό άσυλο, στοχεύοντας όσους οφείλουν «ΣΥΡΙΖΑ να λένε και να κλαίνε» σύμφωνα με τον ευρωβουλευτή που μας κουνάει το δάχτυλο με αυστηρότητα, δίνουν μια μάχη εντυπώσεων. Λες και οι καταλήψεις ή η παραβατικότητα στα πανεπιστήμια ευθύνονται για το χάλι στις γειτονιές των πόλεων, στα χωριά, στις φτωχές συνοικίες. Λες και η πονηρή συμπεριφορά των υπουργών της πρώην κυβέρνησης που γελούσε με συγκατάβαση και ονομάτιζε ανενδοίαστα ως «δικά μας παιδιά» τα μέλη του αντιεξουσιαστικού χώρου ήταν το φάρμακο για την κοινωνική συνοχή.

Πολιτική οικονομία της βίας

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Το περασμένο Σαββατόβραδο, παραμονή Πολυτεχνείου, η συνήθης ομάδα μεσηλίκων, μεσαιοταξιτών και φορείς μερικών ακόμη μεσαίων και κάτω επιδόσεων, με προβλήματα μέσης, αλλά όχι απαραίτητα οπαδοί της κατά Αριστοτέλη μεσότητος, βγήκαμε για το σύνηθες σινεμαδάκι κι ένα άφτερ, σε ρουφ γκάρντεν ξενοδοχείου στο κέντρο της Αθήνας, με πανοραμική θέμα Ακρόπολη – Λυκαβηττό, εβδομαδιαία δαπάνη εξόδου 15 ευρώ κατά κεφαλήν, με τα παρελκόμενα, μην το παραχέζουμε κιόλας, αυτό είναι ό,τι πιο ακραίο σηκώνει η τσέπη.

 Αδειο το σινεμά κι ας έπαιζε το εξαιρετικό «Δυστυχώς απουσιάζατε» του Λόουτς, άδεια η Ακαδημίας, άδεια η Πανεπιστημίου, άδειο και το ρουφ γκάρντεν, συνήθως φίσκα τέτοια μέρα και ώρα. Δύο ώρες χαζοφλυαρούσαμε χαζοπίνοντας, ψυχή δεν μπήκε. «Τι συνέβη», ρωτήσαμε τον σερβιτόρο, «α, φοβήθηκαν τα επεισόδια», μας είπε γελώντας και πανευτυχής, γιατί στο κάτω κάτω είχε γλιτώσει δουλειά. Ποια επεισόδια;, Αυτά που είχαν προαναγγείλει τα μεσοκάναλα, αυτά που είχε προαναγγείλει ο υπουργός ΠΡΟΠΟ- «Κοίτα Μιχάλη μου, το χάλι μου…»-, πλημμυρίζοντας το κέντρο με κλούβες και ματατζήδες.

Αυτά που δεν δημοσιεύει κανείς… Αυτοπυρπολήθηκε 22χρονος φοιτητής στη Λυών

Της Μαρίας Δεναξά

Σε μια κίνηση απελπισίας με πολιτικές προεκτάσεις, που συγκλονίζει τη Γαλλία, προχώρησε ένας 22χρονος φοιτητής στη Λυών.

Αυτοπυρπολήθηκε μπροστά από το πανεπιστήμιο του την προηγούμενη εβδομάδα. Πρωτύτερα είχε αφήσει ένα μήνυμα στο ΦΒ όπου μιλούσε για τις τρομερές οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπιζε για να σπουδάσει και να επιβιώσει, ενώ εξέφραζε τις ανησυχίες του για το μέλλον όλων.

Ο φοιτητής νοσηλεύεται στο νοσοκομείο με εγκαύματα πρώτου βαθμού στο 90% του σώματος του και η κατάσταση της υγείας του κρίνεται κρίσιμη.

Βασανιστές: προστατευόμενο είδος

του Περικλή Κοροβέση

Κάθε τόσο διαβάζουμε στις εφημερίδες (όχι σε όλες) για κάποιον ξυλοδαρμό στα αστυνομικά τμήματα, βλέπουμε και φωτογραφίες με μώλωπες. Τα θύματα συνήθως μετανάστες, αν βέβαια έχουν σύνδεση με κάποια ανθρωπιστική οργάνωση. Σύμφωνα με τη διεθνή εμπειρία, τα θύματα των βασανισμών, όπως και τα θύματα των βιασμών, δεν καταγγέλλουν όλα τη φρικτή εμπειρία τους. Είναι μόνο μια μικρή μειονότητα που έχει το θάρρος να καταγγείλει τα δεινά της και να αποδείξει την αλήθεια της.

Εχει να αντιμετωπίσει μια ανακριτική γραφειοκρατία, που στην καλύτερη περίπτωση είναι δύσπιστη και στη χειρότερη, αποτρεπτική. «Τι θέλεις και μπλέκεσαι; Ο,τι έγινε έγινε, ξέχασέ το, άσ’ το να περάσει, δεν μπορείς να το διορθώσεις, ξέχασέ το και κοίτα τη δουλειά σου» είναι από τα επιχειρήματα που έχουν ακούσει πολλά θύματα.

Τα τραύματα μιας κοινωνίας

Του Νίκου Ταυρή

Πολλαπλά πλέον τα περιστατικά οικογενειακής βίας, οι αυτοκτονίες και η βία κατά των γυναικών

Ανησυχητικά έχουν αυξηθεί τα περιστατικά που αφορούν δολοφονίες παιδιών από τους γονείς τους –που μετά αυτοκτονούν–, οι αυτοκτονίες, οι περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, η κακοποίηση των γυναικών και οι γυναικοκτονίες. Το κοινωνικό σώμα έχει πληγωθεί πολλαπλώς τα τελευταία δέκα χρόνια από την πολύπλευρη κρίση που ταλανίζει την χώρα και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να εκκρίνει βία με διάφορους τρόπους.

Βία, η κόρη της Στυγός

Του Στάθη στο Ποντίκι

Η Βία και το Κράτος ανέβασαν τον Προμηθέα στον σταυρό του. Αμίλητοι. Ο υπαινιγμός του Αισχύλου ότι ούτε η Βία ούτε το Κράτος χρειάζονται επιχειρήματα (διαθέτουν τα επιχειρήματα των θεών) εμφανής – πλην όμως, από τότε πέρασαν αιώνες και

     η Βία έγινε ομιλούσα. Εν πρώτοις η Βία «καταδικάζει τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται». Κόβει λόγου χάριν τις συντάξεις ο Τσακαλώτος και ύστερα βάζει τα κλάματα.

     Στην εποχή μας, όπου περισσότερον από τις άλλες εποχές μετά τον Διαφωτισμό κυκλοφορούν πεισιθανάτια στερεότυπα, ένα απ’ αυτά διακηρύσσει ότι «το μονοπώλιο της βίας διαθέτει μόνον το κράτος». Ωραίο! και να το αναρτήσουμε στην αγορά, στο άγαλμα της Αθηνάς και στο άγαλμα του Ιησού Χριστού από τη Ναζαρέτ.

Είναι η κραυγή των φτωχών, ηλίθιε

Του Δημήτρη Κούλαλη

ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ

«Όταν οι πλούσιοι κάνουν πόλεμο, είναι οι φτωχοί που πεθαίνουν»,  έγραφε ο σπουδαίος υπαρξιστής Jean-Paul Sartre.

Τα γεγονότα στην αιματοκυλισμένη Συρία, σ’ αυτή τη γωνιά του πλανήτη που καθρεφτίζει τη βαρβαρότητα του κυρίαρχου συστήματος, εκεί όπου το έγκλημα έγινε μια θλιβερή συνήθεια, επιβεβαιώνουν καθημερινά τη διαπίστωση του φιλοσόφου.

Τις τελευταίες εβδομάδες, με τους βομβαρδισμούς από τις κυβερνητικές δυνάμεις να συνεχίζονται στην περιοχή Ουάντι Μπαράντα, σημειώνονται δολιοφθορές στο σύστημα υδροδότησης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι πολίτες να στερούνται την, χαρακτηρισμένη από τον ΟΗΕ το 2010 ως ανθρώπινο δικαίωμα, πρόσβαση στο νερό και ως εκ τούτου να πέφτουν θύματα αισχροκέρδειας και εκμετάλλευσης, αφού την ώρα που έκλειναν οι στρόφιγγες , παράλληλα, εκτοξεύονταν οι τιμές του εμφιαλωμένου νερού.

Αργεντινή: Ποιος τρομάζει ποιον;

Με τη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων πραγματοποιήθηκε προχθές διαδήλωση στο Μπουένος Άιρες ενάντια στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις του δεξιού προέδρου Μαουρίσιο Μάκρι και κατά της κρατικής τρομοκρατίας, που έχει φτάσει σε «εξαφανίσεις» και δολοφονίες ακτιβιστών.

Μερικές σκέψεις για την (Α)πολίτικη βία

Του Φώτη Τερζάκη

Πολλά χρόνια τώρα, διαδηλώσεις και μαζικές κινητοποιήσεις κατατρύχονται από τον εφιάλτη του «μαύρου μπλοκ». Τα γεγονότα του φετινού Πολυτεχνείου, με τον τραγικό τραυματισμό διαδηλώτριας από φωτοβολίδα τού ναυτικού που εκτόξευσαν άλλοι διαδηλωτές, επανέφεραν στη μνήμη το θλιβερό επεισόδιο της Marfin το 2010 που ανέκοψε μία από τις μαζικότερες λαϊκές κινητοποιήσεις της τελευταίας τριακονταετίας. Θα ήταν ολότελα παραπλανητικό να ανάγουμε το πρόβλημα σε μια συζήτηση, καταγγελία ή μη, της «πολιτικής βίας», όπως τείνει να κάνει μια στερεότυπη δημοσιογραφική γλώσσα· γιατί όταν η βίαιη οργή των διαμαρτυρομένων επιστρέφει στις ίδιες τις τάξεις τους και πλήττει άλλα κομμάτια της συλλογικότητάς τους είναι φανερό ότι κάτι νοσεί στη ρίζα του. Το προβληματικό εδώ δεν είναι η βία ως τέτοια, αλλά το ίδιο το νόημα του χαρακτηρισμού της «πολιτική».

Ο Κουφοντίνας δικάστηκε, οι πολιτικοί της χρεοκοπίας όχι

Είναι πολύ συγκινητική η προσπάθεια κάποιων πολιτικών να εκμεταλλευτούν την 48ωρη άδεια του Δημήτρη Κουφοντίνα -για να πουλήσουν νομιμότητα και φτηνό συναίσθημα στα χάπατα για να αντλήσουν ψήφους- αλλά ο Κουφοντίνας έχει κριθεί από την αστική Δικαιοσύνη, ενώ αυτοί όχι.

Η ατιμωρησία των βασανιστών της χούντας ήταν αυτή που όπλισε αρχικά τα χέρια των μελών της 17Ν, και τους έκανε συμπαθείς -τότε- σε ένα κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας.

Η ατιμωρησία των πολιτικών που συμμετείχαν στις κυβερνήσεις που ξέσκισαν τη χώρα -και των ολιγαρχών που τους πλαισίωναν με αγάπη και χρήματα-, έγινε η τέλεια δικαιολογία και το μόνιμο άλλοθι των μελών πολλών επαναστατικών οργανώσεων για τις αιματηρές επιθέσεις τους.