Αχ αυτές οι αυταπάτες

Του Αλέξανδρου Ζέρβα

«Ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπαρατίθεται στις ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές» δήλωσε ο γραμματέας του μεγαλύτερου κυβερνητικού κόμματος, Παναγιώτης Ρήγας, από τη χθεσινή απεργιακή συγκέντρωση στην πλατεία Κλαυθμώνος. Παράλληλα, μας πληροφόρησε ότι «η κυβέρνηση στην παρούσα φάση, της σκληρής διαπραγμάτευσης, θέλει αυτές τις κινητοποιήσεις ως μέσο πίεσης απέναντι στα σκληρά μέτρα που η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη θέλει να επιβάλλει στους λαούς».

Λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, σε κεντρικό ξενοδοχείο της Αθήνας, οι εκπρόσωποι των λεγόμενων «θεσμών» προσπαθούσαν μαζί με κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης να κλείσουν ένα ακόμη πακέτο μέτρων, που έρχεται ως ουρά της νέας μνημονιακής συμφωνίας. Τα «μέτωπα» γνωστά: η απελευθέρωση των πλειστηριασμών (ακόμη και της πρώτης κατοικίας) και το ουσιαστικό ξήλωμα της ρύθμισης των 100 δόσεων, ενώ είναι δεδομένο πως θα ακολουθήσει άμεσα και το ζήτημα του Ασφαλιστικού, με τις προβλέψεις σχετικά με το μέλλον των συντάξεων να είναι ακόμη πιο δυσοίωνες. Κάτι μου λέει, λοιπόν, πως η νεοφιλελεύθερη Ευρώπη είναι για τα καλά εγκατεστημένη δίπλα και στην κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα κι ετοιμάζεται να αποτελειώσει το έργο της. Αλλά άντε να το εξηγήσεις αυτό σε κάποιους εντός του ΣΥΡΙΖΑ.

Σύντροφοι, τέρμα οι αυταπάτες – ούτε μια μέρα χαμένη

Του Θέμη Τζήμα

Το σύστημα εξουσίας που κυριαρχεί επί της χώρας και το οποίο υπηρετεί πλήρως η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ- ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- Ποταμιού έχει ένα μεγάλο φόβο: την έγκαιρη συγκρότηση πολιτικού υποκειμένου, ικανού να εκφράσει το “όχι” του ελληνικού λαού της 5ης Ιουλίου, το οποίο σε λίγο καιρό, όταν θα έχει φανεί πλήρως ο όλεθρος του 3ου μνημονίου και το μέγεθος της αποστασίας Τσίπρα, θα ξεπεράσει και αυτό το 62%.

Γνωρίζουν ότι ένα κόμμα – κίνημα, με αιχμές τη ρήξη με τη νεοαποικιακή εξάρτηση της χώρας, την ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης, την επαναθεμελίωση της δημοκρατίας και την κοινωνική δικαιοσύνη θα υλοποιήσει αν όχι βραχυπρόθεσμα μετά βεβαιότητας μεσοπρόθεσμα, μια πραγματική επαναστατική στρατηγική στην ελληνική κοινωνία, συνιστώντας διεθνές πρότυπο.

Η κρίση δεν είναι μόνο το χρέος

Aπό το 2010 ώς την αρχή του 2015 αλλάξαμε πολύ. Οχι μόνο ατομικά, αλλά και συλλογικά, σαν κοινωνία. Για πολλούς, η κρίση βιώθηκε σαν καταστροφή· έχασαν τη δουλειά τους, είδαν την επιχείρησή τους ή το επιτήδευμά τους να φθίνει, δεν καταφέρνουν να τα φέρουν βόλτα, αισθάνονται ότι χάνουν την αξιοπρέπειά τους. Για πολλούς περισσότερους η κρίση σήμανε την συρρίκνωση των προσδοκιών και την αδυναμία σχεδιασμού του μέλλοντος, σήμανε την είσοδό τους σε μια περιοχή φόβου και επισφάλειας, ακόμη κι αν διατηρούν τη δουλειά τους, ακόμη κι αν μπορούν να συντηρήσουν κάποιο ευπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Για μια μερίδα, μάλλον την πιο ολιγάριθμη, η κρίση δεν άλλαξε τις ορίζουσες του βίου, αλλά ακόμη κι αυτοί κατά βάθος δεν έχουν μείνει ανέπαφοι συναισθηματικά και διανοητικά.

Αυταπάτες

Το προηγούμενο κείμενο, με αφετηρία την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού (αλλά και τον συντρόφων του), δεν αφορούσε τον ίδιο τον απεργό πείνας, αλλά τη γενικότερη κοινωνική σήψη που αναδύεται, κάθε φορά που προκύπτει ένα τέτοιο ή παρόμοιο γεγονός. Τώρα όμως θα σταθώ ειδικά στον αγώνα του Ρωμανού και ιδιαίτερα σε εκείνες τις αυταπάτες και στρεβλώσεις που αναπτύσσονται είτε από ρομαντισμό, είτε από απογοήτευση, είτε από οργή.

Ο Ρωμανός δεν είναι ελεύθερος παρά μόνο στο πνεύμα. Δοκίμασε να ζήσεις μόνος ή ακόμη χειρότερα με δύο τρεις ακόμη σε ένα χώρο 3×3 για παραπάνω από λίγες ώρες. Δοκίμασε να βάλεις στον εαυτό σου (ούτε καν να στο ορίσει κάποιος υπάλληλος του κράτους) τον περιορισμό του προαυλισμού για κάποιες ώρες την ημέρα. Συγκεκριμένες. Και μόνο σε ένα σημείο. Πόσο νομίζεις ότι θα αντέξεις πριν σπάσεις; Όχι. Αυτό είναι το αντίθετο της ελευθερίας. Η φυλακή είναι η απόλυτη ανελευθερία και ο μακρόχρονος εγκλεισμός είναι ίσως και χειρότερος από τον ίδιο το θάνατο. Ειδικά για ανθρώπους που δεν αντέχουν τον περιορισμό. Ειδικά για εκείνους που είναι πράγματι ελεύθερα πνεύματα. Όπως, πιθανότατα, ο Ρωμανός.

Σχέδιο Μάρσαλ και αυταπάτες

Του Αντώνη Λιάκου

Τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη, προβάλλεται η ιδέα ενός νέου σχεδίου Μάρσαλ για να βγει η Νότια Ευρώπη από την ύφεση, για να καταπολεμηθεί η ανεργία και για να δρομολογηθεί ανάπτυξη. Ανταποκρίνονται όμως οι προσδοκίες αυτές στις ιστορικές πραγματικότητες ή μιλάμε στον αέρα;

Το σχέδιο Μάρσαλ (που πήρε το όνομα του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ ο οποίος το εξήγγειλε το 1947) είχε την εξής λογική: Η αμερικάνικη οικονομία βγήκε από τη μεγάλη κρίση του 1929 με τον πόλεμο, όταν οι μηχανές της δούλευαν στο φουλ, η απασχόληση ήταν πλήρης και συνεχώς νέες βιομηχανίες δημιουργούνταν για να ανταποκριθούν στις νέες ανάγκες. Μετά τη λήξη του πολέμου υπήρχε ο κίνδυνος της οικονομικής συρρίκνωσης, αν η Αμερική δεν έβρισκε μια μεγάλη και αξιόπιστη αγορά για να εμπορεύεται. Πού όμως; Επομένως αν δεν την έβρισκε έπρεπε να τη δημιουργήσει. Και εκείνη η ήπειρος που είχε δυνατότητα να ανταποκριθεί τότε ήταν η Ευρώπη. Επομένως μαζική βοήθεια στην Ευρώπη για να ανορθωθεί.