Στους ιδιώτες οι πηγές του νερού της Αττικής

Του Κώστα Λυμπέρη

Το Εξωτερικό Υδροδοτικό Σύστημα της Αττικής (φράγματα και ταμιευτήρες Ευήνου, Μόρνου, Μαραθώνα, λίμνη Υλίκης, γεωτρήσεις Πάρνηθας και βοιωτικού κάμπου, υδραγωγεία, δίκτυα μεταφοράς 400 χλμ, αντλιοστάσια) είναι η κύρια υποδομή στον κύκλο του νερού, ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του λεκανοπεδίου της Αθήνας. Όποιος ελέγχει το νερό, ελέγχει τη ζωή της κοινωνίας και των πολιτών της.

Η κυβέρνηση, ιδεοληπτικά ταγμένη στη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία και πολιτικά υποταγμένη στα ιδιωτικά συμφέροντα, πιστεύει ότι οι «ιθαγενείς» θα θαμπωθούν από τα καθρεφτάκια που τιτλοφορούνται «ΣΔΙΤ». Ότι επειδή «ταΐζουν» με εκατομμύρια τους μηχανισμούς προπαγάνδας θα πείσουν το «πόπολο» που έχει πληγεί από την ανεργία και την οικονομική ύφεση, ότι οι γνωστοί επιχειρηματικοί όμιλοι (που ήδη σφάζονται για το ΚΕΛ Ψυττάλειας) θα φέρουν επενδύσεις και θέσεις εργασίας.

Έρευνα – βόμβα: H κλιματική αλλαγή βάζει στον… φούρνο την Αττική – Τα 6 σενάρια

Άνοδος της µέσης µέγιστης θερµοκρασίας έως και κατά 5 βαθµούς. Καύσωνες διάρκειας δύο µηνών. Τροπικές νύχτες, µε το θερµόµετρο να µην πέφτει κάτω από τους 20 βαθµούς σχεδόν ολόκληρο το καλοκαίρι. Τέτοιες επώδυνες προβλέψεις περιλαµβάνονται στα εφιαλτικά σενάρια για τις επιπτώσεις της κλιµατικής αλλαγής στην Αττική έως το έτος 2100, εφόσον δεν ληφθούν µέτρα που έχουν συµφωνηθεί σε παγκόσµια κλίµακα.

Τα σενάρια αυτά µελετήθηκαν για πρώτη φορά αναλυτικά και για συγκεκριµένες περιοχές της Αττικής, καθώς οι επιπτώσεις αναµένονται διαφορετικές στον αστικό ιστό, στις βόρειες και ανατολικές ακτές, στα νησιά που βρίσκονται νότια της Περιφέρειας αλλά και στην ορεινή βόρεια και βορειοδυτική Αττική. Η παρουσίαση των σεναρίων αλλά και των µέτρων που σχεδιάζονται για την προστασία του πληθυσµού µέσα στον 21ο αιώνα παρουσιάστηκαν σε ειδική ηµερίδα της Περιφέρειας Αττικής και στο πλαίσιο του Περιφερειακού Σχεδίου για την Προσαρµογή στην Κλιµατική Αλλαγή (ΠεΣΠΚΑ).

Μετά την καταστροφή, τι;

Του Τάσου Τσακίρογλου

Η ιστορία μας διδάσκει ότι η πρόοδος μπορεί να επιτευχθεί πολύ πιο γρήγορα σε στιγμές κρίσης, όταν οι άνθρωποι είναι ανοιχτοί σε ριζοσπαστικές ιδέες, γι’ αυτό οι όποιες αποφάσεις σε σχέση με την καταστροφή στο Μάτι πρέπει να ληφθούν εν θερμώ: τις επόμενες μέρες.

Τώρα που η κοινή γνώμη είναι δεκτική στη λήψη μέτρων και μάλιστα τα απαιτεί. Και φυσικά είναι δεδομένο ότι αυτές οι αποφάσεις θα πρέπει «να σπάσουν αβγά», θα πρέπει να έχουν ριζικό χαρακτήρα σύγκρουσης με μεγάλα και μικρά συμφέροντα, που καταχρώνται τον δημόσιο χώρο.

Παράλληλα, πρέπει να αξιοποιηθεί μια κοινωνική τάση, που παρατηρείται πολύ συχνά τα τελευταία χρόνια διεθνώς: οι άνθρωποι αποδεικνύουν την αλληλεγγύη τους και τη διάθεση για προσφορά που στη σημερινή ανταγωνιστική κοινωνία παραμένει αναξιοποίητη.

Οικισμοί-ποντικοπαγίδες

Του Περικλή Κοροβέση

Αν οι ρυθμοί της καταστροφής του πλανήτη συνεχιστούν στο ίδιο τέμπο, τότε δεν θα αργήσει η ημέρα που το ανθρώπινο είδος, αν όχι στο σύνολό του, αλλά στη συντριπτική πλειονότητα θα εξαφανιστεί (χωρίς βέβαια να αποκλείεται το ενδεχόμενο να εξαλειφθεί τελείως).

Ο Αλαν Γουάισμαν στο εξαίρετο βιβλίο του «Η Γη χωρίς εμάς» (εκδόσεις Polaris) διαπιστώνει πως το ανθρώπινο είδος, όχι μόνο δεν παίζει κανέναν ρόλο για τη λειτουργία της Γης, αλλά η κυριαρχία του είναι ευθέως αντίθετη με τη ζωή του πλανήτη που τον καταστρέφει συστηματικά. Και μαζί του μπαίνει σε μια πορεία αργής, αλλά σίγουρης αυτοκτονίας. Αυτές τις μέρες η Ευρώπη έχει μπει στον φούρνο. Αυτό το Σαββατοκύριακο οι μετεωρολόγοι περιμένουν «σαραντάρια».

Πώς το Μάτι έγινε παγίδα θανάτου – Ένας οικισμός μέσα στα πεύκα δίχως διεξόδους διαφυγής

Για να αρχίσουμε να ψάχνουμε σιγά-σιγά τις αιτίες τις τραγωδίας…

Όταν η αδηφάγα πύρινη λαίλαπα χίμηξε στο Μάτι το απόγευμα της Δευτέρας 23 Ιουλίου, ισχυροί άνεμοι από 9 έως και 11 μποφόρ δυτικού στεριανού ανέμου την έσπρωχναν με ορμή να κατασπαράξει τα πάντα.

Οι φλόγες κατάπιναν ό,τι συναντούσαν στο διάβα τους «τρέχοντας» με 70 χλμ την ώρα.

Δεν υπήρχε τρόπος να σταματήσει αυτή η συμφορά, κανένα σχέδιο δεν μπορεί να αναχαιτίσει έναν τέτοιο όλεθρο.

«Οι φλόγες πέρασαν πάνω από τα πυροσβεστικά στη Λεωφόρο Μαραθώνος και πυρπόλησαν το Μάτι», λένε οι αυτόπτες μάρτυρες.Όμως, το μεγάλο κακό που μας βρήκε δεν δικαιολογεί την απώλεια τόσων ανθρώπινων ζωών. Τόσων άδικα χαμένων ζωών.

Μάνδρα είναι θα περάσει…

Της Λόλας Σκαλτσά

Προφανώς τα προβλήματα στην Αττική είναι πάμπολλα και συσσωρευμένα, εδώ και δεκαετίες και κανείς δεν το αμφισβητεί. Για να λέμε μάλιστα και την αλήθεια, οι πλημμύρες στη Μάνδρα πριν από μερικούς μήνες ίσως είχαν και το άλλοθι των προηγούμενων κυβερνήσεων. Τώρα, όμως, που η ίδια περιοχή, οι ίδιοι άνθρωποι ζουν για δεύτερη φορά τον εφιάλτη, η κυρία Δούρου πετάει την μπάλα στην εξέδρα. Μιλάει με έπαρση για έργα που έχουν προγραμματιστεί και οσονούπω ξεκινούν.

Ντροπή σας !

Του Νίκου Μπογιόπουλου

H κυβέρνηση «δεν φταίει», φταίνε οι  προηγούμενoι.

Οι προηγούμενοι «δεν φταίνε», φταίνε οι σημερινοί.

Η Περιφέρεια «δεν φταίει», φταίει η γραφειοκρατία.

Ο Δήμος «δεν φταίει», φταίει η άναρχη δόμηση.

Αττική σε Κρίση: «Μεγάλες επενδύσεις» που βαθαίνουν τις ταξικές-χωρικές ανισότητες

Του Κώστα Βουρέκα

Η χωροθέτηση μεγάλων ιδιωτικών επενδύσεων στη μητροπολιτική περιοχή της πρωτεύουσας αναμένεται να έχει ευρύτερες συνέπειες στην μελλοντική της εξέλιξη, καθώς εγγράφεται σε ένα πλαίσιο μείωσης των δημόσιων επενδύσεων και κρίσης του μοντέλου πρόσβασης στην κατοικία. Η κρίση αυτή προκαλείται από τη σημαντική μείωση των διαθέσιμων εισοδημάτων λόγω της λιτότητας και της ανεργίας, τη φορολογική επιβάρυνση της ακίνητης περιουσίας, τη μείωση των αποταμιεύσεων και την πτώση των τιμών των ακινήτων, η οποία όμως συνοδεύεται από αύξηση του κόστους της κατοίκησης. Καθώς οι οικονομικές προϋποθέσεις της αντιπαροχής δεν υπάρχουν και ο τραπεζικός δανεισμός έχει ουσιαστικά μηδενιστεί, ένα νέο μοντέλο πιο φτωχό και πιο άνισο, βασισμένο κυρίως στις διαγενεακές μεταβιβάσεις, τείνει να αποτελέσει τη νέα κανονικότητα ως κυρίαρχο πρότυπο πρόσβασης στην κατοικία, χωρίς να μπορούν να αποκλειστούν και σενάρια «πρωταρχικής συσσώρευσης» στο πλαίσιο των πλειστηριασμών ακινήτων υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Οι τάσεις απο-επένδυσης στα ακίνητα που εμφανίζονται, σε συνδυασμό με τις τάσεις «συγχώνευσης» των νοικοκυριών για να μειωθεί το κόστος της κατοίκησης, οδηγούν στην υποβάθμιση ευρείες περιοχές του μητροπολιτικού συγκροτήματος.

Μία εκτεταμένη περιοχή βόρεια της Ομόνοιας και δυτικά της Πατησίων, περιοχές δυτικά του Κηφισού, περιοχές στα βόρεια του Πειραιά προς την Θηβών και την Πέτρου Ράλλη και βόρεια προς Μενίδι, Ζεφύρι και Λιόσια, αποτελούν τους σημαντικότερους πόλους συγκέντρωσης της κατοικίας των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων. Ταυτόχρονα περιοχές πέρα από τα προάστια υποβαθμίζονται λόγω του αυξημένου κόστους των μετακινήσεων και ενισχύονται κάποια τοπικά κέντρα, όπως και οι περιοχές γύρω από τους σταθμούς των μέσων σταθερής τροχιάς. Το πλέον πρόσφατο φαινόμενο, είναι η άνοδος των ενοικίων σε περιοχές όπως το Κουκάκι, το Παγκράτι, τα Πετράλωνα και όχι μόνο, λόγω των βραχυπρόθεσμων ενοικιάσεων σε τουρίστες μέσω της πλατφόρμας Airbnb.

Η δικτατορία των πρότζεκτ

Του Θάνου Ανδρίτσου

Η εισήγηση στο συνέδριο «Αττική σε Κρίση» με τίτλο «Η δικτατορία των πρότζεκτ» αποτελεί μια τοποθέτηση που επιδιώκει να καταγράψει κάποιες βασικές της ύστερης μνημονιακής πραγματικότητας τόσο στο χωρικό σχεδιασμό όσο και στις σπουδές και το επάγγελμα του αρχιτέκτονα.

Ο όρος περιγράφει τις αλλαγές σε τρεις αλληλένδετους τομείς:

Α) Στο χωρικό σχεδιασμό. Πρόκειται για την ουσιαστική διάλυση του στόχου για έναν ολοκληρωμένο, κοινωνικά και περιβαλλοντικά δίκαιο σχεδιασμό του χώρου σε διάφορες κλίμακες (από το σύνολο της χώρας μέχρι τη γειτονιά) και την ηγεμονία κατακερματισμένων και πολυδιαφημισμένων μεμονωμένων πρότζεκτ, προερχόμενων είτε από ιδιωτική πρωτοβουλία είτε από ευρωπαϊκά προγράμματα.

Η «Αττική σε κρίση» και οι αντιστάσεις που αναπτύσσονται

Της Μαριάννας Τζιαντζή

Στην Ελλάδα έχουν ήδη διεξαχθεί 11 πανελλήνια αρχιτεκτονικά συνέδρια με φορέα τον Σύλλογο Αρχιτεκτόνων, το πρώτο το 1961 και το τελευταίο το 2011. Το τριήμερο επιστημονικό συνέδριο, που διοργανώθηκε πριν μία εβδομάδα στο Πολυτεχνείο από το Τμήμα Αττικής του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων, ξεχωρίζει για αρκετούς λόγους.

Ο τίτλος του συνεδρίου ήταν «Αττική σε Κρίση. Μητροπολιτική περιοχή της Αττικής: Όψεις της κρίσης στην πόλη και την κατοικία και οι αρχιτέκτονες. Μεταλλαγές στις διαδικασίες χωρικής παραγωγής και σχεδιασμού». Πολλοί από τους εισηγητές είχαν βιωματική σχέση με το θέμα του συνεδρίου, είτε ως εργαζόμενοι ή (ημι)άνεργοι μηχανικοί είτε ως κάτοικοι περιοχών που μεταλλάσσονται (προς το χειρότερο) στο πλαίσιο των μεγάλων επενδυτικών σχεδίων. Δεν μίλησαν ως ουδέτεροι παρατηρητές κοινωνικών, οικονομικών, χωροταξικών κ.λπ. φαινομένων αλλά, σε πολλές περιπτώσεις, ως μάχιμα, δρώντα υποκείμενα και συλλογικότητες. Με έναν τρόπο, το συνέδριο ήταν ένα χρονικό της κρίσης με το βλέμμα αυτών που πλήττονται από την κρίση και όχι εκείνων των λίγων που επωφελούνται απ’ αυτήν. Οι εισηγητές προέρχονταν από τον επιστημονικό/ακαδημαϊκό χώρο, τον επαγγελματικό χώρο και τα κινήματα πόλης, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις συγκέντρωναν παραπάνω από μία από αυτές τις ιδιότητες.