Η εκδίκηση της Μάγκι Θάτσερ

Του Γεράσιμου Γραμματικόπουλου*

Το ηθολογικό όνειδος της δυτικής κοινωνίας όπως το αποκαλύπτει η πανδημία Covid-19

«And, you know, there’s no such thing as society. There are individual men and women and there are families.»

(M.τ.Σ.: «Και, ξέρετε, δεν υπάρχει αυτό που λέμε “κοινωνία”. Υπάρχουν μεμονωμένοι άνδρες και γυναίκες, και υπάρχουν οικογένειες»).

M. Thatcher, 1987

Μέσα Αυγούστου 2020, πανδημία Covid-19. Υπάρχει ένα αξιοσημείωτο επιδημιολογικό γεγονός στο βόρειο ημισφαίριο. Οι ευρωπαϊκές χώρες που είχαν τιθασεύσει μέσα από σκληρά περιοριστικά μέτρα και λίγο ή πολύ γενικευμένα lockdown την εξάπλωση του ιού, βρίσκονται μπροστά σε ένα πρόωρο 2ο κύμα που θεριεύει πολύ νωρίτερα από ό,τι προέβλεπαν τα μοντέλα και υπέθεταν οι επιστημονικές επιτροπές. Οι ΗΠΑ ουσιαστικά δεν βγήκαν ποτέ από το 1ο κύμα, παρά βιώνουν ένα συνεχές μετάδοσης. Σε αντίθεση, οι χώρες της Άπω Ανατολής καταφέρνουν να ελέγξουν γρήγορα τις τοπικές αναζωπυρώσεις και να περιορίσουν την εξάπλωση προτού σχηματίσει πραγματικό κύμα. Τι συμβαίνει;

“Είναι δικαίωμά μου”

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

Το δικαίωμα στην ατομική επιλογή ασφάλισης ενάντια στο κοινωνικό δικαίωμα της ασφάλισης

Χθες έγινε γνωστό ότι η κυβέρνηση θα παραπέμψει το νομοσχέδιο για τις αλλαγές στην επικουρική ασφάλιση προς το Σεπτέμβριο και δεν θα το φέρει προς ψήφιση τον Ιούλιο. Τους ακριβείς λόγους της μετάθεσης δεν τους γνωρίζουμε, αλλά το προωθούμενο νομοσχέδιο είναι μια αλλαγή-τομή ενάντια στην κοινωνική ασφάλιση ως κοινωνικό δικαίωμα, καθώς  μετατρέπει την επικουρική ασφάλιση σε ατομικό κουμπαρά που θα φτιάχνει κάθε νέος εργαζόμενος όταν μπαίνει στην αγορά εργασίας. Και αυτή η ρύθμιση έρχεται σε συνέχεια της μεταρρύθμισης του ΣΥΡΙΖΑ με την καθιέρωση ελάχιστης εθνικής σύνταξης. Οι δύο αυτές αλλαγές μαζί, στην πράξη αυτό που λένε σε ένα νέο εργαζόμενο είναι  «θα έχεις μια σύνταξη 300-400 ευρώ όταν φτάσει η ώρα, τα υπόλοιπα είναι ατομική υπόθεση». Η ζημιά στα έσοδα για την δημόσια κοινωνική ασφάλιση, από την ιδιωτικοποίηση της επικουρικής ασφάλισης, υπολογίζεται σε 2,5 δις το χρόνο, από το 2040 και μετά. Και άρα μετά, κι άλλα μέτρα κι άλλες περικοπές στο κοινωνικό δικαίωμα της σύνταξης και της ασφάλισης.

Γιατί ο Αμαζόνιος δεν ανήκει στην Βραζιλία και γιατί ο εμβολιασμός δεν είναι ατομική υπόθεση

Του Ηλία Ιωακείμογλου

Όταν τον Απρίλιο του 1919 καταγράφηκαν στην ΕΣΣΔ 186 χιλιάδες κρούσματα ευλογιάς, ο Λένιν δεν άρχισε τις διαπραγματεύσεις με αρνητές των εμβολίων, ψεκασμένους, και ναρκισιστές που υποφέρουν από μεταφυσικούς φόβους για την πολύτιμη ύπαρξή τους, αλλά υπέγραψε το διάταγμα για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό κατά της ευλογιάς. Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός, απετέλεσε τον κυριότερο παράγοντα καταπολέμησης της νόσου στην ΕΣΣΔ και μέχρι το 1936 η ευλογιά είχε εξαφανιστεί. Νωρίτερα, μέχρι το 1926, το σοβιετικό καθεστώς είχε μηδενίσει τα κρούσματα χολέρας, τα οποία ανέρχονταν σε περίπου 40 χιλιάδες ετησίως κατά το 1919-21. Θα μπορούσε κάποιος να συνεχίσει με πολλά παρόμοια ακόμη παραδείγματα της Σοβιετικής πρακτικής των εμβολιασμών.

Αναζητώντας στην Πάρνηθα τη χαμένη ατομική ευθύνη του Μητσοτάκη

Του Antapoκριτή

Οι φωτογραφίες του περιχαρούς Μητσοτάκη στην Πάρνηθα εν μέσω πανδημίας και εθνικής υγειονομικής καταστροφής, εκ πρώτης όψεως, ρίχνουν νερό στο μύλο μιας ήσσονος σημασίας δικομματικής αντιπαράθεσης. Ωστόσο μια δεύτερη ανάγνωση φανερώνει τρία πράγματα:

Τα θανάσιμα διλήμματα του Λεβιάθαν

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Εχει δίκιο ο Μητσοτάκης. Απόλυτο δίκιο. Αυτό είναι το δίλημμα: Αυτοπροστασία η καραντίνα. Δίλημμα αναπόφευκτο, σαν το δίλημμα του σκαντζόχοιρου: να πεθάνω μόνος από το κρύο ή να αποδεχτώ τα τραύματα που θα μου προκαλέσει η ακάνθινη ζεστασιά των άλλων σκαντζόχοιρων; Δίλημμα θανάσιμο σαν των εξεγερμένων του ’21 –αν ελέχθη, όσο ελέχθη, απ’ όποιους ελέχθη– και όλων των εξεγερμένων του κόσμου και της Ιστορίας, σε κάθε αιματηρή αναμέτρηση με την τυραννία: Ελευθερία ή θάνατος. Σας φαίνεται πως μαγαρίζουμε τα ιερά και τα όσια με ανιστόρητες συγκρίσεις; Κι όμως, σκεφτείτε πόσο κοντά στον θάνατο μας φέρνει –τουλάχιστον κάποιους από μας– η αναμέτρηση με δυο εχθρούς, έναν αόρατο κι έναν ορατό: τον αφανή κορονοϊό και την κραυγαλέα παραλυσία μιας διακυβέρνησης που και δεν θέλει και δεν μπορεί.

Ο Μητσοτάκης έχει απόλυτο δίκιο. Το δίλημμα είναι αυτοπροστασία ή θάνατος, από τη στιγμή που ο μέγας Λεβιάθαν, αυτή η περίπλοκη κατασκευή την οποία οι ανθρώπινες κοινωνίες εξόπλισαν με κυριαρχία μέχρι να βρουν τρόπους και μορφές αναίμακτης και ευτυχούς αυτοκυριαρχίας, εμφανίζεται ως εξαρθρωμένο ανδρείκελο, ανίκανο κι απρόθυμο να προσφέρει το αγαθό για το οποίο είναι προορισμένος: μια στοιχειώδη ασφάλεια, την αίσθηση ότι δίπλα στην ατομική ευθύνη και στα μέτρα αυτοπροστασίας που καθένας ενστικτωδώς αναλαμβάνει αν δεν έχει φάει πετριά ή δεν είναι βυθισμένος σε βλακώδεις πλάνες, υπάρχει μια πολιτική κοινότητα –το κράτος, ντε!– που αναλαμβάνει τη συλλογική ευθύνη και παίρνει μέτρα κοινωνικής προστασίας.

Η ατομική ευθύνη στο «λογικό» άκρο της

Του Ανδρέα Κοσιάρη

Μέσα σε μία μονάχα ημέρα, είδαμε τη Νέα Δημοκρατία να τραβά το αφήγημα της «ατομικής ευθύνης» στη λογική-παράλογη συνέχεια του.

Πρώτα ήρθε μια διάταξη του υπουργείου Εργασίας, για όσους εργαζόμενους βρεθούν θετικοί στον κορονοϊό και, είτε νοσήσουν είτε όχι, αναγκαστούν να τεθούν σε καραντίνα για την ασφάλεια των συναδέλφων τους. Εάν δεν μπορούν να εργαστούν με τηλεργασία, μας είπε το υπουργείο, θα πρέπει να αναπληρώσουν με απλήρωτες υπερωρίες τον εργατικό χρόνο που κόστισαν στα αφεντικά τους. Ακόμα κι αν εν τέλει, υπό τις αντιδράσεις, η διάταξη «μαζεύτηκε», το κίνητρό της ήταν χαρακτηριστικό.

Έλεος πια με την ατομική ευθύνη

Η ευθύνη για το δεύτερο κύμα της πανδημίας στη χώρα μας είναι αποκλειστικά κρατική και κυβερνητική.

Τις τελευταίες μέρες ζούμε το χρονικό μιας προαναγγελθείσας τραγωδίας. Το δεύτερο κύμα της πανδημίας μάλλον ξεκίνησε πολύ νωρίτερα από το αναμενόμενο.

Πληρώνουμε το τίμημα της άνευ όρων επανεκκίνησης της οικονομίας και του “λελογισμένου ρίσκου ανοίγματος της βαριάς μας βιομηχανίας”, του τουρισμού. Έχουμε δηλαδή μια εξευγενισμένη εκδοχή της εφαρμογής μιας άνευ όρων ανοσίας της αγέλης. Το ενδεχόμενο ανεξέλεγκτης έξαρσης της πανδημίας στη χώρα μας, με ανυπολόγιστες υγειονομικές και ανθρωπιστικές συνέπειες είναι ορατό.

Κύριε Τέλλογλου, Μετά από τέσσερα χρόνια κρίσης ούτε μένω ούτε φεύγω από την αγορά εργασίας. Λέω να την ανατρέψω.

Με ρωτάει το τρέιλερ της εκπομπής του Τέλλογλου: “Μετά από 4 χρόνια κρίσης μένεις ή φεύγεις από την αγορά εργασίας”; Αφενός μου απευθύνει άμεσα τον λόγο κι αφετέρου δεν λέει: “μένεις ή φεύγεις από τη χώρα;” ή ακόμα πιο εθνομελό: “μένεις ή φεύγεις από την πατρίδα;”.

Ήταν μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη το ότι ο Τέλλογλου του ΣΚΑΙ_ΝΑΖΙ και των φακέλων του Παπαγελάς λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Φυσικά, δεν έχει πλέον πρόβλημα, αφού τα πράγματα έχουν τόσο πολύ χάσει την όποια επίφασή τους, που η επίκλησή τους αφορά πλέον μόνο τύπους σαν τον σαμαροβενιζέλο, το φασιστικό παρεάκι τους και κάτι κιτς φιγούρες όπως ο Αυτιάς, όταν απευθύνονται στην αγελαία πελατεία τους για να αποδεχτεί ησύχως, ίσως και με ανακούφιση, την κατάσταση έκτακτης ανάγκης και εξαίρεσης.