Καρκίνος και χρηματική ποινή

Της Μαργαρίτας Κουλεντιανού

Παλιότερα τους πέταγαν στον Καιάδα. Αργότερα τους έβαζαν σε ποταμόπλοια που ανεβοκατέβαιναν χωρίς σταθμούς τα ποτάμια της Κεντρικής Ευρώπης. Μετά τους έκλειναν στα σπίτια τους και τους άφηναν εκεί να αργοπεθάνουν.

Αργότερα ιδρύθηκαν λεπροκομεία. Οι πάσχοντες από σωματικά ή ψυχικά νοσήματα πάντα έπρεπε να εξαφανιστούν από την κοινή θέα, οι γέροι και οι ανάπηροι να εκτοπιστούν.

Στην πολιτισμένη δυτική κοινωνία μας, οι αποκλεισμοί αυτοί έχουν πάψει να είναι θεσμοθετημένοι – όχι και εντελώς, βέβαια: συνεχίζουμε να έχουμε τρελοκομεία και γηροκομεία και άλλα άσυλα, παρόλο που τα αποκαλούμε με πιο καθωσπρέπει και πολιτικώς ορθά ονόματα.

Εχουν θέση τα «κοινωνικά αγαθά» στα ράφια των σουπερμάρκετ;

EUROKINISSI/ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ

Της Ντάνι Βέργου

Τύμπανα πολέμου ήχησαν από τα φαρμακεία της χώρας, όταν έγινε γνωστό ότι στην ελληνική πρόταση προς τους δανειστές συμπεριλαμβάνεται η απελευθέρωση των σημείων πώλησης των Μη Συνταγογραφούμενων Φαρμάκων (ΜΗΣΥΦΑ). Προεκλογικά, ο ΣΥΡΙΖΑ «διερρήγνυε τα ιμάτιά του» ότι δεν θα δεχτεί τη μνημονιακή εμμονή που είχαν δεχτεί Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, ενώ διεμήνυε ότι θα καταργήσει τη ρύθμιση Γεωργιάδη για απελευθέρωση της αγοράς (σημεία πώλησης και τιμές) των ΜΗΣΥΦΑ από το 2017.

Ηρθε όμως η 47σέλιδη πρόταση της ελληνικής πλευράς (και συγκεκριμένα στην 33η σελίδα της), για να πάρει πίσω την… ιδεολογία. Μεταφράζουμε: «Η κυβέρνηση θα νομοθετήσει διάταξη, σύμφωνα με την οποία το δίκτυο διανομής των ΜΗΣΥΦΑ θα διευρυνθεί και θα επιτρέπει, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, την πώλησή τους από ειδικά διαμορφωμένα σημεία πώλησης σε σουπερμάρκετ. Επιπλέον, θα θεσπίσει ένα σύστημα παρακολούθησης και ελέγχου, δεδομένου ότι, αφενός, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η χορήγηση ΜΗΣΥΦΑ υπό την εποπτεία κατάλληλα εκπαιδευμένου προσωπικού και, αφετέρου, απαιτείται η απόκτηση σχετικής άδειας για τη διασφάλιση της εναρμόνισης με τoυς απαραίτητους περιορισμούς και κανόνες. Η σχετική πρόβλεψη θα εφαρμοστεί άμεσα».

Αμεση αποκαθήλωση του διοικητή του ΨΝΑ «Δαφνί»

Του Νίκου Μανιού

Το τραγικό περιστατικό, κατά το οποίο καθηλωμένος νοσηλευόμενος στο ΨΝΑ Δαφνί σκότωσε άλλον καθηλωμένο νοσηλευόμενο, εκθέτει πολλαπλά την πολιτεία για την αδυναμία της να εγγυηθεί όχι μια θεραπευτική σχέση, αλλά την ίδια τη ζωή ανθρώπων που (με εισαγγελικές αποφάσεις) έχουν παραδοθεί στα χέρια της.

Τα ΜΜΕ και την κοινή γνώμη μπορεί να απασχολεί το πώς και όχι το γιατί αυτού του συμβάντος.

Τον υγειονομικό κόσμο, τον κόσμο των πασχόντων και πρωτίστως την πολιτεία θα πρέπει να απασχολεί το γιατί.

Οι διαδρομές της εγκατάλειψης

Του Θόδωρου Μεγαλοοικονόμου

Είναι δύσκολο και παρακινδυνευμένο να κάνει κάποιος διαγνώσεις εκ του μακρόθεν, χωρίς να γνωρίζει την ιστορία του ανθρώπου που αναλαμβάνει να κρίνει.

Και ούτε αρκεί μια «διάγνωση», όπως ούτε και η χρήση ουσιών και η τοξικοεξάρτηση από μόνες τους, για να εξηγήσουν το όποιο τραγικό συμβάν, όπως αυτό της δολοφονίας της 4χρονης από τον πατέρα της.

Η ευφυΐα είναι ασθένεια

Από μικρό κι από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Στο δημοτικό, η πιο απαίσια βρισιά είναι το να σε αποκαλέσουν διανοούμενο. Αργότερα, το να είσαι διανοούμενος γίνεται σχεδόν προτέρημα. Όμως αυτό είναι ψέμα: το να είσαι διανοούμενος είναι κουσούρι.

Όπως οι ζωντανοί γνωρίζουνε πως θα πεθάνουν, ενώ οι νεκροί δε γνωρίζουνε τίποτα, πιστεύω πως το να είναι κανείς έξυπνος είναι χειρότερο από το να είναι βλάκας, γιατί ένας βλάκας δεν αντιλαμβάνεται τη βλακεία του, ενώ ένας έξυπνος, ακόμα κι αν είναι ταπεινός και μετριόφρων, ξέρει πως είναι έξυπνος, έτσι κι αλλιώς.

Η «γενοκτονία» της εργατικής τάξης

Κάθε 15 λεπτά πεθαίνει ένας εργαζόμενος λόγω ατυχήματος στη δουλειά του ή αρρώστιας η οποία οφείλεται στις συνθήκες εργασίας

Του Μπάμπη Μιχάλη

Κάθε χρόνο συμβαίνουν παγκοσμίως περί τα 270 εκατομμύρια εργατικά ατυχήματα, ενώ ακόμη 160 εκατομμύρια εργαζόμενοι πέφτουν θύματα ασθενειών οι οποίες οφείλονται στις συνθήκες εργασίας τους. Κάθε χρόνο περισσότεροι από δύο εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν σε όλο τον πλανήτη εξαιτίας των ατυχημάτων στους χώρους εργασίας ή ασθενειών οι οποίες σχετίζονται με την εργασία τους.

Κάθε 15 λεπτά πεθαίνει ένας εργάτης, κάθε ημέρα πεθαίνουν συνολικά 6.000 εργαζόμενοι. Ο αριθμός των ανθρώπων που πεθαίνουν εξαιτίας της εργασίας τους ξεπερνά τον αντίστοιχο αυτών που σκοτώνονται στους πολέμους, και η βασική αιτία γι’ αυτό δεν είναι βέβαια κάποιες «μυστηριώδεις» νόσοι ή τα τραγικά «ατυχήματα», όπως αρκετοί θέλουν να πιστεύουμε, αλλά η εγκληματική αδιαφορία των εργοδοτών για την ασφάλεια των υπαλλήλων τους.

Ο πόλεμος των πολυεθνικών και τα εμπόδια στην έρευνα

Του Δημήτρη Φαναριώτη

Σύγκρουση γιγάντων με φόντο νέες θεραπείες που περιμένουν εκατομμύρια ασθενείς με λευχαιμία και λέμφωμα.

Οι θεραπείες για την αντιμετώπιση του καρκίνου, οι οποίες μεταλλάσσουν γενετικά τα κύτταρα του αίματος των ασθενών με στόχο την καλύτερη αντιμετώπιση της νόσου, έχουν παρουσιάσει εντυπωσιακά αποτελέσματα σε κλινικές δοκιμές, όπως γράφει η «Wall Street Journal».

Ωστόσο οι μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες και οι εταιρείες βιοτεχνολογίας πρέπει να ξεπεράσουν μια σειρά μεγάλων εμποδίων προκειμένου να εφαρμοστούν αυτές οι θεραπείες ευρέως στα νοσοκομεία – και στα εμπόδια βεβαίως περιλαμβάνεται και το υψηλό κόστος.