Και γιατί πρέπει να «σεβόμαστε» τη θρησκεία;

Andres Serrano, «Piss Christ», 1987

 

Του Αυγουστίνου Ζενάκου

Θα μπορούσα να προσφύγω στον βολικό διαχωρισμό και να κάνω τη ζωή μου πιο εύκολη: άλλο η θρησκεία, άλλο η Εκκλησία. Δεν τη θέλω όμως αυτή την υπεκφυγή – κι ας την επιλέγουν πολλοί. Και τα δύο αξίζουν ανελέητη κριτική, ανένδοτο δημόσιο λόγο, πολιτική και πολιτιστική ανάλυση, διαρκή πίεση για τη λειτουργία τους ως ιδεολογικών σχημάτων και τον ρόλο τους ως συστημάτων εξουσίας, και αλλεπάλληλες προκλήσεις με κάθε αναλυτικό και καλλιτεχνικό μέσο – τίποτε από τα οποία δεν εμπίπτει στην κοινότοπη πλην ψευδεπίγραφη κατηγορία του «σεβασμού»…

Οὐαὶ ὑμῖν  

Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: ο «σεβασμός», ο οποίος στα συμφραζόμενα αυτά παρουσιάζεται ως «ουδέτερη» έννοια, γέννημα «κοινής λογικής», απαραίτητος για την «αρμονική συνύπαρξη», περίπου δηλαδή ως αναβαθμισμένη, οφειλόμενη «ευγένεια», δεν είναι τίποτε από όλα αυτά. Είναι ένα ιδεολογικό στοιχείο που συσκοτίζει τα πράγματα: η θρησκεία δεν είναι πρωτίστως μια ατομική πεποίθηση· απεναντίας, είναι πρωτίστως τρόπος κοινωνικής οργάνωσης, θέσπισης και τήρησης ιεραρχιών, υπαγωγής σε συγκεκριμένο σύστημα εξουσίας, αποδοχής ενός συγκεκριμένου επιμερισμού των αγαθών – όλα αυτά και ταυτόχρονα η νομιμοποιητική αφήγησή τους, η ιδεολογία τους.

Μετά τη φρίκη, η ντροπή

Oταν χάνονται δώδεκα ψυχές στη θάλασσα, τρεις μανάδες και εννέα μωρά και νήπια, μπρος στα μάτια των συγγενών τους, το πρώτο που νιώθεις είναι η παγωνιά ενώπιον του ανείπωτου. Σιωπάς. Προσεύχεσαι για τις ψυχές τους. Δεν λες τίποτε. Μεταφέρεσαι νοερά στη θέση των μανάδων και των πατεράδων, προσπαθείς να αποδιώξεις τον γόο των παιδιών.

Βουλιαγμένη: Ένα σκάνδαλο πολλών αστέρων

Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Τι μπορεί να συνδέει σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι την κυβέρνηση ΓΑΠ, τον νυν πρωθυπουργό Α. Σαμαρά, τους υπουργούς Χ. Παμπούκη, Γ. Στουρνάρα και Ν. Μηταράκη, τον περιφερειάρχη Αττικής Γ. Σγουρό, τον μεγαλομέτοχο της Εθνικής Τράπεζας Σ. Λάτση, τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, κροίσους από το Κατάρ, άραβες και τούρκους επενδυτές και τον πάντα απαραίτητο Δ. Μελισσανίδη; Μα φυσικά ένα σκάνδαλο ολκής, όπως η υπόθεση της εκποίησης του «Αστέρα Βουλιαγμένης».