Οι βουλιαγμένοι είναι αόρατοι

Πολλά ανέδειξε η κρίση, κρυμμένα, λανθάνοντα, αποσιωπημένα μες στο σώμα της κοινωνίας. Στοιχεία θαμμένα ή οιονεί λησμονημένα, ξεπερασμένα τάχα από τη διαρκή πρόοδο, αναδύθηκαν δείχνοντας το τρομακτικό τους πρόσωπο. Η φτώχεια, η ανημπόρια, η καταφρόνια, η ταπείνωση, οι ταξικές διακρίσεις, που χωρίζουν σαν χαράδρα τους έχοντες από τους μη έχοντες, τους δυνάμενους από τους αδύναμους, τους επιπλέοντες από τους βουλιαγμένους. Αυτά τα στοιχεία, αυτές οι συνθήκες ζωής, αιφνιδίασαν νοητικά τους ανθρώπους της κρίσης, καθώς άλλαζαν βιαίως πίστα ή ετίθεντο εκτός πεδίου, εκτός δήμου, εκτός κοινωνίας. Και σταδιακά άλλαξε ο λόγος, το discours περί συνεπειών της κρίσης πάνω στις ζωές των ανθρώπων, παραμερίστηκαν οποιαδήποτε επιχειρήματα περί κοινωνικής συνοχής, κράτους πρόνοιας, κοινωνικού συμβολαίου, θεμελιωδών δικαιωμάτων που εγγυάται η δημοκρατία. Ολα υποσκελίστηκαν από ένα είδος εμμονικού, μνησίκακου κοινωνικού δαρβινισμού, που ενοχοποιεί τους αδύναμους και τη δίκαιη οργή τους.

Τα “μικρά” πράγματα

Είμαι από αυτούς τους οδηγούς, που όταν οι δρόμοι λιμνάζουν, πηγαίνω σαν χελώνα όταν οδηγώ κοντά σε πεζοδρόμιο με πεζούς. Πολλές φορές εισπράττω αγανακτισμένα κορναρίσματα από πίσω όπου προφανώς υπάρχει μία δυσαρέσκεια για το γεγονός ότι κάθε 50-100 μέτρα φρενάρω και επιταχύνω ολόκληρη τη δεξιά λωρίδα. Με την ίδια διάθεση μαζοχισμού, προτιμώ να κάνω κύκλους για μισή ώρα γύρω από ένα τετράγωνο μέχρι να αδειάσει μία θέση παρκαρίσματος, ή να παρκάρω ένα χιλιόμετρο πιο μακριά, παρά να παρατήσω το αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο ή σε διάβαση πεζών. Παρομοίως, μπαίνω στον «κόπο» να ανάβω τα φώτα μου σε τούνελ ή σε βροχερές μέρες, θεωρώ τις λεωφορειολωρίδες και τις ΛΕΑ άβατες, στήνομαι σε ουρές χωρίς να ξεφυσάω στο αυτί του μπροστινού, και γενικώς αποφεύγω να σχηματίζω αυτή την έκφραση τσαμπουκά όταν ενοχλούμαι από κάτι.