Μη τους το Mνημόνιο τάραττε

Της Ελένης Ψαρρέα

Το Όχι στο δημοψήφισμα είναι η εναργέστερη καταδίκη των μνημονιακών πολιτικών και των πολιτικών λιτότητας. Αυτό το Όχι πρέπει πολιτικά να εκπροσωπηθεί από τις δυνάμεις που το υποστήριξαν με συνέπεια και κυρίαρχα από τον ίδιο τον κόσμο που το επέλεξε. Για πρώτη φορά μέσα σε πέντε χρόνια η κοινωνία τοποθετήθηκε επί των προγραμμάτων της Ε.Ε, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και έκρινε αυτούς τους θεσμούς άχρηστους, ανεπαρκείς. Όποιο πρόγραμμα αυτών των θεσμών, είναι καταδικασμένο να αποτύχει και θα ακυρωθεί στην πράξη, όποια διαμεσολάβηση κι αν βρεθεί, προκειμένου να εφαρμοστεί.

Εκείνο που λείπει δεν είναι μια «καρικατούρα ΣΥΡΙΖΑ»

Του Γιώργου Παπαιωάννου

Το επιτελείο Τσίπρα έχει τεθεί πλέον επικεφαλής του μνημονιακού πολιτικού συστήματος και αναμένεται να προχωρήσει άμεσα στην κεντροαριστερή επανίδρυση των δυνάμεων που απομένουν στον ΣΥΡΙΖΑ.

Ο πλήρης πολιτικός διαχωρισμός από το νέο μνημονιακό κόμμα που πιθανότατα θα διατηρήσει την «ταμπέλα» του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να θεωρείται δεδομένος. Για κάθε αριστερό, για οποιονδήποτε θέλει να μπορεί στοιχειωδώς να σταθεί με αξιοπρέπεια σε μια κοινωνία που άμεσα θα βιώσει τις τραγικές συνέπειες όσων πραξικοπηματικά ψηφίζονται στη Βουλή.

Και μετά τι; Ποια είναι η προοπτική για τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, της Αριστεράς, των κινημάτων;

Το Μνημόνιο βλάπτει σοβαρά την Αριστερά

Josef Koudelka

Της Έλενας Ψαρρέα

Το νομοσχέδιο που ήρθε στη βουλή την προηγούμενη εβδομάδα για ψήφιση, είχε ως περιεχόμενο μια επικίνδυνη εξουσιοδότηση διαπραγμάτευσης, η οποία συμπυκνωνόταν στην απόφαση που είχαν λάβει οι επικεφαλής των κομμάτων στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών μόλις μια μέρα μετά το μεγαλειώδες αποτέλεσμα του ΟΧΙ. Η εξουσιοδότηση αυτή αφορούσε σε ένα τρίτο μνημόνιο, το οποίο φαινόταν ότι θα κατέληγε πολύ πιο σκληρό και τοξικό από τις ήδη απορριπτέες προτάσεις των θεσμών όπως είχαν αποτυπωθεί στο δημοψήφισμα. Επιπλέον η πρόταση αυτή, συγκρινόμενη με την τακτική που είχε επιλέγει για επιθετική διεκδίκηση της ανατροπής της λιτότητας και των μνημονίων και που προκάλεσε τόσο το κλείσιμο των τραπεζών, όσο και την λυσσώδη επίθεση του μνημονιακού μπλοκ και των συστημικών μέσων, φάνταζε ως άτακτη υποχώρηση. Πόσο μάλλον, που αυτή η επιθετική στάση συγκέντρωνε τη στήριξη της κοινωνικής πλειοψηφίας και όταν αυτή η στήριξη αναφερόταν με ταξικά χαρακτηριστικά. Η εξουσιοδότηση της 10/07 ουσιαστικά τελμάτωνε την εξουσιοδότηση που είχαμε λάβει από την κοινωνία διπλά αναβαπτισμένη στις 25 Γενάρη και στις 5 Ιουλίου, να φέρουμε την ελπίδα σταματώντας τη λιτότητα.

O ΣΥΡΙΖΑ πάει για Όσκαρ

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί αυτή τη στιγμή ίσως την πιο περίεργη κυβέρνηση της χώρας από το 1974 και μετά.

Καταρχάς, στα χαρτιά έχει χάσει τη δεδηλωμένη από βουλευτές οι οποίοι δημόσια στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά καταψηφίζουν το σύνολο της πολιτικής του.

Αστείο, ε; Κι όμως, όταν το λένε αυτό στελέχη με δεκαετίες στο κόμμα και την πολιτική, παριστάνουν πως μιλούν πολύ σοβαρά. Ακόμη κι αν οι υπόλοιποι τους παίρνουν στην πλάκα.

ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΟ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΣΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ Η ΨΗΦΙΣΗ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ;

Tου ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΖΕΡΒΑ

Δυστυχώς έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα βρισκόμαστε πάλι στο σημείο να παλεύουμε για τα αυτονότητα: Μια μέρα λοιπόν μετά την υπερψήφιση από τη Βουλή ενός τρίτου πολύ σκληρού Μνημονίου, το οποίο μάλιστα αυτή τη φορά εισηγήθηκε κυβέρνηση Αριστεράς, μάθαμε, μέσω διαρροών για μια ακόμη φορά, ότι ο πρωθυπουργός σε χθεσινή σύσκεψη «άστραψε και βροντηξε» εναντίον όσων διαχώρισαν τη θέση τους, ψηφίζοντας «όχι». Απ’ οσα πληροφορούμαστε, τους κατηγόρησε για «επιλογή που έρχεται σε σύγκρουση με τις αρχές της συντροφικότητας και της αλληλεγγύης», ενώ πρόσθεσε πως δεν επιτρέπει σε κανέναν «να θεωρεί ότι έχει ισχυρότερο δίλημμα συνείδησης έναντι των κοινών μας αρχών, αξιών, θέσεων και ιδεολογικών αναφορών».