Εγκλωβισμένοι στην αριστερή παρένθεση

Πριν τις εκλογές του Ιανουαρίου όλοι το αισθάνονταν. Ακόμα και ο Σαμαράς. Το τέλος της Μεταπολίτευσης είχε έρθει. Το κήρυξε ο ΣΥΡΙΖΑ το τέλος της. Όχι επειδή πασχίσαμε να το φέρουμε. Ήρθε απλά, μόνο του. Ως φυσική συνέπεια. Και μόνο το γεγονός πως το κράτος που οικοδομήθηκε αυτές τις δεκαετίες, επάνω στα χαλάσματα ενός ακόμα πιο φαύλου και σάπιου κράτους, αυτό ήταν αρκετό για να τη φέρει.

Εάν λοιπόν κάτι νιώθαμε πως κουβαλάει μαζί του ο ΣΥΡΙΖΑ, ήταν όντως αυτό το τέλος της Μεταπολίτευσης.

Οι δυνάμεις που τον στήριξαν ήταν πολλές. Και εάν επίσης κάτι φάνηκε με αυτή τη διαδικασία, είναι πως τόσο ετερόκλητες δυνάμεις δεν μπορούν να συμπράξουν. Γιατί πολύ απλά, διαφωνούν ακόμα και στις έννοιες και τις πράξεις.

Από τη ρήξη στην «αριστερή παρένθεση»… ή μήπως δεν πάει έτσι;

του Αλέξανδρου Ζέρβα

Η θεωρία της «αριστερής παρένθεσης» είχε αρχίσει να διακινείται πολύ πριν το νικηφόρο αποτέλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Γενάρη.

Την είχαν «εφεύρει» ο Αντώνης Σαμαράς κι οι συνεργάτες του (προφανώς με την απαραίτητη συμβολή του «εταίρου» τους, Βαγγέλη Βενιζέλου), ποντάροντας στο γεγονός ότι μια κυβέρνηση υπό τον Αλέξη Τσίπρα θα κατέρρεε πολύ σύντομα κάτω από το βάρος της έλλειψης ρευστού, αλλά και της εχθρικής στάσης που θα τηρούσαν απέναντί της οι δανειστές της χώρας.

Γεια σου Γιάννη Βαρουφάκη!

Του Άρη Δαβαράκη

Το περασμένο Σάββατο λοιπόν είχαμε ακόμα κυβέρνηση Σαμαροβενιζέλων και ετοιμαζόμασταν να πάμε προς τις κάλπες της 25^ης Ιανουαρίου. Σήμερα έχουμε διανύσει μία απόσταση τόσο μεγάλη που χρειάστηκε  δεκαετίες για να το δείξει ξεκάθαρα πόσο κενή περιεχομένου, στόχου  και νοήματος υπήρξε.  Το 74 ο παλιός Καραμανλής «μας πέταξε στη θάλασσα για να μάθουμε κολύμπι», αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου και όλες οι κυβερνήσεις από τότε μέχρι τώρα δεν μας το επέτρεψαν – να μάθουμε κολύμπι. Μας εφοδιάσανε με μπρατσάκια, σαμπρέλες, σωσίβια, φουσκωτά, βαρκούλες –μέχρι και σκάφη. Και δεν χρειάστηκε να μάθουμε τίποτε απολύτως. Ούτε καν μια «δεύτερη γλώσσα»  (όλοι αγγλικά υποχρεωτικά ας πούμε) για να μπορούμε να συνεννοηθούμε με αυτούς που από «εταίρους» μάθαμε πιά να τους λέμε «δανειστές». Οι ηγεσίες, οι υπάλληλοι και οι «φίλοι» των δύο ΑΕ που βγάλανε δισεκατομμύρια (ευρώ) στην πλάτη μας (της Ελλάδας δηλαδή, όχι εμού προσωπικώς)  μας μοιράσανε παρέα, κυρίως με την Γερμανία, καθρεφτάκια και με τα δάνεια και τις φούσκες, το πλαστικό χρήμα  και την ψευδαίσθηση πως άλλαξε πια η ζωή μας, μας φέρανε ως εδώ. Σκυταλοδρομία. Ο ένας «αρχηγός» μετά τον άλλον. Ο ένας χειρότερος από τον άλλον. Σήψη και θλίψη και Cayenne, σουίτες στην Σαντορίνη και πρώτη θέση Αθήνα-Θεσσαλονίκη οι «μπίζνεσμεν» με τους πολιτικούς (η ανωτέρα τάξις).