Μπροστά στο νόμο Χατζηδάκη

Των Δημήτρη Μητρόπουλου – Λάμπρου Παπαθανασίου

Τι θα γινόταν αν η ΓΣΕΕ δεν είχε ξεπουληθεί χρόνια τώρα στις ορέξεις του ΣΕΒ και του πολιτικού προσωπικού που τους υπηρετεί; Αν ο Παναγόπουλος ήταν για μια φορά μέσα στα προβλήματα των εργαζομένων και όχι σε κάποιο θέρετρο για λουκούλλεια γεύματα; Αν δεν κορόιδευε την εργατική τάξη της χώρας ζητώντας την επαναφορά του βασικού μισθού κατόπιν εορτής και αφού αυτή έχει ήδη παραπεμφθεί για του χρόνου (και αν); Αν υπήρχε μια ΓΣΕΕ που θα σήκωνε τον αγώνα ενάντια στο έκτρωμα Χατζηδάκη, αντί για μια ΓΣΕΕ που συναινεί; Η ηγεσία της ΓΣΕΕ όπως υπηρέτησε για 10 και πλέον χρόνια τη μνημονιακή καταστροφή της χώρας και των εργαζομένων, σήμερα συνεχίζει στην ίδια ρότα.

Αν για τους γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ τα πράγματα είναι λίγο πολύ δεδομένα, τι ισχύει για την υπόλοιπη αντιπολίτευση; Και εδώ δε μιλάμε για το ΣΥΡΙΖΑ που επί 4,5 χρόνια εφάρμοζε το μνημονιακό νόμο του 2011 περί διευθέτησης ή ψήφισε μέτρα περιορισμού των απεργιών.

Η βαριά σκιά του Ιουλίου 2015

Οι πρόσφατες σημαντικές αποκαλύψεις του Παν. Λαφαζάνη για μια «άτυπη συμφωνία» συγκυβέρνησης μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ,  επανέφεραν στο προσκήνιο τα δραματικά γεγονότα του Ιουλίου – Αυγούστου 2015 που είναι παρόντα ως μια βαριά σκιά, συμπυκνωμένα σε μια ήττα που ακόμη δεν έχει ξεπεραστεί. Τα γεγονότα αυτά θα στοιχειώνουν την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα στη χώρα μας όσο δεν «ξεμπερδεύουμε τους λογαριασμούς μας» με αυτή την περίοδο.

Οι ήττες, οι νίκες και ο αναγκαίος διάλογος

Το πρόβλημα δεν είναι αυτή καθαυτή η ήττα. Από τις ήττες κανένα δρών υποκείμενο δεν θα ξεφύγει ποτέ. Εξάλλου, όλες οι ιστορικές νίκες του κινήματος της εργατικής τάξης και των λαών ήρθαν μέσα από  την εμπειρία και τη διαρκή μελέτη των συμπερασμάτων από αυτές. Αλλά καμία νίκη δεν ήρθε χωρίς τη θεωρητική συμπύκνωση των συμπερασμάτων από τις ήττες, όπως γνωρίζουμε από την ιστορία του εργατικού, αριστερού και κομμουνιστικού κινήματος (Παρισινή Κομμούνα και άνοδος της Δεύτερης Διεθνούς, 1905 και Οκτωβριανή Επανάσταση, εμπειρία της Χιλής και σημερινές αντιστάσεις στα πραξικοπήματα της Λατ. Αμερικής κ.α.).

21η Απριλίου 1967: (δεν) Ξεχνάμε…

Του Δημήτρη Μηλάκα

Ο χρόνος ξεθωριάζει τις αναμνήσεις και το παρελθόν, ακόμη και γι αυτούς που επιμένουν να μην ξεχνούν, διαστρεβλώνεται μέσα από το πρίσμα του παρόντος. Θα ήταν ωστόσο προτιμότερο και πιο ωφέλιμο αν ίσχυε το αντίστροφο. Αν δηλαδή μπορούσαμε να συνδέσουμε το παρόν μας και να το αναλύσουμε μέσα από τις εμπειρίες του παρελθόντος. Σε μια τέτοια περίπτωση η 21η Απριλίου θα ήταν κάτι περισσότερο από μια θλιβερή επέτειος που δεν λέει τίποτε στους νεότερους και απλώς κάτι θυμίζει στους μεγαλύτερους…

Ας δούμε λοιπόν κατ αρχήν το παρόν μας:

Ε. Galeano : Ένας «ετερόδοξος» διανοούμενος της αριστεράς

Από την εφηβεία του ήταν αριστερός, αυτή του η επιλογή τον συνόδευε σε όλη του τη ζωή. Ο τρόπος όμως με τον οποίο κατανοούσε το να είσαι αριστερός, αλλά πάνω από όλα ο τρόπος με τον οποίο τον εφάρμοζε, δεν ήταν εξαρτημένος από την ιδεολογία αλλά από την καθημερινή ζωή. Μακριά από κάθε είδους δογματισμό έστρεφε το βλέμμα του στους πιο ευάλωτους, σ’ εκείνους που θεωρούσε ότι αποτελούσαν τον σκοπό του. Με τα χρόνια, αγκάλιασε την υπεράσπιση της φύσης όπως και την προάσπιση των δικαιωμάτων των γυναικών.

Δεν υπήρξε επικεφαλής καμιάς πορείας, «ποιος είμαι εγώ που θα “καπελώσω» μία πορεία; Αυτή η συγκέντρωση δεν είναι ενάντια στην κυβέρνηση, γιατί όπως (και κάθε συγκέντρωση), είναι στενά συνδεδεμένη με μία ελπίδα που επιλέξαμε, με μία ελπίδα που μοιραζόμαστε όλοι. Ο σκοπός είναι να ακούσει η κυβέρνηση κι άλλες φωνές, όχι μόνο αυτές που παίρνουν τις αποφάσεις. Άλλωστε δεν βλέπουμε και δεν βιώνουμε τα αποτελέσματά τους ανά τους αιώνες;» τόνιζε ο Γκαλεάνο, στις 27 Μαίου του 2005, στην πλατεία Ελευθερίας.

Ποιοι θα εκμεταλλευτούν την επερχόμενη φθορά Μητσοτάκη;

Του Νίκου Γαλάνη

Αρχίζει πλέον να διαφαίνεται μια πολιτική φθορά του Μητσοτάκη και της κυβέρνησής του. Φθορά που επέρχεται όχι από αντίπαλο αλλά από τον ίδιο. Οφείλεται στο τρίπτυχο που καθοδηγεί την κυβερνητική πολιτική: (α) νεοφιλελευθερισμός, (β) μνημονιακά γραμμάτια και πλαίσια, (γ) ανικανότητα. Το σύστημα δεν θα μείνει αδρανές. Θα προσπαθήσει να βρει ή να γεννήσει πολιτικές λύσεις τόσο από τα δεξιά όσο και από τα αριστερά του Μητσοτάκη. Μέσα και έξω από τα σπλάχνα της ΝΔ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση, (κατάσταση που αυτός δημιούργησε μετατοπιζόμενος ολοένα και πιο δεξιά), ενσωματώνοντας όχι μόνο δυνάμεις από το «παλιό σάπιο πολιτικό σύστημα», αλλά κυρίως ενσωματώνοντας ολοκληρωτικά και αμετάκλητα τα δύο απο τα τρία στοιχεία του τρίπτυχου (νεοφιλελεύθερη πολιτική με ήπια εφαρμογή, σεβασμός μνημονιακού και ευρωατλαντικού πλαισίου). Αντιπολιτεύεται μόνο στα ζητήματα των ικανοτήτων των κυβερνητικών στελεχών.

Το φιάσκο της μάσκας και το κενό αντιπολίτευσης

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

Ας ξεκινήσουμε ανάποδα. Ο Μητσοτάκης προωθεί την πολιτική του ανενόχλητος. Και στα 4 μέτωπα – κρίσεις που αντιμετωπίζει (ελληνοτουρκικά, πανδημία, οικονομία, προσφυγικό). Οι αντιστάσεις ή η αμφισβήτηση που δέχεται είναι από το εσωτερικό του και από τα δεξιά του. Σίγουρα υπολογίζει τους συνωμοσιολόγους. Ενώ οι «ειδικοί» εισηγήθηκαν τη χρήση της μάσκας και σε ανοιχτούς χώρους στην Αττική, ο Μητσοτάκης αποφεύγει να οξύνει το μέτωπο με το συγκεκριμένο κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα ανορθολογισμού, στο οποίο ανήκει και ένα υπολογίσιμο μέρος του εκλογικού σώματος της Δεξιάς. Στα ελληνοτουρκικά επίσης φοβάται κυρίως το εσωτερικό του. Αυτό φανερώνουν οι διαρροές για τα κείμενα – μασάζ που πηγαινοέρχονται μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας σε διάφορες συνομιλίες στο Βερολίνο ή στην Αμερικανική πρεσβεία.

Από το εργατικό κίνημα δεν νιώθει καμία πίεση, ενώ και από τα κόμματα της, ας πούμε, «προοδευτικής» αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΜΕΡΑ25) επίσης. Ακόμα και το πρόσφορο έδαφος για μέτρα ενίσχυσης της δημόσιας υγείας, που αναπτύχθηκε στην καραντίνα, δεν έγινε εφικτό να αξιοποιηθεί. Τα νοσοκομεία μας παραμένουν στο κόκκινο όσον αφορά τις ελλείψεις του προσωπικού, υπάρχει πρόβλημα με τα υλικά, οι έλεγχοι και τα τεστ εξακολουθούν να υπολείπονται των αναγκών.

Να μισήσουμε τους αδιάφορους;

Του Βασίλη Λιόση

Το ερώτημα έρχεται και ξανάρχεται. Πώς είναι δυνατό να υπάρχει τέτοιος κυκεώνας συντηρητικών νόμων και πολιτικών πρακτικών και οι αντιδράσεις του κόσμου να είναι αναντίστοιχες; Γιατί να υπάρχει τέτοιο χάσμα ανάμεσα στο αντικειμενικό και το υποκειμενικό; Μα διότι υπάρχουν άνθρωποι αδιάφοροι, φοβισμένοι, συμβιβασμένοι ή και άνθρωποι ταγμένοι με τη βαρβαρότητα, θα μπορούσε κάποιος να απαντήσει. Ωστόσο, μία τέτοια απάντηση είναι εντελώς επιφανειακή και τούτο αποδεικνύεται αν θέσουμε ευθύς αμέσως το επόμενο ερώτημα: τι κάνει τους ανθρώπους να επιλέγουν τον δρόμο της αυτοχειρίας τους; Ας επιχειρήσουμε κάπως να τακτοποιήσουμε τα πράγματα.

Ο Βόλντεμορτ έχει ήδη κερδίσει

του Μάριου Διονέλλη

Εχοντας δει τρεις συνεντεύξεις του Νίκου Παππά για το θέμα των απομαγνητοφωνημένων συνομιλιών με τον Μιωνή (σε Mega, ΕΡΤ και ΚΟΝΤRΑ) νομίζω πως ο πρώην υπουργός θα αντλούσε απείρως πιο πειστικά επιχειρήματα από τον κινηματογραφικό Harry Potter, ως εξής:

– ο συνομιλητής δεν ήταν ο Μιωνής αλλά ο Βόλντεμορτ (ίσως η φυσιογνωμική ομοιότητα να έπειθε περισσότερους)
– όταν αναφερόταν σε «μαγαζί», εννοούσε το Χογκγουορντς (τη μεγάλη Σχολή Μαγείας) και
– όταν έλεγε για «δική του ατζέντα» προφανώς δεν εννοούσε του Παπαγγελόπουλου αλλά το τρομακτικό βιβλίο των τεράτων που ποτέ δεν πρέπει να ανοίξουν οι μαθητευόμενοι μάγοι.

Εδώ Αριστερά, εκεί Αριστερά, πού είναι η Αριστερά;

του Περικλή Κοροβέση

Άλλη μια επέτειος του Πολυτεχνείου μαζί με την παραδοσιακή πορεία της, που φέτος ήταν μαζική. Καλώς βέβαια, άσχετα αν κάποιος έχει κριτικές απόψεις για τον τρόπο που οργανώνεται. Δεν είναι αυτό το σημαντικό. Σημασία έχει να παραμείνει ενεργή στη μνήμη μας αυτή η εξέγερση που έγινε χωρίς κόμματα, λειτούργησε με άμεση δημοκρατία, χωρίς αρχηγούς και καθοδηγητές και με κέντρο λήψης των αποφάσεων τη Γενική Συνέλευση.

Θα μπορούσαμε να εντάξουμε αυτήν την κορυφαία, μαζική αντιστασιακή πράξη στον Γαλλικό Μάη του 1968, που ταυτόχρονα ήταν και παγκόσμιος. (Την ίδια χρονιά έγιναν αντίστοιχες εξεγέρσεις σε πολλές χώρες του κόσμου). Σε μας ήρθε με καθυστέρηση πέντε ετών, αλλά γι’ αυτό δεν χάνει τη σημασία του. Θα ήταν θεμιτό να αποκαλούσαμε το 1968 «Διεθνή Μάη» που έβαλε τα θεμέλια της Αριστεράς του 21ου αιώνα, άσχετα αν αυτή ακόμα δεν έχει συγκροτηθεί ως μόνιμη και σταθερή πολιτική δύναμη.

Ευτύχης Μπιτσάκης: Η πολιτική είναι μέσα στην επιστήμη και η επιστήμη μέσα στην πολιτική

Συνέντευξη στον Νικήτα Τσακίρογλου

Ο Ευτύχης Μπιτσάκης, ζώσα ιστορία της Αριστεράς, μιλά για την ιστορική μνήμη, τα ελλείμματα των προοδευτικών δυνάμεων, για την ανάγκη μιας πολιτικής οικολογίας, αλλά και αποτιμά τους πρώτους μήνες διακυβέρνησης της Ν.Δ.

• Πώς βλέπετε την άνοδο της Νέας Δημοκρατίας στην κυβέρνηση και πώς αξιολογείτε τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής της;

Νομίζω ότι μόνο οι αφελείς δεν προβλέπανε τι θα γίνει με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Ο νυν πρωθυπουργός τα είχε πει όλα. Ή από αφέλεια ή από ειλικρίνεια, δεν ξέρω. Εφαρμόζει λυσσασμένος το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα. Δεν ξέρω τι σκέφτεται αυτός και τι του λένε οι σύμβουλοί του. Πρέπει να έχει πολλούς συμβούλους γιατί δεν είναι και πολύ έμπειρος στην πολιτική.

Στον αστερισμό του ιδρυτισμού;

του Ηλία Φιλιππίδη*

Κιβωτιστές, Ρηγματικοί, Ιδρυτιστές και Εγκλωβισμένοι – Η σάρωση του πολιτικού τοπίου μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου με βάση την θεωρία του καιρού

1. Η θεωρία του καιρού

Πρόκειται για την αρχαιότερη πολιτική, γεωπολιτική και ιστορική θεωρία του δυτικού κόσμου, η οποία γεννήθηκε στην Ανατολική Μεσόγειο πριν από το 1.000 π.Χ. Μινωίτες, Μυκηναίοι και Φοίνικες ναυτικοί έπρεπε να μπορούν να διαβάζουν τρείς «χάρτες»: την γεωγραφία του δρομολογίου τους, τον έναστρο ουρανό και «τα σημεία των καιρών».

Ο τρίτος «χάρτης» ήταν ο δυσκολότερος. Απαιτούσε τα μεγαλύτερα αποθέματα πείρας, μνήμης και αντιλήψεως, όχι απλώς στο επίπεδο της γνώσεως αλλά πολύ περισσότερο στο επίπεδο της προβλέψεως.

Στον Όμηρο, στους Στωικούς φιλοσόφους και στον Ιησού Χριστό οφείλουμε, το ότι ο πανάρχαιος αυτός τρόπος συλλογικής σκέψεως έφθασε μέχρι τις ημέρες μας. Ο γερμανός θεολόγος Paul Tillich καθιέρωσε αυτόν τον τρόπο σκέψεως στην θεολογία ως «θεωρία του καιρού». Το Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών διέδωσε διεθνώς την καιρική σκέψη στην δεκαετία του ‘80 ως σφαιρική αξιολόγηση του δυτικού πολιτισμού και κριτική της σχέσεώς του με τον Τρίτο Κόσμο. Αιχμή του δόρατος ήταν τα ρατσιστικά και αποικιοκρατικά καθεστώτα στην Αφρική. Η καιρική σκέψη (καιρικότητα) πέρασε και στην πολιτική-γεωπολιτική ανάλυση π.χ. Κ. Καστοριάδης.

Νεανικές φωνές ελπίδας στη γερασμένη Ευρώπη

Του Στέλιου Ελληνιάδη

Αν η συκοφαντία από τη Δεξιά ήταν αναμενόμενη, η Γκρέτα δεν γλίτωσε ούτε από την «αριστερή» λοιδορία. Στο «Δρόμο της Αριστεράς» διάβασα το κείμενο του Γάλλου φιλόσοφου Μισέλ Ονφρέ ο οποίος αποκαλεί την Γκρέτα Τούνμπεργκ «cyborg», δηλαδή ένα μηχανοποιημένο και τηλεκατευθυνόμενο ον, που «έχει ένα πρόσωπο που αγνοεί κάθε συναίσθημα», «δεν γελάει», «μοιάζει με αυτές τις κούκλες με σιλικόνη που προαναγγέλλουν το τέλος του ανθρώπου και την έλευση του μετα-ανθρώπου», «δεν πάει στο σχολείο της τις Παρασκευές, θυσιάζοντας αυτά που θα μπορούσε να μάθει, για να σώσει τον πλανήτη» και «όταν μιλάει λέει ‘‘εμείς τα παιδιά’’, αλλά ποιος πολιτισμός οικοδομήθηκε ποτέ από παιδιά; Ο κόσμος ανάποδα! Και μάλιστα από παιδιά που δηλώνουν ότι δεν δίνουν δεκάρα για το σχολείο και ότι έχουν το δικαίωμα να το εγκαταλείψουν για ένα χρόνο, πριν ακόμα πάρουν απολυτήριο γυμνασίου»!

Τι διαφορά έχει η χολή του Ονφρέ από τη χολή του Maxime Bernier του Λαϊκού Κόμματος του Καναδά που έλουσε την Γκρέτα με τους χαρακτηρισμούς «διανοητικά ασταθής», «αυτιστική», «βασανιστική-καταπιεστική», που πάσχει από διατροφικές ανωμαλίες, κατάθλιψη και λήθαργο;

Για μια αισιόδοξη και μαχητική υπέρβαση

του Κώστα Μάρκου

Πυρήνας του σχεδίου πρέπει να είναι η προγραμματική αντιπαράθεση με την ουσία της νεοφιλελεύθερης πολιτικής οικονομίας και του σύγχρονου ιμπεριαλισμού, που είναι οι βασικοί νόμοι του κεφαλαίου και του καπιταλισμού, από τη σκοπιά του μαρξισμού και μιας σύγχρονης Κομμουνιστικής Εναλλακτικής

 1.Νέος μνημονιακός γύρος χωρίς μνημόνια

Οι πρώτες ενέργειες της νέας κυβέρνησης απαντούν με πειστικότητα στο ερώτημα «ποια τακτική» θα ακολουθήσει το κεφάλαιο και η αστική τάξη της χώρας μας, μετά τις βουλευτικές εκλογές της 7ης Ιουλίου: νέα σαρωτική επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη, στο σύνολο της εκμεταλλευόμενης και διευθυνόμενης μισθωτής εργασίας, στα συνδικάτα, στα λαϊκά στρώματα, στη δημοκρατία, στο περιβάλλον, στις γυναίκες, στους μετανάστες και με κινδύνους για την ειρήνη, ειδικά με τον τουρκικό λαό. Με αυξομειούμενη, βεβαίως, ταχύτητα, ανάλογα με το «πόσο την παίρνει», αλλά και με μέτρα ενάντια στην ακρότατη φτώχεια, ώστε να αποφευχθούν κίνδυνοι κοινωνικών εκρήξεων και με κάποιες συμμαχίες κατώτερης βάσης, ιδιαίτερα με τα στρώματα της μικρής ιδιοκτησίας, στη βάση της ελάφρυνσης της φορολογίας, μαζί με τη μεγάλη ιδιοκτησία.

Αριστερά: τα ζώα μου αργά

του Περικλή Κοροβέση

Τα τηλεφωνήματα πια μετά τα μεσάνυχτα δεν είναι για καλό σκοπό. Παλιότερα ήξερες πως θα ήταν για κάποιο καλό. ‘Η η παρέα είχε φτάσει στο τσακίρ κέφι και η απουσία σου γινόταν αισθητή ή κάποιος έρωτας ή φίλος είχε κακές σκέψεις μέσα στη νύχτα και ήθελε κουβέντα. Συνήθεια βέβαια που είχες κι εσύ. Εξάλλου ο χρόνος είναι σχετικός. Τι θα πει μέρα και τι θα πει νύχτα;

Ας μην ξεχνάμε πως το ρολόι είναι καπιταλιστική επινόηση. Μετράει και ζυγίζει αυθαίρετα τον χρόνο και αποστειρώνει την ποιητικότητά του. Το ξημέρωμα, το απομεσήμερο, το λιόγερμα, το δειλινό γίνονται άχρωμες ώρες, προ μεσημβρίας ή μετά, έτσι που να ανταποκρίνονται στα δρομολόγια και όχι στην ψυχική διάθεση. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που οι Ισπανοί κονκισταδόρες σε κάθε καθεδρικό ναό που έχτιζαν τοποθετούσαν στο καμπαναριό ένα ρολόι, καταστρέφοντας τον παραδοσιακό τρόπο με τον οποίο μετρούσαν τον χρόνο οι Ινκας.

Αναζητώντας την Αριστερά, μέρος Β

Του Κώστα Λαπαβίτσα

Οι κοινωνικές και ταξικές επιπτώσεις των επιλογών πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εντονότατες και ερμηνεύουν την ήττα του, αλλά και την ικανότητά του να διατηρήσει σημαντική εκλογική στήριξη. Αυτά τα ζητήματα αναλύονται στο Δεύτερο Μέρος του άρθρου.

Συνοπτικά μιλώντας για την κατάσταση της Ελλάδας, δεν αποτελεί έκπληξη ότι ο τομέας με τη γρηγορότερη ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια ήταν ο τουρισμός, με την εκτίναξη του Airbnb. Η χώρα έχει βαλτώσει. Ο τουρισμός είναι βέβαια ευπρόσδεκτος σε μια οικονομία που έχει τσακιστεί από την κρίση, αλλά αντιπροσωπεύει πλήρες αναπτυξιακό αδιέξοδο. Αυτή είναι η σκληρή πραγματικότητα της Ελλάδας και αυτή θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό τις εξελίξεις.

Δεύτερο μέρος

Η εκλογική αντοχή του ΣΥΡΙΖΑ

Σωτήρης Πέτρουλας: Για ό,τι έπεσες ήταν αλήθεια!

Ήταν 21 Ιούλη 1965. Εκείνη την ημέρα ο Σωτήρης Πέτρουλας, στέλεχος της Δημοκρατικής Νεολαίας Λαμπράκη, άφηνε την τελευταία του πνοή, δολοφονημένος από τα κλομπ αστυνομικών δυνάμεων. Ήταν μόλις 23 χρονών. Στο σταυροδρόμι της Σταδίου και Χρήστου Λαδά, πότιζε με το αίμα του τα πιο ευγενικά ιδανικά της ανθρωπότητας και περνούσε στην ιστορία. 

Πέντε μέρες πριν, στις 15 Ιούλη, η κλίκα του παλατιού ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου. Βέβαια, η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου, υπό την ηγεσία του Γ. Παπανδρέου, ασκούσε μια αντιλαϊκή πολιτική, με αποτέλεσμα να προκαλείται η δυσαρέσκεια ευρύτερων λαϊκών μαζών. Ο αντικομμουνισμός ήταν βασικό της στοιχείο, το ίδιο και οι δεσμοί εξάρτησης με τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ.

Ο δρόμος θα είναι μακρύς: Αναζητώντας τη σύγχρονη Αριστερά

του Κώστα Λαπαβίτσα

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα επέβαλε πολυετή λιτότητα στους Έλληνες, για να επαναφέρει τελικά την συντηρητική παράταξη στην εξουσία. Η αναθέρμανση του αγώνα εναντίον της λιτότητας ίσως χρειαστεί χρόνια – και θα είναι αδύνατη χωρίς μια ευθεία αντιπαράθεση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Επείγει η αναζήτηση της σύγχρονης Αριστεράς.

Μέρος Πρώτο

Τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ελλάδα ήταν πρωτίστως μία νίκη για την κεντροδεξιά Νέα Δημοκρατία με ποσοστό που άγγιξε το 40% και της εξασφάλισε την αυτοδυναμία στη Βουλή. Πρώτη φορά μετά το 2009 – όταν το κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ κέρδισε για τελευταία φορά τις εκλογές- ένα κόμμα σχηματίζει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Κατά το μεγαλύτερο διάστημα της κρίσης η Ελλάδα κυβερνήθηκε από συνασπισμούς κομμάτων, συμπεριλαμβανομένης και της συμμαχίας του ΣΥΡΙΖΑ με τους δεξιούς ΑΝΕΛΛ. Η νίκη της Νέας Δημοκρατίας έθεσε τέλος σε αυτήν την περίοδο. Επέστρεψε η πολιτική σταθερότητα στην Ελλάδα και οι παραδοσιακές κυβερνητικές δυνάμεις ανέκαμψαν στην εξουσία.

Η φωνή ως αδυναμία

του Θανάση Σκαμνάκη

Είναι πολλοί εκείνοι που μάζεψαν γρήγορα-γρήγορα τις χρήσιμες και τις άχρηστες ψήφους, τα έγκυρα και τα άκυρα ψηφοδέλτια, τις επίκαιρες και τις άκαιρες εκτιμήσεις, μάζεψαν και μαγιό, πετσέτες, αντιηλιακά, βαριές διαθέσεις και κακά προμηνύματα, και τράβηξαν για παραλία αναζητώντας τη λυτρωτική χαύνωση του Ιουλίου. Κι από την άλλη, είναι πολλοί κι εκείνοι που θα μείνουν εντός άστεως, να ψήνονται στα σαραντάρια, που δεν έχουν χωριό να πάνε, δεν έχουν μοίρα να ορίσουν, δεν έχουν καν τόπο να σταθούν, λεφτά να ξοδέψουν, οι άνεργοι της μειωμένης από τον ΣΥΡΙΖΑ ανεργίας, για τους οποίους θα φροντίσει τώρα η νέα κυβέρνηση… Να βράζουν στην υπομονή τους και στην αδυναμία και να ξαναρωτάνε, χωρίς να παίρνουν πειστική απάντηση, τι πρέπει να γίνει;

Ο κόσμος έτσι κι αλλιώς διχασμένος, ή, ακόμα περισσότερο, κομματιασμένος, θα ομονοήσει το δεκαπενταύγουστο, όταν όλοι θα εγκαταλείψουν, όσο κρατάει μια ανάσα, τις πόλεις, να μυρίσουν λίγο, να αισθανθούν όσο μπορούνε το πως θα έπρεπε να είναι η ζωή.

Τα αποτελέσματα των εκλογών και η αριστερά

Ο ελληνικός καπιταλιστικός σχηματισμός βρίσκεται σε φάση αναδιάρθρωσης για το ξεπέρασμα της κρίσης του με κύρια χαρακτηριστικά την παραπέρα μείωση της υλικής παραγωγής και ενίσχυσης των υπηρεσιών, το βάθεμα της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και την παράδοση θέσεων, εντός και εκτός της χώρας, της αστικής τάξης στους προστάτες συμμάχους της.

Μια αναιμική σταθεροποίηση που επήλθε και που έχει ως καύσιμο το αίμα και τον μόχθο της εργατικής τάξης είναι πολύ επισφαλής και έτοιμη να καταρρεύσει με το πρώτο κύμα της διεθνούς ύφεσης που αχνοφαίνεται στον ορίζοντα.

Η περίοδος των λαϊκών προσδοκιών, ελπίδων, αυταπατών και αγώνων που γέννησε η κρίση και η βάρβαρη αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεση έκλεισε με το δημοψήφισμα του 2015 για να ακολουθηθεί από μια περίοδο εσωτερίκευσης, ενσωμάτωσης και αποδοχής της ήττας όπως έδειξαν οι εκλογές του Σεπτέμβρίου 2015, η κοινωνική νηνεμία με την απουσία εργατικών και λαϊκών αγώνων που ακολούθησε, η μακρόχρονη ανοχή από τη λαϊκή πλειοψηφία των εγκληματικών πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ σε βάρος της και εναγκαλισμού του με τους φονιάδες των λαών και των σχεδίων του στην ευρύτερη πολιτική.

Η αθωότητα της Αριστεράς δεν είναι πια εδώ

[Το τέλος των αριστερών μας ψευδαισθήσεων]

Του Αναγνώστη Λασκαράτου

Κάθε πραγματικός Δημοκράτης και Ουμανιστής εύχεται ο ΣΥΡΙΖΑ να συρρικνωθεί το ταχύτερο ή και να εξαφανιστεί, σαν ένας εφιάλτης που πέρασε, έχοντας τουλάχιστον προειδοποιήσει τις επερχόμενες γενιές για το κόστος του τυχοδιωκτισμού και για το τι κρύβεται πίσω από την επαγγελματική φραστική επαναστατικότητα της επηρμένης άγνοιας. Το εύχεται όχι γιατί θέλει να κυβερνήσει η ΝΔ, αυτό θα γίνει νομοτελειακά μη υπάρχοντος άλλου μεγάλου αποδέκτη των ψήφων της δυσαρέσκειας, ως κατόρθωμα Αλέξη Τσίπρα και των συν αυτώ, ερήμην των επιθυμιών, πεποιθήσεων και οραμάτων, ερήμην και της ψήφου αυτού του πολίτη, για τον οποίο μιλάω. Θα γίνει, τι τραγική ειρωνεία, με την ψήφο «των πολλών» (το τι φασισμός κρύβεται πίσω από τους «πολλούς» που επικαλούνται οι Τσίπρες, το έχουν νιώσει οι διάφορες αδύναμες κοινωνικές μειοψηφίες όπου Γης) πολιτών και την αποφασιστική ψήφο κάποιων (όχι του εν λόγω πολίτη πάντως), που είναι υποχρεωμένοι να βάλουν το ρεαλισμό πάνω από επιμέρους δισταγμούς και ιδεολογίες, επιλέγοντας με βάση αυτό που υπάρχει, πιεζόμενοι από την ανάγκη των πραγμάτων. Πολλοί έγραψαν πως είχαμε τη χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης και προσωπικά τείνω να συμφωνήσω με βάση κάποιες κρίσιμες σκέψεις.

Η πραγματικότητα και οι προσομοιώσεις της

του Κίμωνα Ρηγόπουλου

Κάθε προσπάθεια εξωραϊσμού είναι συντηρητική και κάθε συμπόρευση «ό, τι να ‘ναι» μέσα σε συνθήκες κοινωνικής καθίζησης είναι εκβιασμένος συντηρητισμός. Είναι η διασκευή του γνωστού γνωμικού στο: ο πνιγμένος απ’ τα μαλλιά του άλλου πιάνεται.

 Κι όσο μακριά και να κοιτάξω/ βλέπω γονατιστούς ανθρώπους.

Γ. Σεφέρης

Επιτρέπω στον εαυτό μου κάποιες διαπιστώσεις χωρίς περιττές εισαγωγές. ∆ιαπιστώσεις που πιστεύω ότι είναι εντός του θέματος. ∆ιαπιστώσεις που δεν υπεκφεύγουν και δεν κανιβαλίζουν. ∆ιαπιστώσεις εν ψυχρώ και εν θερμώ.

Ριζοσπαστική Αριστερά: η ώρα της επανίδρυσης

Των Στάθη Κουβελάκη & Κώστα Λαπαβίτσα

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ήταν φυσική απόρροια της ατιμωτικής συνθηκολόγησης του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιμετώπισε την άμεση κατακραυγή που γνώρισαν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Αλλά το Τρίτο Μνημόνιο συνοδεύτηκε από κοινωνική παθητικότητα που τελικά έφερε στροφή προς τη Δεξιά, και μάλιστα σε σκληρή νεοφιλελεύθερη εκδοχή της, οδηγώντας ολόκληρη την Αριστερά σε δύσβατα μονοπάτια.

Στροφή προς την Δεξιά

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ήταν φυσική απόρροια της ατιμωτικής συνθηκολόγησης του ΣΥΡΙΖΑ το καλοκαίρι του 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιμετώπισε την άμεση κατακραυγή που γνώρισαν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις. Αλλά το Τρίτο Μνημόνιο συνοδεύτηκε από κοινωνική παθητικότητα που τελικά έφερε στροφή προς την Δεξιά, και μάλιστα σε σκληρή νεοφιλελεύθερη εκδοχή της, οδηγώντας ολόκληρη την Αριστερά σε δύσβατα μονοπάτια.

Επιχείρηση λεηλασίας της αριστερής ψήφου

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου

Χαρακτηριστική της προεκλογικής στρα­τηγικής του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η τοπο­θέτηση που έκανε ο υπουργός Οικονομικών την Παρασκευή, όταν εισηγήθηκε στη Βουλή την τροπολογία για τη διατήρηση του αφορολόγητου.

Επιχειρηματολογώντας για τη ρύθμιση είπε ότι «είναι σε μια κατεύθυνση που διευρύνεται η ταξική μας μεροληψία και στα μεσαία στρώματα». Για να προσθέσει στην συνέχεια πως «το πολιτικό αντίστοιχο αυτής της διεύρυνσης είναι το κάλε­σμα των ανθρώπων που είναι πράσινοι, που είναι σοσιαλδη­μοκράτες, που είναι κομμουνι­στές, που είναι αριστεροί, να είμαστε μαζί».

“Να λύσουμε το πάθος στην πράξη”

Του Θανάση Σκαμνάκη

Οι αρχαίοι Ρωμαίοι κατασκεύασαν μια θεά που ονόμασαν Μποναντέα, δηλαδή καλή θεά. Ήταν η θεά της αγνότητας, αλλά από μια περίεργη αντιστροφή των πραγμάτων ο ναός της έγινε κέντρο ακολασίας. Με αυτό το όνομα ο Ρόμπερτ Μούζιλ βάφτισε μια ηρωίδα του βιβλίου του “Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες”, στο οποίο βάζει στο μικροσκόπιο τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, δίνοντας έμφαση στην αντιστροφή εννοιών και πραγμάτων.

Αν συμπληρώσουμε την επόπτευση του 20ου αιώνα ως το τέλος του, θα δούμε πως συνέβησαν πάμπολλες παρόμοιες αντιστροφές. Ας πούμε, ο σοσιαλισμός έγινε κρατική ιδιοκτησία, η ελευθερία έγινε σημαία του “δυτικού κόσμου”, ο φιλελευθερισμός ιδεολογία του άγριου καπιταλισμού κοκ.

Με παρόμοιες αντιστροφές διανύουμε και τις δυο πρώτες δεκαετίες του 21ου. Σχεδόν τις συνηθίσαμε. Σχεδόν μας φαίνονται ως το κανονικό.

Για τη συντριβή της δεξιάς και ακροδεξιάς αστικής αντίδρασης

Του Κ.Μαραγκού

Αντιδραστική δεξιά στροφή και φυγή από την πραγματικότητα

Διαβάζοντας κανείς τις ανακοινώσεις της πέραν του Συριζα αριστεράς για τα εκλογικά αποτελέσματα, διαπιστώνει μια τάσης φυγής από την πραγματικότητα. Σχεδόν όλες τονίζουν την ήττα του Σύριζα αποδίδοντάς της στην συνέχεια των μνημονιακών πολιτικών και επί κυβέρνησης Τσίπρα. Στην εμμονή της όμως αυτή η αριστερά να ξεκαθαρίσει τις  δικές της εκκρεμότητες με τον Σύριζα ξεχνάει να μιλήσει για την ταμπακιέρα. Και η ταμπακιέρα του εκλογικού αποτελέσματος δεν είναι ότι ο Σύριζα συνέχισε τις μνημονιακές πολιτικές, ούτε ότι δεν έκανε την επανάσταση όπως «όφειλε» το 2015. Αυτά τα ξέραμε ήδη από τον Σεπτέμβριο εκείνου του έτους. Η ταμπακιέρα είναι ότι το εκλογικό σώμα στράφηκε με τον πιο σαφή τρόπο στα δεξιά, μαυρίζοντας όχι μόνο τον Σύριζα αλλά ολόκληρη την αριστερά. Κι αυτό είναι το μοναδικό άξιο συζήτησης θέμα αυτών των εκλογών. Θα ήμασταν ευτυχισμένοι αν η αποδοκιμασία στο Σύριζα πήγαινε αριστερά. Ε λοιπόν τώρα δεν είμαστε. Ξεκινάμε λοιπόν από το προφανές μπας και μπορέσουμε να πάμε παρακάτω. Αλλά όχι αυτή η αριστερά θέλει να βλέπει από τη συνολική εικόνα ό,τι της κάνει κέφι. Έτσι απλά για να επιβεβαιώνεται έστω και λιγάκι για αυτά που έλεγε και έκανε για να συνεχίζει να τα λέει και να τα κάνει λες και δεν συμβαίνει τίποτα.