Η ασφυξία των αριθμών

Του Παντελή Μπουκάλα

Ο καλύτερος οικονομικός πληροφορητής του καθενός είναι η τσέπη του. Αυτή ξέρει τα καλά και τα κακά, τα φανερά και τα απόκρυφα, τα νόμιμα και τα μαύρα, τα συνετά και τα σπάταλα. Ξέρει πότε ο ιδιοκτήτης της φέρθηκε σωστά απέναντι στις υποχρεώσεις του και πότε όχι, από πραγματική ανάγκη ή από κουτοπονηριά και μειωμένο «οικονομικό πατριωτισμό». Αυτή επίσης, μεταφράζοντας τα έσοδα και τα έξοδα από τη γλώσσα της αριθμητικής στη γλώσσα της πολιτικής, μπορεί να πει ποια «κεκτημένα» χάθηκαν, κι ας έδειχναν βαθιά ριζωμένα, και ποια δικαιώματα εξατμίστηκαν, κι ας φαίνονταν από πέτρα.

“Ιδού λοιπόν, οι αριθμοί μιας κοινωνίας αθλίων που δημιούργησε το πολιτικό κατεστημένο…”…

Του Γιώργου Τζεδάκη

Το Success Story του με αριθμούς…

* Διπλασιάστηκε η παιδική φτώχεια και 322.000 παιδιά στερούνται βασικά υλικά αγαθά.

* Το 44% των νοικοκυριών δηλώνει αδυναμία για τη διατροφή των παιδιών του.

* 32.000 μαθητές αντιμετωπίζουν επισιτιστική ανασφάλεια (έτσι λένε, πλέον, την πείνα…).

Ο δεκάλογος του ξερόλα

Στην Ελλάδα έχουμε την πολυτέλεια να περπατάμε ανάμεσα σε χαρισματικές αυθεντίες που δεν γνωρίζουν απλά κάθε λεπτομέρεια της καθημερινότητας, αλλά έχουν γνώση στοιχείων που αφορούν άλυτα εγκλήματα και κακουργηματικές πράξεις οι οποίες δεν έχουν φτάσει ακόμη στις αρχές αλλά παραμένουν στα συρτάρια εφημερίδων, free press και ιστοσελίδων που “μας κάνουν να σκεφτόμαστε καλύτερα”. Ιδού μία λίστα από μερικές ιδέες που κυκλοφορούν ανάμεσα μας και δεν χωρούν καμία αμφισβήτηση.

Στην Ελλάδα υπάρχουν περίπου 1.000.000 άτομα που γνωρίζουν ποιος έκαψε την Μαρφίν, αλλά δεν έχουν πάει ακόμη να το πουν σε κάποιον εισαγγελέα ή την αστυνομία, γιατί ντρέπονται.

Ανθρωποι και αριθμοί

Του ΕΥΓΕΝΙΟΥ ΑΡΑΝΙΤΣΗ

Ορατή διά γυμνού οφθαλμού, η αναπαραγωγή της αναξιοκρατίας, με τις οριζόντιες περικοπές και τη λαιμητόμο των απολύσεων να πέφτει επί δικαίους και αδίκους αδιακρίτως προκειμένου να επιτευχθούν οι περίφημοι «στόχοι», κάνει πάρα πολλούς να αγανακτούν.

Αυτοί διαμαρτύρονται, τηλεοπτικά κυρίως, λέγοντας και ξαναλέγοντας ότι «μιλάμε για ανθρώπους», όχι απλώς για αριθμούς. Το θυμήθηκαν πολύ αργά.

Επιπλέον, μια τέτοια ανθρωπιστική νότα συμπόνιας ηχεί ανησυχητικά: η συχνότητα, κι όχι λιγότερο η έμφαση με την οποία ακούγεται, υποχρεώνει και τον πιο ανυποψίαστο να σκεφτεί, ή τουλάχιστον να αισθανθεί, ότι η συνεχής διάψευση της εντύπωσης πως οι άνθρωποι κατέληξαν σκέτα νούμερα, και μάλιστα της τάξεως των εκατοντάδων, των χιλιάδων και των εκατοντάδων χιλιάδων, δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να το πάρουμε απόφαση. Οπως εξήγησε ο Εντουαρντ Τσέιφιτς, «Εδώ, κανείς δεν πιστεύει μια φήμη μέχρι να υπάρξει επίσημη διάψευση».