Η Γερμανία απειλεί τις ΗΠΑ

Του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη, αλλά δεν είναι ο κομμουνισμός που έβλεπε ο Μαρξ πριν από σχεδόν δυο αιώνες. Δεν είναι όμως ούτε ο φασισμός. Τα μαζικά, λαϊκά κινήματα του περασμένου αιώνα, Κομμουνισμός και Φασισμός/Ναζισμός έχουν περάσει στο μουσείο της Ιστορίας και καμία Μέρκελ, και πολύ περισσότερο κανένας Τσίπρας, δεν μπορούν να τα νεκραναστήσουν. Είναι απλώς γελοίες οι κατηγορίες ότι το 70% των Γάλλων που υποστηρίζουν τα Κίτρινα Γιλέκα το γύρισαν στον φασισμό, ή ότι οι μαθητές που διαδηλώνουν για τη Μακεδονία και κάνουν καταλήψεις στα σχολεία τους μελετούν, αντί για τα μαθήματά τους, το Αγών μου του Χίτλερ ή τα συγγράμματα του Πλεύρη. Γελοιοποιούνται οι εμπνευστές των κατηγοριών και δεν τρομάζουν οι κατηγορούμενοι.

Τι κλονίζει την εξουσία του Βερολίνου

Του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Ο Ομπάμα αποδείχθηκε κακορίζικος. Έχρισε, αποχωρώντας, τη Μέρκελ ηγέτη των συστημικών ελίτ της Δύσης και μέσα σε δυο χρόνια αυτή κατάρρευσε. Αλήθεια είναι ότι οι Χριστιανοδημοκράτες μένουν πάντα πρώτο κόμμα, έστω με αισθητή μείωση. Τη μεγάλη ζημιά, σωστή πανωλεθρία, την έπαθαν οι Σοσιαλιστές. Αλλά οι πρόσφατες εκλογές ήταν οι τελευταίες σε μια αδήριτα καθοδική πορεία. Το συμπέρασμα της κυρίαρχης ελίτ ήταν, προφανώς, ότι δεν υπάρχουν ελπίδες αντιστροφής του ρεύματος. Και πρέπει γρήγορα να βρεθεί φάρμακο. Η πρώτη θυσία εξαγνισμού είναι ο αποκεφαλισμός της αρχηγού. Η Μέρκελ γνωρίζει το παιχνίδι και ελπίζει ότι θα ορίσει η ίδια το τέλος της, για το 2021, αλλά μάλλον θα πάρει πόδι νωρίτερα – είναι πλέον βαρίδι.

Η Αμερική μέσα, η Ρωσία έξω και η Γερμανία στο χώμα

Του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Έτσι, επιγραμματικά, όρισε το σκοπό του ΝΑΤΟ ο πρώτος γραμματέας της Συμμαχίας λόρδος Ισμέυ. Οι ηγέτες των ΗΠΑ φρόντισαν να αφαιρέσουν εκ των προτέρων από τους καταστραμμένους μεταπολεμικά ευρωπαίους κάθε δυνατότητα και προοπτική αυτεξούσιας πορείας. Τους έδεσαν στη Συμμαχία υπό τον απόλυτο έλεγχό τους. Ο Μπρζεζίνσκι θεωρούσε την Ε.Ε. προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Όχι επειδή δεν είχε τηλέφωνο (1). Αλλά επειδή δεν είχε όπλα. Δικά της όπλα για να αντισταθεί στις πιέσεις εχθρών και φίλων. Η Ευρώπη δεν μπορούσε να πει όχι τότε, δεν μπορεί ούτε τώρα.

Η ερειπωμένη Γερμανία ανοικοδομήθηκε, όχι επειδή οι Γερμανοί είναι δουλευταράδες, αλλά επειδή οι Αμερικανοί υποχρέωσαν τους Ευρωπαίους να πληρώσουν την οικονομική ανασυγκρότηση της (Δυτικής) Γερμανίας για να υπάρχει φράγμα στη Ρωσία (τότε ΕΣΣΔ). Όποιος σχεδιάζει την αναστύλωση μιας χώρας έχει την ευχέρεια να ελέγξει τη λειτουργία της δημιουργώντας κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές ομάδες συμφερόντων που εξαρτώνται από τη χώρα-χρηματοδότη και όχι από τη χώρα όπου γεννήθηκαν ως άτομα.

Έχουμε δημοκρατία όχι σουλτανάτο

Του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Εξέπληξε ο πρωθυπουργός αποκαλώντας τον Ερντογάν σουλτάνο. Τι δηλαδή; Εννοεί ότι η δημοκρατία μας είναι ανώτερη και θα τον κατατροπώσει; Ίσως έχει παιγνιώδη διάθεση ο πρωθυπουργός. Ίσως ελπίζει κι αυτός στο «ξανθό γένος», στον Πούτιν, ότι με την παρέμβασή του θα κάνουν Πάσχα σπίτι τους οι δυο Έλληνες όμηροι του Ερντογάν. Μακάρι να είναι ελεύθεροι την ώρα που διαβάζουμε αυτές τις γραμμές. Ίσως ελπίζει πως η διαβεβαίωση του Αμερικανού πρεσβευτή Πάιατ ότι η Ελλάδα είναι πολύτιμη σύμμαχος θα κάνει το θαύμα της. Μακάρι, ξαναλέμε. Αλλά τη δημοκρατία που ο ίδιος έχει τσαλαπατήσει δυο φορές, στο δημοψήφισμα και στα συλλαλητήρια, τι την ανακάτεψε; Δεν πολεμάνε τα πολιτεύματα, ούτε νικάνε πάντα οι δημοκρατίες, ιδίως αν έχουν μείνει άοπλες, χαρά του κάθε απειλητικού γείτονα και θρίαμβος του κάθε εγχώριου εθνομηδενιστή.

Σε κάθε περίπτωση, δεν είμαστε ενάντιοι στον Ερντογάν επειδή είναι σουλτάνος. Άσε που οι σουλτάνοι, δεν μπαίνουν σε διαδικασία εκλογών για να πρέπει να παραδεχτούν μετά ότι οι μισοί δεν τους θέλουν. Καλύτερα πάντως από τους εν Αθήναις που ούτε να ονειρευτούν δεν μπορούν τέτοια ποσοστά. Είμαστε εναντίον του Ερντογάν επειδή μας απειλεί καθημερινά και ξεδιάντροπα.

Η Γερμανία παραπατάει αλλά δεν υποκύπτει

Του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Η ήττα του κυβερνητικού δίδυμου Μέρκελ – Σουλτς είναι το δεύτερο ισχυρό χτύπημα στην ελίτ που κυβερνάει τον δυτικό κόσμο, μετά την πανωλεθρία της Χίλαρυ Κλίντον, εκλεκτής του συστήματος, από τον Τραμπ. Η ήττα είναι τριπλή: Ηττήθηκαν οι εκπρόσωποι της κυρίαρχης ελίτ στις δυο πιο ανεπτυγμένες και ισχυρές χώρες του δυτικού κόσμου, ΗΠΑ – Γερμανία. Δέχθηκαν πλήγμα η παγκοσμιοποίηση και ο νεοφιλελευθερισμός. Τρίτο και χειρότερο, είναι η αδυναμία των ηγετών τους (Ομπάμα, Κλίντον, Μέρκελ και Σουλτς) να διακρίνουν τα σημάδια της επερχόμενης ήττας. Τέτοια είναι η τύφλωση ώστε ο Ομπάμα στο αποχαιρετιστήριο ταξίδι του στην Ευρώπη ανέθεσε στη Μέρκελ την ηγεσία του δυτικού κόσμου, ανυποψίαστος ότι το βασίλειο ήταν ήδη σάπιο. Τυφλωμένοι από αλαζονεία, οι Άρχοντες θεωρούν τις χώρες και τα κράτη φέουδα που μπορούν να κληροδοτήσουν σε επιλεγμένους διαδόχους και όχι δημοκρατίες με καθοριστική τη λαϊκή ψήφο.

Οι εκλογές αργούν…

Του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Σύσσωμο το ευρωιερατείο, Βρυξέλλες και Βερολίνο, αλλά και η Ουάσιγκτον, ο Τραμπ αυτοπροσώπως, τρέχουν να σώσουν ό,τι μπορούν κι ό,τι προλάβουν από την καταρρακωμένη, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τον Τσίπρα επικεφαλής. Να τον σώσουν μεν, αλλά αφού εφαρμόσει κατά γράμμα όσα έχει υπογράψει. Σωσίβιο με τόσα βαρίδια μοιάζει «δηλητηριασμένο δώρο» όπως λέει γαλλικό ρητό. Το Μνημόνιο θα εφαρμοστεί ως την τελευταία σταγόνα, ως το ύστατο κόμμα, μέχρι την ακροτελεύτια αράδα. Όχι μόνο η Λαγκάρντ αλλά και ο ίδιος Τραμπ το επανέλαβε («η Ελλάδα να είναι συνεπής») έχοντας τον Τσίπρα δίπλα του, στον Λευκό Οίκο. Και μετά θα δούμε τι θα κάνουμε με το χρέος, πρόσθεσε αορίστως, χωρίς εννοείται να αναλάβει κάποια δέσμευση. Αφού, βεβαίως, είχε ήδη «εισπράξει» περί τα 2,5 δισ. για να ανακαινιστούν τα πεπαλαιωμένα F16. Ακόμα και ο πιο βλαξ καταλαβαίνει: Και θα τηρήσουμε τις υποχρεώσεις, και πληρώσαμε από πάνω 2,5 δισ., και δεν εξασφαλίσαμε κάτι χειροπιαστό για τη μείωση του χρέους. Τότε, θα πείτε, γιατί λέμε ότι τρέχει το ευρωιερατείο να σώσει την κυβέρνηση; Απάντηση: Από τότε που οι κυρίαρχοι ανακάλυψαν ότι οι ιθαγενείς ενθουσιάζονται με τα καθρεφτάκια, τα ‘χουν πρόχειρα στην τσέπη και τα μοιράζουν αφειδώς. Οι ιθαγενείς τηρούν τις υποχρεώσεις τους και παίρνουν καθρεφτάκια για το σπίτι.

Επίμονες ψευδαισθήσεις και στερεότυπα

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Επενδύσεις με όρους αποικιακούς

Ζούμε με ψέματα και αυταπάτες. Πότε μας τάζουν επενδύσεις που ποτέ δεν έρχονται στην Ελλάδα πχ ο αραβικός πακτωλός επί Α. Παπανδρέου. Πότε μας διαβεβαιώνουν (Σημίτης) ότι ανήκουμε στην λέσχη των ισχυρών της Ευρώπης, αλλά σκάει το χρηματιστήριο και χρεοκοπεί η οικονομία. Πότε τρέπουμε σε φυγή τους αντιπάλους αλλά η Τουρκία απτόητη απειλεί όχι (μόνο) τη μακρινή Κύπρο αλλά το Αιγαίο και τη Θράκη, ήδη ημικατεχόμενη περιοχή. Κοκορευόμαστε ότι είμαστε όαση ειρήνης, αλλά αυτό εξαρτάται απολύτως από τις προθέσεις των ξένων.

Οι επενδύσεις προσφέρουν ένα καλό παράδειγμα αυταπατών. Η κάθε κυβέρνηση ρίχνει ευθύνες στην εκάστοτε αντιπολίτευση για την απουσία επενδύσεων λέγοντας ότι δημιουργεί αστάθεια και άρα οι ξένοι δεν διακινδυνεύουν τα λεφτά τους. Είναι ψέμα.

Οι Γερμανοί μας προστατεύουν από τους Κινέζους

Tου Απόστολου Αποστολόπουλου

Η «σκληρότητα» του Βερολίνου εξηγείται από την ανάγκη να μας έχουν υποζύγιο εκείνοι και όχι οι ΗΠΑ

Πολύ ενοχλημένη είναι τώρα τελευταία η Γερμανία, μια με τους Αμερικάνους, μια με τους Έλληνες. Οι Αμερικάνοι δεν θέλουν να προμηθεύεται η Γερμανία πετρέλαιο και φυσικό αέριο από τη Ρωσία. Θέλουν να της πουλάνε το δικό τους – σ’ αυτήν και σ’ όλους τους άλλους – παρά το ότι είναι πιο ακριβό από το ρώσικο. Οι φίλοι οφείλουν να ξηλωθούν για το χατίρι μας, σκέπτονται οι Αμερικάνοι, εμείς τόσα κάνουμε γι’ αυτούς. Στο τέλος-τέλος οι Γερμανοί δεν άφησαν πέτρα στην πέτρα σε όλη την Ευρώπη και παρ’ όλα αυτά οι υπερατλαντικοί φίλοι ανοικοδόμησαν τη Γερμανία, βάζοντας χέρι, είναι αλήθεια, στην τσέπη των θυμάτων. Οι Αμερικάνοι ήθελαν να ξεπλυθούν ηθικά και να ανασυγκροτηθούν οικονομικά οι ηττημένοι ναζί πολεμιστές του Χίτλερ, ώστε να αντιμετωπίσουν τους κομμουνιστές, πρώην συμμάχους. Εμείς μείναμε με τον Γλέζο να λέει «έστω ένα ευρώ» αποζημίωση, ως αναγνώριση των καταστροφών που έκαναν στην πατρίδα κατά την Κατοχή.

Η ελληνική συμβολή, στο πλαίσιο του σχεδίου Μάρσαλ, στην ανοικοδόμηση της Γερμανίας, έχει μια «χαριτωμένη» διάσταση, την απλοποιώ και προσαρμόζω, την ορολογία, στα σημερινά: Το σχέδιο Μάρσαλ ήταν κάτι σαν τα σημερινά Μνημόνια. Για να επωφεληθούμε χρειάζονταν, εκ μέρους μας, κάποια προαπαιτούμενα. Ένα προαπαιτούμενο ήταν η εξόρυξη βωξίτη, ως απόδειξη ότι προάγουμε την έρευνα για τον ορυκτό μας πλούτο. Οι Αμερικάνοι, λοιπόν, για να εκπληρώσουν δικές τους υποχρεώσεις, στο πλαίσιο του Σχεδίου Μάρσαλ, προς τη Γερμανία πήραν μια σημαντική ποσότητα ελληνικού βωξίτη για να βοηθήσουν στην ανάπτυξη της γερμανικής βιομηχανίας. Δηλαδή οι Αμερικάνοι μας πήραν τον βωξίτη τζάμπα και με ξένα κόλλυβα έκαναν τη δουλειά τους με τη Γερμανία. Ο βωξίτης πήγε στη Γαλλία για να μετατραπεί σε αλουμίνιο και κατέληξε στη Γερμανία και όλα μέλι-γάλα. Σημείωση: Οι Αμερικάνοι βοήθησαν να αναπτυχθεί η γερμανική βιομηχανία αλλά απέτρεψαν την ανάπτυξη της ελληνικής.

Η Ελλάδα, η Τουρκία και οι σχέσεις Ρωσίας – ΗΠΑ

του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Ισχύς, ισορροπίες, σκοπιμότητες και δουλοπρέπεια

Από την εποχή Σημίτη οι διάδοχες κυβερνήσεις συμπεριφέρονται ως εάν ο κίνδυνος τουρκικής επίθεσης να είναι πραγματικός, επικείμενος και δεδομένη η ελληνική ήττα σε περίπτωση αναμέτρησης. Καλλιεργούν τον ραγιαδισμό και τον εθνομηδενισμό της παρέας του Φίλη και πολλών άλλων. Το επιχείρημα ότι ο Ερντογάν είναι «τρελός» και ανεξέλεγκτος δικαιολογεί κάθε περαιτέρω υποχώρηση. Ποιος τα βάζει με έναν τρελό;

Η αλήθεια είναι πως ο Ερντογάν είναι τολμηρός αλλά στο έπακρον λογικός, ενώ η Τουρκία, με τους κεμαλιστές ή τον Ερντογάν, αποφεύγει να παραβιάσει έμπρακτα το πλαίσιο που ορίζουν οι ΗΠΑ. Όποτε η Τουρκία έχει περάσει από τη ρητορική σε πολεμικές επιχειρήσεις έχει την άτυπη αλλά ρητή έγκριση των ΗΠΑ (Κύπρος) ή δεν προσκρούει σε σαφή απαγόρευση των ΗΠΑ (Συρία). Αναλυτικότερα:

Από τον Τσίπρα στον Μακρόν, έχουν να δουν τα μάτια μας…

του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Η κυβέρνηση χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας σφραγίζει τη διαιώνιση της εξάρτησης

Η κυβέρνηση καλλιεργεί επίμονα την εντύπωση πως όπου να ’ναι θα καταφέρει να μας βγάλει από τα Μνημόνια. Εφτά χρόνια, όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις υπόσχονταν ακριβώς το ίδιο. Η απάντηση των Βρυξελλών ήταν σταθερά η ίδια: Το ένα Μνημόνιο διαδέχονταν το άλλο, το καθένα χειρότερο από το προηγούμενο. Κάποια στιγμή, όμως, ο Μανωλιός βάζει τα ρούχα του αλλιώς. Οι δανειστές θέλουν στην ουσία, να παραμείνουμε απολύτως εξαρτημένοι από τις Βρυξέλλες, το ΔΝΤ, το Βερολίνο. Τα Μνημόνια τυπικά μπορεί να λήξουν, η εξάρτηση όχι. Τα Μνημόνια και οι διαπραγματεύσεις για τους όρους εφαρμογής τους, είναι για να «δεθεί» η εξάρτηση, όχι για να βγούμε από το τούνελ. Οι διαπραγματεύσεις είναι στάχτη στα μάτια μας.

Πρόσφατα, ο άλλος μνημονιακός εταίρος, το ΔΝΤ, έδωσε και ένα περιπαικτικό τόνο στην τραγωδία αναγνωρίζοντας δημοσίως λάθη στους υπολογισμούς του, χωρίς, φυσικά, να κάνει διορθώσεις. Επιβεβαιώθηκε έτσι ότι η Αθήνα έχει χάσει κάθε ίχνος εθνικής αξιοπρέπειας, ύστερα από εφτά χρόνια δουλοπρέπειας, ζητιανιάς και πλήρους απομόνωσης. Βρυξέλλες, Βερολίνο, ΔΝΤ (και Παρίσι ως κολαούζος) είπαν στην Αθήνα: Ξέρουμε ότι έγινε λάθος, ξέρουμε και ποιο είναι το σωστό. Δεν θα διορθώσουμε το λάθος, γιατί έτσι μας αρέσει. Κι εσείς θα βγάλετε το… σκασμό. Όπως και έγινε. Η πρόθεση εξευτελισμού της Αθήνας είναι η μόνη εξήγηση. Αλλιώς το ΔΝΤ θα διόρθωνε το λάθος ή και η Αθήνα (κυβέρνηση και αντιπολίτευση) θα ζητούσε επανόρθωση. Την υποτέλεια συνοδεύει η κολακεία του υποτελούς: Ανακάλυψαν στην Αθήνα ότι ο Μακρόν είναι ο καλύτερος φίλος μας, αυτός μας κράτησε στο ευρώ, είπαν. Πριν από την εκλογή του κανείς εδώ δεν το ήξερε!

Ένας κόσμος που δεν υπάρχει

του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Η Αριστερά που πάει κατά διαβόλου – Η λογοδιάρροια για την άνοδο του φασισμού – Η μάχη για την εξουσία στη μητρόπολη του Δυτικού Κόσμου

Η Αριστερά δεν αναρωτιέται πια για την τύχη «του κόσμου που δεν υπάρχει», για τον κόσμο των φτωχών και κατατρεγμένων, των πληβείων. Kι αν το κάνει, όποτε το θυμηθεί, είναι μια ακόμα κουβέντα μέσα σε πολλές, πίνοντας τσάι, μιλώντας για το ποδόσφαιρο, τον ΕΝΦΙΑ, τον καιρό. Αλλά επειδή αυτός ο κόσμος είναι εδώ, εντελώς υπαρκτός, ξεσηκωμένος ή σιωπηλός, η Αριστερά, είτε τον αγνοεί είτε δεν τον αγνοεί αλλά δεν ξέρει τι να του πει, αυτή η Αριστερά πάει κατά διαβόλου. Τον αγνοεί αυτή, την αγνοεί κι αυτός. Συχνά η Αριστερά τον πολεμάει κιόλας αυτόν τον κόσμο (θυμηθείτε τους Αγανακτισμένους), θα την πολεμήσει κι αυτός, δεν θα είναι δυο ξένοι στην ίδια πόλη, θα είναι δυο αντίπαλοι.

Δεν χρειάζεται παραπάνω ανάλυση για τους λόγους που η Αριστερά έχει πάρει την κατηφόρα τη μεγάλη, όπως λέει το τραγούδι. Το αποκορύφωμα είναι πως αφού στερούν το ψωμί από τον κόσμο, θέλουν – με τα Μνημόνια – να του στερήσουν και το μόνο «σπίτι» που του απόμεινε, την πατρίδα του. Τον κατηγορούν, κάποιοι σαν τον Φίλη και την κυρία Σία, ότι είναι εγωιστής, δεν αγαπά τον πλησίον του, είναι εθνικιστής, λαϊκιστής, κοπιάροντας τα Δυτικά ΜΜΕ, δούλοι και στη φαντασία.

Χάλασε η βελόνα

του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Το ερώτημα είναι: γιατί η Ρωσία να θέλει τώρα μεγάλη και ακέραιη την Τουρκία;

Αυτές οι μέρες είναι ξεχωριστές γιατί δεν προλαβαίνουμε να καταλάβουμε ποιος πρόδωσε ποιον, γιατί μένουμε σύξυλοι βλέποντας ο φίλος το πρωί να πουλάει τον φίλο πριν να βραδιάσει, σε ένα ξέφρενο αλισβερίσι με τον Ερντογάν πρωταγωνιστή και δικαιολογία ότι «αμύνεται περί πάτρις». Η Τουρκία πράγματι κινδυνεύει με διαμελισμό. Πλέον ούτε οι γείτονες την αντέχουν, ούτε οι Μεγάλες Δυνάμεις την ανέχονται, ούτε στο εσωτερικό της την υποφέρουν οι πολυπληθείς καταπιεσμένες μειονότητες, Κούρδοι, Αλεβίτες και άλλοι. Από τα 70-80 εκατ. που καυχώνται οι κυβερνώντες ότι κατοικούν στη χώρα, Τούρκοι δεν είναι ούτε οι μισοί. Η κεμαλική προπαγάνδα, «ένα κράτος, ένα έθνος», σκόνταψε στον αγώνα του ΡΚΚ και στην εθνική κουρδική αυτοσυνείδηση που αναπτύχθηκε. Στη σύμπλευση του Ερντογάν με το ακραίο Ισλάμ αντιδρούν με τα όπλα οι Σύριοι Αλαουίτες και αφυπνίζονται οι, γύρω στα 15 εκατ., θρησκευτικά συγγενείς τους Αλεβίτες που ζουν στην Τουρκία.

Ένα κομμάτι από το κρέας σου

του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Μια πρωτόγνωρη κατάσταση καλείται ν’ αντιμετωπίσει η Αριστερά στην Ευρώπη

Βοούν τα ΜΜΕ ότι διάφοροι περίεργοι, ύποπτοι είναι το πιο σωστό, οργιάζουν στην Ειδομένη, υποκινούν τους πρόσφυγες, ουσιαστικά τους κατευθύνουν. Πρωταγωνιστούν κάποιες ΜΚΟ και άλλοι πράκτορες. Η κυβέρνηση επαναλαμβάνει πιστά τον εαυτό της, αδρανεί, καθυστερεί, αντιφάσκει, όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις. Ο κ. Καμμένος, λαλίστατο παλικάρι στην περίπτωση Μουζάλα, σφυρίζει ανέμελα την ώρα που οι «Μακεδόνες» συνοριοφύλακες εισβάλλουν σε ελληνικό έδαφος κυνηγώντας τους πρόσφυγες/μετανάστες. Η πάσης φύσεως αντιπολίτευση συμπίπτει στην καταδίκη της κυβέρνησης, αλλά ούτε λέξη για το πώς θα πρέπει να αντιδράσουμε έναντι των Σκοπίων. Ειρήσθω εν παρόδω ότι οι Σκοπιανοί έκλεισαν τα σύνορα κατόπιν ρητών ή άρρητων εντολών του ευρωιερατείου, αλλά τα ΜΜΕ, η αντιπολίτευση και η κυβέρνηση διά πράξεων και παραλείψεων αφήνουν να ζυμωθεί η ιδέα ότι οι Βρυξέλλες είναι αθώες και όλο το λάθος είναι των Σκοπιανών. Στήνεται ένα τουλάχιστον περίεργο σκηνικό όπου χτυπάμε το («μακεδονικό») σαμάρι αλλά δεν αγγίζουμε το ευρωπαϊκό γαϊδούρι. Η όξυνση με τα Σκόπια ίσως είναι αποτέλεσμα της γνωστής ασχετοσύνης. Αν, όμως, δεν είναι;

Ο ΣΥΡΙΖΑ, τα μνημόνια και η σοσιαλδημοκρατία

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Εσχάτως αναπτύσσεται μια φιλολογία για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ή όχι αριστερό κόμμα, αν πρόδωσε ή όχι την -εν γένει και αορίστως- Αριστερά, αν ετοιμάζεται να μετακομίσει τυπικά και πάντως ουσιαστικά από την ευρωπαϊκή ομάδα της Αριστεράς στους σοσιαλδημοκράτες, κ.λπ., κ.λπ. Συζήτηση χωρίς καμία απολύτως ουσία που μπορεί να ενδιαφέρει μόνο τους μπογιατζήδες που θα βάψουν τις καινούργιες ταμπέλες. Κανείς δεν πρόκειται να ψηφίσει ή να καταψηφίσει τον Τσίπρα και τους λοιπούς επειδή θα μείνουν με το ίδιο κοστούμι ή θα βγάλουν ένα άλλο από την ντουλάπα, ο Μανωλιός θα είναι Μανωλιός.

Ένας χρόνος κυβέρνηση ήταν αρκετός για να ξεθωριάσει το οραματικό στοιχείο του ΣΥΡΙΖΑ ως Αριστερά, αλλά και, γενικότερα, για να κλείσει τον κύκλο όπου η ιδεολογία έπαιζε σημαντικό, ενίοτε καθοριστικό, ρόλο στις επιλογές του κόσμου. Τα μνημόνια έχουν αποδείξει και στον τελευταίο ότι δεν αφήνουν περιθώρια και για τις πιο μικρές ανεξάρτητες επιλογές στις κυβερνήσεις και πάντως έχουν αποδείξει ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ούτε ξέρει ούτε καν επιχειρεί να αναλάβει τέτοιες πρωτοβουλίες. Για να το πούμε απλά: η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε ένα χρόνο δεν έχει να δείξει ούτε μια πράξη, αλλά ούτε και μια κουβέντα που να θυμίζει Αριστερά, όπως και αν την πιστεύει ο καθένας. Το γιατί δεν ενδιαφέρει, επειδή ουδείς στην κυβέρνηση δίνει την εντύπωση ότι η εξήγηση είναι το πρώτο βήμα για διόρθωση, επανόρθωση, κ.λπ., κ.λπ.

Η προφητεία των Μάγια, οι ΗΠΑ και η Ε.Ε.

Ο πόλεμος στη Συρία είναι προμήνυμα μιας θανάσιμης αναμέτρησης ανάμεσα στις ΗΠΑ  και τη Ρωσία

Η Μαρία Ζαχάροβα δεν είναι μέντιουμ, καφετζού του συρμού, ούτε εκκεντρική αποκρυφίστρια. Είναι η έμπειρη εκπρόσωπος Τύπου του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών με προϊστάμενο τον Σεργκέι Λαβρόφ και έως πρόσφατα εκπρόσωπος της ρωσικής αντιπροσωπείας στον ΟΗΕ, με άψογα αγγλικά, εννοείται. Σε συνέντευξή της, λοιπόν, προ ημερών, σε ρωσικό αλλά αγγλόφωνο τηλεοπτικό κανάλι και στην πρώτη, γενικής φύσεως ερώτηση, διατυπωμένη στα αγγλικά, για την (παγκόσμια) κατάσταση, ξεκίνησε την απάντησή της (στα ρωσικά) ως εξής: Μάλλον βιαστήκαμε όταν θεωρήσαμε πως ήταν λάθος η πρόβλεψη των Μάγια ότι το τέλος του Κόσμου θα έρθει το 2012. Διότι όσα συμβαίνουν είναι τα προμηνύματα ότι μπορεί να είχαν δίκιο. Δεν διευκρίνισε πώς μπορεί να έρθει το τέλος του Κόσμου, αλλά θα ήταν πλεονασμός, όλοι ξέρουν ότι μόνο ένας πυρηνικός Αρμαγεδδών μπορεί να μας καταστρέψει, άπαντες.

Η εμπόλεμη ειρήνη

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Μεγάλο και επικίνδυνο το παιχνίδι ανακατανομής ισχύος στη Μέση Ανατολή

Απειλές για πόλεμο, ακόμα και πυρηνικό, ακούγονται πλέον συχνά-πυκνά με αφορμή τις απειλές της Τουρκίας ότι θα εισβάλει στο έδαφος της Συρίας, αν οι Κούρδοι κυριεύσουν την πόλη Αζάζ μέσω της οποίας οι Τούρκοι τροφοδοτούν τους Τζιχαντιστές με πολεμοφόδια. Αν υπάρξει τουρκική χερσαία εισβολή μπορεί να φτάσουμε ακόμα και σε πυρηνικό χτύπημα, λένε οι Ρώσοι. Ως τώρα, σε μόλις πέντε μήνες, οι Ρώσοι μετέτρεψαν την επικείμενη κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ σε θριαμβευτική ανάκτηση των χαμένων εδαφών. Και κυρίως δημιούργησαν τις συνθήκες ώστε οι Κούρδοι της Συρίας να απέχουν μόλις ένα βήμα από την ίδρυση αυτόνομου κράτους είτε δίπλα στα σύνορα είτε εντός της Τουρκίας, διαμελίζοντάς την.

Πρόκειται για μια τριπλή αποτυχία: Απότυχε ο σχεδιασμός της Τουρκίας να έχει στα σύνορά της μια Συρία ως κράτος-παρία, υποχείριό της. Απότυχε, γενικότερα, η επιδίωξη του Ερντογάν να ανασυστήσει την επιρροή της Τουρκίας ως δερβέναγα της Μ. Ανατολής. Απότυχε και η επιθυμία των υποστηρικτών της στις ΗΠΑ να καταστήσουν την Τουρκία περιφερειακή δύναμη, ένθετο παίκτη ελέγχου της περιοχής. Οι απειλές του Ερντογάν και της Σαουδικής Αραβίας, για χερσαία επέμβαση στο συριακό έδαφος πάσχουν από την αδυναμία και των δύο χωρών να αντιμετωπίσουν τη Ρωσία αν εισβάλλουν χωρίς τη συγκατάθεση και την ενεργό υποστήριξη των ΗΠΑ άμεσα ή με τη μορφή Νατοϊκής στήριξης.

Σχετική και εύθραυστη πλανητική ισορροπία

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Η κυριαρχία των ΗΠΑ, τα προσφυγικά κύματα και οι προϋποθέσεις άσκησης ανεξάρτητης πολιτικής

Με αφορμή πρόσφατα δημοσιεύματα για προσέγγιση με τη Ρωσία, επί υπουργίας Λαφαζάνη (και επίνευση Τσίπρα) ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα η ανάγκη να ασκήσει η χώρα μας ανεξάρτητη πολιτική. Προϋπόθεση, αν αυτό είναι δυνατόν, είναι να απαντηθεί το ερώτημα αν ο κόσμος είναι μονοπολικός ή πολυπολικός. Σε έναν πολυπολικό κόσμο, μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα έχει περιθώριο επιλογής, αναλαμβάνοντας φυσικά τα σχετικά ρίσκα.

Η Συρία αποδεικνύει ότι μια μικρή χώρα μπορεί να κάνει επιλογές υπό δυο προϋποθέσεις: Πρώτον να είναι αποφασισμένη να υποστεί θυσίες, οικονομικές ή/και αιματηρές, για να υπερασπίσει την επιλογή της. Δεύτερον ότι ο χώρος προσφυγής είναι αποφασισμένος αλλά και ικανός να σε υπερασπιστεί έως το τέλος, διακινδυνεύοντας και αυτός, όπως και εσύ, την υπόστασή του – ο Ραούλ Κάστρο αποκάλυψε το 1993 ότι ο Μπρέζνιεφ του είχε πει, το 1981, πως η ΕΣΣΔ δεν θα βοηθούσε αν ο Ρίγκαν επενέβαινε στην Κούβα: «Είστε μακριά», του είπε ο Μπρέζνιεφ «και θα σπάσουμε τα μούτρα μας». (reseau international.net). Ο Πούτιν στη Συρία πράττει αλλιώς.

Πισώπλατες μαχαιριές

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Οι «παίκτες», οι φιλοδοξίες και οι απόκληροι

Ενώ ο κόσμος καίγεται, Ευρωπαίοι και Τούρκοι έχουν αποδυθεί σε μια επιχείρηση εκβιασμών και εξαπάτησης χωρίς νόημα, γιατί και οι δύο γνωρίζουν άριστα ότι οι αμοιβαίες υποσχέσεις είναι απλώς φούμαρα. Οι Ευρωπαίοι θα δώσουν μερικά φραγκοδίφραγκα, αλλά δεν θα δεχθούν ποτέ την Τουρκία στην Ε.Ε. Και οι Τούρκοι δεν θα ξαμολήσουν το κοπάδι των προσφύγων, αν θέλουν να έχουν την ελάχιστη βοήθεια των Βρυξελλών στη διαμάχη Άγκυρας-Μόσχας.

Οι Ευρωπαίοι θα ήταν θεοπάλαβοι αν έτρεμαν την είσοδο δύο-τριών εκατομμυρίων προσφύγων αλλά αποδέχονταν την ένταξη 70 και πλέον εκατομμυρίων Τούρκων μουσουλμάνων, Σουνιτών στην πλειοψηφία τους, με μια κυβέρνηση που δεν κρύβει ούτε την κλίση της προς τον ακραίο ισλαμισμό ούτε τις αυτοκρατορικές της βλέψεις. Τη νύφη θα την πληρώσουν η Αθήνα και οι Βαλκάνιοι γείτονες. Θα μας μείνουν εδώ οι πρόσφυγες και η κυβέρνηση θα πανηγυρίζει – ποιος ξέρει ποια νέα επιτυχία της.

To ρωσικό αεροπλάνο και το γαλλικό ρεζιλίκι

του Απόστολου Αποστολόπουλου

Όλοι παίζουν με τη φωτιά, έστω και αν θεωρούν ότι το παιχνίδι είναι υπό έλεγχο

Το ρωσικό αεροπλάνο καταρρίφθηκε και οι Ρώσοι πιλότοι σκοτώθηκαν. Το θύμα, όμως, δεν ήταν ο Πούτιν αλλά ο Ολάντ – ρεζίλι στα χέρια του Νταβούτογλου και του Ομπάμα. Μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι ο Ολάντ έδειξε, δημοσίως τουλάχιστον, διάθεση να συνεργαστεί στρατιωτικά με τη Ρωσία για να χτυπηθούν οι Τζιχαντιστές. Με πρώτο στόχο την πρωτεύουσα του Ισλαμικού Κράτους (Ι.Κ.), τη Ράκα. Αν η στρατιωτική σύμπραξη Ρωσίας- Γαλλίας οδηγούσε στην πτώση της Ράκα το Ι.Κ. θα είχε υποστεί ανεπανόρθωτη στρατιωτική και κυρίως πολιτική ήττα, ουσιαστικά θα ήταν το τέλος του. Οι ΗΠΑ θα έχαναν κάθε στήριγμα και εργαλείο πίεσης στη Μ. Ανατολή. Θα έχαναν, όμως, ταυτόχρονα και την Ευρώπη. Η Ε.Ε. ή θα ακολουθούσε σύσσωμη το παράδειγμα της Γαλλίας και θα συντασσόταν με τη Ρωσία αίροντας τις κυρώσεις εναντίον της ή θα πήγαινε σε διάσπαση, οπότε αντίο και στη γερμανική ηγεμονία.

Ψευδαισθήσεις και παραισθήσεις

του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Όταν η πραγματικότητα γκρεμίζει τα “αυτονόητα”

Οι ψευδαισθήσεις κυριαρχούν στη ζωή μας. Ο Μαρξ έλεγε ότι η ιδεολογία δημιουργεί ψευδή εικόνα της πραγματικότητας. Ο Γκράμσι συμπλήρωσε ότι η ιδεολογία είναι και συνεκτικός κρίκος της κοινωνίας. Κάποιοι στην ελληνική Αριστερά πιστεύουν ότι ο Μαρξ είναι όπως το Κοράνι για μερικούς μουσουλμάνους: άμα τον διαβάσεις δεν χρειάζεσαι κανέναν άλλο, τα έχεις μάθει όλα. Τους διαφεύγει ότι ο Μαρξ διάβασε αστούς και έμαθε από αυτούς, πολλά μάλιστα από τους αρχαίους Έλληνες.

Ο έξω κόσμος και ο μέσα κόσμος

Του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Το τυφλό ευρωιερατείο, η εθελοδουλεία της κυρίαρχης ελίτ και η Αριστερά

Οι εσωτερικές εξελίξεις στην Ελλάδα εξαρτώνται άμεσα από τη θέληση και τις πολιτικές του εκάστοτε επικυρίαρχου ξένου παράγοντα. Οι εκλεγμένες ελληνικές κυβερνήσεις είναι ο εξωτερικός λεπτός φλοιός ενός Συστήματος με βαθιές ρίζες στο σύνολο των κέντρων που αρθρώνουν τους μηχανισμούς διακυβέρνησης της χώρας, με αυξημένη παρουσία στην Παιδεία. Το κομματικό κράτος είναι οι πεζικάριοι, η «στενή» όψη αυτού του Συστήματος, ενώ οι υψηλοί αξιωματούχοι επιστρατεύονται κομματικά μόνο σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης όπως π.χ. οι κ.κ. Διαμαντούρος και Αλιβιζάτος.

Στο πλαίσιο αυτό η πολιτική σκέψη καθηλώνεται σε καχεκτικά επίπεδα και ο πνευματικός ορίζοντας παραμένει επαρχιώτικος, χωρίς κατανόηση του διεθνούς περιβάλλοντος. Η, όχι τυχαία, χρονίως υποβαθμισμένη Παιδεία προορίζεται πλέον για τις «μάζες», ενώ οι ηγεσίες διαμορφώνονται ως επί το πλείστον στα ξένα ΑΕΙ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν άγγιξε καμία πλευρά του Συστήματος και η υπόσχεση ότι θα το κάνει τώρα θα αποδειχθεί απατηλή. Ίσως καταγραφεί μερική αναδιάταξη ισχύος, να ζημιωθούν οι πιο αδύναμοι, οικονομικά, κρίκοι, να μεταφερθεί η εύνοια από τους μεν στους δε.