Κατατέθηκε η αίτηση ακύρωσης των περιβαλλοντικών όρων της Εγκατάστασης Διαχείρισης Απορριμμάτων δυτικής Αττικής

Κατατέθηκε σήμερα Παρασκευή 30/7/21 στο Συμβούλιο της Επικρατείας αίτηση 50 πολιτών και συλλογικοτήτων για την ακύρωση της Απόφασης Έγκρισης Περιβαλλοντικών Όρων (ΑΕΠΟ) του έργου: «Ολοκληρωμένη Εγκατάσταση Διαχείρισης Απορριμμάτων (ΟΕΔΑ) Δυτικής Αττικής» στην Περιφερειακή Ενότητα Δυτικής Αττικής, Περιφέρειας Αττικής από το  Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας (ΥΠΕΝ).

Η έγκριση Περιβαλλοντικών όρων  είναι αντίθετη με και με το νέο ΕΣΔΑ και με τη νέα νομοθεσία της ΕΕ για τα απόβλητα.

Διαχείριση Απορριμμάτων – Οδηγίες προς τους πολίτες (του Αντώνη Μαυρόπουλου)

Τις μέρες αυτές που όλοι προσπαθούμε να συνεισφέρουμε στην προστασία της δημόσιας αλλά και ατομικής μας υγείας
από την πανδημία του κορωνοϊού, είναι απαραίτητο να θυμόμαστε ότι οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα και τη διαχείριση των απορριμμάτων είναι από τις πλέον ευάλωτες ομάδες σε περιπτώσεις πανδημίας. Ο λόγος είναι ότι εκ των πραγμάτων έρχονται σε απευθείας επαφή με ότι πετάμε στα απορρίμματα και την ανακύκλωση και, με δεδομένη την σχετικά μεγάλη παραμονή του ιού ιδιαίτερα σε πλαστικές και χάρτινες επιφάνειες και την υψηλή μεταδοτικότητα του, ο κίνδυνος επιμόλυνσης αυτής της κατηγορίας εργαζομένων γίνεται πολύ υψηλότερος από αυτόν του μέσου πολίτη.

Οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα και τη διαχείριση απορριμμάτων αποτελούν τη δεύτερη ανθρώπινη ασπίδα της δημόσιας υγείας, μετά τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία και το σύστημα υγείας. Για το λόγο αυτό, είναι απαραίτητο να βάλουμε όλοι ένα χεράκι για να προστατεύσουμε αλλά και για να βοηθήσουμε αυτούς τους εργαζόμενους. Σημειώστε ότι οι υπηρεσίες καθαριότητας των δήμων βρίσκονται ούτως ή άλλως σε μια επιπρόσθετη πίεση διότι το κλείσιμο των σχολείων και η χρήση αδειών Ειδικού Σκοπού σε αρκετές περιπτώσεις μειώνουν το διαθέσιμο προσωπικό, που είχε ήδη υποστεί σημαντικές μειώσεις την περίοδο των μνημονίων. Πρακτικά, τι μπορούμε εμείς να κάνουμε;

Η Κίνα «έκλεισε»! Τι θα κάνει η Ευρώπη τα σκουπίδια της;

Όταν η Κίνα, ο μεγαλύτερος εισαγωγέας αποβλήτων στον κόσμο, κοινοποίησε πριν λίγους μήνες στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου ότι δεν θα εισάγει απορρίμματα άλλων χωρών, ώστε να εστιάσει στα δικά της προβλήματα ρύπανσης, βρήκε τους μεγάλους «εξαγωγείς» πλαστικών απορριμμάτων απροετοίμαστους.

Οι εισαγωγές πλαστικών αποβλήτων είχαν καταστροφικές επιπτώσεις στο περιβάλλον και στην υγεία των εργαζομένων στην Κίνα. Οι παρτίδες συχνά είχαν μολυνθεί από επικίνδυνα υλικά, όπως ιατρικά απορρίμματα, θέτοντας σε κίνδυνο τους εργαζομένους στις εγκαταστάσεις ανακύκλωσης.

Σε επίσημη κοινοποίηση στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, η κινεζική κυβέρνηση δήλωσε ότι μεγάλες ποσότητες «βρώμικων ή ακόμη και επικίνδυνων αποβλήτων» βρέθηκαν αναμεμειγμένες με τα στερεά απόβλητα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως πρώτη ύλη για την κατασκευή νέων προϊόντων.

Τα εθνικά σκουπίδια και οι τσούχτρες

Του Γιάννη Δημογιάννη

«Ο ήλιος που δεν έλεγε να δύσει, αυτές τις ώρες που είχαν τη γεύση του ύπνου και των διακοπών, δεν προσκαλούσαν πια, όπως άλλοτε, στις γιορτές του νερού και της σάρκας. Οι ώρες ηχούσαν κούφιες μέσα στην περίκλειστη και σιωπηλή πόλη, κι είχαν χάσει τη λάμψη των ευτυχισμένων εποχών. Ο ήλιος της πανούκλας ξεθώριαζε όλα τα χρώματα κι έδιωχνε κάθε χαρά…» (Α.Καμύ, «Η Πανούκλα»)

Καυτός και ανελέητος Ήλιος. Να πυρακτώνει απ’ άκρη σε άκρη τα «νεύρα» της ύλης ∙ να λιώνει, να συνθλίβει, να εξαϋλώνει τα πάντα, αργά, επώδυνα, ηδονικά. Μεσημέρι Κυριακής, και, επιτέλους, καταλήγω κάθιδρος, αλλά ανακουφισμένος στην πολυπόθητη ακτογραμμή. Το τελευταίο, μονολόγησα, ανέγγιχτο καταφύγιο στα πέτρινα χρόνια της κρίσης, η μοναδική, ίσως, αλώβητη «υγιής» βεβαιότητα: το Πανδαιμόνιο της καλοκαιρινής έκστασης. Και ιδού, σε πείσμα του βροχερού Ιούνη, η θάλασσα προβάλλει μπροστά μου λυτρωτική, ακύμαντη, διαυγής, ονειρώδης. Το μάτι διασχίζει ακαριαία την ακτογραμμή, η προσδοκία κορυφώνεται, και τότε, εντελώς αναπάντεχα, ο ιδρώτας παγώνει στην πλάτη, από το πρωτοφανές θέαμα που  συνειδητοποιώ… Η εικόνα φαντάζει ανοίκεια, αφύσικη, ανεξήγητη, σχεδόν εκδικητική. Εκεί που Θα περίμενες η θάλασσα να είναι κατάστικτη με ανθρώπινες «πινέζες», παραμένει άδεια. Κενή από ανθρώπους, θαρρείς εγκαταλειμμένη από λουόμενους και κολυμβητές, λες και ο Ήλιος – ο Αυτοκράτωρ που κάποτε δεν έλεγε να δύσει στο Δυτικό ακρωτήρι – να έπαψε να «προσκαλεί, όπως άλλοτε, στις γιορτές του νερού και της σάρκας». Λες και οι ώρες που κουβαλούσαν κάποτε την αύρα της αθωότητας και της ραστώνης, να ξεθώριασαν μπροστά σε μία αναπάντεχη επιδημία. Σε μία αδιόρατη και ύπουλη «πανούκλα».

Έφθασε η ώρα και για τα σκουπίδια

Της Δέσποινας Σπανούδη

Πληθαίνουν οι αντιδράσεις των φορέων και των πολιτών

Δεν αποτελεί πρωτοτυπία, το γεγονός ότι και στον τομέα της διαχείρισης των στερεών αποβλήτων, ανατρέπονται οι προκυβερνητικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Μετά από μια μικρή καθυστέρηση κυβερνητικής προσαρμογής, οι ΣΔΙΤ και τα μεγαλοεργολαβικά σχέδια για φαραωνικά εργοστάσια διαχείρισης σύμμεικτων σκουπιδιών, επανακάμπτουν πλησίστια σε όλη την Ελλάδα. Η πραγματικότητα αυτή αποτυπώνεται και στην πρόσκληση για χρηματοδότηση μέσω του ΕΣΠΑ, στην οποία μόλις το 8,5 % αφορά δημοτικές δράσεις για την προδιαλογή βιοαποβλήτων –χωρίς να υπάρχουν προς το παρόν χώροι κομποστοποίησης– ενώ η ανακύκλωση παραμένει για εύλογους λόγους εκτός χρηματοδότησης.

Ο πόλεμος για την ανακύκλωση και οι μεθοδεύσεις της κυβέρνησης

του Άρη Χατζηγεωργίου

Το πιο ισχυρό «σύστημα» ανακύκλωσης, η Ελληνική Εταιρεία Αξιοποίησης Ανακύκλωσης (ΕΕΑΑ) με τους μπλε κάδους, τις ισχυρές πλάτες της Coca-Cola και άλλων πολυεθνικών εταιρειών και το πανίσχυρο λόμπινγκ των παλαιών πολιτικών «τζακιών» της χώρας όχι μόνο δεν πιέζεται να παραχωρήσει το ταμείο του στους δήμους, αλλά διεκδικεί και διπλασιασμό του. Το εντυπωσιακό είναι ότι ο διπλασιασμός αυτός αφορά έναν δημόσιο ουσιαστικά πόρο. Τον δημιουργεί κάθε πολίτης κάθε φορά που αγοράζει ένα συσκευασμένο προϊόν, ένα πλαστικό μπουκάλι νερού ή αναψυκτικού, μια γυάλινη φιάλη κρασιού, ένα μεταλλικό ή χάρτινο κουτάκι γάλακτος, ένα απορρυπαντικό κ.ο.κ.

Αυτό συμβαίνει χρόνια τώρα στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος, έτσι όπως τη θεσμοθέτησε η Ευρωπαϊκή Ένωση το 1994. Τότε καθιερώθηκε η «διευρυμένη ευθύνη του παραγωγού». Σύμφωνα με αυτήν, οι εταιρείες που πωλούν συσκευασμένα προϊόντα έχουν και την ευθύνη απόσυρσης των συσκευασιών τους. Για να συμβεί αυτό προκύπτει ένα κόστος το οποίο ενσωματώνεται στην τιμή που πληρώνουμε. Ξεκινά από δύο λεπτά του ευρώ για ένα πλαστικό μπουκάλι νερού και ανεβαίνει ανάλογα με την αξία και το υλικό. Σύμφωνα με την ΕΕΑΑ, με τον τρόπο αυτό συγκεντρώνονται σήμερα περίπου 20 εκατ. ευρώ, ενώ στα χρόνια που λειτουργεί έχουν εισπραχθεί βάσει των σχετικών δηλώσεων περίπου 330 εκατ. ευρώ, αν και εκφράζονται πολλές αμφιβολίες για την ακρίβεια αυτών των μεγεθών.

Διαχείριση απορριμμάτων: ένας κύκλος έκλεισε

Tου Βαγγέλη Στογιάννη

 Στις αρχές του 2011, με τα γεγονότα της Κερατέας στην κορύφωσή τους, άνοιξε ένας κύκλος προσπαθειών σύνδεσης των αγώνων που διαχρονικά αναπτύσσονται γύρω από έργα διαχείρισης απορριμμάτων, με μια πρόταση ασφαλούς περιβαλλοντικά διαχείρισης τους.

Κατάληξη αυτής της προσπάθειας, ήταν η συγκρότηση της «ΠΡΩΣΥΝΑΤ», (Πρωτοβουλία Συνεννόησης για τη Διαχείριση των Απορριμμάτων) η οποία παρουσίασε μια εφικτή και τεχνικά άρτια πρόταση για την αποκεντρωμένη διαχείριση των απορριμμάτων, προς όφελος της κοινωνίας. Το «Ξ» έχει υιοθετήσει τη συγκεκριμένη πρόταση, και στηρίζει τις προσπάθειες της «ΠΡΩΣΥΝΑΤ».

Στη Λακωνία δεν πετούν τα απορρίμματα

«Ανοίγεις ένα πακέτο ρύζι, χρησιμοποιείς το περιεχόμενο και πετάς τη συσκευασία στα σκουπίδια. Όμως έχεις πληρώσει και για τη συσκευασία, με λίγα λόγια πετάς τα λεφτά σου». Αυτή ήταν η αρχική σκέψη η οποία γέννησε τη Λακωνική Βιοενεργειακή Α.Ε., μια εταιρεία διαχείρισης απορριμμάτων στη Λακωνία, περιοχή όπου η «διαχείριση» των απορριμμάτων γίνεται με τον καλό παλιό παραδοσιακό τρόπο: Πετιούνται σε επτά ανεξέλεγκτες χωματερές και στη συνέχεια καίγονται.

«Τα σύμμεικτα απορρίμματα είναι σκουπίδια, τα διαχωρισμένα είναι προϊόντα» λέει ο επιχειρηματίας κ. Σταύρος Αργυρόπουλος, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Λακωνικής Βιοενεργειακής Α.Ε. και επισημαίνει ότι η ιδέα της συγκεκριμένης εταιρείας βασίζεται σε μια απλή αλήθεια: Ότι για να πείσεις τους πολίτες να κάνουν κάτι, στην προκειμένη περίπτωση να διαχωρίσουν με μεγάλη συνέπεια τα απορρίμματά τους, πρέπει να τους κάνεις συμμέτοχους, να κερδίζουν δηλαδή από αυτό.