Ταυτότητες ανθρώπων στη Μεγάλη Υφεση

Εχουμε κουραστεί να μετράμε απώλειες. Τέσσερα χρόνια τώρα. Απώλειες υλικές, κοινωνικές, πολιτικές. Η ύστατη και ίσως σημαντικότερη απώλεια με την οποία απειλούμαστε είναι η απώλεια ταυτότητας. Οχι ότι θα τη χάσουμε και θα είμαστε το τίποτε, αλλά υπό την έννοια ότι τα σοκ των μεταβολών ήταν και είναι τόσο πολλά, οι μετασχηματισμοί τόσο απότομοι και βίαι οι, που δεν ξέρουμε πια πού στεκόμαστε, πού πατάμε, ποιοι είμαστε μέσα στη δίνη.

Πως να μην είμαστε μόνοι

Πριν μια-δυο εβδομάδες είδα μια άγνωστη κοπέλα να κλαίει σε δημόσιο χώρο. Εκείνη την ώρα περίμενα να συναντήσω ένα φίλο για γεύμα. Έφτασα στο εστιατόριο λίγα λεπτά νωρίτερα από το ραντεβού  και καθόμουν έξω στο παγκάκι, κοιτάζοντας τη λίστα των επαφών μου στο κινητό τηλέφωνο. Ένα κορίτσι, περίπου 15 ετών, καθόταν στο απέναντι παγκάκι , κλαίγοντας στο τηλέφωνό. Την άκουσα να επαναλαμβάνει  “Ξέρω, ξέρω, ξέρω”.

Τι ξέρει; Μήπως είχε κάνει κάτι λάθος; Κάποιος την παρηγορούσε; Και τότε είπε, “Μαμά, το ξέρω” και περισσότερα δάκρυα κύλησαν στο πρόσωπο της.

Άραγε τι της έλεγε η μητέρα της; Να μη ξενυχτήσει άλλη φορά; Ότι όλοι αποτυγχάνουν; Μήπως δεν ήταν κανείς στην άλλη άκρη του τηλεφώνου, και απλώς  το κορίτσι πρόβαρε μια δύσκολη συζήτηση;

“Μαμά, το ξέρω», είπε και έκλεισε το τηλέφωνο.