Ρίχτερ Ανάπτυξης

Μεγάλα τα έργα των ανθρώπων

Του Πανου Μουχτερου

Στα πιο αστεία πράγματα κρύβονται οι μεγαλύτερες σοβαρότητες είπε κάποιος κάποτε και άδικο δεν είχε. Και δεν εννοώ μόνο εκείνα τα χιουμοριστικά σχόλια που μπορεί να ακούσεις από την παρέα σου, την ώρα που λέτε θανατερά ανέκδοτα για τη μικρή Αννούλα, αλλά πολύ περισσότερο μιλάω για τις καταστάσεις που θεωρείς ότι εσύ προσωπικά δεν πρόκειται να βιώσεις ποτέ ούτε για αστείο. Στο αεροπλάνο, για παράδειγμα, πριν απογειωθείς κι αφήσεις πίσω σου τα εδάφη, έρχονται με ρυθμό που θυμίζει χορογραφία οι καλλίγραμμες αεροσυνοδοί και σου κάνουν την επίδειξη με τις οδηγίες διάσωσης σε περίπτωση πτώσης τού αεροσκάφους. Αν και περιγράφουν με τις κινήσεις τους έναν από τους μεγαλύτερους κινδύνους που μπορεί να αντιμετωπίσεις στη ζωή σου, δεν είναι λίγες οι φορές που σε πιάνουν τα γέλια με το πώς όλες τους χαμογελάνε, έτσι όπως σου λένε να χώσεις τη μάσκα οξυγόνου στη μούρη σου και να συνεχίσεις ν’ αναπνέεις κανονικά ή όταν με νάζι σφίγγουν γύρω και πίσω τους τα σωσίβια που θα πρέπει να θυμηθείς ότι θα βρίσκονται κάτω από το κάθισμά σου, όταν θα παλεύεις να πιαστείς από τα μαλλιά σου, καθώς θα πνίγεσαι.

“Αποκεντρωθείτε!” μας έλεγαν… (ΕΠΑΡΧΙΑ 2013)

Ο τίτλος αποτελεί παράφραση της στερεότυπης φράσης
μεταξύ των λεγεωναρίων, μετά από ξυλοφόρτωμα
απ’ τους Γαλάτες:
“Καταταχτείτε!, μας έλεγαν…”

“Αποκεντρωθείτε!”, μας έλεγαν και μας έταζαν λαγούς με πετραχήλια.
Παρατήστε το ζεστό καναπεδάκι σας στην Αθήνα και ξεχυθείτε στα χωριά και τις κωμοπόλεις της επαρχίας!
Να ξεφρακάρει το κλεινόν άστυ, βρε αδερφέ, και να υπάρξει ισόρροπη ανάπτυξη στη χώρα μας. Κι εμείς, το καλό σας κράτος, θα σας δώσουμε κάποια κίνητρα για να πάτε να ξαναγεμίσετε την επαρχία μας!

Αύγουστος Ψεύτης

Εκμεταλλεύομαι συχνά το ότι έχω κοντά μου τη θάλασσα. Όχι τόσο για τα ξέφρενα τα καλοκαίρια αλλά κυρίως για τους χειμώνες. Τότε που όλοι έχουν φύγει και η βοή του κόσμου έχει καταλαγιάσει για τα καλά. Λατρεύω να πηγαίνω και να βαδίζω στην κρύα άμμο, καθώς απολαμβάνω το αποκλειστικό μου προνόμιο να συνομιλώ με τη φύση, έτσι όπως τη νιώθω εντός μου την ώρα που ο άνεμος παίρνει τα μαλλιά και τα ρούχα μου προς τα πίσω και με φυσάει και αντιστέκομαι, ενώ περπατάω με τα χέρια βαθιά μέσα στις τσέπες και μοιάζω με κατάρτι από μακριά που διασχίζει το πέλαγος. Κάθομαι και μετράω στα βότσαλα τα χρόνια που ‘φύγαν, τα καλοκαίρια ένα προς ένα που περάσαν, διαλέγω ποια ήταν τα καλύτερά μου και τα υπόλοιπα τα πετάω πάνω στο νερό της θάλασσας, ρίχνοντάς τα στριφογυριστά, για να σκάσουν τρεις και τέσσερις και πέντε φορές πριν βουλιάξουν στο βυθό, όπως όλες εκείνες οι αναμνήσεις που, όσο και αν το προσπάθησαν, βυθιστήκαν στο χθες.