Οι Δυτικοί ξανάρχονται

Του Γιάννη Νικολόπουλου

Ο παγκόσμιος ψυχρός πόλεμος με την Κίνα εξωθεί τη Δύση σε ορισμένες συμβολικές κινήσεις διπλωματικής απελπισίας και χαμένου πολιτικού γοήτρου.

Οι διαδηλωτές γκρεμίζουν τα σύμβολα αποικιοκρατίας

Του Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη

Δύο εβδομάδες μετά την δολοφονία του Τζόρτζ Φλόιντ, η οργή των διαδηλωτών βάζει στο στόχαστρο τα σύμβολα της δουλείας και της καταπίεσης, της αποικιοκρατίας και της ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Ξεκίνησαν με τα σφυροδρέπανα που έκαναν την εμφάνισή τους στο μνημείο στο Λόρενσβιλ των ΗΠΑ, με τα ονόματα των βετεράνων του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, της λεγόμενης «Εποχής της Καταστροφής»(Hobsbaum). Στο σφαγείο των λαών, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί υπολογίζεται πως δολοφόνησαν περίπου 66 εκατομμύρια ανθρώπους, από τους οποίους μόλις 8,6 εκατομμύρια ήταν στρατιώτες. Αν προσθέσουμε του έμμεσους θανάτους, όπως πείνα και ισπανική γρίπη, τότε μιλάμε για έως και 50 εκατομμύρια επιπλέον νεκρούς, θύματα των ανταγωνισμών των μεγάλων δυνάμεων για την κυριαρχία των αγορών.

Στο Μπρίστολ της Αγγλίας, διαδηλωτές γκρέμισαν και πέταξαν στο λιμάνι το άγαλμα του δουλεμπόρου Έντουαρντ Κόλστον. Ο Κόλτσον, τον οποίο τίμησαν ως «ευεργέτη» αφιερώνοντας του το εικονιζόμενο χάλκινο άγαλμα το 1895, υπήρξε υποδιοικητής της Βασιλικής Αφρικανικής Εταιρείας, η οποία είχε τότε το μονοπώλιο του δουλεμπορίου στην Δ. Αφρική. Η Αφρικανική Εταιρείας ιδρύθηκε από τον βασιλιά Κάρολο τον Β’ και τον αδερφό του, Δούκα της Υόρκης (αργότερα τον βασιλιά Ιάκωβο τον Β’, ο οποίος ήταν ο διοικητής της εταιρείας, μαζί με τους εμπόρους του City του Λονδίνου. Οι σκλάβοι σημαδεύονταν με τα αρχικά της εταιρίας(RAC), η οποία μετέφερε στην Αμερική περισσότερες υποδουλωμένες Αφρικανές, άνδρες και παιδιά από οποιονδήποτε άλλο οργανισμό καθ’ όλη τη διάρκεια του διατλαντικού δουλεμπορίου», σύμφωνα με τον ιστορικό William Pettigrow.

Η έννοια της αποικιοκρατίας και η αποικιοποίηση των εννοιών

Του Νικόλα Κοσματόπουλου* 

Η αποικιοκρατία σβήνει ιθαγενικά ονόματα από χάρτες και αρχεία, υψώνει αξιολογικές διαφορές μεταξύ εποίκων και ιθαγενών, ταυτίζει συμπεριφορές με ταυτότητες, ανάγει λεκτικές κατηγοριοποιήσεις σε εξελικτικές κατηγορίες, αλλά στο τέλος φροντίζει όλα να έχουν νομικό επιστέγασμα. Στην Παγκόσμια Παλαιστίνη, η αποικιοποίηση των λέξεων επήλθε σε κύματα, πάντα ως αντίδραση σε αντι-αποικιοκρατική αντίσταση και συχνά μετουσιωμένη σε νόμο.

Στις 8 Ιανουαρίου η Ραφίφ Ζιάντα, Παλαιστίνια ποιήτρια, και ο Ιλάν Παπέ, Ισραηλινός ιστορικός, θα μιλήσουν στη Νομική της Αθήνας. Οι καλεσμένοι τού BDS Greece διδάσκουν σε πανεπιστήμια της Βρετανίας, όπου στις πρόσφατες εκλογές η στάση στο Παλαιστινιακό εργαλειοποιήθηκε ως «αντισημιτισμός» ενάντια στους Εργατικούς του Κόρμπιν.

14 Αφρικανικές χώρες υποχρεώνονται από τη Γαλλία να καταβάλουν Φόρο Αποικίας…

Πόσοι άραγε γνωρίζουν πως η «δημοκρατική» Γαλλία διαχειρίζεται περισσότερα από 500 δισεκατομμύρια δολάρια Αφρικανικών χρημάτων από το Γαλλικό Υπουργείο Οικονομικών και κανείς δεν μιλάει ή αναδεικνύει -ούτε η σε διατεταγμένη υπηρεσία «αντιρατσιστική» δημοσιογραφία και τα ΜΜΕ- αυτή τη σκοτεινή πλευρά της πάλαι ποτέ Γαλλικής αυτοκρατορίας;

Αυτή η Γαλλική «διαχείριση» επιτρέπει στα αφρικανικά κράτη να έχουν πρόσβαση μόνον στο 15% των δικών τους χρημάτων τους κάθε χρόνο. Εάν χρειάζονται περισσότερο ξένο νόμισμα, συνάλλαγμα, πρέπει να δανείζονται με τιμές και τόκους ελεύθερης αγοράς στο 65% των δικών τους χρημάτων που κρατούνται και χρησιμοποιούνται από το Γαλλικό Δημόσιο Ταμείο, το Γαλλικό Υπουργείο Οικονομικών.

Το φάντασμα της αποικιοκρατίας

Του Ζαχαρία Κοτσύφη

Η αποικιοκρατία αναβιώνει με διάφορες μορφές. Πρέπει να έχει γίνει πλέον ξεκάθαρο ότι δεν είναι μόνο η κατάκτηση ενός εδάφους αυτό που καθιστά την αποικιοκρατία σύστημα καταπίεσης και επιβολής, αλλά και ο λόγος που παράγεται μέσα από αυτήν. Ο λόγος του κατακτητή που δημιουργεί διαστρεβλωμένες εικόνες για τους λαούς και τις κουλτούρες τους.

Για παράδειγμα, μιλάνε για το Ισλάμ όλοι εκείνοι που δεν έχουν καμία βιωματική σχέση με την ίδια την θρησκεία η ακόμα και με ανθρώπους που πιστεύουν στο Ισλάμ^[1]. Το οποιοδήποτε συμπέρασμα είναι προϊόν επιβολής των ΜΜΕ που ανέκαθεν αντιμετώπιζαν τον μουσουλμάνο μέσα από μια οριενταλιστική οπτική. Πρόκειται για μια διαμορφωμένη εδώ και αιώνες αντίληψη για τον “Άλλο” η οποία συνεχίζει να αναπαράγεται μέσα από την επιλεκτική ειδησεογραφία, όπου η αξία της ανθρώπινης ζωής αλλάζει σημασία – βαρύτητα από ήπειρο σε ήπειρο ή από χώρα σε χώρα. Πόσοι από εμάς γίναμε μάρτυρες τρομολαγνικών ειδήσεων αμέσως μετά από μια τρομοκρατική επίθεση σε ευρωπαϊκές πόλεις; Από την άλλη οι εβδομαδιαίες βομβιστικές επιθέσεις σε πόλεις του Ιράκ ή του Αφγανιστάν, σε πόλεις της Σομαλίας ή της Κένυα, μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Όσο χιλιοειπωμένο και αν είναι αυτό το επιχείρημα δεν παύει να έχει τη σημασία του από τη στιγμή που τα περισσότερα θύματα αυτής της κατά τα άλλα “ισλαμικής τρομοκρατίας” είναι στη συντριπτική πλειοψηφία τους, μουσουλμάνοι.

O κρυμμένος πόλεμος (video)

Ένα βρετανικό ντοκιμαντέρ παραγωγής του 1986 σε σκηνοθεσία του Anthony Howard που προβλήθηκε μία μόνο φορά στη βρετανική τηλεόραση και κατόπιν απαγορεύτηκε. Αφορά την ανάμιξη της βρετανικής κυβέρνησης στα πολιτικά πράγματα της Ελλάδας κατά τη διάρκεια και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, που επιχειρηματολογείται ότι υπήρξε βασικός καταλύτης στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο και που ακολουθήθηκε από την αμερικανική ανάμιξη (σύμφωνα με το δόγμα Τρούμαν)

Το ντοκιμαντέρ αποτελείται κυρίως από συνεντεύξεις Ελλήνων, Βρετανών και Αμερικανών συμμετεχόντων, στρατιωτών, αξιωματούχων, πολιτικών και απλών ανθρώπων

Εκδυτικισμός: Μια παλιά συνταγή σε νέα συσκευασία

Τον Ιούλιο του 1942, επτά μήνες αφ’ ότου οι Ιάπωνες βομβάρδισαν τον αμερικανικό στόλο στο Πέρλ Χάρμπορ, μερικοί διακεκριμένοι ιάπωνες ακαδημαϊκοί συναντήθηκαν στο Κυότο στα πλαίσια ενός συνεδρίου, με τίτλο: «Πώς να υπερβούμε το μοντέρνο;». Ένας από τους συνέδρους, ο Χαγιάσι Φουσάο, πρώην μαρξιστής που εξελίχθηκε σε εθνικιστή, έγραψε ότι η επίθεση ενάντια στη Δύση τον είχε ενθουσιάσει. Κάποιος υποστήριξε ότι ο εκδυτικισμός έμοιαζε με επιδημία που είχε προσβάλει την ιαπωνική ψυχή. Πολλά ειπώθηκαν σχετικά με την βλαβερή εξειδίκευση της γνώσης, που είχε θρυμματίσει την ολότητα του ανατολικού πνευματικού πολιτισμού. Πολλά από αυτά δίδονταν μέσα από μια καθαρά εθνικιστική σκοπιά της ιαπωνικής αυτοκρατορικής τάξης, αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι για τους ασιάτες εκείνη την εποχή, η «Δύση» ταυτιζόταν με την «αποικιοκρατία».

Αποικιοκρατία: Πώς η Ευρώπη υπέταξε τον κόσμο

του Στρατή Αρτεμισιώτη

Τα τραγικά γεγονότα της 13ης Νοεμβρίου στο Παρίσι, η σφαγή στο Charlie Hebdo, συνολικότερα η επίθεση του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους και άλλων ισλαμιστικών ομάδων ενάντια στη Δύση, μπορούν να ερμηνευθούν πολλαπλώς από την πολιτική που ακολούθησαν οι δυτικές δυνάμεις στη Συρία και το Ιράκ, στην ισραηλινοπαλαιστινιακή διαμάχη και σε άλλα, «καυτά» από γεωστρατηγική άποψη, σημεία του πλανήτη.

Συχνά, γίνεται επίκληση του αποικιοκρατικού παρελθόντος και της πολιτικής νεοαποικισμού της Δύσης προκειμένου να ερμηνευθεί, λ.χ., η σχετικά μαζική στρατολόγηση νεαρών Γάλλων, Βρετανών κ.λπ., που ανήκουν στην τρίτη γενιά μεταναστών, στις τζιχαντιστικές ομάδες.

Η αριστερά, το 22 και το φάντασμα της λιποταξίας

του Άκη Γαβριηλίδη

Την τελευταία εβδομάδα, ένα κάπως απρόσμενο όπλο ήρθε να προστεθεί στο τρομοκρατικό οπλοστάσιο των εκπροσώπων της ελληνικής «κάστας»: το φάντασμα των εκλογών τού 1920. Με διαφορά λίγων ημερών, τουλάχιστον τρεις απολογητές του μνημονίου ανέλαβαν να υπενθυμίσουν στο άφρον εκλογικό σώμα τι παθαίνει όποιος «επιλέγει ελεύθερα, αλλά ασυνείδητα, να συγκρουστεί με ένα ευρωπαϊκό σύστημα» που «μόνο πλεονεκτήματα του είχε εξασφαλίσει» –σύμφωνα με την απερίφραστα απειλητική διατύπωση που χρησιμοποίησε ο τελευταίος εξ αυτών, ο Ι.Κ. Πρετεντέρης[1].

Ποιο είναι λοιπόν αυτό το φάντασμα που απειλεί τα «πλεονεκτήματα»;

Στο καθαυτό περιεχόμενο των αντίστοιχων άρθρων, γίνεται –άλλοτε υπαινικτικά και άλλοτε σαφέστερα όπως παραπάνω- η εξής αναλογία: στις εκλογές τού 20 οι Έλληνες ψηφοφόροι καταψήφισαν τον Βενιζέλο και επανέφεραν το βασιλιά, πράγμα που δυσαρέστησε τις μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες απέσυραν τη μέχρι τότε υποστήριξή τους προς την Ελλάδα με αποτέλεσμα τη μικρασιατική καταστροφή και «δυόμισι [sic] εκατομμύρια πρόσφυγες» (Πρετεντέρης, ό.π.).

Οι ζωολογικοί κήποι ανθρώπων της αποικιακής Δημοκρατίας

Οι ρατσιστικές εκθέσεις που συνάρπαζαν τους Ευρωπαίους

Των Νικολά Μπανσέλ, Πασκάλ Μπλανσάρ & Σαντρίν Λεμαίρ

(Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην Monde diplomatique τον Αύγουστο του 2000 και το μετέφρασε το Καπυμπάρα)

*  *  *

Οι ζωολογικοί κήποι ανθρώπων της αποικιακής Δημοκρατίας

Πώς κατέστη δυνατόν; Είναι οι Ευρωπαίοι ικανοί να συλλάβουν το μέτρο όσων αποκαλύπτουν οι «ζωολογικοί κήποι ανθρώπων» για την κουλτούρα, τις νοοτροπίες, το υποσυνείδητο και το συλλογικό ψυχισμό τους; Διπλό το ερώτημα, τη στιγμή που εγκαινιάζεται τελικά στο Παρίσι, στην καρδιά του Ναού των Τεχνών –του Λούβρου- η πρώτη μεγάλη έκθεση «πρωτόγονων τεχνών».

Καναδάς: Η αποικιοκρατία έρχεται και στην Ελλάδα

Του Άρη Χατζηστεφάνου

Κατηγορίες για χρήση σκλάβων, ομαδικούς βιασμούς και καταστροφή του περιβάλλοντος αντιμετωπίζουν οι καναδικές εταιρείες εξορύξεων.

Για τους Αμερικάνους είναι ο βαρετός βόρειος γείτονας, τον οποίο θαυμάζουν οι Δημοκρατικοί για το σύστημα υγείας και μισούν οι Ρεπουμπλικάνοι για το κράτος πρόνοιας. Για τους Ευρωπαίους είναι μια μάλλον αδιάφορη χώρα η οποία σπάνια απασχολεί τα νυχτερινά δελτία ειδήσεων. Πίσω από τους καλοκάγαθους κατοίκους του Καναδά όμως κρύβεται η μεγαλύτερη βιομηχανία εξορυκτικών δραστηριοτήτων του πλανήτη η οποία κατηγορείται ότι συμπεριφέρεται σαν στυγνός αποικιοκράτης στις πιο αδύναμες χώρες του πλανήτη. Οι κατηγορίες περιλαμβάνουν από ομαδικούς βιασμούς γηγενών μέχρι την πρόκληση ανυπολόγιστων περιβαλλοντικών καταστροφών που οδηγούν ολόκληρους πληθυσμούς στην οικονομική εξαθλίωση.

Περίγραμμα του Κόσμου

του Ιουλιανού

«Επωμιστείτε το χρέος του λευκού ανθρώπου
Δώστε τροφή στα πεινασμένα στόματα
Και σταματήστε την επιδημία.
Και μόλις πλησιάσετε τον σκοπό σας,
Και κατορθώσετε ό,τι χάριν των άλλων επιδιώκετε,
Δείτε πώς η τεμπελιά και η τρέλα των απίστων καταστρέφουν όλη την ελπίδα σας ….
Επωμιστείτε το χρέος του λευκού ανθρώπου,
θερίστε ό,τι υπήρξε ανέκαθεν η ανταμοιβή του:
Την αποδοκιμασία εκείνων που προστατεύει …»

Τζόζεφ Ράντγιαρντ Κίπλινγκ (Νόμπελ Λογοτεχνίας, 1907)

Οι «πολιτισμένοι» λαοί της δυτικής Ευρώπης προσπάθησαν να ενσωματώσουν στον δυτικό πολιτισμό λαούς με κοινωνική οργάνωση και πολιτισμούς διαφορετικούς από τον δυτικό, με σκοπό οι πρώτες ύλες και οι παραγωγικές δυνατότητες ολόκληρης της Γης να εξυπηρετούν τις παραγωγικές ανάγκες μιας χούφτας μητροπολιτικών χωρών.

Ο τελευταίος λευκός και οι Νεοναζί. Του Γιώργου Αυγερόπουλου

Υπέπεσε στην αντίληψή μου σήμερα 2/7/2012 ότι σε blogs του ακροδεξιού χώρου, ορισμένοι επιχειρούν να  χρησιμοποιήσουν το ντοκιμαντέρ μου σχετικά με τη Ζιμπάμπουε με τίτλο “Ο Τελευταίος Λευκός“, με σκοπό να προωθήσουν τα μισανθρωπικά, ρατσιστικά τους πιστεύω, στην “εγχώρια αγορά”.

Οι μισάνθρωποι, ρατσιστές και παρωπιδοφόροι οπαδοί του φασισμού, που ονειρεύονται μια κοινωνία “αρείων” και σκλάβων, επικαλούνται επιλεκτικά, ορισμένα σημεία του ντοκιμαντέρ για να ενισχύσουν τις νοσηρές θέσεις τους.  Και ως γνωστόν η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα.

Ελλάδα. Tο πρώτο θύμα της Ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας

Του Γιάννη Μακριδάκη

Η “Les Echos”, μία από τις μεγαλύτερες σε κυκλοφορία οικονομικές εφημερίδες της Γαλλίας, δημοσίευσε την ανοιχτή επιστολή του έλληνα συγγραφέα Γιάννη Μακριδάκη προς τους Ευρωπαίους, με τίτλο: “Ελλάδα. Tο πρώτο θύμα της Ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας”, γνωστοποιώντας τις συνθήκες των πολιτικών ανάπτυξης που η Ευρώπη σχεδιάζει – εφαρμόζει αρχικά στη χώρα μας, ζητώντας την αντίδραση τους. H επιστολή έχει μεταφραστεί από εθελοντές στα Γερμανικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Αγγλικά και Γαλλικά και έχει σταλεί στον Ευρωπαϊκό Τύπο.