Ελλάδα αποικία χρέους

Της Φραγκίσκας Μεγαλούδη

Βλέποντας το επικοινωνιακο πανηγύρι που στήνεται αυτές τις μέρες και θα κορυφωθεί τον Αυγουστο, νιώθω ντροπή. Δεν είμαι οικονομικός αναλυτής ούτε έχω καποιες ιδιαίτερες γνώσεις οικονομίας απο τους περισσότερους απο εμας, όμως δε νομζω ότι χρειάζονται ειδικές γνώσεις για να καταλάβει κάποιος ότι όλη αυτή η ιστορία με το βιώσιμο χρέος είναι μια κενή ρητορική. Ενα χρέος γύρω στο 120% μας έβαλε στα μνημόνια γιατί δεν ήταν βιώσιμο και ενα χρέος που περνάει το 170% του ΑΕΠ ειναι βιώσιμο και μας βγάζει απο τα μνημόνια. Δεν θέλει ειδικές γνώσεις για να καταλάβεις ότι κανένα χρέος δεν διαγράφεται όσο τα πλεονάσματα είναι στο 3.5 μέχρι το 2022 και μετά στο 2.2% μέχρι το 2060. Δεν θέλει γνώσεις για να καταλάβεις ότι πολιτική επιτήρηση, τριμηνιαίοι ελέγχοι, και λιτότητα ειναι μνημόνιο.

Μεταμοντέρνα αποικία διαρκείας

Του Παύλου Δερμενάκη

Πώς μεθοδεύεται η μετάβαση στη «μεταμνημονιακή πραγματικότητα»

Εντός των ημερών η χώρα μπαίνει στην τελευταία περίοδο του τρίτου μνημονίου. Από το καλοκαίρι του 2015 έχει βέβαια τρέξει πολύ νερό στο αυλάκι, αλλά τα αποτελέσματα της κυβερνητικής διαχείρισης εξακολουθούν να επιδέχονται διπλή ανάγνωση. Η μία γίνεται μέσα από τα επικοινωνιακά γυαλιά της κυβέρνησης που βλέπει παντού επιτυχίες και βελτιώσεις στην πορεία της οικονομίας και της κοινωνίας. Η άλλη ανάγνωση, σχετίζεται με την ωμή πραγματικότητα που βιώνει ο λαός και είναι η συνεχής φτωχοποίηση. Παράλληλα, η κυβέρνηση πολιτευόμενη σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, έναν τομέα στον οποίο όπως αποδεικνύεται εκ των αποτελεσμάτων δεν είχε καμία προετοιμασία, εμπλέκει τη χώρα και το λαό σε ακόμα χειρότερες περιπέτειες.

Οικουμενικοί πανηγυρισμοί

Του Παύλου Δερμενάκη

Ό,τι προαιρείσθε… μας είναι αρκετό!

Η απόλυτη εξαχρείωση της κυβερνητικής πολιτικής, η απόλυτη επιβεβαίωση της αυταπάτης ή, πιο καλά της εξαπάτησης των πολιτών, είναι να αναζητάς, στις διφορούμενες δηλώσεις των Ευρωπαίων ιθυνόντων, στοιχεία αισιοδοξίας ή επιβεβαίωσης των όσων έχουν από καιρό αποφασιστεί. Όχι μόνο γιατί οι δανειστές για 7-8 χρόνια τώρα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας όσα σχεδιάζουν. Όχι μόνο γιατί όσα αποφασίστηκαν δεν αλλάζουν σε τίποτα την αποικιακή πορεία του χρέους. Αλλά κυρίως, γιατί η υποτίμηση της νοημοσύνης όλων μας, η κατάφωρη κοροϊδία, η αξεπέραστη αλαζονεία είναι, μερικές φορές, πιο επώδυνη και από τα ίδια τα μέτρα.

Ψηφίζουν το οριστικό πρωτόκολλο αποικιοποίησης

Του Παύλου Δερμενάκη

Με επιδεικτική εθελοδουλία φέρνουν στην απαξιωμένη Βουλή το 4^ο μνημόνιο διαρκείας

Η… σκληρά διαπραγματευόμενη κυβέρνηση Τσίπρα γνωρίζει νέες μέρες δόξας και αξιοπρέπειας. Συμφώνησε σε κάτι που δεν μπορεί να το ανακοινώσει ούτε στην Βουλή πριν της το στείλουν έτοιμο οι εντολείς της. Έτσι, στην αποικία Ελλάδα, την εποχή της «αριστερής» κυβέρνησης, πρώτα ενημερώνεται η γερμανική Βουλή για την συμφωνία, στη συνέχεια δημοσιεύεται σε γερμανική εφημερίδα (Handelsblatt 9/5/2017) και ύστερα ενημερωνόμαστε στην Ελλάδα.

Και μια ιδιαίτερα αξιοσημείωτη «λεπτομέρεια» που μάθαμε: Η υποχρέωση για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% θα είναι τουλάχιστον μέχρι το 2022(!). Δηλαδή, για πέντε χρόνια ή συνολικά καθαρή αφαίμαξη ύψους 32 δισ. ευρώ.

Αυτά συμφώνησαν οι Τσίπρας και Τσακαλώτος, αλλά κι αυτοί μάλλον θα μάθουν τις λεπτομέρειες όσων συμφώνησαν σήμερα, Σάββατο, που θα κατατεθεί η συμφωνία στη Βουλή… Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση «διαπραγματεύεται». Υπάρχει πρωτόκολλο για την αποικία: πρώτα οι γερμανικοί θεσμοί μετά οι ιθαγενείς…

«Ου γαρ έρχεται μόνη…»

Του Γιώργου Παπαιωάννου

Το «ταξικό» συμπλήρωμα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ

Το σενάριο είναι το εξής: Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχτηκε το 3o Mνημόνιο πέφτοντας θύμα εκβιασμού, αλλά διατηρεί τα αριστερά χαρακτηριστικά του. Είναι μεν υποχρεωμένος να σεβαστεί τις δεσμεύσεις που επιβλήθηκαν αλλά προσπαθεί, όσο μπορεί, να εφαρμόσει μια «ταξικά μεροληπτική» πολιτική. Θα προσπαθήσει να προστατεύσει τα πολύ αδύναμα και φτωχά στρώματα αλλά όχι τα μεσαία (ή έστω τα «ανώτερα μεσαία») που μπορούν ακόμα να πληρώσουν. Αυτή η πολιτική φέρνει τον ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωπο, κυρίως, με την Ν.Δ. του Μητσοτάκη που είναι μια γνήσια νεοφιλελεύθερη δεξιά δύναμη και εμφορείται από «ταξικό μίσος» για τους φτωχούς και τους εργαζόμενους. Τέλος αφήγησης.

Μη βιαστείτε να προσπεράσετε χαμογελώντας το σενάριο που αναφέραμε. Το πιο εύκολο είναι κανείς να το καταρρίψει, αποδεικνύοντας πόσο μακριά είναι αυτό από την πραγματικότητα ή να κάνει πλήθος ειρωνικών σχολίων. Για τον κ. Τσακαλώτο που είναι… αρνάκι στα Eurogroup αλλά λύκος με τους «δεξιούς» ή τους «φοροφυγάδες», για την Αυγή που στο ένα πρωτοσέλιδο αποθεώνει τις επενδύσεις και στο άλλο την ταξική πάλη, για τον «σκληρό» κ. Κυρίτση που ψήφισε το μνημόνιο (έστω νιώθοντας κατουρημένος, όπως είχε δηλώσει) και τώρα κηρύσσει τον… προλεταριακό πόλεμο στα μεσοστρώματα και για τόσα άλλα.

Ο έξω κόσμος και ο μέσα κόσμος

Του Αποστόλη Αποστολόπουλου

Το τυφλό ευρωιερατείο, η εθελοδουλεία της κυρίαρχης ελίτ και η Αριστερά

Οι εσωτερικές εξελίξεις στην Ελλάδα εξαρτώνται άμεσα από τη θέληση και τις πολιτικές του εκάστοτε επικυρίαρχου ξένου παράγοντα. Οι εκλεγμένες ελληνικές κυβερνήσεις είναι ο εξωτερικός λεπτός φλοιός ενός Συστήματος με βαθιές ρίζες στο σύνολο των κέντρων που αρθρώνουν τους μηχανισμούς διακυβέρνησης της χώρας, με αυξημένη παρουσία στην Παιδεία. Το κομματικό κράτος είναι οι πεζικάριοι, η «στενή» όψη αυτού του Συστήματος, ενώ οι υψηλοί αξιωματούχοι επιστρατεύονται κομματικά μόνο σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης όπως π.χ. οι κ.κ. Διαμαντούρος και Αλιβιζάτος.

Στο πλαίσιο αυτό η πολιτική σκέψη καθηλώνεται σε καχεκτικά επίπεδα και ο πνευματικός ορίζοντας παραμένει επαρχιώτικος, χωρίς κατανόηση του διεθνούς περιβάλλοντος. Η, όχι τυχαία, χρονίως υποβαθμισμένη Παιδεία προορίζεται πλέον για τις «μάζες», ενώ οι ηγεσίες διαμορφώνονται ως επί το πλείστον στα ξένα ΑΕΙ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν άγγιξε καμία πλευρά του Συστήματος και η υπόσχεση ότι θα το κάνει τώρα θα αποδειχθεί απατηλή. Ίσως καταγραφεί μερική αναδιάταξη ισχύος, να ζημιωθούν οι πιο αδύναμοι, οικονομικά, κρίκοι, να μεταφερθεί η εύνοια από τους μεν στους δε.

Δεν γίνονται πραξικοπήματα στις αποικίες

Αποικία. Με την τοπική της κυβέρνηση, ασφαλώς. Με τον δικό της κυβερνήτη. Αλλά πάντως αποικία.

Πολλοί και διάφοροι βγάζουν πολλά και διάφορα συμπεράσματα από τις εξελίξεις του τελευταίου μήνα. Όμως το πλέον σαφές είναι ότι στο πλαίσιο της μεταδημοκρατικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι έννοιες της αυτοδιάθεσης και της δημοκρατικής κυριαρχίας έχουν θεμελιωδώς διαστραφεί. Κι από αυτήν τη συνθήκη, καμία διαφυγή μέσω μιας συναινετικής διαδικασίας δεν είναι νοητή.

Μετά τη ρύθμιση, η ρευστότητα

Παρότι η τρέχουσα ειδησεογραφία μονοπωλείται από την επίσκεψη της τρόικας και την, όπως πάντα, επώδυνη υπενθύμιση για τις μνημονιακές υποχρεώσεις, τα προαπαιτούμενα και τα ισοδύναμα, η πιο ενδιαφέρουσα συζήτηση έχει αρχίσει να διεξάγεται γύρω από δύο άλλα θέματα, μετατροϊκανά και μεταμνημονιακά: τη ρύθμιση του χρέους και την οικονομική ανασυγκρότηση.

Για τη ρύθμιση του χρέους ακούγονται ήδη πολλές προτάσεις, και όλες συγκλίνουν σε έναν σκοπό: πώς θα διαμορφωθεί ένα ρεαλιστικό τοκοχρεωλύσιο, τέτοιο που θα καταφέρει να το εξυπηρετεί η ελληνική οικονομία, η βαριά πληγωμένη από την εξαετή ύφεση και την φονική ανεργία. Τέτοιο που να μη στερεί από την κοινωνία τους απαραίτητους πόρους για την αναπαραγωγή της και βέβαια για την κατεπείγουσα πια ανασυγκρότηση.

Οριστικά αποικία χρέους

Για όσους είναι πολιτικά ηλίθιοι και δεν το έχουν καταλάβει ακόμα, δεν βγήκαμε αυτοδύναμα στις αγορές. Μας έβγαλε τεχνητά η Μέρκελ για να νικήσει τους ευρωσκεπτικιστές, ότι τάχα πετυχαίνει το μοντέλο της γερμανικής δημοσιονομικής πειθαρχίας. Σε ότι αφορά τους δικούς μας, αφήστε το καλύτερα. Προσπαθούν να επωφεληθούν για να διασώσουν τις καρέκλες της εξουσίας τους.

Το ελληνικό πρόβλημα

ζωγραφική: Γιώργος Μανουσάκης, Πλάκα, ακουαρέλα, 1963.

Ελληνικό πρόβλημα υπάρχει, αν και δεν είναι μοναδικό· ως προς τους δείκτες ύφεσης και ανεργίας, απελπισίας και κατάθλιψης, σύγχυσης και μετανάστευσης, μοιάζει με το πορτογαλικό πρόβλημα, το ιρλανδικό, το ισπανικό. Υπό αυτή την έννοια, το ελληνικό πρόβλημα είναι απεικόνιση και προοικονόμηση του ευρωπαϊκού προβλήματος: ανοιχτά, επώδυνα ερωτήματα για τη διατήρηση της ευημερίας, τους δρόμους ανάπτυξης, την προστασία της δημοκρατίας, την εύρεση μιας λειτουργικής κοινής ταυτότητας.

Το ελληνικό πρόβλημα έχει φυσικά και ιδιαίτερους χαρακτήρες, πηγάζοντες από γεωπολιτικά, ιστορικά, εθνικά δεδομένα. Και φανερώνεται διαφορετικά εντός και εκτός Ελλάδος. Αλλιώς το αντιλαμβάνονται οι ξένοι αναλυτές ή απλοί παρατηρητές, και διαφορετικά οι ζώντες εντός συνόρων, πολύ περισσότερο όσοι, πολλοί δυστυχώς, βιώνουν το πρόβλημα ως αλυσίδα καταστροφών.

Αποικία χρέους…

Tου Σπύρου Λέκκα

Πριν από λίγες μέρες πήρε το αυτί μου τον Πάνο Καμμένο να αποκαλεί την κυβέρνηση Σαμαρά ως «κατοχική» κυβέρνηση. Γκουγκλάρω κι εγώ και διαβάζω στη Wikipedia στο λήμμα «Κατοχική Κυβέρνηση»:

«Γενικά με τον όρο κατοχική κυβέρνηση ή κυβέρνηση υπό κατοχή, ή κατά διεθνή όρο κυβέρνηση μαριονέτα, χαρακτηρίζεται η κυβέρνηση που συγκροτείται και διορίζεται σε μία πρώην κυρίαρχη και ανεξάρτητη χώρα που έχει ηττηθεί από τον κατακτητή της. Ο διορισμός της γίνεται συνηθέστερα αμέσως μετά την παράδοση της υπόψη χώρας άνευ όρων, ανεξάρτητα αν στη συνέχεια ακολουθήσει, ή όχι, προσάρτηση του εδάφους της, ή καταστεί «κράτος δορυφόρος». Την ίδια επίσης ονομασία φέρουν και οι κυβερνήσεις που διαδέχονται η μία την άλλη υπό το αυτό καθεστώς.»