Το «ανεξάρτητο» δικαστήριο άκουσε τον κύριο Μητσοτάκη…

Παράνομη η στάση εργασίας της ΟΛΜΕ – “Ελπίζω ότι η απεργία θα κηρυχθεί παράνομη” δήλωνε από το πρωί ο Μητσοτάκης

Παράνομη έκρινε το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών τη στάση εργασίας της ΟΛΜΕ για τη Δευτέρα από τις 11 π.μ. έως τις 2 μ.μ. Eίχε προηγηθεί  κατεπείγουσα αγωγή που κατέθεσε σήμερα η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως. Την απόφαση έκανε γνωστή η υπουργός με ανάρτηση  twitter γράφοντας ότι «το Δικαστήριο έκρινε παράνομη τη στάση εργασίας της ΟΛΜΕ».

Το “ηθικό πλεονέκτημα” του Θατσερισμού…

Του Δημήτρη Κωστάκου

Αντιμέτωπα με ένα τεράστιο ηθικό δίλημμα επιχείρησε να φέρει τα συνδικάτα, η κυβέρνηση μόλις λίγες ώρες πριν από την σημερινή κρίσιμη κινητοποίηση

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες…

Θεσσαλονίκη 1936. Οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης, του Βόλου, της Ξάνθης, της Δράμας και της Καβάλας κατεβαίνουν σε απεργία ζητώντας την εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης. Στην απεργία πήραν μέρος 40.000 καπνεργάτες. Τις επόμενες μέρες ακολουθούν συγκρούσεις.

  Στις 9 του Μάη οι χωροφύλακες αρχίζουν επιθέσεις στις συγκεντρώσεις των απεργών. Οι αυτοκινητιστές είχαν κατέβει σε απεργία αλληλεγγύης στην Εγνατία.

Για να αμυνθούν στήνουν οδοφράγματα. Οι χωροφύλακες χτυπάνε «στο ψαχνό».

Πρώτος νεκρός ο Τάσος Τούσης. 

Οι Γάλλοι «Ρομπέν των Δασών» που κόβουν το ρεύμα σε συνεργάτες της κυβέρνησης Μακρόν

Το τελευταίο διάστημα στη Γαλλία, εργαζόμενοι ηλεκτρισμού του συνδικάτου CGT-Énergie έχουν γίνει γνωστοί ως οι «Ρομπέν των Δασών»: κόβουν την παροχή ρεύματος σε επιχειρήσεις, αστυνομικά τμήματα και κυβερνητικά κτίρια, ενώ επανασυνδέουν το ρεύμα σε φτωχά νοικοκυριά που δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν τις τιμές ρεύματος.

Το τελευταίο τους «χτύπημα» ήταν η διακοπή ηλεκτροδότησης στις 20 Ιανουαρίου στα γραφεία του συνδικάτου CFDT, της παλαιότερης και πιο συμβιβαστικής συνδικαλιστικής ένωσης στη Γαλλία.

Η απεργία στη Γαλλία μπροστά σε κρίσιμο σταυροδρόμι

Του Χρίστου Κρανάκη

Ο ελιγμός της κυβέρνησης Μακρόν, που ουσιαστικά «παγώνει» για δύο χρόνια την αύξηση του ορίου ηλικίας για συνταξιοδότηση (στα 64 από 62) οδήγησε στην υποχώρηση τα συνδικάτα του κυβερνητικού-εργοδοτικού συνδικαλισμού.

΄Ολοι οι μεγάλοι εργατικοί αγώνες βρέθηκαν κάποια στιγμή μπροστά στο κρίσιμο και δύσκολο δίλημμα:
Ολική ρήξη ή (μερική) υποχώρηση! Αυτό συμβαίνει και στη Γαλλία, η κυβέρνηση της οποίας στις 10 Γενάρη, 38η μέρα της απεργίας, ανακοίνωσε πως σκέφτεται να αποσύρει (για την ακρίβεια, να «παγώσει» για μια διετία) το μέτρο που δίνει «κίνητρα» στους εργαζομένους ώστε να δουλεύουν έως την ηλικία των 64 ετών έναντι 62 που είναι σήμερα, θεσπίζοντας ποινές για όσους δεν δεχτούν. Η κίνηση αυτή εμπεριέχει τόσο το στοιχείο της πολιτικής πίεσης που άσκησαν οι μαζικές κινητοποιήσεις όσο και αυτό της «έντεχνης ενσωμάτωσης», καθώς δεν τίθεται θέμα συνολικής απόσυρσης του νομοσχεδίου.
Πολλά συνδικάτα και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, άλλωστε, δεν αντιμάχονταν μόνο το παραπάνω μέτρο, αλλά εν γένει το νέο ασφαλιστικό νόμο, βασικό στοιχείο του οποίου είναι η ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων και του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων.

Επίδειξη αδιαλλαξίας από Μακρόν

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

«Είμαστε ένας μικρός κρίκος σε μια αλυσίδα διάρκειας 350 χρόνων. Δεν μπορούμε να είμαστε η γενιά που θα θυσιάσει αυτούς που θα ακολουθήσουν». Οι φράσεις αυτές περιλαμβάνονται στην απάντηση προς την κυβέρνηση από τους χορευτές του μπαλέτου του Παρισιού, όταν τους τέθηκε από την γαλλική κυβέρνηση η εξής «συμβιβαστική», όπως χαρακτηρίστηκε, πρόταση: Να διακόψουν την απεργία στην οποία συμμετέχουν ενεργά όχι μόνο μαζί με τους τεχνικούς και τους μουσικούς αλλά επίσης μαζί με τους σιδηροδρομικούς, το νοσηλευτικό προσωπικό κι άλλους εργαζόμενους από δεκάδες κλάδους και οι προτεινόμενες αντι-ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις να μην ισχύσουν για όσους ήδη εργάζονται, αλλά για όσους  προσληφθούν μετά την 1η Ιανουαρίου 2022. Η απάντηση των χορευτών απένανι στην αντι-ασφαλιστική μεταρρύθμιση του Μακρόν και την πρόταση διάσπασης των εργαζομένων κατέληγε σε μια κατηγορηματική άρνηση.

Απεργιακό ποδαρικό στη Γαλλία

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Από την Βηρυτό και τη Βαγδάτη, μέχρι το Χονγκ Κονγκ και το Σαντιάγκο της Χιλής χιλιάδες άνθρωποι υποδέχτηκαν το νέο χρόνο διαδηλώνοντας. Σε καμιά πρωτεύουσα του κόσμου όμως δεν είδαμε τον εργατικό ξεσηκωμό που σημάδεψε την είσοδο του 2020 στο Παρίσι.

Ο αέρας φύσαγε προς το μέρος των απεργών πολλές μέρες πριν την Πρωτοχρονιά. Δημοσκόπηση που διεξήχθη σε τυχαίο δείγμα έδειξε ότι το 62% του κόσμου υποστήριζε τις απεργίες. Το ποσοστό αποδοχής μάλιστα ήταν κατά 3 μονάδες υψηλότερο σε σχέση με το ποσοστό που καταγράφτηκε μία εβδομάδα πριν, δείχνοντας ότι η κυβερνητική προσπάθεια ενεργοποίησης του κοινωνικού αυτοματισμού που θα επιχειρούσε να ολοκληρώσει ότι δεν κατάφερε η αστυνομική βία έπεσε στο κενό. Σημείο τομής για τους Γάλλους απεργούς που έδωσε επιπλέον ώθηση στον αγώνα τους ήταν η συνάντηση με τα «κίτρινα γιλέκα» το Σάββατο 28 Δεκεμβρίου, όταν οι επίμονοι διαδηλωτές με τα αντανακλαστικά γιλέκα συμπλήρωναν το 59^ο συνεχές Σάββατο αντικυβερνητικών διαδηλώσεων.

Γαλλία: Το απεργιακό τσουνάμι φέρνει την άνοιξη στο καταχείμωνο

Του Γιώργου Μητραλιά

Χριστουγεννιάτικες απεργιακές φρουρές, απεργιακά ρεβεγιόν με πλήθος κόσμου σε σιδηροδρομικούς σταθμούς, λιμάνια, διϋλιστήρια και σχολεία,…και το μπαλέτο, μαζί με την ορχήστρα, της Όπερας του Παρισιού να δίνει “απεργιακή” παράσταση με τη Λίμνη των Κύκνων στο δρόμο και μέσα στο κρύο μπροστά σε αλληλέγγυους διαδηλωτές! Μετά από τρεις βδομάδες απεργίας, τα φετινά Χριστούγεννα στη Γαλλία δεν μοιάζουν καθόλου με αυτά που έχουμε συνηθίσει. Και το ίδιο θα συμβεί με την φετινή Πρωτοχρονιά. Και σίγουρα, και με τις πρώτες -τουλάχιστον- βδομάδες του φετινού γαλλικού Γενάρη. Επειδή, όπως το γράφαμε το βράδυ της πρώτης μέρας του πρωτοφανούς γαλλικού απεργιακού κύματος, “ Η αναμέτρηση της κυβέρνησης Μακρόν με τη γαλλική κοινωνία, που άρχισε την Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2019, δεν είναι παίξε γέλασε. Μυρίζει μπαρούτι και είναι ξεχωριστή, σαν εκείνες τις σπάνιες που έγραψαν ιστορία στη Γαλλία και στην οικουμένη…”(1)

Σήμερα, σε όλα αυτά μπορούμε πια να προσθέσουμε πως η γαλλική απεργιακή έκρηξη δείχνει να είναι τόσο μεγάλη, ξεχωριστή, ιστορική και κυρίως, τόσο επίφοβη ώστε να προκαλεί αντιδράσεις χωρίς προηγούμενο και μάλιστα σε διεθνές επίπεδο από μέρους των ορκισμένων εχθρών της. Έτσι, βλέπουμε τα ελληνικά αλλά και τα διεθνή ΜΜΕ , να μην λένε λέξη, να την αγνοούν επιδεικτικά και να της επιβάλλουν το πιο πρωτακουστο black-out επί τρεις βδομάδες! O λόγος απλός και ευδιάκριτος: Επειδή προφανώς έχει πέσει παγκοσμίως σύρμα -από τους απανταχού γης “αρμοδίους”- ότι ο υπό εξέλιξη γαλλικός εργατικός ξεσηκωμός βάζει “κακές” και “επικίνδυνες” ιδέες στα κεφάλια των καταπιεσμένων όλου του κόσμου!…

Συμβαίνουν και εις Παρισίους… Αντιασφαλιστικά μέτρα η κυβέρνηση, απεργία οι εργαζόμενοι

Απεργιακές κινητοποιήσεις ενάντια στα νέα αντιασφαλιστικά σχέδια της κυβέρνησης Μακρόν ξεκίνησαν την Παρασκευή οι εργαζόμενοι στις Μεταφορές, στη Γαλλία, με μεγάλη συμμετοχή, ειδικά στο μετρό του Παρισιού.

Το Παρίσι υπό παράλυση την Παρασκευή από την απεργία στον τομέα των μεταφορών, η σημαντικότερη των τελευταίων δώδεκα ετών, με την διακοπή δέκα γραμμών του μετρό, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το σχέδιο μεταρρύθμισης των συντάξεων που προωθεί η κυβέρνηση του Εμανουέλ Μακρόν.

Το πρωί της Παρασκευής, η ακινητοποίηση των συρμών προκάλεσε μποτιλιάρισμα μήκους άνω των 200 χιλιομέτρων στις οδικές αρτηρίες της περιφέρειας του Παρισιού, αφού πολλοί επιβάτες αναγκάσθηκαν να χρησιμοποιήσουν τα αυτοκίνητά τους στις μετακινήσεις τους.

100.000 μισθοί!

 

Φρικάρισαν οι εργαζόμενοι στη Fiat και κήρυξαν απεργία! Μα τι έγινε; Τρελάθηκαν τα αφεντικά; Οι εργάτες έχουν υποστεί όλες τις μειώσεις για να διασωθεί η εταιρία και να διατηρηθούν οι δουλειές τους, και οι ιδιοκτήτες δίνουν 100.000.000 για να αγοράσουν ΕΝΑ ποδοσφαιριστή;

Ανάσταση α λα γαλλικά;

Του Γιώργου Βασσάλου

Με βάση το σχέδιο των τραπεζιτών, βιομηχάνων, μιντιαρχών και ανώτατων δημοσίων υπαλλήλων που αποφάσισαν να τον στηρίξουν πριν τις εκλογές του 2017, ο Μακρόν ακολουθεί πιστά τη συνταγή που ο Νεοζηλανδός πρώην υπουργός οικονομικών είχε καταθέσει στη νεοφιλελεύθερη λέσχη Mont-Pèlerin το 1989: «πρέπει να επιτίθεσαι σε όλα τα δύσκολα μέτωπα ταυτόχρονα (…) μην επιχειρήσετε να πάτε βήμα – βήμα (…) είναι πιο δύσκολο για κάθε επαγγελματική ομάδα να παραπονιέται όταν όλος ο κόσμος υποφέρει τουλάχιστον το ίδιο (…) τα πυρά των αντιπάλων σας χάνουν σε ευστοχία όταν πρέπει να σημαδεύουν ένα στόχο που συνεχώς κινείται».

Με το «νόμο εργασίας 3», που πέρασε με διάταγμα στην αρχή της θητείας του, κατέφερε να διαλύσει τις κλαδικές συμβάσεις και να απελευθερώσει ριζικά τις απολύσεις. Το κίνημα που επιχείρησε να τον σταματήσει τότε, αποδείχθηκε πολύ αδύναμο. Βιομηχανίες όπως η Πεζώ έχουν ήδη πραγματοποιήσει χιλιάδες απολύσεις με βάση το νέο πλαίσιο.

Επιχειρεί τώρα να διαλύσει τη ναυαρχίδα των γαλλικών δημοσίων υπηρεσιών, την εθνική εταιρεία σιδηροδρόμων (SNCF), καταργώντας το καθεστώς δημοσίου λειτουργού του προσωπικού της και μετατρέποντας την σε ανώνυμη εταιρεία, κάτι που θα επιφέρει την υποχρεωτική ύπαρξη ανταγωνιστών όμως προβλέπει η νομοθεσία της ΕΕ. Αν «πέσει» η SNCF η κατεδάφιση του υπολοίπου δημοσίου τομέα που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά της γαλλικής οικονομίας και κοινωνίας θα είναι πολύ πιο εύκολη.

62 χρόνια αντιαπεργιακοί νόμοι: Λάσκαρης, Αρσένης και τώρα Αχτσιόγλου

Του Γιώργου Τσαντίκου

Οι απεργίες δεν καταργούνται

Στις 5 Μαρτίου 1976 ο ΣΕΒ, με μια συνέντευξη Τύπου, «παραγγέλνει» στην κυβέρνηση Καραμανλή έναν αντιαπεργιακό νόμο και φυσικά η κυβέρνηση ανταποκρίνεται. Αν αυτό θυμίζει με λίγο διαφορετικές αντιστοιχίες –ΣΕΒ και κυβέρνηση συνεχίζουν να παίζουν το ρόλο τους σε σκηνοθεσία ΕΕ-ΔΝΤ πλέον– τις σημερινές εξελίξεις …σωστά τις θυμίζει.

Ο νόμος 330/1976, τον οποίο υπέγραψε ο Κώστας Λάσκαρης ως υπουργός Εργασίας, προέβλεπε ότι απεργίες μπορούν να γίνονται μόνο για μισθολογικά ζητήματα –μια απόλυση ή μια συμπαράσταση δεν συγκαταλέγονταν στα «νόμιμα» – και επιπλέον, οι απεργίες που κηρύσσονταν από «μη επίσημα-αναγνωρισμένα» σωματεία ήταν παράνομες. Ο ίδιος ο Λάσκαρης, πάντως, έμεινε στην ιστορία ως ο υπουργός που αναγνώρισε επίσημα ότι η «Αγία Αθανασία του Αιγάλεω» συνομιλούσε όντως με την Παναγία… Ο νόμος Λάσκαρη, που επιπλέον νομιμοποιούσε το εργοδοτικό λοκ άουτ, παρότι ψηφίστηκε στη Βουλή και έγινε εργαλείο διώξεων κατά συνδικαλιστών, έσπασε στα πεζοδρόμια της Κάνιγγος και στους δρόμους της Αθήνας.

Είναι οι πλειοψηφίες όμηροι των μειοψηφιών;

του Κώστα Τρακόσα

Το Σάββατο 25 Νοεμβρίου η Καθημερινή τιτλοφορεί το κύριο άρθρο της «Απλή αναλογική» και, με αφορμή την πρόθεση της κυβέρνησης να προχωρήσει στη θέσπιση του εν λόγω μέτρου στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές, σημειώνει: «Ολες οι πληροφορίες φέρουν την κυβέρνηση αποφασισμένη να επιμείνει στην καθιέρωση συστήματος απλής αναλογικής στις δημοτικές εκλογές, παρά την αντίθεση της πλειοψηφίας των δημάρχων, αλλά και την εμπειρία από πολλούς δήμους της χώρας. Είναι συχνά δύσκολο να ληφθούν αποφάσεις σε μικρά ή κρίσιμα θέματα και είναι απολύτως βέβαιο ότι η δυσκολία θα μετατραπεί σε πλήρη αδυναμία όταν οι πλειοψηφίες καταστούν όμηροι μειοψηφιών με την απλή αναλογική» (υπογράμμιση δική μας). Παρακάτω, θα μας απασχολήσουν δύο ερωτήματα: πρώτον, τι σημαίνει ότι «οι πλειοψηφίες θα καταστούν όμηροι των μειοψηφιών» σε μια δημοκρατία και δεύτερον, αν αρκεί η μετάβαση στην απλή αναλογική για την καλυτέρευση της ποιότητας μιας δημοκρατίας (χωρίς να σημαίνει ότι αυτό που λέει η κυβέρνηση θα το κάνει κιόλας).

Ο αρθρογράφος της Καθημερινής καταφανώς επιχειρεί να καθοδηγήσει τον αναγνώστη στον εξής απλό συλλογισμό: όπου δεν υπάρχει ισχυρή πλειοψηφία τότε, όσοι βρίσκονται σε πλειοψηφικές θέσεις καθίστανται «όμηροι» των μειοψηφούντων και, αφού με την απλή αναλογική είναι εξαιρετικά δύσκολο να σχηματιστεί ισχυρή πλειοψηφία, συνεπάγεται ότι οι πλειοψηφούσες παρατάξεις που θα προκύπτουν από την εκλογική διαδικασία δεν θα μπορούν να πάρουν και να υλοποιήσουν τις αποφάσεις που θα θέλουν. Άρα, ακυβερνησία. Το τελευταίο δεν το λέει ευθέως, ωστόσο, η υπόνοια περί τούτου είναι σαφής.

Το σιδηρούν παραπέτασμα της Ε.Ε.

του Περικλή Κοροβέση

Σε εποχές ζοφερές, όπως η δική μας, αν επιζήσουν οι σημερινές πολιτικές δυνάμεις εξουσίας, τότε η πλήρης καταστροφή της χώρας είναι η μόνη βέβαιη προοπτική.

Αλλά υπάρχει και μια άλλη φαντασιακή υπόθεση. Ας υποθέσουμε πως η ειρήνη και η ευημερία επικρατούν σε όλο τον πλανήτη και οι λαοί αποφασίζουν μόνοι τους για την τύχη τους και όχι μέσω αντιπροσώπων.

Με την άμεση συμμετοχή τους στα κοινά διαμορφώνουν ένα ανεξάρτητο έθνος. Φυσικά, μέσα σε μια αρμονική διεθνή κοινότητα που θα βασίζεται στις αρχές της ισονομίας.

Ωρολογιακή βόμβα

του Τάσου Κωστόπουλου

Μάλλον κοινότοπη η διαπίστωση πως η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ, οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας και οσονούπω η δραστική αναμόρφωση του ασφαλιστικού ισοδυναμούν με ώρα της κρίσης για το κόμμα που βρέθηκε στην εξουσία καβαλώντας το κύμα της λαϊκής απελπισίας για τη βίαιη αναδιάρθρωση που επέφεραν τα μνημόνια (1-3).

Οπως έδειξε η μαζικότητα των διαδηλώσεων της 12ης Νοεμβρίου, το μούδιασμα από την κυβερνητική συνθηκολόγηση του Ιουλίου αποδεικνύεται μάλλον προσωρινό. Το κίνημα κατά του επερχόμενου πλιάτσικου παραμένει παρόν (4), ενώ το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ σπεύδουν να υιοθετήσουν διεκδικητικές πλατφόρμες που μέχρι πρότινος σνόμπαραν σαν πεμπτουσία του «οπορτουνισμού» (5).

Μια φορά κι έναν καιρό γίνονταν απεργίες…

Εδώ και δυο χρόνια διεξάγεται μια έντονη συζήτηση ανάμεσα στην κυβέρνηση και τους “κοινωνικούς εταίρους” της, παναπεί τους εργοδότες και τους εργατοπατέρες. Μια συζήτηση που έχει ως θέμα το καλιμπράρισμα της εργατικής τάξης και την υποταγή της με όσο το δυνατόν μικρότερες αντιδράσεις στις απαιτήσεις τού κεφαλαίου. Στα πλαίσια αυτής της συζήτησης, διεξάγονται και οι διαπραγματεύσεις κυβέρνησης-τρόικας για την αναμόρφωση του Ν.1264/1982, κυρίως δε για την αλλαγή τού θεσμικού πλαισίου περί απεργιών.

Πράγματι, με δεδομένο ότι η απεργία είναι το ισχυρότερο όπλο στα χέρια τής εργατικής τάξης, επιθυμία τής αστικής εξουσίας είναι να αλλάξει τους όρους με τους οποίους προκηρύσσεται μια απεργία, με άμεσο στόχο να δυσκολέψει την κήρυξή της και απώτερο σκοπό να υπονομεύσει αυτό τούτο το δικαίωμα στην απεργία.

Έτσι όμως δεν πάμε πουθενά

Του Γ.Δελαστίκ

Για μία ακόμα φορά, οι καθηγητές της Μέσης Εκπαίδευσης έχουν αναλάβει το δύσκολο έργο της μετωπικής αναμέτρησης με την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Συνεπικουρούνται από τους καθηγητές και το διοικητικό προσωπικό των μεγαλύτερων πανεπιστημίων, όπως και πολλών ΤΕΙ. Αναμφισβήτητα όμως οι καθηγητές των γυμνασίων και των λυκείων θα σηκώσουν το μεγάλο βάρος της μάχης. Η έκβαση του αγώνα τους που αρχίζει από αύριο θα κρίνει το κοινωνικό κλίμα που θα επικρατήσει στη χώρα για αρκετούς μήνες, τουλάχιστον μέχρι τα Χριστούγεννα. Αν αντέξουν, η Ελλάδα θα μπει σε φάση κοινωνικών συγκρούσεων που ενδέχεται να προκαλέσουν πολιτικές εξελίξεις.

Απεργοσπαστικό μηχανισμό προετοιμάζουν πυρετωδώς στον χώρο των καθηγητών η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Αν κατορθώσουν να υπονομεύσουν την απεργία στα γυμνάσια και στα λύκεια, θα αισθανθούν σαφώς μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ότι θα καταφέρουν να παραμείνουν στην εξουσία ολόκληρη την τετραετία, παρόλο που οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν υπεροχή του ΣΥΡΙΖΑ στα γκάλοπ.

Φουκαρά τηλεθεατή μου…

Μήπως μπορείς να μου πεις, καλέ μου τηλεθεατή, τί ακριβώς κατάλαβες για την απεργία που έχουν προκηρύξει οι εκπαιδευτικοί;

Αν παρακολούθησες όσα “ανέλυσε” ο Πορτοσάλτε, πρέπει να κατάλαβες ότι έχουμε να κάνουμε με μια “πολιτική απεργία”. Έτσι εκριβώς την χαρακτήρισε ο πολυπράγμων και δοκησίσοφος Αρούλης τού Σκάι: πολιτική απεργία. Δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με μια απεργία η οποία έχει ως κύριο -αν όχι μοναδικό- στόχο της να ρίξει την κυβέρνηση.

Αν εμβάθυνες σε όσα παρουσίασε ο Αρβανιτόπουλος (ο υπουργός παιδείας, ντε!), πρέπει να κατέληξες ότι οι εκπαιδευτικοί εξανίστανται επειδή είχαν καλομάθει στο αραλίκι και τώρα έρχεται η ευνομούμενη πολιτεία να τους χαλάσει το βόλεμα. Εν τάξει, μπορεί να διώχτηκαν από τις θέσεις τους (“κινητοποιήθηκαν” είναι η βλακώδης λέξη που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση) μερικές χιλιάδες εκπαιδευτικοί αλλά δεν πρόκειται να μείνει κανένας άνεργος μιας και, σύμφωνα με τον υπουργό, “για τους συναδέλφους που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα, έχει -όπως γνωρίζετε ήδη- ληφθεί μέριμνα, ώστε αυτοί που έχουν να κάνουν με επαγγέλματα υγείας, και αυτό είναι περίπου το 60% του αριθμού, να απορροφηθούν από Οργανισμούς του Υπουργείου Υγείας. Αλλά γίνεται μεγάλη προσπάθεια, ούτως ώστε και οι υπόλοιποι να απορροφηθούν από άλλους Οργανισμούς του Δημοσίου, αλλά και υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας που σχετίζονται με την κατάρτιση”.

Γενικευμένος αναβρασμός στην εκπαίδευση

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: FOSPHOTOS / Φίλιππος Μεσσίνης

Επιμέλεια: Αρετάκη Μυρτώ

Εν μέσω απεργιακών κινητοποιήσεων και συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας, ψηφίζεται σήμερα από τη Βουλή το νομοσχέδιο για το νέο Λύκειο.

Συμπόρευση με τους καθηγητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης αποφάσισαν οι δάσκαλοι, στη διάρκεια συνάντησης που είχαν την Τρίτη η ΟΛΜΕ με τη ΔΟΕ. Οι καθηγητές έχουν αποφασίσει πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες από την Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου. Απεργία στις 16 και 17 Σεπτεμβρίου ανακοίνωσαν και οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί.

Μετά τη χθεσινή συνεδρίαση των προέδρων των ΕΛΜΕ με τα μέλη του ΔΣ της ΟΛΜΕ, οι καθηγητές ξεκινούν και επίσημα από τις 16/9 πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες, έχοντας σε πρώτη τουλάχιστον φάση μαζί τους, τους διδάσκοντες, αλλά και τους διοικητικούς υπαλλήλους σε ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Τα σχολεία κλείνουν πριν ανοίξουν

Αποφασισμένοι φέρονται οι εκπαιδευτικοί στο σύνολό τους να προχωρήσουν σε επαναλαμβανόμενες απεργίες

«Μετωπική» σύγκρουση μεταξύ κυβέρνησης και εκπαιδευτικών αναμένεται τις ερχόμενες μέρες, καθώς τη Δευτέρα και την Τρίτη ψηφίζεται από το δεύτερο θερινό τμήμα της Βουλής το νομοσχέδιο για το «νέο Λύκειο». Χθες συνεδρίασαν ορισμένες ΕΛΜΕ σε όλη την Ελλάδα για να ψηφιστούν τα αιτήματα και το πρόγραμμα δράσης των εκπαιδευτικών, οι οποίοι φέρονται στο σύνολό τους διατεθειμένοι να προχωρήσουν από την ερχόμενη εβδομάδα σε επαναλαμβανόμενες απεργίες – μια διαδικασία που θα ακολουθηθεί και σήμερα προκειμένου τη Δευτέρα να συνεδριάσει η ΟΛΜΕ και να ληφθούν οι τελικές αποφάσεις.

ΑΠΕΡΓΙΕΣ – ΣΥΣΤΗΜΑ MINORITY REPORT!

Καταπληκτικό. Μη μου πείτε όταν βλέπατε τη παραπάνω ταινία που βασιζόταν σε βιβλίο του Φ.Ντικ πως είχατε φανταστεί πως θα εφαρμοστεί στη πατρίδα μας σε άλλο επίπεδο εντελώς. Στη σχετική ταινία οι προγνώστες άτομα με ιδιαίτερες ικανότητες πρόβλεψης εγκλημάτων έδειχναν ένα ύποπτο για κάποιο έγκλημα που θα γίνει στο μέλλον και τον τσάκωναν πριν καν περάσει σαν ιδέα από το μυαλό του!

Στη μνημονιακή Ελλάδα έχουμε φτιάξει ένα κυβερνητικό σχήμα το οποίο είναι γεμάτο έμπνευση και εφαρμόζει ακριβώς αυτό το σύστημα στις απεργίες! Οι προγνώστες ψυλλιάζονται πότε και από ποιους θα γίνει μια απεργία και τους στέλνουν χαρτιά επιστράτευσης προκαταβολικά καλού κακού, για να αποφευχθεί η  ίδια η απεργία, που μάλλον θα γίνει, στο μέλλον και μάλλον θα προκαλέσει τα εξής προβλήματα κι ίσως θα έχει τις τάδε επιπτώσεις. Πρέπει να είναι και το πρώτο πείραμα παγκοσμίως τέτοιου συστήματος.

Τη Ρόδο ή το πήδημα;

Πράγματι, η απεργία είναι εκβιασμός. Δεχόμενοι, άλλωστε, πως κάθε δουλειά παρέχει μια υπηρεσία αναγκαία για το κοινωνικό σύνολο, ο εργαζόμενος όταν θίγεται έχει έναν τρόπο να πιέσει καταστάσεις:

να εκβιάσει τον εργοδότη, διαμέσου της κοινωνικής πίεσης που θα δημιουργηθεί από την διακοπή της παροχής της παρεχόμενης υπηρεσίας.

Έτσι, όσο πιο σημαντική είναι η υπηρεσία, τόσο πιο μεγάλη γίνεται η πίεση του κοινωνικού συνόλου. Η πίεση αυτή ήταν πάντοτε ο μοχλός πίεσης του εργαζομένου προς τον εργοδότη, αφού κάποια στιγμή η κοινωνία απηυδισμένη απαιτούσε από τον εργοδότη να υποχωρήσει, ικανοποιώντας κάποια αιτήματα, προκειμένου να γυρίσουν οι εργαζόμενοι στη δουλειά τους και να συνεχιστεί η παροχή της υπηρεσίας τους.

Απ’ το Λάσκαρη στο Βρούτση και απ’ τη Θάτσερ στο Σαμαρά…

Τη δεκαετία του ’70 ο υπουργός εργασίας της κυβέρνησης Καραμανλή ο περιβόητος Κ. Λάσκαρης έμεινε στην ιστορία γιατί θέλησε να καταργήσει την πάλη των τάξεων. Μάλιστα το πιο αστείο είναι ότι πίστεψε πως μπορούσε να το κάνει. Έμεινε στην ιστορία επίσης ως ο υπουργός που το 1976 νομοθέτησε την ανταπεργία των εργοδοτών (lock out) ως απάντηση στις απεργίες των εργατών. Με απλά λόγια το αφεντικό μπορούσε να κλείσει την επιχείρησή του αν οι εργάτες αποφάσιζαν να απεργήσουν! Πρόκειται για το πλέον εκβιαστικό μέτρο που καταδεικνύει ότι το κράτος δεν είναι ουδέτερο στην αέναη πάλη μεταξύ καταπιεστών και καταπιεζόμενων.

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΣΕ ΜΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΚΗΡΥΣΣΕΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΗ

Για να ξεμπερδεύουμε: Παράνομο είναι το να κρίνεις μια απεργία παράνομη. Και παράλογο το να γίνεται απεργία με τη σύμφωνη γνώμη του κράτους. Ναι, ασ’ το μην μπεις στον κόπο να μου διαβάσεις τη νομοθεσία για το πότε μια απεργία κρίνεται παράνομη και καταχρηστική. Το έχω κάνει το μάθημά μου και έχω γελάσει όσο δε φαντάζεσαι.

Ειδικά με την παράγραφο που λέει «η άσκηση του απεργιακού δικαιώματος να μην υπερβαίνει τα όρια που επιβάλλουν η καλή πίστη, τα χρηστά ήθη και ο κοινωνικός και οικονομικός σκοπός του δικαιώματος να μη συνδέεται με παράνομες πράξεις». Σε ποιο κράτος ακριβώς; Σε ένα κράτος δεκάδων παράνομων και αντισυνταγματικών μεθοδεύσεων κατά των εργατικών δικαιωμάτων στο όνομα της κρίσης ποιος θα ορίσει το νόμιμο ή το παράνομο; Το ίδιο το παράνομο κράτος; Αυτό μου θυμίζει το άλλο ανέκδοτο, με τις εξεταστικές επιτροπές στη βουλή, όπου οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι καλούνται να επιλέξουν ποιοι από αυτούς θα γνωμοδοτήσουν για το αν είναι κατηγορούμενοι.

Γιατί μόνο εγώ; Να φτωχύνουν και οι άλλοι!

Του Θύμιου Καλαμούκη

Να φτωχύνουν και οι άλλοι. Να περικοπούν και αυτών οι  μισθοί. Γιατί μόνο εγώ; Να πεινάσουν και αυτοί! Εμένα μου έκοψαν 30% από το μισθό μου, να κόψουν και στα ρετιρέ. Πρέπει και αυτών οι μισθοί να πάνε στα 500 ευρώ.  Είναι μερικές από τις απόψεις που συναντώ όταν από την ραδιοφωνική εκπομπή, υποστηρίζω ότι πρέπει να σταθούμε αλληλέγγυοι στον αγώνα κάποιας μερίδας εργαζομένων, τελευταίως των εργαζομένων στο ΜΕΤΡΟ.

Είναι απόψεις μιας σιχαμένης μερίδας συμπολιτών μας, που λειτουργώντας με φτηνά και ταπεινά, αισθήματα επιθυμεί το κακό που έχει υποστεί η ίδια να το πάθουν και οι υπόλοιποι. Είναι η μερίδα εκείνη που δεν διανοείται ότι θα μπορούσε αυτή και άλλες μερίδες συμπολιτών μας, να ΜΗΝ είχαν υποστεί περικοπές. Πως; Αν δεν σκεφτόντουσαν έτσι.