«Μαύρα μαντάτα» οι εκθέσεις της Κομισιόν

Του Παύλου Δερμενάκη

Υπερβολικές ανισορροπίες βλέπουν οι θεσμοί στην οικονομία και καλούν να τηρηθούν οι δεσμεύσεις

Δημοσιοποιήθηκαν από την Κομισιόν την Τετάρτη 27/2/2019 οι εκθέσεις της που αφορούν την «ετήσια αξιολόγηση της οικονομικής κατάστασης στα κράτη μέλη» (Έκθεση για το Ευρωπαϊκό Εξάμηνο) μεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα, καθώς και η εκείνη που αφορά την Ελλάδα στο πλαίσιο της «Ενισχυμένης Εποπτείας» από τους θεσμούς.

Το πρώτο πολιτικό συμπέρασμα που προκύπτει για την Ελλάδα, από τα κείμενα αλλά και από τις ενέργειες που θα ακολουθήσουν (εξέταση κατάστασης από Eurogroup, υποβολή προγράμματος διορθωτικών ενεργειών, συστάσεις, «πιέσεις» κ.λπ.), είναι ότι, αν και τυπικά τα μνημόνια έχουν λήξει, στην πράξη συνεχίζουν και υφίστανται «άτυπα». Οι μνημονιακές πρακτικές, οι διαδικασίες και οι πολιτικές τους συνεχίζουν να είναι υποχρεωτικές για την Ελλάδα και μάλιστα χωρίς πλέον χρηματοδότηση. Ήδη η Κομισιόν με απόφασή της την 20/2/2019 παρέτεινε κατά 6 μήνες την υπαγωγή της Ελλάδας στην αυξημένη επιτήρηση. Επίσης, ο κ. Μοσκοβισί, με αφορμή την έκθεση ενισχυμένης εποπτείας, μας ξεκαθάρισε ότι «Οι δεσμεύσεις πρέπει να γίνουν σεβαστές».

Διελκυστίνδα για τα κόκκινα δάνεια

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Συγκεκριμενοποίηση θέλουν οι δανειστές, το σχέδιο της ΤτΕ πριμοδοτούν οι τραπεζίτες, συμβιβασμό αναζητεί η κυβέρνηση – Προθεσμία 20 ημερών για τα προαπαιτούμενα της αξιολόγησης

Ένα ιδιότυπο, σχετικά αθόρυβο μπρα ντε φερ βρίσκεται σε εξέλιξη μεταξύ της κυβέρνησης και των τραπεζών με επίκεντρο τον τρόπο μείωσης των μη εξυπηρετούμενων δανείων ύψους 85 δισ. ευρώ, που είναι το κεντρικό στοιχείο της δεύτερης μεταμνημονιακής αξιολόγησης. Ενώ το οικονομικό επιτελείο στις συναντήσεις του με τους εκπροσώπους των δανειστών προσπαθεί να αποσπάσει τη συναίνεσή τους στο σχέδιο μείωσης των κόκκινων δανείων που έχει προτείνει το Ταμείο Χρηματοπστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ), οι τράπεζες κάνουν ένα συστηματικό lobbying υπέρ της πρότασης της Τράπεζας της Ελλάδας και του διοικητή της Γιάννη Στουρνάρα, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν την εύνοια του SSM (Ενιαίος Εποπτικός Μηχανισμός) και του νέου επικεφαλής του, Αντρέα Ένρια, με τον οποίο οι τραπεζίτες συναντήθηκαν για πρώτη φορά χθες στην Αθήνα.

Επί της ουσίας τα δύο σχέδια δεν βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση και είναι πιθανό να συνυπάρξουν την προσεχή τριετία. Αλλά ενώ το κυβερνητικό σχέδιο στηρίζεται στην κρατική εγγύηση στοιχείων ενεργητικού των τραπεζών με πρόθεση να αφεθεί ένα μικρό περιθώριο επιβίωσης των δανειοληπτών, επιχειρήσεων και νοικοκυριών, η πρόταση της ΤτΕ προκρίνει τη μεταβίβαση των κόκκινων δανείων σε εταιρεία ειδικού σκοπού που στην ουσία θα λειτουργήσει ως «εκκαθαριστής», σαρώνοντας τα περιουσιακά στοιχεία των δανειοληπτών. Κατά την πρόταση της ΤτΕ, η μεταβίβαση κόκκινων δανείων ύψους 40 δισ. ευρώ μαζί με αναβαλλόμενους φόρους των τραπεζών ύψους 16 δισ. ευρώ, θα ρίξει τον δείκτη των κόκκινων δανείων σε μονοψήφιο ποσοστό σε μια τριετία.

Το κουαρτέτο επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος

Του Μάκη Βασιλα

«Μεταμνημονιακή» αξιολόγηση

Στα μουλωχτά έχει περάσει η επίσκεψη κλιμακίου των περιβόητων «θεσμών» μαζί με εκπρόσωπο του ΔΝΤ, αφού την επικαιρότητα απασχόλησε κυρίως η συμφωνία των Πρεσπών. Την Τρίτη το απόγευμα λοιπόν έφτασε στην Αθήνα εκ νέου η Τρόικα στα πλαίσια της λεγόμενης «μεταμνημονιακής» αξιολόγησης, ως διαρκής υπενθύμιση ότι παρά τις βαρύγδουπες δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών περί επιστροφής στην κανονικότητα, η μόνη επιστροφή που υπάρχει είναι αυτή των θεσμών.

Βασικό αντικείμενο των συναντήσεων με τους θεσμούς, είναι τα περίφημα κόκκινα δάνεια των τραπεζών και το νέο πλαίσιο προστασίας της πρώτης κατοικίας μετά την οριστική κατάργηση του νόμου Κατσέλη στις 28 Φλεβάρη, που μαζί την πορεία των αποκρατικοποιήσεων αποτελούν βασικές πλευρές των επόμενων 16 δράσεων που πρέπει, με βάση τα όσα έχουν συμφωνηθεί, να υλοποιήσει η κυβέρνηση. Δεν λείπουν φυσικά και οι συζητήσεις για την ευρύτερη πορεία της ελληνικής οικονομίας, καθώς και η διερεύνηση για το αν αυτή παραμένει σε τροχιά σημαντικών «μεταρρυθμίσεων», δηλαδή, σε απλά ελληνικά, σε τροχιά δημοσιονομικής σταθερότητας, ασφυκτικής λιτότητας για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχος και ιδιωτικοποιήσεων.

Αρπάζουν τα σπίτια του λαού δίνουν «μαξιλάρι» στο κεφάλαιο

Του Γιάννη Ελαφρού

Ιδιωτικοποιήσεις, φορολεηλασία, περικοπές για τη δημιουργία «παχιού μαξιλαριού» ασφαλείας για τη σταθερή αποπληρωμή του χρέους

Την ώρα που οι εκπρόσωποι των μνημονιακών κομμάτων διασταύρωναν τα ξίφη τους στη βουλή για τον τρόπο που θα συγκαλυφθεί το σκάνδαλο της Νοβάρτις, συναινούσαν ουσιαστικά για τις μνημονιακές αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, που κλιμακώνονται όσο πλησιάζουμε στην τυπική λήξη του 3^ου μνημονίου τον Αύγουστο του 2018. Ο Ε. Τσακαλώτος γύρισε χωρίς τη δόση των 5,7 δις ευρώ από το γιούρογκρουπ της Δευτέρας, αλλά με καθήκοντα. Η κυβέρνηση χρεώθηκε να φέρει σε πέρας δύο ειδικές αποστολές: να βγει η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που θα δίνει το πράσινο φως για τη λεηλασία του Ελληνικού και να γενικευθούν οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί σε όλη τη χώρα.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που έχει σπάσει κάθε ρεκόρ ταχύτητας στη μνημονιακή υλοποίηση, είχε άμεσα αποτελέσματα. Ω, του θαύματος, την Πέμπτη βγήκε η απόφαση του ΣτΕ, το οποίο για λόγους «εθνικού συμφέροντος» λέει τσιμέντο να γίνει στα χέρια του Λάτση το Ελληνικό (βλ. σελ. 4). Την Τετάρτη, κυβέρνηση και τράπεζες επιχείρησαν να συλλάβουν αγωνιστές των συλλογικοτήτων και του κινήματος κατά των πλειστηριασμών (βλ. επίσης σελ. 19), στέλνοντας μήνυμα καταστολής για να περάσει η μνημονιακή υποχρέωση: Για τη δήθεν καθαρή έξοδο πρέπει να κάνουν έξωση σε χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά από τα σπίτια τους! Αυτόq είναι ένας βασικός βρόμικος στόχος της καθαρής εξόδου.

Μετά την 3η αξιολόγηση καθοδόν προς το 4ο μνημόνιο

Του ΓΙΑΝΝΗ ΕΛΑΦΡΟΥ

Η ψήφιση του αντιλαϊκού πολυνομοσχεδίου τη Δευτέρα από το συντεταγμένο κοινοβουλευτικό λόχο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ –με την προσθήκη της Μεγαλοοικονόμου από την Ένωση Κεντρώων– έδωσε τη δυνατότητα για κυβερνητικούς πανηγυρισμούς. Ο Α. Τσίπρας δείχνει στον λαό την πόρτα της εξόδου από τα μνημόνια, για να μην βλέπει τις νέες αλυσίδες που του φοράει, τα «κάγκελα παντού» (που θα έλεγε και ο Τζίμης) που ενισχύονται.Οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα, η μαχητική διάθεση και η αστυνομική καταστολή όχι μόνο ανέδειξαν την (κρυμμένη) ουσία της κυβερνητικής πολιτικής, αλλά υπογράμμισαν πως ο δρόμος μέχρι το καλοκαίρι της τυπικής ολοκλήρωσης του 3ου μνημονίου δεν θα είναι ανθόσπαρτος για τους «επάνω» αλλά γεμάτος αναμετρήσεις.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ απολαμβάνει πρωτοφανή στήριξη από την Ευρωπαϊκή Ένωση (η οποία όχι μόνο βλέπει να γίνεται η βρόμικη δουλειά αλλά θέλει διακαώς να επιδείξει μια μνημονιακή επιτυχία τον Αύγουστο), από τις ΗΠΑ (αφού οι Τσίπρας-Καμμένος προωθούν όλες τις παραγγελίες τους, από την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ μέχρι τον άξονα με Ισραήλ και Αίγυπτο), από το κεφάλαιο (παρά την όξυνση των ανταγωνισμών τμημάτων του), μέχρι και από τον αστικοποιημένο συνδικαλισμό, που για πρώτη φορά.

ΣΕΒ–Τρόικα παραγγέλνουν, ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ ψηφίζουν

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Πολυνομοσχέδιο – σκούπα που πλήττει βάναυσα τα συμφέροντα των εργαζομένων, των καταναλωτών και των μικρομεσαίων στρωμάτων είναι αυτό που έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση για να ψηφιστεί τη Δευτέρα 15 Ιανουαρίου και να κλείσει έτσι η τρίτη αξιολόγηση. Παρά την προσπάθεια ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να υποβαθμίσουν τη σημασία του, η αλήθεια είναι πώς με όσα περιλαμβάνονται στις 1.531 σελίδες του η θέση των λαϊκών στρωμάτων επιδεινώνεται σημαντικά και μακροπρόθεσμα.

Συνολικά προβλέπονται τουλάχιστον εννιά μέτρα που βαθαίνουν το δεσποτισμό του κεφαλαίου, έστω κι αν δεν περιλαμβάνονται νέα δημοσιονομικά μέτρα, όπως έσπευσε να ισχυριστεί η κυβέρνηση. Η αλήθεια είναι πώς δε χρειάζονται νέα δημοσιονομικά μέτρα! Έχοντας ψηφίσει η κυβέρνηση από την μια τον «κόφτη», βάσει του οποίου θα ενεργοποιούνται αυτόματα οι περικοπές δημοσίων δαπανών σε περίπτωση αποκλίσεων, και από την άλλη την εμφάνιση πρωτογενών πλεονασμάτων ύψους 3,5% μέχρι το 2022 και 2% μέχρι το 2060, προφανώς δεν υπάρχει ανάγκη ψήφισης νέων δημοσιονομικών μέτρων. Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι έρχονται καλύτερες μέρες. Τα δύσκολα είναι μπροστά μας, κι ας κάνει ο πρωθυπουργός ό,τι μπορεί για να εξωραΐσει την κατάσταση. Προς επίρρωση, η αύξηση των φόρων κατά 2% ή 1 δις. ευρώ το νέο χρόνο, όπως προβλέπει ο κρατικός προϋπολογισμός.

«Συναίνεση» για ολοκλήρωση της αξιολόγησης

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Το κουαρτέτο έρχεται με στόχο να εξασφαλίσει τεχνική συμφωνία – Η γερμανική εκκρεμότητα, το κενό ηγεσίας στην Ευρωζώνη και το ασαφές μεταμνημονιακό μέλλον

Περίπου δέκα μέρες προθεσμία διαθέτει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προκειμένου να επιβεβαιωθεί η αισιοδοξία που αποπνέει η συμπεριφορά του οικονομικού επιτελείου ότι η τρίτη αξιολόγηση θα κλείσει ανώδυνα και το αργότερο μέχρι τον Ιανουάριο του νέου έτους. Στο Eurogroup της 4ης Δεκεμβρίου υπάρχει η ευκαιρία είτε να επιτευχθεί το περίφημο Staff Level Agreement, η τεχνική συμφωνία κουαρτέτου και κυβέρνησης, είτε στη χειρότερη περίπτωση να διατυπωθεί η πολιτική βούληση των δανειστών, με μια δήλωση προόδου, να κλείσει σύντομα η αξιολόγηση. Τυπικά στη συνεδρίαση του Eurogroup στις 22/1/2018.

Ο αναίμακτος πρώτος γύρος…

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Η συμπεριφορά των δανειστών αποπνέει – προς το παρόν- βούληση να κλείσει χωρίς δράματα η αξιολόγηση – Τι ρόλο παίζουν η πολιτική κατάσταση στην Ευρωζώνη και οι χρησμοί της ΕΚΤ για το QE

Ήλθαν, είδαν, απήλθαν. Ο πρώτος γύρος της τρίτης αξιολόγησης έληξε ασυνήθιστα ήπια, με τους επικεφαλής του κουαρτέτου να επιλέγουν μετριοπαθείς προσεγγίσεις σε αρκετά από τα εκκρεμή ακανθώδη προαπαιτούμενα της αξιολόγησης. Η κυριότερη ένδειξη μετριοπάθειας είναι η σύγκλιση στις εκτιμήσεις για το δημοσιονομικό αποτέλεσμα του 2017: το πλεόνασμα, λένε κυβέρνηση και δανειστές, θα φτάσει φέτος το 2,8% του ΑΕΠ, έναντι στόχου 1,75%. Το υπερπλεόνασμα της μιας ποσοστιαίας μονάδας, περίπου 1,8 δισ. ευρώ είναι το εκκρεμές πεδίο τριβής, μιας και η κυβέρνηση θέλει περίπου 1 δισ. απ’ αυτό να διατεθεί ως «κοινωνικό μέρισμα», ενώ οι δανειστές προτιμούν να κατευθυνθεί όλο το ποσό στην εξόφληση ληξιπρόθεσμων οφειλών του Δημοσίου. Η πιθανότητα, πάντως, να επαναληφθεί το περσινό σκηνικό, με το προσωρινό «μπλόκο» του ESM στην εφάπαξ κρατική φιλανθρωπία, είναι από μηδενική έως ελάχιστη. Οι πολιτικοί συμβιβασμοί προκρίνονται από όλες τις πλευρές.

Η αξιολόγηση και το αφεντικό της «μεταμνημονιακής» Ελλάδας

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Αντιφατικά και αλληλοαναιρούμενα μηνύματα από την ηγεσία του υπ. Οικονομικών – Σκληρό μεν, υπ’ ατμόν δε το ΔΝΤ – Η Ελλάδα πρώτος «πελάτης» του κυοφορούμενου EMF

Είναι τουλάχιστον παράδοξο το γεγονός ότι το υπουργείο Οικονομικών, αμέσως μετά την άφιξη των τεχνικών κλιμακίων του κουαρτέτου στην Αθήνα, επέλεξε να εκπέμψει, και μάλιστα ταυτόχρονα, τόσο αντιφατικά και αλληλοαναιρούμενα μηνύματα για την κατάσταση της οικονομίας.

Από τη μια μεριά, σε μακροσκελέστατη επίσημη ανακοίνωση με πλήθος στοιχείων για όλους τους βασικούς μακροοικονομικούς και δημοσιονομικούς δείκτες, επιχειρήθηκε η τεκμηρίωση της «αλλαγής σελίδας» και της οριστικής στροφής στην ανάπτυξη, προαναγγέλλοντας μάλιστα αύξηση-έκπληξη του ΑΕΠ το τρίτο τρίμηνο του έτους.

Φθινοπωρινή παράταση στο διάλειμμα επιτήρησης

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Η κυβέρνηση επενδύει στην καθυστέρηση της αξιολόγησης, λόγων γερμανικών εκλογών, και συσσωρεύει «θετικές ενδείξεις» – Μεγάλες προσδοκίες από αβέβαιους συμμάχους

Η πρώτη αμυδρή ένδειξη της πολυαναμενόμενης από κυβέρνηση και δανειστές επιστροφής στην ανάπτυξη έπειτα από οκτώ, σχεδόν αδιάλειπτα, χρόνια ήρθε χθες, με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που κατέγραψαν άνοδο 0,5% του ΑΕΠ το δεύτερο τρίμηνο του έτους και ετήσια άνοδο 0,8%. Η ένδειξη αυτή διασταυρώνεται και με τα στοιχεία ενίσχυσης της μεταποίησης με παράλληλη αύξηση της απασχόλησης σ’ αυτήν στο υψηλότερο επίπεδο εδώ και εννιά χρόνια. Ωστόσο, ακόμη και μ’ αυτές τις ενδείξεις δεν επιβεβαιώνεται η δημοφιλής θεωρία του ελατηρίου (σ.σ. περί ισχυρής ανάκαμψης έπειτα από πολύχρονη συρρίκνωση του ΑΕΠ), ενώ φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να πιαστεί ο –ήδη υποβαθμισμένος– στόχος δανειστών και κυβέρνησης για ανάπτυξη 1,8% το 2017. Μ’ αυτόν τον στόχο συναρτώνται στενά οι μνημονιακές δεσμεύσεις για το πρωτογενές πλεόνασμα και, κυρίως, οι ισχυρές αμφιβολίες του ΔΝΤ για τον ρεαλισμό αυτών των δεσμεύσεων. Πάνω σ’ αυτές τις αμφιβολίες, άλλωστε, το ΔΝΤ έχει στηρίξει τα τροχιοδεικτικά πυρά που έχει ήδη εκτοξεύσει για πρόσθετες απαιτήσεις στο πλαίσιο της τρίτης αξιολόγησης.

Βαρέλι δίχως πάτο η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

Του Τάσου Βαρούνη

Από ορόσημο σε ορόσημο κι από υποταγή σε υποταγή ο Τσίπρας

 

Φαίνεται πως οι ελπίδες για κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης και αίσιο τέλος στο θέμα του χρέους (δηλαδή πως κάποιο… ρεγάλο, έστω και εικονικό, θα δίνονταν στην ελληνική κυβέρνηση) διαψεύδονται. Στο Eurogroup της 22ας Μαΐου συνεχίστηκε το μπρα ντε φερ –και ταυτόχρονα συμβιβασμός- ανάμεσα σε Γερμανία και ΔΝΤ, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει κατάληξη και να αναβληθούν όλες οι αποφάσεις.

Τα «αλλάζουμε σελίδα», «τέλος στα μνημόνια», «βγαίνουμε πλέον στις αγορές» κ.λπ. έπεσαν πάνω σε έναν τοίχο διελκυστίνδας ανάμεσα σε Σόιμπλε και Τόμσεν και το ελληνικό ζήτημα μπορεί να περιμένει μια ακόμα χειρότερη διευθέτηση με βάση τις προδιαγραφές λύσεων που θέλουν Γερμανία και ΔΝΤ.

Η δήλωση του Τσίπρα μία μέρα μετά, μιλώντας στο υπουργείο Ενέργειας και Περιβάλλοντος ήταν σαφής: «Πιστεύω πως ο στρατηγικός στόχος να μπορέσει η χώρα με το πέρας του τρίτου προγράμματος που είναι τον Αύγουστο του 2018 να έχει μια σταθερή δυνατότητα δανεισμού με βιώσιμα επιτόκια από τις αγορές είναι στρατηγικός στόχος που παραμένει και είναι κοντά. Μπορεί να επιτευχθεί είτε πάρουμε μια λύση που μας παρουσίασε ο κ. Σόιμπλε και αρνηθήκαμε, πόσο δε μάλλον με μια καλύτερη λύση για την οποία διαπραγματευόμαστε. Δυνατότητα πρόσβασης στις αγορές θα έχουμε με καλούς όρους».

Προκλητικά ψεύτικη η επιχειρηματολογία της κυβέρνησης

του Παύλου Δερμενάκη

Η αξιολόγηση, η προψήφιση μέτρων και η επιχείρηση εξαπάτησης του λαού

Η κυβέρνηση Τσίπρα ολοκληρώνει αυτές τις μέρες μία ακόμα διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Μάλιστα σύμφωνα με σχόλιο κυβερνητικού αξιωματούχου, η «κυβέρνηση ολοκληρώνει επιτυχώς» την παρούσα διαπραγμάτευση.

Βέβαια, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική από τις επιτυχίες που «βλέπει» το κυβερνητικό επιτελείο. Η κυβέρνηση παρέδωσε το λαό και τη χώρα ακόμα πιο σφιχτά δεμένους στους δυνάστες τους για να συνεχίσουν την αφαίμαξη και να ασελγούν στο σώμα τους. Φυσικά, ο πραγματικός στόχος του κυβερνητικού επιτελείου επετεύχθη. Να συνεχίσει, η κλίκα που κυβερνά, να παραμένει στα πόστα της εξουσίας.

Η κυβέρνηση σε μια προσπάθεια να ωραιοποιήσει τη συμφωνία χρησιμοποιεί «κολπάκια» για να χρυσώσει το θανατηφόρο χάπι.

Ας δούμε τα βασικά της επιχειρήματα:

Συμφωνία – κόλαφος για τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Ήττα κατά κράτος δέχθηκε η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρήσει να αμβλύνει τις απαιτήσεις των δανειστών μέσω των διαπραγματεύσεων. Ο «λευκός καπνός» που βγήκε κατά τον Ευκλ. Τσακαλώτο από το Χίλτον τις πρώτες πρωινές ώρες ήταν από την καύση εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων που θα αποτεφρώνονται επί χρόνια, ακόμη και μετά τη λήξη του τρέχοντος χρηματοδοτικού προγράμματος, τον Αύγουστο του 2018. Ένα νέο μνημόνιο χωρίς λεφτά υπέγραψαν ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ….

Όπως έχει συμβεί ξανά και ξανά από το 2010 η συμφωνία έκλεισε με την κυβέρνηση να αποδέχεται όλους μα όλους τους όρους των δανειστών. Και τώρα, 15 μήνες μετά τον Φεβρουάριο του 2016 οπότε έπρεπε να είχε κλείσει επισήμως η αξιολόγηση, η κυβέρνηση επιχειρεί να κρύψει την ήττα της και να χρυσώσει το χάπι με κάποιες ανούσιες υποσχέσεις για το χρέος και τα περίφημα αντίμετρα. Πρόκειται για επιχείρηση συγκάλυψης ενός νέου βαθιά αντιλαϊκού πακέτου μέτρων, που διαψεύδει τις αλλεπάλληλες διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι δεν θα έρθουν νέα μέτρα. Τελευταία φορά που ακούστηκε ήταν μετά το αντιλαϊκό πακέτο μέτρων που ψηφίστηκε τον Μάιο του 2016 για να κλείσει η πρώτη αξιολόγηση του τρίτου Μνημονίου και πιο πρόσφατα από τον ίδιο τον πρωθυπουργό που δήλωνε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 25 Ιανουαρίου 2017 ότι η κυβέρνησή του δε θα νομοθετήσει μέτρα για μετά το 2018… (Εδώ η συνέντευξη) Όπως πάντα …τέρας συνέπειας ο πρωθυπουργός!

Πώς ο ΣΥΡΙΖΑ …συνέτριψε για μια ακόμη φορά τον Σόιμπλε

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Αν κάποιος περίμενε να καταλάβει από την Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ που διεξήχθη την Κυριακή 9 Απριλίου 2017 τι αποφασίσθηκε στη σύνοδο του Γιούρογκρουπ στην πρωτεύουσα της Μάλτας μόνο σαμπάνιες δε θα άνοιγε για τη νέα …ήττα που υπέστησαν οι δανειστές.

Οι διατυπώσεις που περιέχονται στην Πολιτική Απόφαση (δες εδώ) ισοδυναμούν με συνειδητή διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Σταχυολογούμε δύο μόνο από τα μαργαριτάρια που περιέχονται, με τα οποία επιχειρήθηκε να συγκαλυφθεί η ταπεινωτική υποχώρηση της κυβέρνησης στη Βαλέτα: «Ολοκλήρωση του προγράμματος και έξοδος από επιτροπεία», «η συμφωνία δεν περιλαμβάνει επιπλέον δημοσιονομική προσαρμογή» και πολλά άλλα.

Στον αντίποδα της προσπάθειας εξωραϊσμού της κατάστασης η συμφωνία της Μάλτας είναι ζημιογόνα για τα λαϊκά συμφέροντα και προάγγελος νέας φτώχειας, όπως κάθε άλλη συμφωνία από το 2010 και μετά, για πέντε λόγους:

Κώδικας σιωπής

Του Τάσου Βαρούνη

Μπορεί η αξιολόγηση να έκλεισε, μπορεί και όχι. Ελάχιστοι πια πιστεύουν ότι κάτι καλό θα βγει από αυτή την ιστορία. Αυτό όμως που έχει επίσης ενδιαφέρον είναι ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται, καταγράφονται και προβάλλονται οι «διαπραγματεύσεις» ανάμεσα στην ελληνική πλευρά και τους δανειστές. Δεν είμαστε μέσα στα κλειστά δωμάτια των ευρωπαϊκών ξενοδοχείων και οργανισμών για να ξέρουμε τις λεπτομέρειες για τα ήθη των συνομιλιών. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι αρκετοί πρώην Συριζαίοι – που προς τιμήν τους παραιτήθηκαν – είχαν συμμετάσχει σε διάφορες ομάδες διαπραγματεύσεων και καλό θα ήταν να μεταφέρουν στους κοινούς θνητούς την εμπειρία τους. Όχι για χάρη μιας περιέργειας ή μονάχα προς ενημέρωση για το τι στάση κράτησε ο καθένας, αλλά γιατί συχνά οι τρόποι και οι μορφές αναδεικνύουν πολύ περισσότερα για το πώς λειτουργεί το «πράμα». Ακόμα και τα χαστουκάκια, τα φιλικά χτυπήματα στην πλάτη, τα παιχνιδάκια με τις γραβάτες, οι προκλητικές δηλώσεις αξιωματούχων μοιάζουν να σχετίζονται και να σηματοδοτούν κάτι πιο βαθύ από απλές συμπεριφορές και προσωπικά χούγια.

Ο καραγκιόζ μπερντές της δεύτερης αξιολόγησης

του Σταύρου Μαυρουδέα

Εδώ και μήνες η χώρα «χορεύει» στο ρυθμό της δεύτερης αξιολόγησης του τρίτου στη σειρά των αποτυχημένων μνημονιακών προγραμμάτων που την έχουν καταστρέψει. Αντικείμενο της είναι η επιβολή ενός νέου πακέτου αντιλαϊκών μέτρων λιτότητας (περικοπές συντάξεων, διάλυση και ιδιωτικοποίηση ΔΕΗ, ακόμη μεγαλύτερος εργασιακός μεσαίωνας με απορρύθμιση των απολύσεων κλπ.) που θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη ύφεση την ελληνική οικονομία. Το πακέτο αυτό είναι αναγκαίο γιατί το μνημονιακό πρόγραμμα προσαρμογής επτά συναπτά χρόνια αποτυγχάνει συστηματικά και γι’ αυτό απαιτούνται διαρκείς παρεμβάσεις για την διάσωση του.

Η συνταγή της δημοσιονομικής λιτότητας που θα οδηγήσει σε ανάπτυξη –δηλαδή ότι ο ιδιωτικός τομέας θα υπερκαλύψει την συρρίκνωση του δημοσίου– αποδείχθηκε εντελώς αβάσιμη. Η ελληνική οικονομική ολιγαρχία έχει μάθει να αποκομίζει κέρδη με δημόσια λεφτά και ακίνδυνα. Γι’ αυτό δεν ρισκάρει να επενδύσει στο μνημονιακό υφεσιακό περιβάλλον αλλά μόνο αρπάζει κοψοχρονιά δημόσια φιλέτα.

Σύσσωμη η καθεστηκυία τάξη (φιλο-ΣΥΡΙΖΑ και αντι-ΣΥΡΙΖΑ) χοροπηδά, φωνασκεί και αλληλοκαθυβρίζεται για το γιατί δεν κλείνει η διαπραγμάτευση. Άλλωστε το κόστος της το πληρώνει ο εργαζόμενος λαός.

Το καψόνι του ΔΝΤ συνεχίζεται

Toυ Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Υπόθεση του Μαΐου πλέον η ενδεχόμενη ολοκλήρωση της αξιολόγησης – Πλήρης επιβολή της ατζέντας του Ταμείου – Κυβέρνηση και ευρωπαϊκή τρόικα περιμένουν ένα νεύμα από Ουάσιγκτον

Κατά τα φαινόμενα, το ΔΝΤ εκπροσωπείται κανονικότατα στο Euroworking Group των 19 χωρών της Ευρωζώνης και αξιοποιεί «δημιουργικά» όλο τον χρόνο που έχει στη διάθεσή του για να φτάσει την αξιολόγηση στα όρια των δικών του θεσμικών προθεσμιών. Και οι δικές του προθεσμίες απλώνονται τουλάχιστον μέχρι τον Ιούνιο, οπότε θα έρθει στο Εκτελεστικό του Συμβούλιο εισήγηση για τους μελλοντικούς κανόνες εμπλοκής σε κρατικές διασώσεις κρατών που μετέχουν σε νομισματικές ενώσεις, πρακτικά μόνο της Ευρωζώνης. Από εκείνη τη στιγμή και μετά θα μπορεί να αποφασίσει αν και σε ποιο βαθμό θα δανείσει την Ελλάδα στο πλαίσιο του τρίτου Μνημονίου.

Σ’ αυτό το πλαίσιο πρέπει να ερμηνευτεί όχι μόνο το «μπλόκο» στο τελευταίο Euroworking Group, αλλά το γεγονός ότι το ΔΝΤ με κάθε ευκαιρία επαναφέρει όλο το «πακέτο» των απαιτήσεών του:  επαναφορά του λοκ άουτ, αύξηση του ορίου ομαδικών απολύσεων, κατάργηση της προσωπικής διαφοράς από το 2019 κλπ. Επί της ουσίας, η στάση του ΔΝΤ καθιστά αδύνατη τη συμφωνία μέχρι το Eurogroup της 7ης Απριλίου. Πράγμα που επιβεβαίωσε ο πρόεδρός του Γερούν Ντάισελμπλουμ, αφήνοντας πάντως ανοικτό το ενδεχόμενο μιας έκτακτης συνεδρίασης, πριν από τις 22 Μαΐου. Πηγές της Κομισιόν και της κυβέρνησης υποστηρίζουν ότι είναι εφικτό, με εντατικές τηλεδιασκέψεις, να εξασφαλιστεί τουλάχιστον η επιστροφή των επικεφαλής του κουαρτέτου στην Αθήνα την προσεχή εβδομάδα, κάτι που υπέδειξε αλλά δεν επέβαλε το Euroworking Group. Αλλά ακόμη και σ’ αυτό το ΔΝΤ έχει τον τελευταίο λόγο: έχει καταστήσει σαφές ότι θα επιτρέψει στη Ντέλια Βελκουλέσκου να συνοδεύσει την ευρωπαϊκή τρόικα στην ελληνική πρωτεύουσα μόνο εφόσον έχει διαμορφωθεί πλήρως ολοκληρωμένη συμφωνία. Άρα, προϋπόθεση επιστροφής είναι να κάνει η κυβέρνηση μερικές ακόμη πολιτικά επώδυνες υποχωρήσεις.

«Πρόοδος» χωρίς ημερομηνία λήξης

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Συγκλίσεις στις Βρυξέλλες, αλλά ανοικτό μέχρι τον Μάιο το χρονοδιάγραμμα της αξιολόγησης – Η σκιαμαχία της Ρώμης και η «ρήτρα αντιπολίτευσης» που ζητά το ΔΝΤ

«Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη» φαίνεται να πιστεύει η ηγεσία της κυβέρνησης και γι’ αυτό επενδύει πολλά στην παρουσία του πρωθυπουργού στην επετειακή σύνοδο της Ε.Ε. (24-25/3), με την προσδοκία ότι κάποια ευχολογική αναφορά στην προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων και των κοινωνικών κεκτημένων στο κείμενο της διακήρυξης των 27 μπορεί να επιδράσει θετικά στην έκβαση της αξιολόγησης.

Τυπικά, ο δρόμος προς την ολοκλήρωση της αξιολόγησης περνά αποκλειστικά από τις Βρυξέλλες, όπου μέχρι χθες το βράδυ συνεχιζόταν η διαπραγμάτευση ανάμεσα σε 4 υπουργούς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ (Τσακαλώτος, Σταθάκης, Αχτσιόγλου, Χουλιαράκης) με τους επικεφαλής του κουαρτέτου, εκπροσωπούμενους μάλιστα σε υψηλότερο επίπεδο από τους Ρέγκλινγκ (ESM), Τόμσεν (ΔΝΤ), Κερέ (ΕΚΤ) και Μπούτι (Κομισιόν). Με δεδομένο, πάντως, ότι η ατζέντα της διαπραγμάτευσης μονοπωλείται από το ΔΝΤ, η «συμβολική» μάχη που δίνει η κυβέρνηση για τα εργασιακά και το περίφημο «ευρωπαϊκό κεκτημένο» είναι βέβαιο ότι αφήνει παγερά αδιάφορα τα στελέχη του Ταμείου. Έστω κι αν ρητορικά ακόμη και ο «καλβινιστής» Ντάισελμπλουμ δεν είχε ιδιαίτερο πρόβλημα να διακηρύξει στο Ευρωκοινοβούλιο ότι κι αυτός είναι υπέρ των συλλογικών συμβάσεων ή των «βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών» στα εργασιακά.

Γιατί ζητώ Ειδικό Δικαστήριο

Tου Γιάνη Βαρουφάκη

Δεν υπάρχει αναλυτής παγκοσμίως που να διαφωνεί ότι το κλείσιμο της αξιολόγησης απλά θα κουκουλώσει για λίγο τη συνολική χρεοκοπία της χώρας κάνοντάς τη χειρότερη. Παράλληλα, δεν υπάρχει ραδιοτηλεοπτικό μέσο στη χώρα που να μη δαιμονοποιεί όποιον τολμήσει να πει αυτό που όλοι γνωρίζουν και που εκτός Ελλάδας θεωρείται δεδομένο.

Πριν από μέρες μού ζητήθηκε από δημοσιογράφο κεντρικού δελτίου ειδήσεων να απαντήσω μονολεκτικά στο ερώτημα: «Ξέρατε ότι ανακοινώνοντας το δημοψήφισμα θα έκλειναν οι τράπεζες;» «Προφανώς», απάντησα ειλικρινά. Εντός δευτερολέπτων τα κοινωνικά μέσα βούιζαν: «Το παραδέχτηκε. Στο Ειδικό Δικαστήριο αμέσως!» Την επομένη, βουλευτές του τροϊκανικού τόξου ξεσπάθωσαν ζητώντας Ειδικό Δικαστήριο με συνοπτικές διαδικασίες.

Εχει σημασία να κατανοήσουμε γιατί όλα αυτά. Ο λόγος είναι απλός και έχει να κάνει με πρόβλημα στο εσωτερικό της τρόικας: δεν τους βγαίνει η αριθμητική τής δήθεν «αξιολόγησης», δηλαδή των δανείων και των δημοσιονομικών. Και δεν τους βγαίνει για λόγους που όλοι οι αναλυτές παγκοσμίως γνωρίζουν αλλά που στην Ελλάδα διώκονται ως «αντεθνικές» αναλύσεις.

Λαγκάρντ – Μέρκελ: Παίρνοντας από τις δύο τα χειρότερα

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Συναγερμό πρέπει να προκαλέσει στην κοινωνία και την Αριστερά η συμφωνία της κυβέρνησης στο Eurogroup της Δευτέρας 20 Φεβρουαρίου 2017 να ανοίξει στις διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές τα καυτά θέματα του ασφαλιστικού, της φορολογίας και των εργασιακών. Η υποχώρηση της κυβέρνησης καθιστά θέμα λίγων εβδομάδων ένα πολυνομοσχέδιο – σκούπα που θα αποτελεί ένα ακόμη συντριπτικό πλήγμα στα δικαιώματα των εργαζομένων και της ελληνικής κοινωνίας. Γιατί, ανεξάρτητα από τις μεγαλοστομίες της κυβέρνησης (περί τέλους της λιτότητας) η έναρξη των διαπραγματεύσεων με την επιστροφή των τεχνικών κλιμακίων την Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2017 θα σημάνει όχι μόνο την προνομοθέτηση νέων μέτρων που θα ισχύσουν από το 2018 αλλά και την εφαρμογή άμεσων μέτρων!

Στο χειρουργικό κρεβάτι έχουν ήδη μπει:

Ανοιχτά όλα τα Σενάρια για την Αξιολόγηση

Ούτε η κυβέρνηση λέει αλήθεια υποστηρίζοντας ότι δεν θα υπάρξουν νέα  μέτρα, ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση  που υποστηρίζει ότι η αξιολόγηση έχει κλείσει και η κυβέρνηση ψάχνει το αμπαλάζ.

Μισό ακόμη Μνημόνιο για να διασωθεί το Τρίτο…

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Εξίσωση με πολλούς αγνώστους η απόπειρα συμβιβασμού στις Βρυξέλλες – Σε προληπτικά μέτρα 3,6 δισ. υποχρεώνεται η κυβέρνηση – Απροσδιόριστη η τελική στάση  ΔΝΤ και Βερολίνου

Έναν ακόμη μικρό θρίαμβο ετοιμάζεται να καταγάγει το άδηλο μέτωπο ΔΝΤ- Σόιμπλε –που επισήμως εμφανίζονται απατηλά ως στρατηγικοί αντίπαλοι–, καθώς η κυβέρνηση προτίθεται να αποδεχθεί την προληπτική νομοθέτηση μέτρων περίπου 2% του ΑΕΠ για τη μετά το 2018 περίοδο, προκειμένου να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση. Το Euro Working Group της περασμένης Πέμπτης περιορίστηκε στο να διαπιστώσει απλώς τη «δυνατότητα να υπάρξει τεχνική συμφωνία μέχρι τις 20 του μηνός», οπότε συνεδριάζει το Eurogroup, και άφησε χώρο στους επικεφαλής του κουαρτέτου να αναλάβουν την «πολιτική πρωτοβουλία» διαμόρφωσης του συμβιβασμού.

Το περιεχόμενο του συμβιβασμού αποτέλεσε αντικείμενο της συνάντησης που έγινε χθες (Παρασκευή, 10/2) στις Βρυξέλλες μεταξύ του υπουργού Οικονομικών Ε. Τσακαλώτου (και του αναπληρωτή Γ. Χουλιαράκη) και εκπροσώπων του κουαρτέτου (Ρέγκλινγκ του ESM, Κερέ της ΕΚΤ, Κοστέλο ως επί κεφαλής του κουαρτέτου, Βίζερ του Euro Working Group, Τόμσεν και Βελκουλέσκου του ΔΝΤ), με πρωτοβουλία και υπό την προεδρία του Ντάισελμπλουμ. Ο Ολλανδός υπουργός Οικονομικών και πρόεδρος του Eurogroup έχει και προσωπικό ενδιαφέρον να κλείσει η εκκρεμότητα και να την πιστωθεί ως «επιτυχία», καθώς στις 15 Μαρτίου, στις ολλανδικές εκλογές, κρίνεται το πολιτικό μέλλον και του ιδίου.

20η Φεβρουαρίου, η μέρα που ο ΣΥΡΙΖΑ πάντα παραδίνεται

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Το θέμα δεν είναι αν, το θέμα είναι πότε η κυβέρνηση θα υπογράψει φαρδιά πλατιά τη νέα συνθηκολόγηση, ελπίζοντας να πάρει το πράσινο φως των θεσμών για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης από το επόμενο συμβούλιο των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης, στις 20 Φεβρουαρίου.

Έτσι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, στις 20 Φεβρουαρίου 2017, στην επέτειο της υπογραφής της πρώτης συνθηκολόγησης με τους δανειστές, στις 20 Φεβρουαρίου 2015 που προεξόφλησε όλες τις μετέπειτα εξελίξεις (3^ο μνημόνιο, νέα μέτρα, κλπ.) θα καταφέρουν ένα νέο πλήγμα στα δικαιώματα των εργαζομένων ενταφιάζοντας συντάξεις, εισοδήματα και δημόσια περιουσία ακόμη και για μετά το 2018! Κι αυτό θα γίνει χωρίς να είναι βέβαιο ότι θα κλείσει η αξιολόγηση, ούτε καν αν θα δοθούν ως επικοινωνιακό αντίβαρο μέτρα όπως η ένταξη στο πρόγραμμα αγοράς ομολόγων από την ΕΚΤ (ποσοτική χαλάρωση) και το μεσοπρόθεσμο πακέτο ελάφρυνσης του χρέους.

Το πρόβλημα, ωστόσο, όπως συνέβαινε πάντα από το 2010, το έχουν οι δανειστές κι όχι η Ελλάδα. Στον πίνακα φαίνονται οι λήξεις του δημοσίου χρέους για το επόμενο διάστημα, εξαιρουμένων των εντόκων γραμματίων.

Το… υπ’ ατμόν ΔΝΤ επιβάλλει τη γραμμή Σόιμπλε

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Η αξιολόγηση περιδινείται γύρω από την αβέβαιη συμμετοχή του Ταμείου – Για νομοθετημένα «προληπτικά» μέτρα πιέζουν οι δανειστές – Ορόσημο η 6η Φεβρουαρίου

Ο απολογισμός του προχθεσινού Eurogroup αποτελεί ορισμό της ασάφειας: δεν πρόσθεσε λέξη σε όσα ήδη γνωρίζαμε πριν τη συνεδρίασή του για τις θέσεις και προθέσεις όλων των παικτών της δεύτερης αξιολόγησης, δεν αποσαφήνισε αν και πότε το κουαρτέτο θα επιστρέψει στην Ελλάδα, δεν ξεκαθάρισε από τι ακριβώς εξαρτάται η επανεκκίνηση των διαπραγματεύσεων στην Αθήνα.

Βεβαίως, τα καλά λόγια για τις δημοσιονομικές επιδόσεις της ελληνικής κυβέρνησης περίσσεψαν – για «θαυμαστά αποτελέσματα» μίλησε ο επίτροπος Μοσκοβισί, για «ελαστικότητα» που προσφέρει για τα επόμενα χρόνια η καλή επίδοση στο πλεόνασμα του 2016 μίλησε ο Ντάισελμπλουμ. Ωστόσο, οι φιλοφρονήσεις αυτές αντισταθμίστηκαν από το υψηλό για την ελληνική κυβέρνηση «τίμημα»: τη σύμπνοια της ευρωπαϊκής τρόικας στο αναπόδραστο της συμμετοχής του ΔΝΤ. Έστω κι αν το ίδιο είναι βέβαιο ότι θέλει να τ’ αποφύγει. Έστω, κι αν η Ελλάδα είναι το τελευταίο «πειραματόζωο» του Ταμείου στην Ευρωζώνη, αφού όπως είπε ο Ντάισελμπλουμ, σε μελλοντικά προγράμματα στήριξης –αχρείαστα να ’ναι– ίσως δεν είναι απαραίτητη η συμμετοχή του ΔΝΤ. Αυτό παραπέμπει στον σχεδιασμό Σόιμπλε για μετεξέλιξη του ESM σε «ευρωπαϊκό ΔΝΤ», αλλά το ζήτημα δεν είναι της παρούσης.

Ουδέν νεώτερον από το μέτωπο της αξιολόγησης

Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Καμιά ένδειξη για τις προθέσεις των δανειστών πριν το επικείμενο EuroWorking Group- Τα «παγκόσμια» καθήκοντα της Γερμανίας ενισχύουν τον ηγεμονισμό της στην Ευρωζώνη

Σε πορεία στα τυφλά εξελίσσεται η διαπραγμάτευση για τη δεύτερη αξιολόγηση, καθώς οι περισσότερες παράμετροι της εξίσωσης παραμένουν άγνωστες: είναι ασαφές πότε θα επιστρέψουν οι επικεφαλής του κουαρτέτου στην Αθήνα, είναι άγνωστο τι ακριβώς θα συζητηθεί και τι θα συμβεί στο EuroWorking Group της ερχόμενης Πέμπτης (12/1), και ιδιαίτερα σε ποιο βαθμό η γερμανική πλευρά και οι πλησιέστεροι σύμμαχοί της θα συμφωνήσουν με το ξεπάγωμα των μέτρων για το χρέος και, τέλος, είναι άγνωστο αν στο Eurogroup της 26^ης Ιανουαρίου θα ξεκαθαριστεί ο χρονικός ορίζοντας ολοκλήρωσης της δεύτερης αξιολόγησης.