Επαναστάτες ή συμπαραστάτες;

Του Κ.Μαραγκού

10 θέσεις για το αντιρατσιστικό μέτωπο

1.

Ο αντιρατσιστικός αγώνας δεν είναι η ελεημοσύνη των βολεμένων στους ξυπόλητους. Δεν είναι μόνο η αλληλεγγύη των ντόπιων στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Πολύ περισσότερο, αυτή η αλληλεγγύη δεν περιμένει ανταλλάγματα ακόμα κι αν αυτά αποσκοπούν στον ευγενή σκοπό της σύσφιξης του ταξικού μετώπου Ελλήνων και ξένων εργατών. Ή ακόμα και σε μια τόνωση του πεσμένου ταξικού φρονήματος της ντόπιας εργατικής τάξης ή και ακόμα πιο μακριά στην αναζήτηση ενός νέου επαναστατικού υποκειμένου προς αποπεράτωση ανεκπλήρωτων ιστορικών καθηκόντων που μέχρι πρότινος οι εκ της βίβλου αποστολείς τους ξεχνούσαν ή απέφευγαν να εκπληρώσουν.

Δεν είμαστε αντιρατσιστές γιατί περιμένουμε από τους κυνηγημένους μετανάστες να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, ούτε να αναλάβουν καθήκοντα που δεν μπορεί να διεκπεραιώσει το ντόπιο ταξικό ανταγωνιστικό κίνημα. Η μέχρι τώρα εμπειρία δεν έχει δικαιώσει αυτές τις προσδοκίες και ως εκ τούτου είναι μάταιο να επενδύει κανείς τις επαναστατικές του ματαιώσεις σε ανθρώπους που για τους δικούς τους λόγους σκέφτονται απλά πώς θα επιβιώσουν και όχι πώς θα πραγματοποιήσουν κάποια κοινωνική αποστολή για να σώσουν τη χαμένη τιμή του προλεταριάτου.

Σχετικά με τα γεγονότα στη Χίο

Του Κ.Μαραγκού

Εδώ και μέρες η Χίος εξελίσσεται σε ένα νέο Αγ. Παντελεήμονα. Συμμορίτες της ΧΑ από κοινού με το ακροδεξιό απόπατο της περιοχής και κάτω από τα στραβά μάτια της αστυνομίας επιδίδονται σε συνεχείς επιθέσεις κατά του προσφυγικού καταυλισμού της Σούδας που βρίσκεται στην τάφρο του Κάστρου της Χίου. Εκεί μένουν περίπου 2000 πρόσφυγες με την πλειοψηφία τους να αποτελείται από οικογένειες και εκατοντάδες γυναικόπαιδα.

Τα μίντια ακόμα και τα κρατικά κρατάνε εδώ και μέρες την πλέον ελεεινή στάση δικαιολογώντας τη δράση των φασιστών, ως περίπου δίκαιη αντίδραση αγανακτισμένων πολιτών. Ο καταυλισμός της Σούδας δεν δέχεται πρώτη φορά επίθεση. Αυτή τη φορά όμως πρόκειται για μια καθαρά δολοφονική εμπρηστική επιχείρηση που μόνο από τύχη δεν είχε νεκρούς.

Μη με φωνάζεις “Ξένο”

Tης Έφης Θάνου

Η αλήθεια είναι πως στο σχολείο που πήγαινα, δε θυμάμαι να είχα πολλούς συμμαθητές διαφορετικής προέλευσης. Συνήθως στο σύνολο ανέρχονταν κάπου στα δύο με τρία άτομα ανά την κάθε τάξη, αν βέβαια δεν με απατά ο νους μου. Καταγωγή κυρίως είχαν από την Αλβανία ή από κάποια ασιατική χώρα. Παιδιά θα έλεγα με φιλότιμο, αγάπη για την Ελλάδα, γεννημένα και μεγαλωμένα εδώ, χωρίς να έχουν όμως την ελληνική υπηκοότητα.

Από τη δική μου τάξη συγκεκριμένα, ό ένας εκ των δύο ήταν άριστος μαθητής και κατάφερε να περάσει στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ενώ ο δεύτερος παρόλο που αποφάσισε να συνεχίσει τη φοίτηση του σε επαγγελματικό λύκειο δε δίστασε να σπουδάσει αργότερα στην Σχολή Καλών Τεχνών, άλλωστε από νωρίς φαινόταν ότι η τέχνη ήταν εκείνη που τον είχε κερδίσει εξ’ αρχής. Ήπιων τόνων παιδιά θα έλεγα, χωρίς ποτέ να είχαν δημιουργήσει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα.

Είμαστε Ελληνες, τέλος!

Του Κώστα Σωτηρίου

Ο μεγάλος Θανάσης Αντετοκούμπο και ο μικρότερος Γιάννης, συμπαίκτες στον πρωτοπόρο της Α2 μπάσκετ Φιλαθλητικό

Οι τέσσερις αθλητές διεκδικούν την ελληνική υπηκοότητα απορρίπτοντας τις ξένες Σειρήνες

Ενας γεροδεμένος νεαρός με μαύρο δέρμα, γύρω στα δύο μέτρα, ετοιμάζεται να κατηφορίσει τις σκάλες στον σταθμό του μετρό στα Σεπόλια. Φορώντας αθλητική μπλούζα με κουκούλα και έχοντας «καρφωμένα» στα αφτιά του τα ακουστικά αντιλαμβάνεται την παρουσία ενός ένστολου αστυνομικού. «Your papers, please» («Τα χαρτιά σας, παρακαλώ») αναφωνεί το όργανο της τάξης, αλλά η απάντηση του πιτσιρικά, που έχει μόλις απελευθερωθεί από τον δυνατό ήχο της μουσικής, είναι αποστομωτική: «Ελληνας είμαι. Πηγαίνω στην προπόνηση». Ακολουθούν στιγμές αμηχανίας, ο αστυνομικός απολογείται και απομακρύνεται…