Η ανυπόφορη μυωπία του “λεφτόδουλου”

του Γ. Γραμματικόπουλου

 Σε μια πρόσφατη εκδήλωση για τον πολιτισμό, ο Υπουργός Πολιτισμού ξεκίνησε την ομιλία του με αναφορές στην “παραγωγικότητα” της Κίνας, στην ανταγωνιστικότητα, στην φθηνή παραγωγή, στο προϊόν… Τελικώς “εκδιώχθηκε” εν μέσω γέλιων, τραγουδιών και ειρωνικών επευφημιών – το ζήτημα όμως παραμένει. Πώς γίνεται να αντιμετωπίζεις τον πολιτισμό με όρους βιομηχανικούς και εμπορικούς;! Πώς γίνεται να αντιμετωπίζεις την Υγεία με όρους οικονομικού ισοζυγίου;! Πώς γίνεται να αντιμετωπίζεις την Παιδεία με όρους εμπορικής χρησιμότητας;! Πώς φτάσαμε σαν κοινωνία να αποδεχόμαστε (ή έστω να ανεχόμαστε τη πράξει) την λογική πως “όλα είναι φράγκα”; Γιατί γίναμε “λεφτόδουλοι”; Πόσο βλακώδες και καταστροφικό είναι εν τέλει αυτό;

Αντικαπιταλισμός: ιδεοληψία ή δογματισμός;

Η απερίφραστη εναντίωσή μας στον καπιταλισμό δεν υπάρχει, επειδή απλώς αυτή είναι η πολιτική μας άποψη ή επειδή έτσι μας “την βάρεσε”. Ο καπιταλισμός, το σύστημα που επιτρέπει στους λίγους να κατέχουν τα μέσα παραγωγής και να αρπάζουν τον πλούτο που παράγουν με τον ιδρώτα τους οι εργάτες και ο λαός, επιτρέπει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, επιτρέπει την συσσώρευση αμύθητου πλούτου από την μία και την απόλυτη εξαθλίωση και φτώχεια από την άλλη. Ειδικά σήμερα, είναι μεγάλη αναγκαιότητα η εναντίωση και ο αγώνας για την ανατροπή του καπιταλισμού. Και αυτό, δεν το λέμε επειδή απλώς μας αρέσουν οι κόκκινες σημαίες, τα σφυροδρέπανα ή το μουστάκι του Στάλιν!