Τουριστικό προϊόν εκτός ανταγωνισμού

Η πρόσφατη πώληση των μεγάλων περιφερειακών αεροδρομίων και η επικείμενη αύξηση του ΦΠΑ στις τουριστικές υπηρεσίες και στα νησιά είναι δύο πράξεις, που η καθεμιά με τον τρόπο της και σε διαφορετικό βάθος χρόνου, θα επηρεάσουν καταλυτικά την εξέλιξη του τουρισμού, πιθανότατα προς δυσμενείς κατευθύνσεις.

Η πώληση για 50 (40 συν 10) χρόνια των δεκατεσσάρων μεγαλύτερων αεροδρομίων της χώρας, πλην «Ελ. Βενιζέλου», περιγράφτηκε ως η μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση του ΤΑΙΠΕΔ, αυτή που πέτυχε μεγαλύτερο τίμημα από το εκτιμώμενο, και ότι η Ελλάδα προσελκύει τους επενδυτές. Πράγματι η πλειοδότρια κοινοπραξία πρόσφερε 1,234 δισ. ευρώ, όταν η ελάχιστη αποτίμηση των συμβούλων PWC και Citibank ήταν υποπολλαπλάσια, έφτανε μόλις τα 350 εκατ. ευρώ. Γιατί φάνηκαν τόσο γενναιόδωροι οι μέτοχοι της ελληνογερμανικής κοινοπραξίας Fraport – Slentel; Και ποιο είναι το απόκτημα;

Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ: Tα μνημόνια καταπόντισαν την ανταγωνιστικότητα!

 

Για να τελειώνουμε με το παραμύθι της χαμηλής ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας και για το πώς τα προγράμματα λιτότητας από το 2010 και εντεύθεν συνέβαλαν στην ανάκτησή της, δεν έχουμε παρά να ρίξουμε μια ματιά στο παραπάνω διάγραμμα.

Σύμφωνα με στοιχεία των ετήσιων εκθέσεων του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF) τα οποία είναι διαθέσιμα στην ιστοσελίδα του από το 2006-2007 ώς το 2013-2014, βλέπουμε ότι ο συνολικός δείκτης ανταγωνιστικότητας της χώρας μας βαίνει συνεχώς μειούμενος. Ενώ η ανταγωνιστικότητα την δήθεν περίοδο της ασωτείας, 2006-2007 ήταν στο 4.12, με άριστα το 7 το οποίο παρεμπιπτόντως δεν πιάνει καμια χώρα, πέρσι ήταν στο 3.86, και σήμερα που πηδάμε απ’ τη χαρά μας, έχει μόλις πάει στο 3.93.

Αύξηση προσφοράς, μηδενισμός ζήτησης

H μελέτη αξιολόγησης ανταγωνιστικότητας που παρουσίασε προχθές ο γενικός γραμματέας του ΟΟΣΑ Ανχελ Γκουρία περιέχει μια γενική εκτίμηση της ελληνικής οικονομίας, και συγκεκριμένες συστάσεις, 329 τον αριθμό, προς την κυβέρνηση για βελτίωση της ανταγωνιστικότητας. Η μελέτη συντάχθηκε επι πληρωμή, κατόπιν παραγγελίας του ελληνικού υπουργείου Ανάπτυξης, μάλιστα ο αρμόδιος υπουργός Κ. Χατζηδάκης υποσχέθηκε ότι θα εφαρμόσει πάραυτα το 80% των συστάσεων. Από την πλευρά του, ο Μεξικανός επικεφαλής του ΟΟΣΑ υποσχέθηκε ότι και μόνο οι 66 σημαντικότερες αλλαγές να εφαρμοστούν, από τις συνολικά 329, θα προκύψει όφελος 5,2 δισ. ευρώ, περίπου 2,5% του ΑΕΠ.

Δείκτες παρόντος και μέλλοντος

Κατά την περιγραφή της ελληνικής κρίσης οι δείκτες που προκαλούν αλγεινή εντύπωση και ασφαλώς κατανοούνται ευκολότερα από το ευρύ κοινό είναι οι δείκτες ανεργίας και ύφεσης, αντιληπτοί και στην καθημερινή ζωή, και ακολούθως το κατά κεφαλήν εισόδημα, το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, το έλλειμμα ως ποσοστό του ΑΕΠ, το ιδιωτικό χρέος ως ποσσοτό του ΑΕΠ κ.λπ. Ενας δείκτης που δεν πολυαναφέρεται αλλά που έχει μεγάλη σημασία για την αντοχή της οικονομίας είναι ο δείκτης Σχηματισμού Ακαθάριστου Πάγιου Κεφαλαίου (GFCF – Gross Fixed Capital Formation). Ο δείκτης αυτός, πολύ χονδρικά, περιγράφει τις επενδύσεις μιας εθνικής οικονομίας, εν προκειμένω της ελληνικής, σε πάγια κεφάλαια. Πάγια περιουσιακά στοιχεία, εγκαταστάσεις, τεχνολογικός εξοπλισμός, γραμμές παραγωγής, κεφαλαιουχικά αγαθά. Οχι το διαθέσιμο χρήμα σε τραπεζικούς λογαριασμούς, τα κέρδη από μεταβιβάσεις real estate.

Στο ανατολικό άκρο της Ευρώπης

Η απειληθείσα κατάρρευση της κυβέρνησης στην Πορτογαλία, λίγες μόνο ημέρες μετά τον κλονισμό και τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης στην Ελλάδα, δείχνει ότι η έξοδος από την κρίση απέχει πολύ ακόμη στην ευρωζώνη. Και οι δύο λαοί έχουν υπομείνει καρτερικά πολλές θυσίες επί μια τριετία, η Ελλάδα μάλιστα κατέχει το πανευρωπαϊκό μαύρο ρεκόρ στην ανεργία και την ύφεση. Σε λιγότερο από ένα χρόνο, και οι δύο χώρες θα βγουν από τη δανειακή ομπρέλα του Μνημονίου, αλλά δεν είναι διόλου βέβαιο ότι θα μπορούν να δανειστούν από τις αγορές. Ισως χρειαστεί ένα νέο πρόγραμμα, εκ νέου αναδιάρθρωση χρέους, νέα χρηματοδότηση με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Η δοκιμασία θα συνεχιστεί.

Και όμως, οι πολίτες έχουν υπομείνει πολλά. Σε προχθεσινή έκθεσή της, η Eurobank αναφέρει ότι η δημοσιονομική προσαρμογή που πέτυχε η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη που έχει πετύχει ποτέ χώρα του ΟΟΣΑ σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο. Στην έκθεση επισημαίνεται όμως και η παρενέργεια της κολοσσιαίας προσαρμογής: η ανεργία απειλεί την κοινωνική συνοχή, καταστρέφεται φυσικό και ανθρώπινο κεφάλαιο.

Καρα-σαξές στόρυ, λέμε!

Προσοχή! Ο παρακάτω πίνακας αποτυπώνει καραμπινάτα το πόσο έπιασαν τόπο οι θυσίες τού ελληνικού λαού, προκειμένου να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας:

Προσέξτε πώς καμαρώνει η Ελλάδα στην 96η θέση, κάτω από μερικές μεγάλες δυνάμεις της παγκόσμιας οικονομίας (π.χ. Μογγολία, Ονδούρα, Αλβανία (!), Καμπότζη, Βιετνάμ, Σρι Λάνκα, Ρουάντα (!!), Καζακστάν, Μπαρμπάντος κλπ) και δίπλα-δίπλα σε κολοσσούς όπως η Γκαμπόν και το Τατζικιστάν. Το ότι οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι καταχωρισμένες με πιο ανοιχτόχρωμα γράμματα, θα σας διευκολύνει να διαπιστώσετε ότι η χώρα μας είναι τελευταία μεταξύ των 27 χωρών τής Ε.Ε.

(Δι-)έξοδος

Του Θεόδωρου Μαριόλη

Αναπληρωτή καθηγητή Πολιτικής Οικονομίας του Παντείου Πανεπιστημίου

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ «ΣΧΕΔΙΟΥ Β» 18 Μαΐου 2013

Εισαγωγή

Η παρούσα εισήγηση της Οικονομικής Επιτροπής του «Σχεδίου Β» είναι αποτύπωση των βασικών οικονομολογικών αξόνων εκδίπλωσης αυτού του σχεδίου. Εντοπίζει το κύριο στην τρέχουσα κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και υποστηρίζει ότι δεν δύναται να υπάρξει αντιστροφή εντός της Ζώνης του Ευρώ. Εν συνεχεία, εκτιμά τις βραχυχρόνιες επιπτώσεις της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα και ασκεί θετική κριτική σε απόψεις που έχουν εκφρασθεί σχετικά με αυτήν την επιστροφή. Τέλος, αποδεικνύει την αναγκαιότητα δομικής μεταβολής της ελληνικής οικονομίας.

Το ανέκδοτο της ανταγωνιστικότητας

Πηγή : Kαρτέσιος

Δε γνωρίζω τί διδάσκονται στο Χάρβαρντ οι μελλοντικοί πρωθυπουργοί των βαλκανικών χωρών, όμως καλό θα ήταν να αντλήσουν γνώσεις από την πραγματικότητα της οικονομίας. Στην Ελλάδα, ο βασικότερος τρόπος έκφρασης της λιτότητας που υποτίθεται ότι θα οδηγούσε στην ανάπτυξη, ήταν η δραματική μείωση των μισθών, η ευκολία στις απολύσεις εργαζομένων και η απαξίωση κάθε δικαιώματος των εργαζομένων.

Ως αποτέλεσμα των παραπάνω υπήρξε η δραματική αύξηση των ανέργων. Από την άλλη, οι μισθοί στο Δημόσιο μειώθηκαν κατά 35% μέσο όρο την τελευταία 3ετία, ενώ εσχάτως προωθούνται μέτρα για την απόλυση δημοσίων υπαλλήλων, κάτι που φυσικά θα αυξήσει ακόμη περισσότερο την ανεργία.