Δεν Άκουσες Ανθρωπάκο…

Του Κώστα Λουλουδάκη (Ιουλιανού)

Ύφεση, κρίση, λιτότητα, περικοπές μισθών και συντάξεων, κοινωνικών δαπανών για υγεία και εκπαίδευση, απολύσεις εργαζομένων, μισθοί γαλέρας, συρρίκνωση του δημοσίου τομέα και του κράτους πρόνοιας, αποπληθωρισμός, ανεργία, θεμελίωση της φτώχειας,  κοινωνικές και πολιτικές κρίσεις κ.ά.

Όποια θεωρητικά διανοήματα πονούνται  θα έπρεπε να ελέγχονται για την ικανότητά τους να προσφέρουν την κατανόηση του κοινωνικοπολιτικού μας κόσμου, αλλιώς να αίρονται. Όμως το θεωρητικό σύστημα μέσα στο οποίο εντάσσονται τα παραπάνω κοινωνικά προβλήματα αποστρέφεται την κριτική και νομιμοποιεί τους κοινωνικούς αποκλεισμούς στο όνομα της «ανάπτυξης της χώρας», της «προέλκυσης επενδύσεων», της «επέκτασης των αγορών».

Όσον αφορά στον κερματισμένο κοινωνικό ιστό για τους θεωρητικούς του οικονομικού συστήματος, τέτοιο πρόβλημα απλά δεν υφίσταται, γιατί δεν υπάρχει κοινωνία αλλά άτομα που στερούνται συνοχής. Στις φιλελεύθερες κρανιακές κοιλότητες υπάρχει η πίστη πως: πολλοί άνθρωποι ναι μεν υποφέρουν την ίδια μοίρα αλλά ευθύνονται ατομικά για την κατάσταση αποκλεισμού που έχουν περιέλθει. Δεν υπάρχει λοιπόν  ενιαία ή ενιαιοποιούσα αιτία που προκαλεί τα δεινά τους, άρα ούτε και εχθρός ενάντια στον οποίο θα μπορούσαν να αγωνιστούν.

Ζοφερό το μέλλον για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Δε δικαιολογούν το κλίμα ευφορίας και υψηλών προσδοκιών που δημιουργεί η κυβέρνηση για την πολιτική της τα συμπεράσματα της ετήσιας έρευνας «εισοδήματος και δαπανών νοικοκυριών» του Ινστιτούτου Μικρών Επιχειρήσεων της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών, Βιοτεχνών, Εμπόρων Ελλάδας (ΙΜΕ ΓΣΕΒΕΕ), που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα. (εδώ η πλήρης έκθεση)

Η έρευνα της τριτοβάθμιας συνδικαλιστικής οργάνωσης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με την εταιρεία Marc, σε ένα πανελλαδικό δείγμα 1.006 νοικοκυριών το Νοέμβριο του 2017, και διακρίνεται για την αξιοπιστία των ευρημάτων της. Τα δε συμπεράσματα που συνοδεύουν τη δημοσίευσή της, κάθε φορά, αποτελούν μια εύστοχη και εμβριθή επισκόπηση των κυρίαρχων τάσεων που διέπουν την οικονομική συγκυρία. Κανείς επομένως δε δικαιούται να τα προσπερνά χωρίς να δίνει τη δέουσα προσοχή.

Για πάντα στο δωμάτιο ο ελέφαντας της παγκοσμιοποίησης

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα επιχείρησε η γενική διευθύντρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Κριστίν Λαγκάρντ, στις 13 Σεπτεμβρίου 2016 μιλώντας στο Τορόντο του Καναδά. Τίτλος της ομιλίας, που έγινε προς τιμήν της καναδής οικονομολόγου Σίλβια Όστρι, ήταν «κάνοντας την παγκοσμιοποίηση να δουλέψει για όλους».

Αφορμή για την ανάλυσή της, όσο κι αν δεν ειπώθηκε, στάθηκαν οι αυξανόμενες φωνές διαμαρτυρίες για τις ανισότητες που προκαλεί η παγκοσμιοποίηση. Οι συζητήσεις κορυφώθηκαν τους τελευταίους μήνες με αφορμή τη νίκη των οπαδών της εξόδου στο δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της Βρετανίας στην ΕΕ και τα υψηλά ποσοστά που δίνουν οι δημοσκοπήσεις εν όψει των αμερικανικών εκλογών στον υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών, Ντόναλντ Τραμπ. Το κοινό στοιχείο πίσω από τα δύο αυτά αποτελέσματα βρίσκεται στη δυσφορία του εκλογικού σώματος για τις επιπτώσεις στους μισθούς, την ανεργία και τις συνθήκες απασχόλησης από το άνοιγμα των οικονομιών. Με άλλα λόγια πώς η περιβόητη παγκοσμιοποίηση μείωσε τους μισθούς, αύξησε την ανεργία και οδήγησε σε επέκταση της προσωρινής, ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας. Αποκλείεται να βρεθεί κοινός θνητός που να μην έχει να διηγηθεί τουλάχιστον ένα σχετικό περιστατικό.

Λεφτά υπάρχουν (για 62 ανθρώπους)

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Η διεθνής ΜΚΟ, Oxfam, δημοσίευσε σήμερα μια έρευνα που αφορά τον ιδιωτικό πλούτο.
Σύμφωνα με την έρευνα, 62 άνθρωποι κατέχουν το 50% του ιδιωτικού παγκόσμιου πλούτου.
Επίσης, το 1% του πληθυσμού κατέχει περισσότερο πλούτο απ’ ότι το υπόλοιπο 99%.

Ακόμα, αυτοί οι 62 άνθρωποι αύξησαν τον πλούτο τους κατά 44% ενώ οι φτωχότεροι 3,5 δισεκατομμύρια κάτοικοι του πλανήτη γη είδαν τον δικό τους να μειώνεται κατά 41%.

Εγώ προσωπικά δεν βλέπω κάποια σύνδεση με την παγκόσμια φτώχεια, προς Θεού.

Κρίση και ανισότητα στην Ευρωζώνη

Του Γιώργου Τοζίδη

Η μη ολοκληρωμένη εκτίμηση των αιτιών της οικονομικής κρίσης στην ευρωζώνη και, κυρίως, η μη αναγνώριση των ωφελειών της Γερμανίας από αυτήν, αποτελούν δύο από τους παράγοντες που υποχρέωσαν την ελληνική κυβέρνηση στη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου και ευθύνονται για τα σημερινά αδιέξοδα. Στο σημερινό εράνισμα και σε αυτό της επόμενης εβδομάδας θα παρουσιαστούν τα βασικά σημεία μίας έκθεσης της γνωστής δεξαμενής σκέψης Stratfor, με τον εύγλωττο τίτλο Γερμανικό Εμπόριο και Ευρωζώνη: Ένα Ζήτημα Ανισότητας που εντοπίζει τις αιτίες της κρίσης στα πλεονάσματα του γερμανικού ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.

Ζήτω η κρίση!

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Ακόμη κι αν δεν υπήρχε έπρεπε να δημιουργηθεί! Η οικονομική κρίση που ξέσπασε το 2008 πλήττοντας άλλες χώρες λιγότερο (ΗΠΑ) κι άλλες περισσότερο (Ευρωπαϊκές) αποδείχθηκε η πιο αποτελεσματική μηχανή αύξησης των εισοδηματικών ανισοτήτων κάνοντας τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους.

Τα στοιχεία που έδωσε και φέτος στην δημοσιότητα η τράπεζα Credit Suisse (εδώ η σχετική έκθεση) είναι εντυπωσιακά. Ο παγκόσμιος πλούτος μέσα σε μόλις έναν χρόνο, από τα μέσα του 2013 ως τα μέσα του 2014, αυξήθηκε κατά 8,3%, όταν η αύξηση του ΑΕΠ το 2013 ήταν 3% και για φέτος προβλέπεται να αυξηθεί κατά 3,7%, σύμφωνα με το ΔΝΤ. Επομένως, επ’ ουδενί η αύξηση του παραγόμενου προϊόντος δεν δικαιολογεί την αύξηση του παγκόσμιου πλούτου σε ετήσια βάση κατά 21 τρις. δολ., με αποτέλεσμα να φτάσει στα 263 τρισ. δολ., υπερδιπλάσιος από τον πλούτο που είχε καταγραφεί το 2000 κι ανερχόταν στα 117 τρις. δολ. Εντύπωση επίσης προκαλεί πως η αύξηση του πλούτου το έτος 2013, κατά 21,9 τρισ. δολ., ξεπερνάει τις απώλειες που καταγράφηκαν στη διάρκεια της κρίσης, κι ανέρχονται σε 21,5 τρις.! Παρελθόν αποτελεί λοιπόν η κρίση, τουλάχιστον για τους πλούσιους.

Ανισότητα και παιδεία

Η ανταπόκριση των αγορών στην οικονομία των ΗΠΑ επιτυγχάνεται αντί υψηλού κοινωνικού κόστους. Αυτό συμβαίνει επειδή η οικονομία τους έχει το εξής χαρακτηριστικό: υπάρχει μια σημαντικά μεγαλύτερη ανισοκατανομή στα εισοδήματα -με τις πολλαπλές συνέπειές της- απ’ ότι στην Γερμανία ή στην Ιαπωνία. Η διαρκώς αυξανόμενη ανισοκατανομή τού εισοδήματος από τα μέσα τής δεκαετίας τού ’70 και οι συνέπειές της έχουν αναλυθεί και τεκμηριωθεί εκτεταμένα. Το 1997, ο Άλαν Γκρήνσπαν (σ.σ.: τότε πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, της FED), σε μια κατάθεσή του στο κονγκρέσσο, είχε δηλώσει ότι “όπως ξέρουμε και όπως έχουμε συζητήσει στο παρελθόν, υπάρχει μια εκρηκτική αύξηση των εισοδηματικών διαφορών, η οποία οφείλεται κυρίως στην τεχνολογία και στην παιδεία. Όλη αυτή η ανισοκατανομή χαρακτηρίζει το σύστημά μας μέχρι την βάση του. Πρόκειται για μια εξέλιξη η οποία με κάνει να νοιώθω άβολα. (Kozo Yamamura & Wolfgang Streeck, “The end of diversity?“, Cornell University, 2003, σελίδα 133).

Οι φτωχότεροι των φτωχότερων

Oι φτωχότεροι στην Ελλάδα φτώχυναν περισσότερο εξαιτίας των μέτρων δημοσιονομικής προσαρμογής. Επιπλέον, δέχτηκαν μεγαλύτερο πλήγμα σε σχέση με τους φτωχότερους των άλλων χωρών της Ευρωζώνης, που έλαβαν αντίστοιχα μέτρα

Απώλεια εισοδήματος κατά 15% γνώρισε το φτωχότερο κομμάτι των Ελλήνων, ενώ οι απώλειες ήταν μεγαλύτερες σε σχέση με εκείνες που υπέστησαν αντίστοιχες κοινωνικές ομάδες άλλων ευρωπαϊκών χωρών που εφάρμοσαν μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής. Αυτό τονίζεται σε έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) με θέμα τη δημοσιονομική πολιτική και την εισοδηματική ανισότητα.

Η ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ… ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΠΛΟΥΣΙΑ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Περισσότεροι από 200 νυν και πρώην Βουλευτές είναι μέλη του Οικοδομικού Συνεταιρισμού που συνεχίζει να αναζητά εκτάσεις φιλέτα για τα 1500 συνολικά μέλη του και διαχειρίζεται μια σειρά από ακίνητα στην καρδιά της Πολιτείας και του Δήμου Κηφισιάς!

Ο οικοδομικός συνεταιρισμός, σύμφωνα με ρεπορτάζ της εφημερίδας «Παραπολιτικά» ιδρύθηκε πριν από 63 χρόνια και σκοπός του ήταν «η απόκτηση κατοικίας από τα μέλη του δια της διαθέσεως σε αυτά άρτιων οικοπέδων , κατάλληλων για την ανέγερση κατοικιών στις περιοχές Κοκκιναρά Κηφισιάς και Σκροπονερίου Βοιωτίας.