Πάμε ανάποδα

                                                                            Φανταστείτε την πραγματικότητα αλλιώς:

Να υπάρχουν οργανωμένες πόλεις με τα καταστήματα, τα νοσοκομεία, τα καφενεία, τα ασανσέρ, τις συγκοινωνίες, τα πάντα, στις οποίες όμως να μετακομίζουν οι άνθρωποι μόνον όταν από γήρας ή ασθένεια καθίστανται ανίκανοι για να δουλέψουν. Να μετοικούν στις πόλεις, μόνοι τους ή με συνοδούς και να χαίρονται εκεί τις ευκολίες της ζωής, ήτοι την διαβίωση δίχως παραγωγή αλλά με εξαγορά αλλά και την χρήση υπηρεσιών υγείας.

Όσοι είναι νέοι και εύρωστοι να διαβιούν μακριά από τις πόλεις και να παράγουν για να ζουν οι ίδιοι αλλά και για να εφοδιάζουν τις πόλεις έτσι ώστε να μπορούν να ζήσουν και οι άλλοι. Μόνο όσοι απ’ αυτούς λόγω κλίσης ή λόγω διάθεσης προσφοράς ή λόγω άλλων προσωπικών αιτιών θέλουν και μπορούν, να διαβιούν στις πόλεις και να εργάζονται παρέχοντας υπηρεσίες στους ανήμπορους (γιατροί, νοσοκομοι, έμποροι, οδηγοί κλπ). Κάπως έτσι πρέπει να ξεκίνησε το μοντέλο που κατέληξε στο σημερινό αδιέξοδο, όντως.

Πως «ονειρεύονται» κάποιοι την κοινωνία…

Ενώ η ανθρωπότητα βυθίζεται όλο και περισσότερο σε μία περίοδο αναταραχών και συγκέντρωσης του πλούτου σε διεθνή κέντρα διαχείρισής, είναι άξιο απορίας, γιατί οι λαοί, που αποτελούν ομολογουμένως τα θύματα της παγκόσμιας διαπλοκής, δεν εξεγείρονται αυθόρμητα, προκειμένου να αντιδράσουν και να αντισταθούν.
Η στάση των περισσότερων ατόμων θυμίζει το γνωστό πλέον στους περισσότερους παράδειγμα με το βατραχάκι, που σιγοβράζει στην κατσαρόλα, μέχρι να καεί εντελώς…
Το κύριο χαρακτηριστικό καταρρεόντων πολιτισμών είναι ο υπερβολικός εφησυχασμός που γεννά ανυποψίαστα θύματα, τα οποία αδυνατούν να εντοπίσουν την επικείμενη τραγωδία λόγω της υπερβολικής αδράνειας και αδιαφορίας. Πολλοί είναι εκείνοι, που μόλις αντιληφθούν, έστω και σε μικρό ποσοστό, ότι κάτι δεν πάει καλά, αναρωτιούνται: «Καλά τόσο καιρό, ζούσαμε στο στρουμφοχωριό;»

Είσαι η νομοτέλεια του εαυτού σου που διεκδικεί τον εαυτό της

Έχεις μόνο αυτό που θέλεις, αυτό που διεκδικείς, αυτό που διεκδικείς να θέλεις.

Είναι λάθος να νομίζεις ότι φτάνει η δικιά σου ατομική προσπάθεια για να φτιάξεις καλύτερο μέλλον για τα παιδιά σου. Χρειάζεται αλλά σε ένα καθεστώς αδικίας αυτό δεν αρκεί. Και όχι μόνο δεν αρκεί αλλά και αυτό το καλύτερο μέλλον στο απαγορεύει αυτό το καθεστώς εδραιωμένης αδικίας που, πιο επιθετικό τώρα, ολοένα επεκτείνεται. Τον εικοστό αιώνα η ανθρωπότητα έφτασε σε ένα επίπεδο ζωής του μέσου ανθρώπου όσο ποτέ υψηλό-ο 20ος αιώνας ήταν ο πιο ευτυχισμένος αιώνας στην Ιστορία της Ανθρωπότητας!