Εκτός αν εμείς δεν είμαστε άνθρωποι…

Της Σοφίας Χουδαλάκη

Σμίγουν στον ουρανό μας οι καπνοί του πολέμου που σηκώνονται από τη Μέση Ανατολή, με την κάπνα της απανθρακωμένης φύσης της Αυστραλίας. Οι εικόνες ταράζουν, τρομάζει το μέγεθος της καταστροφής τούτης που συντελείται μπροστά μας και εκείνης που έρχεται. Δεν πρόλαβε να πάρει αναπνοή το 2020, με κάπνα μπήκε στις ζωές του κόσμου, φαίνεται, πως με κάπνα θα βγει όταν έρθει η ώρα.

Ο ”εγκληματίας” άνθρωπος

Tου Μάκη Γεφυρόπουλου

Το έγκλημα, η δολοφονία και η αφαίρεση του πολυτιμότερου αγαθού που έχει στην κατοχή του ο άνθρωπος, της ίδιας της ζωή του, αποτελούσε μείζον θέμα συζήτησης από αρχαιοτάτων χρόνων, ενώ εξακολουθεί να κυριαρχεί στην πανανθρώπινη ατζέντα, την βάση της υπαρξιακής δομής, του κοινωνικού προτσές, καθώς και του ενδόμυχου ενστίκτου του θανάτου.

Ο δολοφόνος ανέκαθεν στιγματιζόταν, περιθωριοποιούνταν, ως μία ανίερη, μιασματική φιγούρα, ανεξάρτητα από την βαθμίδα πολιτισμικής στάθμης της εκάστοτε κοινωνίας. Συχνά η τιμωρία του ήταν εξίσου σκληρή με την αποτρόπαια πράξη του. Η δαιμονοποίηση του εγκληματία πρόσφερε πάτημα σε σκληρά, εκδικητικά καταπιεσμένα ένστικτά να βγουν στην επιφάνεια, δημιουργώντας ένα φαύλο κύκλο αίματος-εκδικητικής ποινής που ολοκληρωνόταν με τον θάνατο του ενόχου. Αυτό όμως δεν σήμαινε ότι οι εξέχουσες προσωπικότητες του παρελθόντος δεν προβληματίστηκαν, αναζητώντας τα αίτια που δημιουργούν την εκδήλωση ακραίων παραβατικών συμπεριφορών.

Εντέλει ποιος είναι ο εγκληματίας άνθρωπος και γιατί στρέφεται ενάντια στους ομοειδούς συγγενείς του; Η επιστήμη κλήθηκε να δώσει τις απαντήσεις και σε πρώιμο στάδιο ένας από τους πρώτους που ασχολήθηκαν με το ζήτημα ήταν ο Ιταλός καθηγητής, ανθρωπολόγος Τζέζαρε Λομπρόσο.

«(…) Ανέβηκες στο πεζοδρόμιο κ’ έπαιξες τον Ανθρωπο!»

Της Δήμητρας Μυρίλλα

Όλα ετούτα, ο χαμός και ο θάνατος, ο θρήνος και το μοιρολόι, οι τελετουργίες και η κατάνυξη, το πένθος, η προσμονή και η Ανάσταση, όλα ετούτα που επαναλαμβάνονται κάθε χρόνο την Ανοιξη, και όχι κάποια άλλη εποχή του χρόνου, δεν είναι καθόλου μεταφυσικά. Ανθρώπινα (με Α κεφαλαίο) και του Ανθρώπου (με Α κεφαλαίου) είναι… Όχι του θεανθρώπου, μα του ΑΝΘΡΩΠΟΥ στο δύσκολο και οδυνηρό διάβα του μέσα στους αιώνες.

Κι ας φρόντισαν τα ιερατεία να τα εγκλωβίσουν σε βολικές, μεταφυσικές και ακίνδυνες κατασκευές για μια ζωή που δεν είναι του παρόντος, ούτε και του μέλλοντος, αλλά κάποιας άλλης εξωκοσμικής και μη υλικής διάστασης.

Πολύς ο δρόμος και δύσκολος ο αγώνας του Ανθρώπου ώσπου να βγει στο ξέφωτο, αυτό που λαχταράει κάθε φορά που επαναλαμβάνει Χριστός Ανέστη. Σκλάβος, δούλος, δουλοπάροικος, σκυμμένος, πεινασμένος, βομβαρδισμένος, κυνηγημένος, με το άψυχο παιδί στα χέρια του, με τον ανήμπορο πατέρα στην πλάτη, η μάνα που κρύβει σε χέρια – φτερούγες τα παιδιά της να μην τα καταπιεί ο όλεθρος. Αυτός ο Ανθρωπος, ακόμα δεν … ανέστη. Σταυρώνεται και πεθαίνει κάθε μέρα.