ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΡΑΠΕΖΩΝ: ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΥΟΜΕΝΟΙ ΜΑΓΟΙ ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΟΥΝ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ

του Κώστα Λαπαβίτσα

Μια ακόμη τραπεζική ανακεφαλαιοποίηση βρίσκεται επί θύραις, τη φορά αυτή ως μέρος του τρίτου Μνημονίου και υπό την πολιτική αιγίδα του ΣΥΡΙΖΑ. Πολύς λόγος γίνεται για την “τελική” πράξη του τραπεζικού δράματος που θα ανοίξει επιτέλους το δρόμο της ανάπτυξης. Τα πράγματα είναι δυστυχώς πολύ διαφορετικά.

Η νέα ανακεφαλαιοποίηση θα παγιοποιήσει την προβληματική κατάσταση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, το οποίο παραμένει ο μέγας ασθενής της ελληνικής οικονομίας. Τα δύο πρώτα Μνημόνια άλλαξαν τα τραπεζικά πράγματα επί τα χείρω και φυσικά με σημαντικό δανειακό κόστος για τον ελληνικό λαό. Το τρίτο θα αποτελειώσει την καταστροφή.

Ο (νέος) εκβιασμός με τις τράπεζες: Μνημόνιο ή κούρεμα καταθέσεων

Της Νικόλ Λειβαδάρη

Εάν στην πρώτη θητεία της κυβέρνησης Τσίπρα ο μεγάλος εκβιασμός των δανειστών στήθηκε πάνω στην πιστωτική ασφυξία και τις κλειστές τράπεζες, στην δεύτερη φορά χτίζεται, εξίσου κυνικά, πάνω στους εγκλωβισμένους μικροκαταθέτες και την απειλή του bail in: ‘Αμεση και πλήρης εφαρμογή του Μνημονίου ή κούρεμα καταθέσεων είναι το νέο τελεσίγραφο που στέλνουν, από κοινού, Βρυξέλλες και Βερολίνο – ένα τελεσίγραφο που δεν προσυπογράφουν μεν Παρίσι και Φραγκφούρτη, αλλά φέρει τη σφραγίδα του, πλειοψηφικού ακόμη στο Eurogroup, γερμανικού άξονα.

Οι ασκοί του Αιόλου έχουν ανοίξει….Eurobank-Πειραιώς / Εθνική-Alpha

Από την Νούλα Χρυσοχοίδου

Και ενώ ολόκληρος ο παγκόσμιος χρηματοπιστωτικός κόσμος κρατάει την αναπνοή του μέχρι τα αποτελέσματα να ανακοινωθούν την Κυριακή απο την ΕΚΤ, εμείς όλοι αναρωτιόμαστε αν τελικά είναι ο αριθμητής ή ο παρονομαστής εκείνος που θα επικρατήσει; Όταν όπως όλα δείχνουν δύο απο τις τέσσερις ελληνικές συστημικές τράπεζες δεν θα καταφέρουν να περάσουν το stress test της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Αν και επικρατεί η αντίληψη στις διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών ότι δεν θα υπάρξει τελικά πρόβλημα και θα περάσουν τους ελέγχους αντοχής.

Η  αξιολόγηση των τραπεζών και τα stress test εφαρμόζονται για τρίτη φορά στα πλαίσια της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αξιολογώντας τα στοιχεία του ενεργητικού των 130 ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων.

Ολη η διαβούλευση εξαντλήθηκε στο γάλα

Η μεθαυριανή ψήφιση του πολυνομοσχεδίου με τα προαπαιτούμενα μέτρα φέρνει στο νου τη μέρα της μαρμότας: όλα έχουν ξαναγίνει με τον ίδιο ή παρόμοιο τρόπο. Η κατεπείγουσα εισαγωγή ενός πολυνομοσχεδίου 191 σελίδων με εκατοντάδες νομοθετικές ρυθμίσεις που αλλάζουν ριζικά τη διοίκηση, την εργασία, την αγορά· η ζητούμενη ψήφισή του εντός 48 ωρών χωρίς διαβούλευση· η σχεδόν καθολική άγνοια των βουλευτών για το περιεχόμενο τόσο σημαντικών νόμων· το θρίλερ για την εξασφάλιση των 151 ψήφων. Ολα έχουν ξανασυμβεί: ακόμη και η υπόσχεση ότι αυτό είναι το τελευταίο μαζικό νομοθέτημα που δοκιμάζει το κύρος του κοινοβουλίου και την υπόσταση των βουλευτών.

Το μεγάλο κόλπο με τις «συστημικές» τράπεζες

Του ΚΩΣΤΑ ΣΑΡΡΗ

Διασωλώνωση «ζόμπι» με 50 δισ. ευρώ του δημοσίου

Τον απολογισμό του μεγάλου κόλπου με τις τράπεζες που φόρτωσαν με χρέος 50 δισ. ευρώ το δημόσιο, για να παραμείνουν, ωστόσο, σε ιδιωτικά χέρια, εκθέτει το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ).

Ο “Απολογισμός Δραστηριοτήτων” του ΤΧΣ για το πρώτο εξάμηνο του 2013 περιγράφει πως έγινε η δουλειά.

Οι τέσσερις μεγάλες τράπεζες (Εθνική, Eurobank, Πειραιώς και Alpha Bank) βαφτίστηκαν “συστημικές” για να πάρουν τα 50 δισ. ευρώ της πρόσφατης χρηματοδότηση για την ανακεφαλαιοποίηση (και “προίκα” όσες τράπεζες δεν βαφτίστηκαν “συστημικές”), είναι τώρα οι κυρίαρχες του παιχνιδιού.

Η Ελλάδα στις μυλόπετρες της ιστορίας

Παραμονές της ψήφισης του νέου πακέτου περικοπών, όλοι κρατάνε την αναπνοή τους. Το πακέτο περικοπών 11,5 δισ. ευρώ, ουσιαστικά ένα νέο Μεσοπρόθεσμο, θεωρείται από τους εταίρους-πιστωτές ως απολύτως αναγκαία προϋπόθεση για την εφαρμογή της δεύτερης δανειακής σύμβασης μετά το PSI· συγκεκριμένα για την εκταμίευση της δεύτερης δόσης των 31,5 δισ. ευρώ.

Η αναγκαιότητα αυτών των περικοπών υπερτονίζεται όχι μόνο από την τρόικα αλλά και από κάθε Ευρωπαίο πολιτικό, ως δείγμα συνεπούς τήρησης των συμφωνημένων, εκ μέρους της Ελλάδας. Ωστόσο κανείς δεν γνωρίζει, και κανείς δεν λέει, πού θα φτάσει η Ελλάδα μετά και την επιβολή αυτού του κύματος λιτότητας, του αγριότερου που έχει επιβληθεί ποτέ σε ευρωπαϊκή χώρα, και μάλιστα μετά δυόμισι χρόνια δραστικών περικοπών και πέντε χρόνια συνεχούς ύφεσης. Κανείς δεν μπορεί να πει αν θα αντέξει η ήδη ζόμπι οικονομία την αποστράγγισή της από 11,5 δισ. ευρώ, από εισοδήματα που θα συντηρούσαν ζωντανούς τους πολίτες και τη ζήτηση, τη στιγμή μάλιστα που η οικονομία βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μια παγίδα ρευστότητας, υπό την ταυτόχρονη θανατηφόρο επίδραση του αποπληθωρισμού και της απομόχλευσης. Η ζήτηση έχει πεθάνει.