Μια σύγκρουση για όλες τις εποχές

Του Θανάση Σκαμνάκη

Από τον επιθανάτιο ρόγχο της φεουδαρχίας στην κρίση του υπαρκτού καπιταλισμού: Οι άνθρωποι, το ιστορικό πλαίσιο, τα διλήμματα

Ανέβηκε στο θέατρο, νομίζω δεν παίζεται πια, η πολύ ενδιαφέρουσα  παράσταση «Ένας άνθρωπος για όλες τις εποχές”, του Ρόμπερτ Μπόλτ (σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου). Κι ενώ το έργο μιλάει για πάθη και παθήματα του 16ου αιώνα στην φεουδαρχική Αγγλία, κι ενώ μιλάει για βασιλιά και καγκελάριο και αυλικούς, δείχνει να μην είναι ξένο προς τα δικά μας. Καθώς, όπως νομίζω, κάτι από την Ιστορία, η οποία ασφαλώς δεν επαναλαμβάνεται, επανέρχεται με έναν περίεργο τρόπο, ή για να υπενθυμίσει ή για να μας καταστήσει προσεκτικούς. Ή και για να μας μάθει να μην είμαστε βιαστικοί και τόσο “ασφαλείς” στις προβλέψεις και στις τακτοποιήσεις μας.

Βουβή οργή

Να πληρώνεις διόδια για ένα δρόμο-θάνατο, όπως ο δρόμος Κορίνθου-Πατρών, είναι κλοπή. Κλοπή της ίδιας της ζωής. Το ίδιο κλεψιά είναι και η μείωση της ελάχιστης σύνταξης της ηλικιωμένης αγρότισσας, που δεν έφταιξε σε τίποτα για τη σημερινή κατάσταση της Ελλάδας.Ακόμη πιο πολύ κλοπή και βαρβαρότητα είναι όταν με το αίμα αθώων αναζωογονούνται τα βαμπίρ της διαπλοκής, οι τραπεζίτες, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι μιντιάρχες.

Περιδιαβαίνεις την Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη και συναντάς παντού υπόκωφη σιωπή. Εκείνη τη φοβιστική απόλυτη ηρεμία πριν από τη θύελλα. Όλα μοιάζουν να κρέμονται σε μια κλωστή. Οι ανθρώπινες αντοχές στην κόψη του ξυραφιού, η κοινωνική ισορροπία επί ξυρού ακμής. Όλοι κι όλα σχοινοβατούν πάνω από το κενό.

Οι Ουρανοί της Αναγέννησης

Α. Μπελεζίνης: Στο ποίημα σας “Σχέδια για δύο εικόνες” αποδίδετε στους δυτικούς ευθύνη για την νοσηρότητα που εμφανίζουν τα σύννεφα  “στο χρώμα και στα σχήματα”, υποθέτω όχι μόνο στην ζωγραφική αλλά και στον τρόπο που τα βλέπαμε στην φύση. Στον τελευταίο στίχο ρωτάτε: “Δεν το βλέπετε το σκοτάδι των χειραψιών σας;” Θεωρείτε γενικά νοσηρή την αναγεννησιακή και ευρωπαϊκή ζωγραφική και “σκοτεινά” τα έργα των χεριών και της αφής (χειρ+άπτω) των Δυτικών ;

Ν. Καρούζος: Η αναγέννηση μου φέρνει πάντοτε πλήξη στα εικαστικά της φανερώματα, θυσιάστηκαν εκεί μεγαλοφυΐες. Ο Μεσαίωνας ήτανεδιαδικαστικά σκοτεινός, είχε το ομόψυχο φως της κοινότητας, η Αναγέννησηυπήρξε ποιοτικό σκοτάδι. Δεν παραβλέπω την δημιουργική σημασία της, με την αστείρευτη βοήθεια της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, του “ήθους” και του “πνεύματός της” […]