Μπορούμε να επιβιώσουμε χωρίς ανάπτυξη;

Του Γιώργου Αλοίμονου

Μεγάλο στοίχημα η μείωση του πολλαπλασιαστή της ανισότητας

Από τις αρχές της δεκαετίας του1970 ειδικοί είχαν κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου για την ασυμβατότητα της ανάπτυξης με τις αντοχές του πλανήτη. Δεν ήταν η οικολογία το πρώτο τους μέλημα, απλώς η προοπτική γενικότερης κατάρρευσης της οικονομίας και του ευρύτερου χώρου όπου αυτή λειτουργεί.

Η μελέτη είχε τον τίτλο «Οι περιορισμοί της ανάπτυξης» και αναπτύχθηκε από ειδικούς του «Κλαμπ της Ρώμης» το 1972. Με αυτήν, σχεδόν 50 χρόνια πριν, οι ειδικοί είπαν: «Είτε πατάτε το φρένο στην έξαλλη ανάπτυξη χωρίς σχεδιασμό είτε θα καταβαραθρωθούμε». Δηλαδή «αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». Ως κοινωνία, ως οικονομία, ως πλανήτης.

Το 2019 φεύγει, αλλά τι είναι αυτό που έρχεται;

Του Τάσου Τσακίρογλου

Σε λίγες μέρες κλείνει το 2019, τριάντα χρόνια μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, ίσως της σημαντικότερης και πιο εμβληματικής «στιγμής» της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας, η οποία σηματοδότησε συμβολικά και το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Κάποιοι ιστορικοί ονόμασαν αυτή τη στιγμή «διάσελο της Ιστορίας», δηλαδή το σχετικά ομαλό εκείνο κομμάτι που ενώνει δύο κορυφές, τον «αυχένα» του βουνού. Ξέρουμε ότι η κορυφή που αφήσαμε πίσω μας διαμόρφωσε τον κόσμο όπου ζούμε σήμερα, αλλά παραμένει το ερώτημα ποια είναι η κορυφή προς την οποία σκαρφαλώνουμε τώρα.

Αναμφίβολα ο κόσμος που ανατέλλει μαζί με το 2020 φέρει το στίγμα της κλιματικής αλλαγής και θέτει ως πρόκληση την αντίδραση της ανθρωπότητας σ’ αυτήν.

«Δεν είναι δεδομένο το αναπτυξιακό αποτέλεσμα των φοροελαφρύνσεων»

Γιώργος Αργείτης, καθηγητής του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΕΚΠΑ και επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

«Ανάπτυξη που θα συνοδεύεται από ανισότητα και αβεβαιότητα για τους εργαζομένους δεν θα είναι διατηρήσιμη», λέει στην «Εφ.Συν.» ο καθηγητής του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΕΚΠΑ και επιστημονικός διευθυντής του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, Γιώργος Αργείτης.

Με αφορμή την προ ημερών δημοσίευση της Ενδιάμεσης Εκθεσης του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ «Η ελληνική οικονομία και η απασχόληση», ο κ. Αργείτης εξηγεί στην «Εφ.Συν.» τις σοβαρές επιφυλάξεις των αναλυτών του ΙΝΕ για την ποιότητα και την αντοχή της ανάπτυξης που προσδοκάται, ιδιαίτερα από τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και τα κίνητρα στον κατασκευαστικό τομέα.

“Γη και ύδωρ” στους επενδυτές Οδοστρωτήρας για τα εργασιακά δικαιώματα

Η κυβέρνηση της ΝΔ με το λεγόμενο “αναπτυξιακό” πολυνομοσχέδιο, που κατέθεσε στη βουλή και ετοιμάζεται να το ψηφίσει αργά απόψε, επιχειρεί με σαρωτικό τρόπο να επιβάλει μια σειρά από ανατροπές προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος των εργαζόμενων, της δημόσιας περιουσίας και του περιβάλλοντος.

Αποθέωση της «επιχειρηματικότητας» χωρίς «γραφειοκρατικά εμπόδια», fast-track επενδύσεις και εισβολή των ιδιωτών παντού ακόμα και στον έλεγχο των επενδύσεων. Διάλυση των κλαδικών συμβάσεων, ενίσχυση  της ελαστικής εργασίας, προώθηση της μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης, κυρώσεις-χάδι στους παρανομούντες εργοδότες. Άγρια επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων και των σωματείων τους, με χειραγώγηση της λειτουργίας τους και της βούλησης των μελών τους, ηλεκτρονικό φακέλωμα, μπλοκάρισμα κάθε απεργιακής δυνατότητας.

Πολυνομοσχέδιο ανάπτυξης (όχι) για όλους και εργοδοτικών αυθαιρεσιών

Πλήθος διατάξεων εξυπηρέτησης συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων και ΜΜΕ, ισοπέδωσης «εμποδίων» για τις επενδύσεις, άλωσης των ελέγχων των κρατικών μηχανισμών και περιορισμού της δικαιοδοσίας των ελεγκτικών μηχανισμών, προώθησης του ιδιωτικού τομέα έναντι των δημοσίων υπηρεσιών, σε συνδυασμό με την διάλυση των συνδικαλιστικών οργανώσεων και εγκλωβισμού των εργαζόμενων σε κατάσταση «εκτάκτου ανάγκης» περιλαμβάνει το «αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο», που φέρει την υπογραφή του Άδωνι Γεωργιάδη και τον τίτλο «Επενδύω στην Ελλάδα και άλλες διατάξεις».

Η διαβούλευση του πολυνομοσχεδίου του υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων μπορεί να έχει ολοκληρωθεί από τις 17 Σεπτεμβρίου, ωστόσο έναν μήνα μετά, οι προβλέψεις του έρχονται στο φως της δημοσιότητας και προβληματίζουν για τον «αναπτυξιακό μέλλον» που ευαγγελίζεται η κυβέρνηση.

«Χωματερή» εξυπηρέτησης συμφερόντων

του Γ,Κιμπουρόπουλου

Ο «ταπεινός» τίτλος του αναπτυξιακού πολυνομοσχεδίου, που κατατέθηκε χθες στη Βουλή μεσάνυχτα προς… ξημερώματα, «Επενδύω στην Ελλάδα και λοιπές διατάξεις» αδικεί τις μεγάλες κυβερνητικές φιλοδοξίες. Ενα σχέδιο νόμου 88 άρθρων που δόθηκε σε διαβούλευση για λίγες μέρες τον Σεπτέμβρη, σχεδόν έναν μήνα μετά έχει διογκωθεί σε 213 άρθρα και 800 σελίδες, μαζί με τα συνοδευτικά κείμενα.

Το συμφέρον του ελληνικού Δημοσίου και το συμφέρον της Eldorado Gold

του Σαράντη Δημητριάδη,

ομότιμου καθηγητή γεωλογίας ΑΠΘ

Κατά την εξέταση της επενδυτικής πρότασης της Ελληνικός Χρυσός, τόσο από άποψη σκοπιμότητας (προσδοκώμενου σημαντικού οφέλους για το ελληνικό Δημόσιο), όσο και από την άποψη ανοχής στις προβλεπόμενες εξ αιτίας της υλοποίησής της σοβαρές περιβαλλοντικές επιβαρύνσεις, ο καθοριστικός παράγοντας για την έγκριση της πρότασης ήταν το επιχείρημα/δέσμευση της εταιρείας πως θα παράγει στη χώρα μας καθαρά μέταλλα (χαλκό και χρυσό), σε ξεχωριστή εντός του χώρου της μεταλλευτικής παραχώρησης μεταλλουργική μονάδα , στο Στρατώνι, με τη μέθοδο της ακαριαίας τήξης (flash smelting) ειδικότερα.

Χωρίς την παραπάνω υποχρέωση/δέσμευση δεν θα υπήρχε σοβαρό όφελος για το ελληνικό Δημόσιο από μια τέτοια παραχώρηση και καμία περίπτωση να υπογραφεί η σχετική σύμβαση το 2004, να εγκριθεί η ΜΠΕ το 2010 όπου επιβεβαιώνεται αυτή η υποχρέωση, ούτε και να εκδοθεί η ΚΥΑ ΕΠΟ του 2011, όπου επίσης τονίζεται η κεφαλαιώδης σημασία αυτής της συμβατικής από μέρους της εταιρείας δέσμευσης.

«Ανάπτυξη» για ποιους είπατε;

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας (ΔΟΕ) αποκαλύπτει ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν 4.031 λειτουργικά κενά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Η δε ΟΛΜΕ κατέγραψε ότι στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση έχει καλυφθεί μόλις το 40% των κενών σε καθηγητές στα γυμνάσια και λύκεια της χώρας.

Βλάχας και Frigoglass | Η ανάπτυξη έρχεται… οι εργαζόμενοι απολύονται

Πριν κάποιες μέρες ανακοινώθηκε ότι κλείνει το εργοστάσιο που παράγεται το γάλα «Βλάχας» στο Πλατύ Ημαθίας με την δικαιολογία ότι δεν συμφέρει πλέον την εταιρεία η παραγωγή στην Ελλάδα οπότε τη μεταφέρει στο εξωτερικό (σύμφωνα με την ανακοίνωση του ομίλου Vivartia).

Το κλείσιμο του εργοστασίου είναι κομμάτι της «αναδιάρθρωσης της οικονομίας» και του «εκσυγχρονισμού» που συντελείται τα τελευταία χρόνια με ιδιαίτερη ένταση. Εκσυγχρονισμός, αναδιάρθρωση και ανάπτυξη στη γλώσσα των εργαζομένων σημαίνει απολύσεις, μειώσεις μισθών, εξαντλητικά ωράρια, υπερενταντικοποιημένη εργασία και ένταση της εκμετάλλευσης.

Οι ψευδείς υποσχέσεις της Ν.Δ. για παραγωγικές επενδύσεις

Του Παύλου Δερμενάκη

Η λογική του «λεφτά υπάρχουν» διαπερνάει το οικονομικό πρόγραμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης

Η εικόνα της Ν.Δ., τηρουμένων των αναλογιών με τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, είναι αντίστοιχη με εκείνην του ΣΥΡΙΖΑ της τότε εποχής. Ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε, υποσχόταν τα πάντα, χωρίς να παρουσιάζει πρόγραμμα για το πώς θα γίνουν, με ποια εργαλεία και που θα βρεθούν οι πόροι. Παρακολουθώντας την Ν.Δ. και τον Κ. Μητσοτάκη φαίνεται να βαδίζουν στα ίδια «χνάρια». Υποσχέσεις οι οποίες, όσο περνά ο καιρός και η προεκλογική μάχη «φουντώνει», τόσο αυξάνονται χωρίς όμως να εμφανίζουν το αναγκαίο υποστηρικτικό «υλικό».

Κυβερνητικό αναπτυξιακό δούλεμα

Του Παύλου Δερμενάκη

Παλιές και νέες μνημονιακές δεσμεύσεις φέρνει η «Στρατηγική Ανάπτυξης για το Μέλλον»

Ένα διαχρονικά επίκαιρο σύνθημα του Μάη ’68 αφορούσε την εργατική εκμετάλλευση: «Δουλεύω, δουλεύεις, δουλεύει, δουλεύουμε, δουλεύετε, απολαμβάνουν…». Για την σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδας θα μπορούσαμε να παραφράσουμε το σύνθημα αντικαθιστώντας το «απολαμβάνουν» με το «μας δουλεύουν».

Το τελευταίο διάστημα, και όσο πλησιάζουμε προς τη λήξη της θητείας της κυβέρνησης μας βομβαρδίζουν με επικοινωνιακά τεχνάσματα σχετικά με το τέλος των μνημονίων και την επόμενη μέρα της ανάπτυξης, η οποία υπόσχονται ότι θα είναι δίκαιη. Από κοντά και η αντιπολίτευση, δια στόματος Μητσοτάκη, υπόσχεται ανάπτυξη και περιορισμό της φορολογίας, γιατί αυτός μόνο είναι αξιόπιστος και έχει τη «σωστή συνταγή». Έτσι, το σάπιο πολιτικό σύστημα που μας οδήγησε στην εξαθλίωση, επικαλείται για μία ακόμα φορά την ανάπτυξη.

Γιατί η ανάπτυξη μισεί τη μνήμη

του Γιώργου Σμπώκου*

«Πορτοκαλάδα δε θέτε, λεμονάδα δε θέτε, τί θέτε…» ήταν η έκφραση που χρησιμοποίησε ένας φίλος σχολιάζοντας εμφατικά την αντίδρασή μου στα εξαγγελλόμενα μέτρα ανάπτυξης.

Η παρατήρηση του φίλου ενέχει μια αλήθεια:

Έχω αρνηθεί ένα λιμάνι εμπορευματοκιβωτίων, ένα διεθνές αεροδρόμιο, τέσσερις εξορύξεις υδρογονανθράκων, τριάντα τρία βιομηχανικά ενεργειακά πάρκα, δύο νόμους Fast Track, ένα μεγάλο φράγμα, ένα χωροταξικό, το άρθρο 24 του Συντάγματος και ολόκληρο το οικονομικό σύστημα της αειφόρου ανάπτυξης. Θυμάμαι κάθε νομοθεσία και κάθε οικονομική δραστηριότητα που έχω αρνηθεί. Ακριβώς. Και ομολογώ ότι έχω αρνηθεί όλο το φάσμα της αναπτυξιακής νομοθεσίας των δέκα τελευταίων ετών ανεξαρτήτως αποχρώσεως.

Ολιστικό αλλά μυστικό

Του Χριστόφορου Κάσδαγλη

Υπεραπόδοση της ελληνικής οικονομίας; Μεγάλη κουβέντα είπε τις προάλλες ο πρωθυπουργός! Αλλά η πικρή αλήθεια είναι πως τέτοιο πράγμα δεν υφίσταται – τουλάχιστον προς το παρόν. Οι όποιες επιτυχίες έχουν σημειωθεί σχεδόν αποκλειστικά στα δημοσιονομικά, και όχι στην πραγματική οικονομία. (Δεδομένο που κατά κάποιον τρόπο ανακυκλώνει τη διαρθρωτική παθογένεια του κρατισμού.) Και ούτε καν  στα δημοσιονομικά στο σύνολό τους, αλλά κυρίως στο σκέλος του πρωτογενούς πλεονάσματος.

Η υπεραπόδοση της οικονομίας θα ήταν αληθινή αν είχε σημειωθεί θεαματική πρόοδος στα μεγέθη της απασχόλησης, των επενδύσεων -ιδιωτικών και δημόσιων-, στην εξωστρέφεια, την έρευνα και την καινοτομία, στην πιστωτική επέκταση των τραπεζών. Και πάνω απ’ όλα στην ανάπτυξη, που περικλείει όλα τα παραπάνω.

Η copy paste ρητορική των πολιτικών

Της Βασιλικής Σιούτη

Υπάρχει μία ελβετική εφημερίδα που αρνείται να κάνει ειδήσεις τις δηλώσεις των πολιτικών. Αναφέρεται περιορισμένα σε αυτές μέσα στα ρεπορτάζ, σε πλάγιο λόγο. Στην Ελλάδα θα έπρεπε να κάνουμε όλοι το ίδιο, καθώς συχνά οι δηλώσεις και οι ομιλίες των πολιτικών δεν έχουν καμία ουσία και καμία αξία. Σημασία, άλλωστε, στην πολιτική έχουν αυτά που συμβαίνουν και όχι η ρητορική. Και στην πραγματικότητα δεν συμβαίνουν πολλά από όσα η εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά και αξιωματική αντιπολίτευση εξαγγέλλει.

Όπως και η προηγούμενη, έτσι και αυτή η κυβέρνηση στα λόγια μας φέρνει την ανάπτυξη και μειώνει την ανεργία. Στην πράξη δεν γίνεται τίποτα άξιο λόγου που να βελτιώνει την καθημερινότητα του μέσου πολίτη. Αντιθέτως, ψηφίζονται ολοένα και πιο επώδυνα μέτρα, παρά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού «ούτε βήμα πέρα από αυτά που συμφωνήσαμε τον Ιούλιο (2015)». Με άλλα λόγια, έχουμε συνέχιση της ακραίας λιτότητας, ανεργία, φτώχεια, απόγνωση και εγκατάλειψη της χώρας από το μορφωμένο δυναμικό της που αναζητά την τύχη του εκτός συνόρων.

Οι πολύ μεγάλες αντιθέσεις των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων

του Λεωνίδα Βατικιώτη

Λίγα, απελπιστικά λίγα, είναι τα καλά νέα για τις ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις (ΜΜΕ) που περιλαμβάνονται στην ετήσια έκθεση για τις ΜΜΕ και τα οποία παρουσιάστηκαν στη γενική συνέλευση των Μικρομεσαίων, που διοργανώθηκε στο Τάλιν της Εσθονίας μεταξύ 22 και 24 Νοεμβρίου 2017.

Αφορούν, συγκεκριμένα, την αύξηση της απασχόλησης κατά 2,4% τη διετία 2015-2016. Η αύξηση μάλιστα, πρέπει να τονιστεί προς αποφυγή πολιτικών εντυπώσεων, ξεκίνησε το 2013. Εντοπίζεται δε στις μικρές επιχειρήσεις οι οποίες έχουν ανακάμψει από την κρίση καλύτερα σε σχέση με τις μεγαλύτερες. Συνολικά την περίοδο 2013-2016 η απασχόληση στις μικρές εταιρείες έχει αυξηθεί κατά 18,5%.

Retour a la normale?

του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Οι οπαδοί της οικονομικής «ορθοδοξίας» διαβεβαιώνουν ότι η παγκόσμια οικονομία επιστρέφει στην κανονικότητα, έχοντας αφήσει πίσω της μια δεκαετία κρίσης. Το πώς ορίζεται η «κανονικότητα» σηκώνει πολύ συζήτηση, αλλά η βασική ένδειξη στην οποία αγκυροβολούν την αισιοδοξία τους είναι ο παγκόσμιος ρυθμός ανάπτυξης, που υπολογίζεται στο 3,6% για το 2017, με μιαν αντίστοιχη εκτίμηση για το 2018 και για τα δύο επόμενα έτη.

Μια ακόμη βασική ένδειξη που υποδηλώνει το είδος «κανονικότητας» που επιθυμούν είναι η αύξηση του πλούτου των πολύ πλουσίων. Ο σχετικός δείκτης του Forbes που παρακολουθεί σταθερά τους 500 πλουσιότερους του κόσμου κατέγραψε αύξηση της περιουσίας τους το 2017 περίπου κατά 1 τρισ. δολάρια. Είναι μια αύξηση ιλιγγιώδης, περίπου 25%, πολλαπλάσια της αύξησης του παγκόσμιου πλούτου, που καταδεικνύει ότι ο βασικός μηχανισμός της κρίσης είναι η συγκεντροποίηση του πλούτου σε λιγότερα χέρια, περίπου ανεξάρτητα από τις αναπτυξιακές ή υφεσιακές επιδόσεις του καπιταλιστικού κόσμου και των ισχυρότερων πόλων του.

Καθοδική η πορεία της οικονομίας

του Παύλου Δερμενάκη

Η κυβέρνηση συνεχίζει την δημιουργική λογιστική

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ από τη στιγμή που υπέγραψε το 3ο μνημόνιο το υπηρετεί πιστά διακηρύσσοντας ότι όσο πιο σωστά και γρήγορα το εφαρμόσει τόσο πιο γρήγορα θα ανακάμψει η οικονομία και θα βρεθούμε εκτός μνημονίων. Η εφαρμογή αυτής της πολιτικής απαιτεί να παρουσιάζεται με κάθε τρόπο μια συνεχής βελτίωση της πορείας της οικονομίας. Έτσι η κυβέρνηση, για να στηρίξει το μύθο, επικαλείται απίθανα επιχειρήματα ή «τεχνάσματα». Η γνωστή δημιουργική λογιστική έχει περάσει, σε σχέση με το παρελθόν, σε πιο «εξελιγμένα» επίπεδα.

Όμως, οι αρνητικές συνέπειες των μνημονιακών πολιτικών είναι αμείλικτες. Τα οικονομικά μεγέθη δεν φτιασιδώνονται, παρά τις κυβερνητικές λαθροχειρίες να τα φέρει στα μέτρα της. Σε όποιον τομέα της οικονομίας και αν ερευνήσεις θα διαπιστώσεις τα ίδια πράγματα. Γενική καθίζηση της οικονομίας, βάρη για τα λαϊκά στρώματα και οφέλη για πολύ λίγους.

Ανάπτυξη, αυτή η άγνωστη…

Αν σας ρωτούσα ποια λέξη έχουμε βαρεθεί να ακούμε τα τελευταία χρόνια, κατά πάσα πιθανότητα το μυαλό σας θα πήγαινε αμέσως στην λέξη “ανάπτυξη”. Και πώς να μη πάει αφού αυτή η αόριστη “ανάπτυξη” προβάλλεται ως πανάκεια, ως η μόνη λύση για όλα μας τα προβλήματα. Και όμως, παρά την μέχρι αηδίας επανάληψή της από τους πάντες, αμφιβάλλω αν αντιλαμβανόμαστε πόσες σκοτεινές πτυχές έχει αυτός ο όρος. Για παράδειγμα:

(1) Χρόνια τώρα ακούμε ότι ένα από τα σημαντικώτερα και άκρως απαραίτητο συστατικό για να επιτευχθεί η ανάπτυξη, είναι να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας. Άλλωστε, στον βωμό αυτής της ανταγωνιστικότητας θυσιάστηκαν -και εξακολουθούν να θυσιάζονται- όχι μόνο η αμοιβή της εργασίας αλλά και ανθρώπινες ζωές, λόγω της περιστολής τού κοινωνικού κράτους ενώ κατεδαφίζονται εν μιά νυκτί εργασιακά και άλλα δικαιώματα που αποκτήθηκαν με αγώνες και θυσίες δεκαετιών.

Η Κίνα χρησιμοποίησε περισσότερο τσιμέντο σε τρία χρόνια από όσο οι ΗΠΑ στον 20ο αιώνα

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να παρουσιάσεις μια συγκριτική ανάλυση της ανάπτυξης δυο χωρών. Ανάμεσα στους πολλούς διαθέσιμους δείκτες το Spectator Index εντόπισε έναν που εντυπωσιάζει.

Χρησιμοποιώντας στοιχεία της αμερικανικής γεωλογικής υπηρεσίας υπολόγισε ότι οι ΗΠΑ χρησιμοποίησαν 4.5 γιγαγτόνους τσιμέντου από το 1901 έως το 2000 ενώ η Κίνα χρησιμοποίησε 6,6 γιγατόνους σε διάστημα τριών χρόνων, από το 2011 έως το 2013.

Η παρατήρηση έρχεται σε μια κρίσιμη περίοδο όπου όλο και περισσότεροι αναλυτές μιλούν για το οριστικό τέλος της οικονομικής αυτοκρατορίας των ΗΠΑ ενώ Αμερικανοί αξιωματούχοι καλούν τον πρόεδρο Τραμπ να κλιμακώσει την προβολή της αμερικανικής στρατιωτικής ισχύος στην Ασία, όπου αναδύονται οι νέοι οικονομικοί κυρίαρχοι του πλανήτη.

Τσάρκα έξω, μιζέρια μέσα

του Δημήτρη Μήλακα

Τα επικοινωνιακά οφέλη της (πετυχημένης) τσάρκας που επιχείρησε η κυβέρνηση στις αγορές εξατμίζονται με ασύλληπτη ταχύτητα στο καμίνι της καυτής πραγματικότητας. Άλλωστε, τα εκατοστά κέρδους στο επιτόκιο και τα 3 δισεκατομμύρια που προσφέρανε οι αγορές είναι σταγόνα στον ωκεανό των χρόνιων οικονομικών προβλημάτων της χώρας.

Πολύ περισσότερο, αυτές οι μακροοικονομικές διαδικασίες είναι… ασύλληπτες και εντελώς αδιάφορες για τον κοινό νου του αβάσταχτα φορτωμένου φορολογούμενου – υποζυγίου, που «ανάκαμψη» ακούει αλλά ανάκαμψη και διέξοδο δεν βλέπει.

Η πραγματικότητα λοιπόν επιβάλλει την ατζέντα, παρά την όποια διάθεση, επιθυμία και επιδίωξη της κυβέρνησης να σταθεί στην «επιτυχία» της στιγμής. Και αυτή η πραγματικότητα στο πολιτικό επίπεδο συντίθεται από:

«Κατά μήκος της διαδρομής»: Η «σκοτεινή» πλευρά του Διαδριατικού Αγωγού Φυσικού Αερίου (ΤΑΡ)

Του Xavier Sol* 

Μετάφραση: Ιωάννα Δασκαλοπούλου

Υπάρχει ένας Έλληνας, ένας Ιταλός και ένας Αζέρος. Κάπως σχετίζονται μεταξύ τους, αλλά όχι, αυτό δεν είναι η αρχή ενός παλιού αστείου. Υπάρχει μια διαδρομή που συνδέει τη ζωή τους και πρόκειται σύντομα να πάρει τη μορφή ενός μακριού αγωγού, αυτού του Νότιου Διάδρομου Φυσικού Αερίου.

Ένας από τους μεγαλύτερους αγωγούς που σχεδιάστηκε ποτέ, ο διάδρομος φυσικού αερίου υποτίθεται ότι πρέπει να εκτείνεται σε 3500 χλμ. από το Αζερμπαϊτζάν στην Ιταλία μέσω της Τουρκίας, της Ελλάδας και της Αλβανίας και να προμηθεύει την Ευρώπη με φυσικό αέριο για πολλές δεκαετίες. Διαφημισμένη ως υψηλή προτεραιότητα για την ευρωπαϊκή ενεργειακή ασφάλεια, αυτή η γιγαντιαία υποδομή έχει προγραμματιστεί για ενίσχυση 8,27 δισεκατομμυρίων δολαρίων από τράπεζες ανάπτυξης, εκ των οποίων τα 2 δισεκατομμύρια εξετάζονται από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων μόνο για το δυτικό της τμήμα, τον Διαδριατικό Αγωγό Φυσικού Αερίου (TAP). Και αυτό θα μπορούσε να είναι μόνο η αρχή: οι κυβερνήσεις και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι πιθανό να τοποθετήσουν πολύ περισσότερα χρήματα, αν κληθούν να καλύψουν την εγγύηση ιδιωτικών τραπεζών που μπορούν να αποφασίσουν να χρηματοδοτήσουν τον Νότιο Διάδρομο Φυσικού Αερίου.

Καλώς ήλθατε στον… εκσυγχρονισμένο αποικιακό μεταπρατισμό

Του Σπύρου Παναγιώτου

Πώς ακριβώς εννοεί ο ΣΥΡΙΖΑ την ανάπτυξη που (ξανα)έρχεται

 Το λιμάνι του Πειραιά δόθηκε στους Κινέζους. Τα αεροδρόμια στους Γερμανούς. Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης σε κοινοπραξία Γερμανών – Γάλλων και Σαββίδη. Το ελληνικό σε Λάτση και αραβικά κεφάλαια. Η εξόρυξη χρυσού, μαζί και η συστηματική ερήμωση της Χαλκιδικής, στους Καναδούς. Το νερό διεκδικείται από τους Γάλλους.

Οι τηλεπικοινωνίες είναι ήδη στα χέρια των Γερμανών, στους οποίους ετοιμάζονται να παραδοθούν η ηλεκτρική ενέργεια, τα δίκτυα διανομής και οι λιγνιτικές μονάδες -μαζί με τα εδάφη ολόκληρων νομών. Τα τρένα διεκδικούνται από τους Κινέζους. Το μετρό, οι αστικές και υπεραστικές συγκοινωνίες από τους Ιταλούς. Οι μεγάλες οδικές αρτηρίες, αυτές που μόλις εγκαινιάσθηκαν (και θα εγκαινιασθούν στα σίγουρα δυο–τρεις φορές ακόμα), έχουν τον ιδιοκτήτη τους (παραχωρησιούχο τον λένε) που πλουτίζει από τα όλο και αυξανόμενα διόδια. Μόνο οι χρεοκοπημένες τράπεζες παραμένουν ελληνικές κι αυτές, όμως, υπό τη διοίκηση και τον πλήρη έλεγχο των δανειστών.

Μέρες ανάπτυξης : Άνοιξαν οίκο ανοχής με ευρωπαϊκή επιδότηση

Σάλος έχει προκληθεί από την αποκάλυψη πως γερμανικός οίκος ανοχής στο Πομέτσι, μια περιοχή στα σύνορα με την Τσεχία, επιδοτήθηκε με ευρωπαϊκά κονδύλια.

Σύμφωνα με το γερμανικό δίκτυο MDR, το ευρωπαϊκό κονδύλι για το άνοιγμα του οίκου ανοχής ήταν 40.000 ευρώ.

Αγρίμια κι αγριμάκια μου

Του Περικλή Κοροβέση

Κανένας γραφιάς δεν πρέπει να είναι ρατσιστής με τις λέξεις. Παλιότερα υπήρχαν καλές και κακές λέξεις που δεν έπρεπε να λέγονται και, πολύ περισσότερο, να γράφονται. Και αυτό ήταν ένας πανίσχυρος άγραφος νόμος που για κάποια έντυπα ισχύει ακόμα.

Π.χ., η πιο διαδεδομένη λέξη της ελληνικής γλώσσας, ο «μαλάκας», δεν γράφεται όπως προφέρεται, αλλά χρησιμοποιείται συνθηματικά: Ο μ….κας φαίνεται πως έτσι εξαγνίζεται και από κακή λέξη γίνεται καλή, άρα επιτρεπτή και έτσι μπορεί να τυπωθεί. Εντούτοις η γλώσσα, σαν ζωντανός οργανισμός, έχει τους δικούς της κανόνες που δεν τους θέτει υπό έγκριση σε καμιά Ακαδημία ή θεσμό. Ακόμα και το λάθος όταν καθιερωθεί, αυτό πια είναι το σωστό.

Οι γραμματικές και τα συντακτικά έρχονται μετά για εκπαιδευτικούς λόγους. Με τις λίγες γλωσσολογικές μου γνώσεις και την υποτιθέμενη αριστερή μου κουλτούρα θα έπρεπε όλες οι λέξεις να μου ήταν ουδέτερες. Παρ’ όλα αυτά πιάνω τον εαυτό μου να μισεί λέξεις και εκφράσεις που αισθάνομαι πως υποτιμούν τη νοημοσύνη μου.

Ανάπτυξη:Ένα παραμυθάκι που πωλείται συνεχώς και θα πωλείται και … προσεχώς

Του Σταμάτη Στεφανάκου

Χαιρετίσματα από το στρατόπεδο.

Πολύς ο λόγος περί ανάπτυξης  της οικονομίας, στην αποικία του χρέους. Οικονομολόγοι, δημοσιογράφοι, αναλυτές, κυβερνητικοί, αντιπολίτευση και συμπολίτευση, θεσμοί, τραπεζίτες και λοιποί έγκυροι και γνωστοί σε πάνελ τηλεοπτικά και όχι μόνο, διαφημίζουν ο καθένας από την πλευρά του, την δική “αξιόπιστη” πρόταση περί αναπτύξεως της οικονομίας.

Τι μας λένε: ότι επενδυτές θα έρθουν, διακρατικές συμφωνίες έχουν υπογραφεί ή θα υπογραφούν, δουλείες θα ανοίξουν, το ΑΕΠ θα μεγαλώσει, επιχειρήσεις καινούργιες θα ξεκινήσουν και άλλα πολλά και όμορφα.

Μας δίνουν μια εικόνα σχεδόν ειδυλλιακή.η κρίση θα περάσει, και όλα θα στρώσουν. Ο λόγος τους είναι πλούσιος, ενισχυμένος με υποσχέσεις οικονομικής ευρωστίας, θαύματα, διαγράμματα και μαγικούς αριθμούς.Μεγαλεία οικονομικών παραδείσων που έχουν ένα αέναο happy end…

Τι ΔΕΝ μας λένε: