Ενας γελοίος φασίστας στον κόρφο τους…

Ο Αμβρόσιος… αφορίζει Μητσοτάκη, Κεραμέως, Χαρδαλιά

Ο ταγματάρχης χωροφυλακής της χούντας των συνταγματαρχών, ο Θανάσης Λενής, αυτός που κυκλοφορεί με το εκκλησιαστικό παρατσούκλι “Αμβρόσιος” και πριν από λίγο καιρό ήταν μητροπολίτης, προχώρησε σήμερα σε… αφορισμό του Μητσοτάκη, της Κεραμέως και του Χαρδαλιά. Ο λόγος που ο φασίστας εξέδωσε φετφά, όπως προκύπτει μέσα από τα ακατάληπτα ταλιμπανικά του, είναι ότι η κυβέρνηση εν καιρώ πανδημίας δεν προστάτεψε το μυστήριο της θείας μετάληψης ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων…

Ετσι μετά από τον Υψηλάντη, τον Λασκαράτο, τον Ροιδη, τους διωγμούς κατά Καζαντζάκη κτλ, τώρα στους… μάρτυρες του χριστιανοφασισμού εντάχθηκαν δια της ψαλμωδίας του Αμβρόσιου ο πρωθυπουργός και οι υπουργός Παιδείας και Πολιτικής Προστασίας. Το όλο τσίρκο θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν για κλάματα…

Ζούμε το αδιανόητο…

του Νίκου Μπογιόπουλου

 Στιγμιότυπο 1^ο: Τι είναι Αμβρόσιος; Μητροπολίτης που μεταξύ πλήθους μισαλλόδοξων και ρατσιστικών, έχει πει και τα εξής:

«Αμβρόσιος ο ναζιστής, ο χουντικός, ο εθνικιστής, ο χρυσαυγίτης, ο ακροδεξιός, ο φασίστας (…) προτιμώ οποιοδήποτε από όλα τα παραπάνω επίθετα αφού όλα έχουν σχέση με την έννοια της πατρίδος, δηλαδή προτιμώ να με αποκαλείτε φασίστα, όχι όμως κατσαπλιά, όχι συμμορίτη, όχι άθεο και αριστερό, ούτε αντάρτη και προδότη, φασίστα ναι…».

«Μέτωπο ενάντια στην ακροδεξιά» με τον φασιστο – Αμβρόσιο!

Στη φωτογραφία βλέπετε τον κύριο Παναγιώτη Κουρουμπλή με τον «σεβασμιότατο» (όπως τον αποκαλεί ο Κουρουμπλής)  φασιστο- Αμβρόσιο (όπως τον αποκαλούμε εμείς).

Ο κύριος Παναγιώτης Κουρουμπλής είναι εκείνο το ΠΑΣΟΚ που ο ΣΥΡΙΖΑ τίμησε κι αγκάλιασε από νωρίς. Έχει διατελέσει υπουργός της κυβέρνησης Τσίπρα και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα είναι από τους εκλεκτούς του ΣΥΡΙΖΑ για την ευρωβουλή.

Μητροπολίτες, σταρ του μίσους

Του Περικλή Κοροβέση

Ο κ. Αμβρόσιος, μητροπολίτης Καλαβρύτων και Αιγιαλείας (με αυτόν τον τίτλο ευγενείας είναι γνωστός), είναι ένας άνθρωπος με φασιστικές ιδέες που ουδέποτε τις έκρυψε. Ανήκει σε μια ομάδα τεσσάρων-πέντε μητροπολιτών που εκφράζουν τις απόψεις της Χρυσής Αυγής από άμβωνος.

Κάθε τόσο κάνουν και ένα κήρυγμα μίσους και αποκτούν πανελλήνιο ακροατήριο και γίνονται σταρ του μίσους. Αυτή η Ανώτατη Εκκλησιαστική Ιεραρχία δεν είναι ούτε η ηγεσία της Εκκλησίας ούτε εκφράζει τις απόψεις της. Εχει όμως την ανοχή της Ιεράς Συνόδου, υπάρχει ένα είδος «ομερτά», πράγμα σύνηθες στους μεγάλους οργανισμούς (Στρατός, Αστυνομία, κόμματα) για να κρατήσουν τη συνοχή τους προς τα έξω. Μόνο όταν γίνει κάποια διάσπαση σε κόμμα ή θρησκευτικό δόγμα καταλαβαίνουμε το αβυσσαλέο μίσος που τους χώριζε. Στον Στρατό και την Αστυνομία δεν γίνονται διασπάσεις, αλλά εκκαθαρίσεις.

Εδώ είμαστε

Αμέσως μετά την χρεοκοπία της χώρας, ξεκίνησα να γράφω- πως, αν δεν αποδοθεί Δικαιοσύνη για την χρεοκοπία και δεν οδηγηθούν οι υπεύθυνοι στο δικαστήριο, η Ελλάδα είναι τελειωμένη και δεν έχει καμία ελπίδα.

Το σκεπτικό μου ήταν πως, αν δεν οδηγηθούν στην Δικαιοσύνη οι υπεύθυνοι για την χρεοκοπία της χώρας -και βλέπαμε την χρεοκοπία ως φυσικό φαινόμενο ή την εξηγούσαμε με την φράση του Θεόδωρου Πάγκαλου «Μαζί τα φάγαμε»-, στο εξής όλοι οι Έλληνες θα έχουν το δικαίωμα να πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν και να μην δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Νομίζω πως κάπου εδώ βρισκόμαστε σήμερα.

Η ατιμωρησία οδηγεί στην ανομία.

Και τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα.

Ένας κήρυκας του νόμου του ισχυρού

του Θάνου Καμήλαλη

Η αθώωση του Μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβροσίου, για το κήρυγμα μίσους και την προτροπή σε βία κατά ομοφυλόφιλων, αλλά και την κατάχρηση της εκκλησιαστικής του θέσης, είναι από μόνη της μια απόφαση – ντροπή για την ελληνική Δικαιοσύνη. Περισσότερο ντροπιαστικό όμως, είναι ότι ήταν λίγο – πολύ αναμενόμενη. Είθισται στην Ελλάδα, η δικαιοσύνη να σηκώνει λίγο το μαντήλι που καλύπτει θεσμικά τα μάτια της, να κοιτάει ποιον έχει απέναντί της και να αποφασίζει ανάλογα. Όχι τυφλή πλέον, αλλά τυφλωμένη.

Για το κράτος Δικαίου στην Ελλάδα, τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και την προστασία ομάδων που υφίστανται βία με βάση θρησκευτικά, φυλετικά ή σεξουαλικά κριτήρια, η υπόθεση του Αμβροσίου ήταν ένα τεστ, φαινομενικά απλό. Απέναντι στο δικαστήριο στάθηκε ένας μητροπολίτης, ορκισμένος εχθρός των μειονοτήτων, ιερέας του μίσους και κήρυκας της βίας που δεν έχει διστάσει να δηλώσει δημόσια ότι «προτιμά να τον λένε φασίστα παρά αριστερό». Ένας αμετανόητος κατηγορούμενος, ο οποίος είχε το θράσος στο «φτύστε τους», που μεταξύ άλλων προκάλεσε την αντίδραση, να προσθέσει ότι ««το φτύστε τους είναι το λιγότερο. Αν είχα όπλο και μπορούσα από τον νόμο, θα το χρησιμοποιούσα να τελειώνουμε». Ένας «εκπρόσωπος του Θεού», που χρησιμοποιεί την κοινωνική του θέση, την αποδοχή που απολαμβάνει από τμήμα της κοινωνίας, το ποίμνιο του, για να παραχαράξει τα κηρύγματα της θρησκείας που υποτίθεται πως πρεσβεύει, προσφέροντας στη βία, τον εξευτελισμό και την περιθωριοποίηση τον «χριστιανικό» μανδύα που αποζητά, μαύρο κι επικίνδυνο.