Τα «ψιλά γράμματα» της επίσκεψης Αλαμουντίν στην Αθήνα

Του Δημήτρη Μαρκόπουλου

Τελικά μήπως η λάμψη και το παγκοσμίου εμβέλειας «glamorous» της Αμάλ Αλαμουντίν Κλούνεϊ που απλόχερα χάρισε στην Αθήνα δεν είναι τόσο ανιδιοτελή; Μήπως το νομικό γραφείο Doughty Street Chambers και οι διεθνούς φήμης νομικοί Νόρμαν Πάμλερ και Γκόντφρει Ρόμπερτσον που συνόδευαν τη Λιβανέζα δικηγόρο στη χώρα μας δεν ενδιαφέρονται αμιγώς για τα ιδεαλιστικά οράματα που προβάλλουν και τον επαναπατρισμό της αρχαίας μας κληρονομιάς;

Και τούτο γιατί παρακολουθώντας κανείς τις δραστηριότητες και τις επιτυχίες σε διεθνές επίπεδο αυτής της τόσο μεγάλης νομικής φίρμας και των δικηγόρων που με το έργο τους έχουν φέρει τα πάνω κάτω σε όλο τον πλανήτη ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα έργα τέχνης, διαπιστώνει πως η εταιρεία που έχει έδρα στο Λονδίνο πίσω από τους θριάμβους και παρεμβάσεις της κρύβει και συμβόλαια πολλών εκατομμυρίων. Τώρα λοιπόν που κατακάθεται η χρυσόσκονη από το γοητευτικό ομολογουμένως πέρασμα της κυράς Κλούνεϊ (σ.σ. η οποία έγινε δεκτή με τιμές αρχηγού κράτους)  φαίνεται να ξεκαθαρίζεται και ο πραγματικός σκοπός του ταξιδιού της.

Αμφίπολη, Αντικύθηρα, Βεργίνα, Παρθενώνας…

Του Παντελή Μπουκάλα

Ο τύμβος στην Αμφίπολη, με την ακολουθία των ανακαλύψεων και των αποκαλύψεων να μιμείται την πλοκή αστυνομικού μυθιστορήματος· μόνο που αντί να αναζητούμε ποιος ευθύνεται για τον νεκρό, αναζητούμε τον ίδιο τον νεκρό. Οι νέες καταδύσεις στα Αντικύθηρα, στα ίχνη των Συμιακών σφουγγαράδων του 1900. Η αναψηλάφηση του φακέλου «Ελγίνεια», με τη δραστηριοποίηση και της κ. Μαριάννας Βαρδινογιάννη (ορισμένοι τη βλέπουν ήδη υποψήφια για την προεδρία της Δημοκρατίας), κυρίως δε με την έλευση της κ. Αμάλ Αλαμουντίν-Κλούνεϊ, που έγινε δεκτή περίπου με τιμές αρχηγού κράτους. Αλλά και η χρυσή προσωπίδα του Φιλίππου Β΄, που βρέθηκε στη Βεργίνα, «στην ιερή γη της Μακεδονίας μας», όπως θα έλεγε ο πρωθυπουργός. Αλήθεια, θα έλεγε ποτέ ο κ. Σαμαράς –ή όποιος άλλος πολιτικός ασκείται στο ιδιόλεκτο της τοπικιστικής κολακείας– «η ιερή γη της Θεσσαλίας μας», «της Λευκάδας μας» ή «της Ακαρνανίας μας»; Και αν όχι, γιατί; Τι καθιστά αναγκαίο τον χωρισμό του τόπου σε ιερά και λιγότερο ιερά τμήματα; σε μαρτυρικά και λιγότερο μαρτυρικά; σε ιστορικά και λιγότερο ιστορικά; Αν το κριτήριο είναι τα ίχνη των αρχαίων, υπάρχει έστω ένα ελληνικό κομμάτι που να μη φυλάσσει λείψανα της αρχαιότητας; Αν μετράει η συνάφεια με τον χριστιανισμό, εξ ου και η ιερά νήσος Πάτμος, λόγω της εικαζόμενης διαμονής εκεί του ευαγγελιστή Ιωάννη, υπάρχει μέρος της Ελλάδας όπου να μην προσκυνείται λείψανο αγίου, αρτιμελές ή μη, ή να μη συνδέεται με τη χριστιανική πρωτοϊστορία, τον Απόστολο Ανδρέα, τον Παύλο κ.ά.; Και αν, τέλος, κριτήριο είναι το αίμα που δαπανήθηκε υπέρ ελευθερίας, από τα Μηδικά ώς την αντίσταση κατά των ναζιστών, σε ποιο τμήμα της στεριάς ή σε νησί έλειψαν οι πολεμιστές και η αυτοθυσία; Ωστε; Σε ποιους απαντά «κατακεραυνωτικά» το κλισέ περί «ιερής μακεδονικής γης»;

Έλα Αλαμουντίν στον τόπο σου…

Του Δημήτρη Μήλακα

Η υποτίμηση είναι ίσως η λέξη- κλειδί που μπορεί να περιγράψει την βασικότερη εγγραφή στο κοινωνικό ασυνείδητο αυτούς τους καιρούς. Δεν μιλάμε (χωρίς να την παραγνωρίζουμε) για την υποτίμηση των εμπράγματων αξιών, ούτε για την υποτίμηση της αξίας  (των αμοιβών) της εργασίας. Μιλάμε για την υποτίμηση της νοημοσύνης μας.

Αυτό για το οποίο μιλάμε το γνωρίζουν, το διαπίστωσαν όσοι βρήκαν το κουράγιο να παρακολουθήσουν τη συζήτηση στη Βουλή και να ακούσουν τους συνεταίρους στην κυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλο να αυτοπαρουσιάζονται σαν οι μοναδικοί και αναντικατάστατοι πρωθυπουργοί οι οποίοι μπορούν να κρατήσουν τη χώρα μακριά από το χάος.