Το Σύνταγμα ως θερμοσίφωνας

Του Θανάση Καμπαγιάννη

Μεταμεσονύχτια ώρα, κατά το συνήθειο όσων μεθοδεύουν πραξικοπήματα, δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ (τεύχος Β’, 5344/4-12-2020) η κυβερνητική απαγόρευση όλων των συναθροίσεων σε ολόκληρη την επικράτεια την 6η Δεκεμβρίου. Η απαγόρευση υπογράφεται από τον Αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας και αποτελεί κατ’ ουσία επανάληψη της απαγόρευσης που είχε τεθεί σε ισχύ το τετραήμερο 15-18 Νοεμβρίου.

Με την απαγόρευση αυτή, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει συνολικά αναστείλει το άρθρο 11 του Συντάγματος επί 5 ολόκληρες ημέρες τις τελευταίες τρεις εβδομάδες. Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους: το Σύνταγμα προβλέπει την αναστολή ισχύος άρθρων του κατ’ απόλυτη εξαίρεση, για χρονικό διάστημα που δεν ξεπερνά τις 15 ημέρες, μόνον με τη διαδικασία του άρθρου 48 (Κατάσταση πολιορκίας), φυσικά με απόφαση της Βουλής και όχι του Αρχηγού της ΕΛΑΣ (δηλαδή της εκτελεστικής εξουσίας).

Φοβάστε την 6η Δεκεμβρίου γιατί δεν έχει αποδοθεί δικαιοσύνη

Του Γιώργου Θαλάσση

Κύριε Χρυσοχοΐδη,

Οργανώσατε σχέδιο αποκλεισμού των δρόμων γύρω από το μνημείο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Και όλα αυτά τα κάνετε, για να μας προστατέψετε, για να προστατέψετε εμένα, που ανήκω σε ευπαθή ομάδα.

Πράγματα ανήκω σε ευπαθή, σε πολύ ευπαθή ομάδα, με τη σημασία που δίνετε εσείς. Αλλά ανήκω και σε μια άλλη πολύ ευπαθή ομάδα με τη σημασία του ευ πάσχω, αλλά και του ευ πράττω, σημασίες που εσείς αγνοείτε. Ευ πάσχω και ευ πράττω, κύριε Χρυσοχοΐδη, γιατί νοιάζομαι όχι μόνο για τον εαυτό μου, αλλά και για τους συνανθρώπους μου και όλη την κοινωνία, για τους νεκρούς κάθε μέρα, για τους άρρωστους, για το νοσηλευτικό προσωπικό, για τα παιδιά που είναι κλεισμένα στο σπίτι, για τους άνεργους και τους σκληρά εργαζόμενους, για όλους εκείνους για τους οποίους δεν προβλέπεται κρεβάτι στον 9ο όροφο του Ευαγγελισμού, ούτε C 130.

Ευτυχώς τα παιδιά δεν ξεχνούν

του Mind the Gap

Οι καλοί σου τρόποι δε σου επέτρεπαν να μιλήσεις με γεμάτο το στόμα. Είχες μπουκώσει από τη μάσα και έμεινες μουγγός όταν σκότωσαν τον Μιχάλη. Κολύμπαγες στα σάλια σου, έγλυφες τα κόκαλα της  «αλλαγής» και ρούφαγες τον καταπραϋντικό χυλό της μεταπολίτευσης. Δεν άκουσες ποτέ τον πυροβολισμό.  Χόρευες καρβελοτσιφτετέλια στα ορθάδικα της «γαλάζιας γενειάς» και ψάρευες κουμπαριές στη Μύκονο. Δε σε ένοιαξε. Εσύ δεν ήσουν αλήτης, δεν ήσουν περιθωριακός. Εσύ ήσουν νέος σοβαρός κομουνιστής, ήσουν περιφρουρητής του κόμματος, ήσουν πρώτος στα μαθήματα – ήσουνα πρώτος στον «αγώνα», ήσουνα πλέον νόμιμος «επαναστάτης». Δεν μύρισες ποτέ το αίμα. Φορούσες τόνους ινδικό πατσουλί και πολυλογάδικη  θεωρία και μόστραρες τη φάτσα σου στα in κουλτουροποτεία του Κολωνακίου. Δεν είδες τίποτα. Τα μάτια σου είχαν θολώσει από τις αντανακλάσεις της βιτρίνας με τα κουστούμια και τον ζεστό κοπανιστό αέρα εισαγωγής. Δεν κατάλαβες τίποτα. Διάβαζες αθλητικές φιλάδες και σφαζόσουνα στα μπιλιάρδα για μια στημένη φάση. Ονειρευόσουνα να διοριστείς μπάτσος, δάσκαλος, εφοριακός ή έστω να κάνεις ένα «κόλπο», μια αρπαχτή, μια κομπίνα με επιδότηση, ή  να ανοίξεις ένα ιατρείο στα βόρεια προάστια, να χωθείς, να αναμιχθείς, να «γίνεις», να «πετύχεις».  Δεν είχες παιδιά και εξ άλλου, αν είχες, θα τα μεγάλωνες αλλιώς εσύ, με αξίες, με ιδανικά, με τρόπους. Δεν έδωσες σημασία, η ζωή σου θα κυλούσε μια χαρά, γιατί να να σκάσεις για ένα 15χρονο ταραξία ; Ας καθότανε στα αυγά του είπες. Όχι πως το σκέφτηκες, αλλά έτσι είπαν όλοι οι άλλοι, έτσι είπες και συ, αυτόματα, όπως έκανες τον σταυρό σου από συνήθεια όταν πέρναγες από εκκλησία.

Εσύ στο χώμα κι εμείς στη φυλακή

Οκτώ χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος που να αναρωτιέται ακόμα τι ήταν η εξέγερση του Δεκεμβρίου του 2008. Ας κοιτάξει γύρω του, ας κοιτάξει το σπίτι του, ας κοιτάξει τον καθρέφτη του και θα πάρει την απάντηση.

Από τον Δεκέμβριο του 2008, η χώρα χρεοκόπησε, έγινε και επίσημα προτεκτοράτο και το πολιτικό σύστημα κατέρρευσε.

Από το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου με το «Λεφτά υπάρχουν» μέχρι την ακροδεξιά Νέα Δημοκρατία του Σαμαρά και την ξεπουλημένη Αριστερά του Τσίπρα, όλοι κατέρρευσαν.

Ο Αλέξης Τσίπρας συνεχίζει να προσποιείται τον πρωθυπουργό -για πόσο ακόμα;- αλλά τον κρατάνε με χάπια που του προκαλούν παραισθήσεις και παραληρήματα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η αστυνομία

Οι φετινές δυναμικές διαδηλώσεις στην Αθήνα και άλλες πόλεις της Ελλάδας με αφορμή τα έξι χρόνια από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου έδωσαν ένα από τα πιο αισιόδοξα μηνύματα για το άμεσο μέλλον. Ο κόσμος ήταν περισσότερος από ποτέ, και τα μπλοκ των συλλογικοτήτων ξεπέρασαν ακόμη και τις συμμετοχές οργανωμένων συνδικάτων και κομμάτων στις πρόσφατες απεργιακές κινητοποιήσεις.

Νέοι μαθητές και φοιτητές ήταν εκεί κι έδειξαν ότι δεν φοβούνται. Επιπλέον, δεκάδες κείμενα συμπαράστασης στην απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού από εργατικές συνελεύσεις και σωματεία αλλά και πολλές συμβολικές καταλήψεις κτιρίων συνόδευσαν τις κινητοποιήσεις της 6^ης Δεκέμβρη.

Αυτά τα πράγματα δεν τα βλέπουμε συχνά.

Ο Νίκος Ρωμανός είναι η Ελλάδα

Ξέρω πως συνήθισες τις σφαλιάρες. Ξέρω πως συνήθισες την ταπείνωση. Ξέρω πως συνήθισες τον εξευτελισμό. Ξέρω πως δεν έχεις συνείδηση. Ξέρω πως δεν έχεις αξιοπρέπεια. Θέλω να σε ενημερώσω, όμως, πως δεν είσαι παράδειγμα προς μίμηση. Είσαι παράδειγμα προς αποφυγή.

Το ακόμα χειρότερο είναι πως δεν είσαι μόνο παράδειγμα προς αποφυγή. Είσαι η πλειοψηφία.

Είδες τη χώρα σου να διαλύεται αλλά δεν τόλμησες να αντιδράσεις.

Ο Νίκος Ρωμανός θα σπουδάσει ή θα πεθάνει

Σύμφωνα με τους γιατρούς, η κατάσταση της υγείας του Νίκου Ρωμανού, ο οποίος κάνει απεργία πείνας από τις 10 Νοεμβρίου, είναι σε οριακό σημείο, ενώ ο δικηγόρος του, Φραγκίσκος Ραγκούσης, καταγγέλλει πως υπάρχει «εντολή από την εισαγγελέα των φυλακών για αναγκαστική σίτιση, παραβιάζοντας κάθε έννοια νομιμότητας και στοιχειοθετεί το αδίκημα του βασανισμού κρατουμένου». Η υποχρεωτική σίτιση σε απεργούς πείνας θεωρείται βασανισμός από τους διεθνείς οργανισμούς.

Ο Νίκος Ρωμανός κάνει απεργία πείνας, διεκδικώντας το αίτημά του για χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών από τη φυλακή.

Ευτυχώς τα παιδιά δεν ξεχνούν

του Mind the Gap

Οι καλοί σου τρόποι δε σου επέτρεπαν να μιλήσεις με γεμάτο το στόμα. Είχες μπουκώσει από τη μάσα και έμεινες μουγγός όταν σκότωσαν τον Μιχάλη. Κολύμπαγες στα σάλια σου, έγλυφες τα κόκαλα της  “αλλαγής” και ρούφαγες τον καταπραϋντικό χυλό της μεταπολίτευσης. Δεν άκουσες ποτέ τον πυροβολισμό.  Χόρευες καρβελοτσιφτετέλια στα ορθάδικα της “γαλάζιας γενειάς” και ψάρευες κουμπαριές στη Μύκονο. Δε σε ένοιαξε. Εσύ δεν ήσουν αλήτης, δεν ήσουν περιθωριακός. Εσύ ήσουν νέος σοβαρός κομουνιστής, ήσουν περιφρουρητής του κόμματος, ήσουν πρώτος στα μαθήματα – ήσουνα πρώτος στον “αγώνα”, ήσουνα πλέον νόμιμος “επαναστάτης”. Δεν μύρισες ποτέ το αίμα. Φορούσες τόνους ινδικό πατσουλί και πολυλογάδικη  θεωρία και μόστραρες τη φάτσα σου στα in κουλτουροποτεία του Κολωνακίου. Δεν είδες τίποτα.