Ο φτωχός χωρικός

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας φτωχός και τίμιος άνθρωπος που ζούσε σε ένα μικρό σπιτάκι σε ένα ορεινό χωριό μαζί με τη γυναίκα του και τα μικρά παιδιά του. Εργαζόταν σκληρά νύχτα-μέρα για να μπορέσει να συντηρήσει την οικογένεια του και κουτσά στραβά τα κατάφερνε. Ο τίμιος και φτωχός αυτός άνθρωπος είχε έναν γείτονα, ο οποίος ήταν και ο πλουσιότερος κάτοικος του μικρού χωριού. Ο άνθρωπος αυτός ήταν πολύ άπληστος και μια μέρα αποφάσισε πως θέλει να πάρει το μικρό σπιτάκι του γείτονά του και να το κάνει στάβλο για τα ζωντανά του. Εξαιτίας της οικονομικής του επιφάνειας κανείς στο χωριό δεν του εναντιώνονταν ποτέ και έτσι ήταν σίγουρος ότι ούτε ο αστυνομικός, ούτε ο δικαστής, ούτε ο δήμαρχος θα του ζητούσε ποτέ τον λόγο για τις παράλογες πράξεις τους.

Οι Άθλιοι……

Ποτέ δεν είχα φανταστεί πως σε αυτό τον εφιάλτη που ζούμε θα υπήρχαν (ας πούμε) συνάνθρωποι μας που θα καταφέρονταν με τόσο άσχημο τρόπο και τόσο απροκάλυπτα ενάντια στις κινητοποιήσεις εργαζομένων που έχασαν την δουλεία τους ή έχουν υποστεί αφόρητες μειώσεις στο εισόδημα τους.

Διαβάστε παρακαλώ την παρακάτω ανάρτηση η οποία πήρε 37 likes. Κάνω bold τους χαρακτηρισμούς που ειπώθηκαν από αυτούς τους γνήσιους Δημοκράτες.

Μπέρτολτ Μπρεχτ: “Κουράστηκες” (αφιερωμένο σε όσους υπό το βάρος της επίθεσης, γονάτισαν, υποχώρησαν, πήγαν ή σκέφτονται να πάνε σπίτι τους…)

Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας.

Γονάτισες,  δε μπορείς άλλο να τρέχεις.

Κουράστηκες, δε μπορείς πια να μαθαίνεις καινούργια.

Ξόφλησες: Κανείς δε μπορεί να σου ζητήσει να κάνεις πια τίποτα.

Μάθε λοιπόν: εμείς το ζητάμε.

Η χιλιοστή συνιστώσα της αξιοπρέπειας από την Ιερισσό

Του Παναγιώτη Μαυροειδή

Έκανε το γύρο της Ελλάδας το βίντεο με την ηλικιωμένη γυναίκα στην Ιερισσό, να υπερασπίζει τον αγώνα και να εξευτελίζει τον στρατό εισβολής των ΜΑΤ στο μικρό χωριό της Χαλκιδικής.

Η γυναίκα με τα μαύρα ρούχα και τα άσπρα μαλλιά δεν κρατούσε ούτε πλακάτ, ούτε όπλο, ούτε μολότοφ. Ίσως δεν το επέτρεπε  η ηλικία της και το ασταθές βάδισμά της.

Απλά, τραγουδούσε, μέσα από τη μάσκα της, με σθένος, έμπλεη από  δίκιο και θάρρος, μπροστά στους κρυμμένους πίσω από τις ασπίδες και στολές,  άντρες των δυνάμεων καταστολής.

Επιδοτούμενη Δημοσιογραφία

Η εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας θα μπορούσε κάλλιστα να αποτυπωθεί μέσα από τις σελίδες της έντυπης αλλά και  ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας του τόπου μας. Οι σκηνές οδύνης, αγωνίας και ανέχειας που ζουν οι συνάνθρωποι μας, η κάθε είδηση που βγαίνει προς τα έξω και μας ενημερώνει κατά πόσο μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε και να ονειρευόμαστε σαν πολίτες αυτής της χώρας.

Είπα να ζήσω

Του kkoulgr

Πληρωθήκαμε πάλι και σήμερα, μπροστά μου στο μηχάνημα ανάληψης, στέκεται ένας ηλικιωμένος συνταξιούχος χωρίς να κινείται. Δίχως να αντιδρά, αντιλαμβάνομαι ένα βουβό κλάμα, ένα δάκρυ να κυλά καυτό και ξάφνου το ακίνητο σώμα να πάλλεται σε τρελούς ρυθμούς.

Γυρνά πίσω και με κοιτά, κατάματα, ίσα στην καρδιά, όχι στα μάτια. Το δακρυσμένο βλέμμα, μάτια μαυρισμένα από κακουχίες της δουλειάς και τα γερασμένα χαρακτηριστικά, έμοιαζαν σε μια στιγμή να εγκαταλείπουν τα χρόνια τους και να μεταλλάσσονται σε μικρό φοβισμένο παιδί.

ΛΕΣ

Με αφορμή την εξαγγελία της 48ωρης απεργίας στις 6 & 7 Νοεμβρίου θα ήθελα να παραθέσω το παρακάτω ποίημα του Μπέρτολτ Μπρέχτ:

ΛΕΣ

Λες: Πολύ καιρό αγωνίστηκες. Δεν μπορείς άλλο πια ν’ αγωνιστείς. Άκου λοιπόν: Είτε φταις είτε όχι: Σαν δε μπορείς άλλο να παλέψεις, θα πεθάνεις.
Λες: Πολύ καιρό έλπιζες. Δεν μπορείς άλλο πια να ελπίσεις. Έλπιζες τi; Πως ο αγώνας θαν’ εύκολος;Δεν είν’ έτσι. Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.Είναι τέτοια που: Αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο Δεν έχουμε ελπίδα.Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει Θα χαθούμε.

Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό ….

Θα σε πετύχω τυχαία στο δρόμο. Καλησπέρα, τί κάνεις; Όλα καλά; Σκατά, τα ίδια, αντέχουμε. Θα περπατήσουμε μαζί.

Δεν ήμουν φτιαγμένος για αυτό, θα πεις.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να έρθω εδώ, να περπατήσω αυτούς τους δρόμους, να κοιτάξω αυτά τα πρόσωπα, να ζήσω αυτές τις μέρες.

Δεν ήμουν φτιαγμένος να φοβάμαι μέσα στο τρένο, να απελπίζομαι στις κεντρικές λεωφόρους, να ελίσσομαι ανάμεσα στα πτώματα, να αποφεύγω τα απλωμένα χέρια, να παρατηρώ τα παραιτημένα πόδια.

Γιατί αγωνιζόμαστε

“Γιατί να αγωνιζόμαστε;“, ρώτησε ο Αθηνάδης.

“Γιατί κοπιάζουμε και προσπαθούμε τόσο επίμονα; Γιατί δεν απολαμβάνουμε την καθημερινότητα και τις μικρές χαρές της ζωής, όπως οι υπόλοιποι Έλληνες; Ποιος είναι ο σκοπός; Σ’ έχει απασχολήσει ποτέ αυτό το ερώτημα, Αγησίλαε;”

-“Με απασχολεί κάθε μέρα. Κάθε μέρα, όμως, δίνω την ίδια απάντηση. Είναι απλό. Υπερασπιζόμαστε έναν μάταιο σκοπό. Έναν πόλεμο χαμένο πριν καν διεξαχθεί. Υπερασπιζόμαστε έναν τρόπο ζωής μοναδικό σε όλη την Ελλάδα. Έναν τρόπο ζωής αυστηρό, λιτό και στερημένο, έναν τρόπο ζωής που αργά η γρήγορα θα εκλείψει… Δεν μπορούμε να κερδίσουμε!”

-“Άρα;”