Ο πολιτισμός «βγήκε» στις αγορές

Της Δήμητρας Μυριλλα

Υπάρχουν δύο τρόποι να αντιλαμβάνεται κάποιος τον πολιτισμό. Ο ένας είναι ως δημόσιο και πρωτίστως κοινωνικό αγαθό, πηγή και φορέα γνώσης, προνομιακό πεδίο για καλλιέργεια ήθους και γνώσης, δημιουργική και διαλεκτική σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν και το μέλλον. Ο άλλος τρόπος είναι να τσουβαλιαστεί μέσα στο καλάθι με τα προς κατανάλωση προϊόντα, ως προϊόν και αυτός και να αντιμετωπιστεί με τους αγοραίους όρους της ελεύθερης οικονομίας.

Το πρόγραμμα της κυβέρνησης της ΝΔ για τον πολιτισμό, έτσι όπως εξειδικεύτηκε στις προγραμματικές δηλώσεις από την υπουργό Πολιτισμού απηχούν αυτή την δεύτερη εκδοχή, η οποία μπορεί να παρουσιάζεται ως «νέα», «πρωτοπόρα» και «αναπτυξιακή», αλλά είναι τόσο παλιά όσο και η ύπαρξη του καπιταλισμού. Και είναι το ίδιο ακριβώς μοντέλο που έχει σχεδιαστεί σε όλους του τις λεπτομέρειες από την Ε.Ε., τον ΟΟΣΑ και τον ΣΕΒ για την Υγεία, την Παιδεία, την Ενέργεια, τη Στέγη και ό,τι άλλο συνιστά αναγκαίο όρο και προϋπόθεση για ζωή με δικαιώματα.

Δύο Παπαδημούληδες στις αγορές! Λογικό!

Τα δύο «τιτιβίσματα» που βλέπετε είναι από τον ίδιο άνθρωπο, τον ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρη Παπαδημούλη.

  Το πρώτο πριν λίγες μέρες, όταν η κυβέρνηση πανηγύριζε πως βγήκαμε στις αγορές. Έγραψε, λοιπόν, χαρούμενος κι ευτυχισμένος ο Δημήτρης Παπαδημούλης:

«Χθες έγινε ένα ακόμη θετικό βήμα προς μια βιώσιμη ανάπτυξη κ την έξοδο από τα μνημόνια. Συνεχίζουμε με σχέδιο, κόντρα στην καταστροφολογία».

Το άλλο είναι… παλιά, το 2014, όταν κάποιοι άλλοι πανηγύριζαν για την έξοδο στις αγορές και ο Δημήτρης Παπαδημούλης ασκούσε κριτική σκληρή:

«Δανείζονται με 5%,αντί για το ισχύον 1,5%, αυξάνοντας το δημόσιο χρέος. ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κάνουν την πιο ακριβή εκλογική καμπάνια, με δημόσιο χρήμα!»

Μοσκοβισί: Η ζωή (σας) ποδήλατο!

του Δημήτρη Μήλακα

Αν κάποιος εξακολουθεί να έχει αμφιβολίες ακόμα για το πού πάει το πράγμα και για το κατά πόσο θα βελτιωθεί η (δύσκολη) ζωή του λόγω της εξόδου της χώρας στις αγορές, δεν έχει παρά να ακούσει προσεκτικά τα όσα (μας) είπε ο επίτροπος περί των οικονομικών της Κομισιόν, ο μεγάλος φίλος της χώρας Πιέρ Μοσκοβισί. Ο Γάλλος φίλος, που επισκέφτηκε την Αθήνα ακριβώς τη μέρα που παίζονταν το επιτόκιο του δανεισμού (από τις αγορές), ξεκαθάρισε – με τον τρόπο του – ότι το θέμα τελικά δεν είναι και ουδέποτε υπήρξε η διάσωση των ανθρώπων, αλλά η ευημερία των αριθμών.

Για να ευημερήσουν λοιπόν οι αριθμοί και να βγαίνουν οι λογαριασμοί στα βιβλία των δανειστών, επιφανής εκπρόσωπος των οποίων είναι άλλωστε ο Μοσκοβισί, θα πρέπει οι άνθρωποι (η συντριπτική τους πλειονότητα) να συνεχίσουν να πληρώνουν το μάρμαρο με τον τρόπο που κάνουν όλα αυτά τα χρόνια.

«Αν η Ελλάδα κάνει παύση», μας είπε ο Γάλλος φίλος, «και δεν εφαρμόσει όσα συμφωνήθηκαν, θα είναι λάθος. Πρέπει να παραμείνει στο «ποδήλατο» και να συνεχίσει να προχωράει. Αν σταματήσει, θα πέσει από το «ποδήλατο». Αλλά με καθησυχάζουν οι εγγυήσεις που μου δίνει η ελληνική πλευρά».

Το τι ακριβώς σημαίνει η φράση του Μοσκοβισί μπορεί εύκολα κάποιος να το κατανοήσει αν φέρει στο μυαλό του τη «λαϊκή απειλητική φρασεολογία» με την οποία ο κατά τεκμήριο ισχυρότερος απειλεί αυτόν που μπορεί να απειλήσει: «Θα σου κάνω τη ζωή ποδήλατο».

Στην πράξη, η «ζωή μας είναι ένα ποδήλατο» που για να προχωρήσει απαιτείται αίμα και πολλές φορές ούτε αυτό είναι αρκετό. Κι αυτό που ζούμε εδώ και χρόνια, αυτό θα πρέπει να εξακολουθήσουμε να ζούμε, όπως συνόψισε κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα ο Γάλλος φίλος μας…

Δηλαδή, για να μην απογοητεύσουμε τον Πιέρ θα πρέπει -σύμφωνα με τα λόγια του – η Ελλάδα «να γίνει ένα κανονικό κράτος» και «να προχωρήσει η εφαρμογή των μέτρων, που είναι πιο σημαντική από την ψήφιση». Επίσης να αποδεχτεί «το ΔΝΤ σαν ένα απαραίτητο εταίρο, δεν πρέπει να κάνουμε αυτοσχεδιασμούς για το πώς θα φύγει», γιατί – όπως είπε ο Πιέρ – «θέλω να παραμείνει, για λόγους εμπιστοσύνης, μέχρι τέλους» αλλά και γιατί «το ΔΝΤ ζητάει μέτρα για νωρίτερα, όπως τη μείωση του αφορολόγητου από το 2019 αντί από το 2020».

Υπάρχει κάποιος που δεν κατάλαβε πόσο καλά πάνε πια τα πράγματα;

pontiki

Από τα πεντοζάλια στα… αριστεροσάλια

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Βγήκαμε στις αγορές, αδέρφια! «Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές δονήστε σύγκορμα τη χώρα πέρα ως πέρα…».

Ντυθείτε, στολιστείτε, γλεντοκοπήστε. Πατριώτες, βγήκαμε στις αγορές! Για να πάρουμε δάνεια. Δάνεια… Σαν αυτά που μας οδήγησαν ως εδώ… Σαν αυτά που άλλοι τα τρώνε κι άλλοι τα πληρώνουν!

Οτι αυτές οι αγορές είναι οι ίδιες που μας «δάνειζαν» τόσα χρόνια και μας έπιναν το αίμα, ότι σε αυτές τις αγορές είναι που ως λαός έχουμε καταβάλει εκατοντάδες δισ. ευρώ σε τοκογλυφικά, ότι αυτές οι αγορές είναι που λένε ότι το χρέος της Ελλάδας απέναντί τους , μετά από τόσες θυσίες και τόση δυστυχία, αντί να μειώνεται μεγαλώνει και ανέρχεται σχεδόν στο 180% του ΑΕΠ της χώρας,αυτά είναι λεπτομέρειες…

Σημασία έχει ότι ο Τσίπρας, ο «αριστερός» λαουτιέρης, μας έβγαλε στις αγορές, χορεύοντας επικοινωνιακό πεντοζάλι πάνω στις πλάτες μας. Γλεντήστε!

Το χρήμα και τα Έθνη (α)

 

Η Ελλάδα είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, αφού υπάρχουν μακράν χειρότερα προβλήματα – όπως της Γαλλίας και της Ιταλίας, ένα υπερχρεωμένο τραπεζικό σύστημα, καθώς επίσης ένας πλανήτης στα πρόθυρα του κραχ

«Το κεντρικό κτίριο του ΔΝΤ στην Ουάσιγκτον έχει ένα περίπου ελλειπτικό σχήμα, ενώ στη μία πλευρά του διαδρόμου του τελευταίου ορόφου ευρίσκονται τα σύμβολα όλων των κρατών μελών του. Στην απέναντι πλευρά, βλέπει κανείς σε προθήκες τα τραπεζογραμμάτια που χρησιμοποιούνται από τις συγκεκριμένες χώρες – όπου διαπιστώνεται μία αξιοσημείωτη, σχεδόν απόκοσμη σχέση μεταξύ των Εθνών, καθώς επίσης των νομισμάτων τους.

Ως εκ τούτου, συμπεραίνει κανείς αυθόρμητα πως τα χρήματα και τα κράτη βαδίζουν μαζί, χέρι-χέρι. Ποιά είναι όμως η πραγματική σχέση μεταξύ χρήματος και Εθνών;» (Lord Mervyns King). Υπενθυμίζουμε πως η δραχμή ήταν παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα τον 4ο αιώνα προ Χριστού, όταν μεσουρανούσε και κυριαρχούσε παντού ο ελληνικός πολιτισμός, στα θεμέλια του οποίου στηρίχθηκε ο ευρωπαϊκός – όπως αργότερα το Solidus της βυζαντινής αυτοκρατορίας, ενώ μέχρι πρόσφατα η δραχμή ήταν το σημαντικότερο νόμισμα των Βαλκανίων» (πηγή).

Σμήνος μαύρων κύκνων

Του Άρη Οικονόμου

Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχει διαστρεβλωθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό η παγκόσμια οικονομία, από τις συνεχείς ανθρώπινες παρεμβάσεις – οπότε εύλογα δεν προβλέπεται ένα μεμονωμένο συμβάν, αλλά μία πρωτόγνωρη, πανίσχυρη καταιγίδα<

«Σύμφωνα με τη γνωστή χριστουγεννιάτικη ιστορία μία γαλοπούλα, κλεισμένη κάποτε στο σκοτεινό στάβλο της, ανησυχούσε και φοβόταν για τη ζωή της – έως ότου διαπίστωσε πως ο χωρικός που την είχε φυλακίσει, θα έπρεπε να είναι ένας καλός άνθρωπος. Η κρίση της αυτή οφειλόταν στο γεγονός ότι, ο χωρικός ερχόταν καθημερινά την ίδια ώρα στο στάβλο, προσφέροντας της πλουσιοπάροχη τροφή.

Κάθε φορά λοιπόν που επαναλαμβανόταν η ίδια διαδικασία, η γαλοπούλα πίστευε όλο και πιο πολύ ότι, δεν θα μπορούσε πουθενά αλλού να ζήσει καλύτερα, από το στάβλο αυτού του γενναιόδωρου χωρικού. Νοιώθοντας πλέον ευχάριστα, ηρέμησε και απολάμβανε το φαγητό της, με αποτέλεσμα να γίνει παχιά και δυσκίνητη.

Εν τούτοις, λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, ο καλός χωρικός εμφανίστηκε στο στάβλο κρατώντας ένα αιχμηρό μαχαίρι, αντί να της προσφέρει ως συνήθως τροφή. Έτσι η γαλοπούλα κατέληξε στο τραπέζι της ευτυχισμένης οικογένειας του χωρικού, χωρίς καν να το καταλάβει» (Taleb).

Τραπεζικοί μύθοι

Του Άρη Οικονόμου

Όσο οι Έλληνες δεν συμμετέχουν οι ίδιοι στις βασικές αποφάσεις που αφορούν τη χώρα τους, ιδίως στον τρόπο που λειτουργεί το χρηματοπιστωτικό τους σύστημα, δεν θα υπάρξει μέλλον – αφού θα συνεχίσουν να είναι άβουλοι σκλάβοι χρέους 

«Εάν πιστεύει κανείς πως η Ελλάδα θα βρει ποτέ το δρόμο της εξόδου από την κρίση, επιστρέφοντας σε μία βιώσιμη ανάπτυξη, χωρίς να αλλάξει ριζικά η λειτουργία του τραπεζικού της συστήματος και χωρίς την ονομαστική διαγραφή μέρους των χρεών, δημοσίων και ιδιωτικών, είναι δυστυχώς εκτός τόπου και χρόνου – θύμα άκρως επικίνδυνων ψευδαισθήσεων».

Όταν ακούει κανείς οικονομολόγους και οικονομικούς συντάκτες να ισχυρίζονται ότι, οι ελληνικές τράπεζες δεν μπορούν να δανείσουν την πραγματική οικονομία, επειδή έχουν χάσει τις καταθέσεις τους ή λόγω του ότι δεν εισπράττουν τα κόκκινα δάνεια τους, οπότε δεν έχουν χρήματα, τότε κατανοεί την αιτία της παντοδυναμίας των τραπεζών – οι οποίες, αφού διογκώθηκαν με γρήγορους ρυθμούς, έτσι ώστε τυχόν χρεοκοπία τους να απειλεί το σύστημα, μπορούν πλέον χωρίς κανέναν κίνδυνο να ιδιωτικοποιούν τα κέρδη τους, κοινωνικοποιώντας τις ζημίες.

Το νομισματικό όπλο

Εάν η Κίνα εισέλθει επίσημα στον συναλλαγματικό πόλεμο που διεξάγεται σε παγκόσμια κλίμακα, θα ξεσπάσει η καταιγίδα των καταιγίδων στον πλανήτη –   αφού είναι η μεγαλύτερη εξαγωγική δύναμη, με σημαντική απόσταση από τη δεύτερη

Η Κίνα, μέσα σε ένα χρονικό διάστημα 20 περίπου ετών (μετά το 1995), έχει εξελιχθεί στη μεγαλύτερη εξαγωγική χώρα του πλανήτη – ενώ, παρά το ότι οι εξαγωγές της μειώνονται τα τελευταία χρόνια (άρθρο), το μερίδιο της στην παγκόσμια αγορά συνεχίζει να αυξάνεται.

Η άνοδος της Κίνας στην κορυφή των εξαγωγικών κρατών, συνέβη εις βάρος της βιομηχανίας της Ευρώπης, των Η.Π.Α. και της Ιαπωνίας – προκαλώντας σε κάποιο βαθμό την αποβιομηχανοποίηση τους. Όπως φαίνεται δε από το γράφημα που ακολουθεί, ο μεγαλύτερος χαμένος στη μάχη των μεριδίων αγοράς ήταν η Ιαπωνία (κίτρινη καμπύλη) – ακολουθούμενη από τις Η.Π.Α. (πράσινη) και την Ευρωζώνη (κόκκινη).

Η δικτατορία των κεντρικών τραπεζών

Το χρηματοπιστωτικό όργιο που παρατηρείται σε πολλές χώρες, λόγω της συνεχούς αύξησης της ποσότητας χρήματος δεν θα έχει αίσιο τέλος, ακόμη και αν τυπωθούν ωκεανοί ρευστότητας – οπότε το παγκόσμιο κραχ είναι νομοτελειακό

«Οι δικτατορίες εμφανίζονται ξανά, από έναν δρόμο που στην κυριολεξία εκπλήσσει – αφού δεν είναι το αποτέλεσμα στρατιωτικών πραξικοπημάτων, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, αλλά της ελεύθερης βούλησης των λαών» (πηγή).

Πρόσφατα, προκάλεσε μεγάλη εντύπωση η ανακοίνωση της Κίνας (πηγή), σχετικά με την αγορά άνω των 600 τόνων χρυσού, η οποία όμως δεν εμπόδισε την τιμή του κίτρινου μετάλλου να καταρρεύσει – επίσης, η μείωση των συνολικών συναλλαγματικών αποθεμάτων της κατά 17,1 δις $ στα 3,694 τρις $, η οποία συνοδεύθηκε από τη μαζική πώληση ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου, συνολικού ύψους 143 δις $ μέσα σε τρεις μόνο μήνες (πηγή).