Πώς θα αλλάξει ο κόσμος μας αν χάσει ο Τραμπ (και αν δεν χάσει)

Του Άρη Χατζηστεφάνου

«Πρωταρχικός στόχος αυτή τη στιγμή είναι να φύγει ο Τραμπ», μου εξηγούσε προ ημερών η Ναόμι Κλάιν, κατά τη διάρκεια της παρουσίασης του νέου της βιβλίου στα ελληνικά με τίτλο «Στη Φωτιά».

Ο λόγος της στο συγκεκριμένο ζήτημα έχει ιδιαίτερη βαρύτητα, καθώς ήταν μια από τις ελάχιστες προοδευτικές προσωπικότητες διεθνούς φήμης που δεν έπεφτε στην παγίδα του «μικρότερου κακού». Όταν μεγάλο κομμάτι της αμερικανικής αριστεράς αντιμετώπιζε τον Ομπάμα σαν τον επερχόμενο… Mεσσία, η ίδια προέβλεπε ότι και ο πρώτος μαύρος πρόεδρος θα ήταν «μία από τα ίδια».

Σήμερα, εκατομμύρια ψηφοφόροι στις ΗΠΑ, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια βλέπουν τη χώρα τους να μετατρέπεται σε ένα ημι-απολυταρχικό καθεστώς από τον Τραμπ, θα συμφωνήσουν μαζί της. Οι αλλαγές από την πιθανή (αλλά όχι και βέβαιη) απομάκρυνση του Ντόναλντ Τραμπ θα είναι σαρωτικές στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Τι θα συμβεί όμως στον υπόλοιπο πλανήτη;

Ευρώπη- Κίνα: Εταίροι ή αντίπαλοι;

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

«Η Κίνα είναι εταίρος και όχι αντίπαλος της Ευρώπης. Δεν υπάρχει σύγκρουση θεμελιωδών συμφερόντων μεταξύ μας. Η συνεργασία υπερτερεί κατά πολύ του ανταγωνισμού και η συναίνεση υπερτερεί των διαφωνιών». Αυτό ήταν το αισιόδοξο μήνυμα του Κινέζου ηγέτη Σι Τζινπίνγκ κατά την τηλεδιάσκεψη κορυφής με τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ και την πρόεδρο της Κομισιόν Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, την περασμένη Δευτέρα. Γεγονός παραμένει, όμως, ότι η 22η σύνοδος κορυφής ΕΕ- Κίνας έληξε χωρίς κοινό ανακοινωθέν, χωρίς κοινή συνέντευξη Τύπου και χωρίς απτή πρόοδο στις διαπραγματεύσεις για μια συμφωνία επενδύσεων ανάμεσα στις δύο πλευρές, που αντιπροσωπεύουν αθροιστικά το ένα τρίτο της παγκόσμιας οικονομίας. Μπορεί η ατμόσφαιρα των σχέσεων Ευρώπης- Κίνας να μην είναι ψυχροπολεμική, όπως συμβαίνει με τις σινοαμερικανικές σχέσεις, αλλά δεν διαγράφεται και ανέφελη.

Κίνα – Ινδία: Οι ΗΠΑ σπρώχνουν στον πόλεμο τέσσερις στους 10 κατοίκους του πλανήτη

Του Άρη Χατζηστεφάνου

O Αϊνστάιν προέβλεψε κάποτε ότι ο Δ’ Παγκόσμιος Πόλεμος θα διεξαχθεί με πέτρες και ξύλα καθώς τα πυρηνικά όπλα που θα χρησιμοποιηθούν στον Γ’ Παγκόσμιο θα ισοπεδώσουν όλες τις υποδομές του ανθρώπινου πολιτισμού.

Αυτό που δεν μπορούσε να προβλέψει είναι ότι εν έτει 2020 στρατιώτες δυο πυρηνικών δυνάμεων, στις οποίες κατοικεί το 40% των κατοίκων του πλανήτη και οι οποίες παράγουν σχεδόν το ένα τρίτο του παγκόσμιου ΑΕΠ, θα συγκρούονταν με πέτρες, δοκάρια αλλά ακόμη και με τα γυμνά τους χέρια. Αυτό ακριβώς συνέβη, όμως, τα τελευταία 24ωρα, σε μια από τις τουλάχιστον τέσσερις διαμφισβητούμενες περιοχές των σινο-ινδικών συνόρων.

Μα πώς αλλάζει ο κόσμος;

Της Αιμιλίας Καραλή

Η δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ μοιάζει να άναψε ένα σπίρτο στον πλανήτη, που πυροδότησε χιλιά­δες διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες. Η ει­κόνα του αβοήθητου Φλόιντ κάτω από το γόνατο του αστυνομικού και η μάταιη ικεσία του, θύμισαν την εικόνα του μέλλοντος που έδινε στον Γουίνστον Σμιθ ο βασανιστής του στο 1984 του Όργουελ:

«Αν θέλεις μια εικόνα του μέλλοντος φαντάσου μια μπότα να πατάει ένα ανθρώ­πινο πρόσωπο, για πάντα». Ήδη από το 1907, όμως, ο Τζακ Λόντον είχε γράψει για τη Σιδερένια φτέρνα, δηλαδή τον αδί­στακτο και τρομερό δεσποτισμό που θα συνέθλιβε την ανθρωπότητα αν εκείνη δεν απαλλασσόταν από τους οικονομι­κούς και πολιτικούς εκμεταλλευτές της.

Οι λογοτεχνικές καταγραφές της τα­πείνωσης είναι πολλές, η καθημερινή πραγματικότητα όμως τις ξεπερνάει. Το επιθανάτιο «Δεν μπορώ να αναπνεύσω» του Φλόιντ είναι συνθήκη ζωής για την πλειοψηφία των ανθρώπων σήμερα και κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Η «φθορά της Δύσης» στην αρχή μιας σαρωτικής παγκόσμιας αλλαγής

Οι ολοφάνερες αντιθέσεις στον ευρωατλαντικό άξονα και το ερώτημα αν η Δύση θα κατορθώσει να διαμορφώσει μια κοινή στρατηγική απέναντι σε άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα κυριαρχούν στη φετινή Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια

Τα χρόνια που η Διάσκεψη του Μονάχου για την Ασφάλεια («το Νταβός της ασφάλειας και της εξωτερικής πολιτικής», όπως θεωρείται) ήταν μια «οικογενειακή συνάντηση» της Δύσης έχουν παρέλθει και πλέον «η Δύση έχει πράγματι σοβαρό πρόβλημα». «Γινόμαστε μάρτυρες της φθοράς της Δύσης ως μιας σχετικά συνεκτικής γεωπολιτικής διαμόρφωσης» και σήμερα «η Δύση αμφισβητείται από μέσα κι από έξω».

Με αυτά τα λόγια και κάτω από τον χαρακτηριστικό τίτλο «Westlessness» (έλλειμμα «δυτικότητας»), η έκθεση της φετινής 56ης Διάσκεψης (14 – 16 Φλεβάρη) επικεντρώνεται στην αλλαγή των παγκόσμιων «ισορροπιών», με την ανάδειξη στο προσκήνιο νέων ιμπεριαλιστικών κέντρων και υπό το πρίσμα των αντιθέσεων μέσα στον ευρωατλαντικό άξονα, που όλο και πιο δύσκολα συμβιβάζονται. Εξετάζοντας ιδιαίτερα τους «μεγάλους παίκτες» – ΗΠΑ, Ευρώπη, Κίνα, Ρωσία – η έκθεση θέτει το ερώτημα αν τα αντικρουόμενα συμφέροντα της Δύσης θα της επιτρέψουν τελικά να απαντήσει με «κοινή στρατηγική» στη «νέα εποχή ανταγωνισμού μεγάλων δυνάμεων».

Παλαιστίνη: Διακοπή «όλων των σχέσεων» με Ισραήλ και ΗΠΑ

Ο Παλαιστίνιος πρόεδρος, Μαχμούντ Αμπάς, ανακοίνωσε σήμερα, κατά τη διάρκεια της έκτακτης συνόδου του Αραβικού Συνδέσμου, τη διακοπή «όλων των σχέσεων» της Παλαιστινιακής Αρχής με το Ισραήλ και τις ΗΠΑ. «Ενημερώνουμε πως δεν θα υπάρξει καμία είδους σχέση με εσάς (τους Ισραηλινούς) ούτε και με τις Ηνωμένες Πολιτείες, περιλαμβανομένου του τομέα της ασφάλειας, υπό το φως» του αμερικανικού σχεδίου που αποτελεί «παραβίαση των συμφωνιών του Όσλο», οι οποίες υπογράφτηκαν με το Ισραήλ το 1993, δήλωσε.

Ο Αμπάς τόνισε ότι διαβίβασε το μήνυμα στον πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου, και ζήτησε από το Ισραήλ να «αναλάβει τις ευθύνες του ως κατοχική δύναμη» των παλαιστινιακών εδαφών. Οι Παλαιστίνιοι «έχουν το δικαίωμα να συνεχίσουν τη νόμιμη μάχη τους με ειρηνικά μέσα για να τερματιστεί η κατοχή», πρόσθεσε.

Πού το πάνε τα «αμερικανάκια» του Χονγκ Κονγκ;

Του Στέλιου Ελληνιάδη

Αυτό που συμβαίνει στο Χονγκ Κονγκ είναι αξιοσημείωτο. Όχι μόνο η επιμονή και η ένταση των κινητοποιήσεων με αφορμή ένα νομοσχέδιο που προβλέπει την έκδοση καταζητούμενων για ορισμένα σοβαρά ποινικά αδικήματα από τον ημιαυτόνομο θύλακα του Χονγκ Κονγκ στην κεντρική διοίκηση της Κίνας, αλλά και η χλιαρή αντίδραση των αρχών –επί τέσσερις μήνες!– σε βίαιες ενέργειες που περιλαμβάνουν εμπρησμούς σταθμών μετρό και παρεμπόδιση λειτουργίας σταθμών λεωφορείων, τρένων, ακόμα και του αεροδρομίου της πόλης.

Οι διαδηλωτές ισχυρίζονται ότι η έκδοση θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί εναντίον αυτών που διαφωνούν πολιτικά, ενώ η ηγεσία του Χονγκ Κονγκ υποστηρίζει ότι πολλοί από τους μεγιστάνες –μιας πόλης με τους περισσότερους δισεκατομμυριούχους στον κόσμο που κάνουν μπίζνες στην Κίνα-–παραμένοντας έξω από το νομικό σύστημα της χώρας, επιδίδονται ανενόχλητα σε ποινικά κολάσιμες πρακτικές. Το πιο αξιοπερίεργο και ασυνήθιστο, για όσους δεν γνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες του Χονγκ Κονγκ, είναι ότι επικεφαλής αυτού του μαζικού κινήματος είναι Κινέζοι οι οποίοι δηλώνουν ορκισμένοι υποστηρικτές των ΗΠΑ και του Τραμπ και ζητούν ανοιχτά και δημόσια την επέμβαση των ΗΠΑ στις εσωτερικές υποθέσεις της Κίνας. Πολλοί αναλυτές συνδέουν το κίνημα κατά του νομοσχεδίου (που έχει εντωμεταξύ αποσυρθεί) με την επίθεση του Τραμπ εναντίον της Κίνας, αλλά και ως αντιπερισπασμό στους εορτασμούς για τα 70 χρόνια της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας.

Τα πολιτικά «γεράκια» του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ έχει υιοθετήσει πολεμική τακτική απέναντι στο Ιράν. Ο πολιτικός εκπρόσωπος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού είναι ταυτόχρονα πλαισιωμένος από μια ομάδα στενών συμβούλων και υπουργών που έχουν αναλάβει τον ρόλο να πυροδοτούν και να δυναμιτίζουν τις καταστάσεις συντηρώντας με τον τρόπο αυτό ένα μόνιμο κλίμα επιθετικότητας.

Μετά την κατάρριψη ενός μη επανδρωμένου αμερικανικού αεροσκάφους την Πέμπτη, τα στελέχη του «Λευκού Οίκου» ανέβασαν τους τόνους μιλώντας ανοιχτά ακόμα για επίθεση εναντίον του Ιράν.

Πρόβες πολέμου Huawei – Google

του Λεωνίδα Βατικιώτη

«Η Κίνα είναι ο μόνος μεγάλος πολιτισμός που δε γνώρισε επική ποίηση. Δεν είναι ότι δεν υπήρξαν έπη αλλά κατόπιν χάθηκαν», τονίζει ο γάλλος φιλόσοφος και σινολόγος Φρανσουά Ζυλλιέν στο εξαιρετικό του βιβλίο Εγκώμιο της απραξίας, η αποτελεσματικότητα στην κινέζικη σκέψη (Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2017). «Η Κίνα δεν συνέλαβε καν τη δυνατότητα του έπους. Η Κίνα δεν έχει βάρδους, ούτε αοιδούς». Το κενό αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι για τον συγγραφέα. «Η απουσία αυτή… αποτελεί σύμπτωμα μιας βαθύτερης αιτίας: η Κίνα η οποία στοχάστηκε την αποτελεσματικότητα με βάση την εικόνα της διακριτικής ωρίμανσης ενός φυτού, την οποία ο γεωργός υποβοηθά με έμμεσο τρόπο, δεν μπορούσε παρά να αδιαφορήσει γι’ αυτή τη δοξολόγηση, γι’ αυτή τη δραματοποίηση της πράξης –της εξόχως θεατρικής πράξης- που συναντάμε στην επική ποίηση».

Ένα πεδίο που εφαρμόστηκε η κινέζικη αντίληψη περί αποτελεσματικότητας αφήνοντας άπαντες, ειδικούς και μη, άναυδους ήταν οι εξελίξεις γύρω από τα δίκτυα κινητής τηλεφωνίας 5^ης γενιάς. Εδώ οι Κινέζοι χωρίς τυμπανοκρουσίες, φιέστες και κομπορρημοσύνες έχουν βρεθεί στην κορυφή της τεχνολογίας κι όλοι οι υπόλοιποι τους ακολουθούν! Κι όταν μιλάμε για 5G δεν αναφερόμαστε απλά και μόνο σε υψηλές ταχύτητες που διευκολύνουν να βλέπουμε ταινίες. Αναφερόμαστε στο νευραλγικό σύστημα και μαζί τη σπονδυλική στήλη της ψηφιακής οικονομίας, που μπορεί να συνενώνει και να εξυπηρετεί από τράπεζες και νοσοκομεία μέχρι την πολιτική αεροπορία και τη διαχείριση «έξυπνων πόλεων».

Κίνα: Εξετάζει αντίμετρα κατά των ΗΠΑ

Προς παγκόσμιο εμπορικό πόλεμο βαίνουν Κίνα και ΗΠΑ μετά τις ανακοινώσεις της Ουάσινγκτον για αυξημένους δασμούς στα κινεζικά προϊόντα.

To υπουργείο Εμπορίου της Κίνας ανακοίνωσε την Τετάρτη ότι θα λάβει αντίμετρα αν η Ουάσιγκτον προχωρήσει το σχέδιο για αύξηση δασμών σε εισαγωγές κινεζικών αγαθών την Παρασκευή.

Στόχοι των ΗΠΑ τα μίντια και η παιδεία στην Ελλάδα

Της Ματίνας Παπαχριστούδη

Πριν λίγους μήνες δημοσιοποιήθηκε η έκθεση «Integrated Country Strategy» του αμερικάνικου υπουργείου Εξωτερικών για την Ελλάδα, στην οποία αναφέρονται οι στόχοι των ΗΠΑ στη χώρα το επόμενο διάστημα. Το κείμενο, παρά τη σημασία του, δεν βρήκε χώρο στα κυρίαρχα ΜΜΕ (ολόκληρη η έκθεση μεταφράστηκε από την ιστοσελίδα imerodromos.gr, ενώ ένα μικρό ρεπορτάζ γράφτηκε στο Ριζοσπάστη).

Στην πολυσέλιδη έκθεση ομολογείται ανοιχτά πως κύριος στόχος της πρεσβείας στην Ελλάδα είναι «να διαμορφωθεί μια νέα γενιά ηγετών φίλα προσκείμενη στις Ηνωμένες Πολιτείες και τις αξίες που προσβεύουν». Για προχωρήσει δε ο στόχος αυτός απαιτείται η συνεργασία με την κυβέρνηση, τις ΜΚΟ, τα ΜΜΕ, αλλά και η παρέμβαση στα εκπαιδευτικά και πολιτιστικά προγράμματα.

Με τον Τραμπ στο δρόμο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου

Του Χουάν Κολ

Την ώρα που η Ευρώπη ετοιμάζεται να γιορτάσει τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στις 11 Νοεμβρίου, ο Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν προειδοποιεί ότι ο κόσμος περνά σε μια νέα εποχή καταστροφικού εθνικισμού.

Ο επιθετικός εθνικισμός τάραξε την Ευρώπη και σκότωσε περισσότερους από 80 εκατομμύρια ανθρώπους κατά τη διάρκεια των δύο παγκόσμιων πολέμων. Οι αριθμός αυτός είναι μεγαλύτερος από τον πληθυσμό μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής χώρας, όπως είναι η Γαλλία ή η Γερμανία.

Ο Μακρόν δεν το είπε, αλλά θα πρέπει να είχε στο μυαλό του τον Τραμπ. Ο πρόεδρος επιχείρησε να δημιουργήσει εθνικιστική και ρατσιστική αναστάτωση σε τέτοια ένταση που έχουμε να δούμε από την εποχή του φασιστικού άξονα, τη δεκαετία του ’30 και του ’40.

Ρόμπερτ Φισκ: Μην πιστεύετε την ιστορία με τον πάστορα και τον Ερντογάν

ια τον Τραμπ και τις ΗΠΑ η απελευθέρωση του Μπράνσον είναι μόνο το πρόσχημα για τα οικονομικά μέτρα σε βάρος της Τουρκίας. Τραμπ και ΗΠΑ αυτό που επιδιώκουν με την οικονομική πίεση στην Άγκυρα είναι να την ευθυγραμμίσουν με την στρατηγική των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ, όμως, κινδυνεύουν να ηττηθούν στην αναμέτρηση με Τουρκία και να επωφεληθούν Ερντογάν και Κατάρ.

Σε μία ανάλυση εις βάθος, ο Βρετανός ειδικός σε θέματα Μέσης Ανατολής, Ρόμπερτ Φισκ καταδεικνύει ότι ο Τραμπ δεν είναι κάποιου είδους μεγαθήριο που σπεύδει να κατατροπώσει τον σουλτάνο της Κωνσταντινούπολης για χάρη ενός άγνωστου μέχρι πρότινος πάστορα, αλλά ότι το «παιχνίδι» είναι πολύ μεγαλύτερο.

Ο Τραμπ… αστροναύτης

Ετοιμάζει στρατό για το διάστημα, καταργεί συμφωνίες επί της γης

Ο Τραμπ εξακολουθεί να υλοποιεί την ατζέντα του, πάντα μετ’ εμποδίων βέβαια λόγω της πολύπλευρης αμφισβήτησής του και του ενδοσυστημικού εμφυλίου που τον υπονομεύει. Ακόμη κι έτσι, μέσα σε λίγες μέρες πήρε μια σειρά αποφάσεις που τον κράτησαν στο διεθνές προσκήνιο και μετά τη συνάντησή του με τον Βορειοκορεάτη ηγέτη Κιμ Γιονγκ-ιλ στη Σιγκαπούρη*. Μεταξύ άλλων, ανακοίνωσε ότι θα συγκροτήσει ένα ανεξάρτητο στρατιωτικό σώμα που «θα διασφαλίσει την κυριαρχία των ΗΠΑ στο Διάστημα». Έπειτα υλοποίησε την πρότερη απειλή του, ότι η Ουάσιγκτον θα αποχωρήσει από το «μεροληπτικό Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ». Και έκλεισε την εβδομάδα αντιφατικά: από τη μια, απειλεί να επιβάλει και νέους προστατευτικούς δασμούς αν οι εμπορικοί του αντίπαλοι τολμήσουν να απαντήσουν στις αρχικές επιθετικές κινήσεις του [βλ. πλαίσιο]. Από την άλλη, υποχρεώνεται να εγκαταλείψει εν μέρει την «πολιτική πυγμής» στο μεταναστευτικό, υπαναχωρώντας από την τακτική βίαιου διαχωρισμού γονιών και παιδιών η οποία εφαρμόζεται στους μετανάστες χωρίς χαρτιά που συλλαμβάνονται στα σύνορα. Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά…

Ναυάγιο της τουρκικής λίρας στις συμπληγάδες Ερντογάν και Τραμπ

Του Λεωνίδα Βατικιώτη

Απέδωσαν προσωρινά οι παρεμβάσεις της τουρκικής κεντρικής τράπεζας, όπως φάνηκε από την ανακοπή της ραγδαίας πτώσης της συναλλαγματικής ισοτιμίας της τουρκικής λίρας λίγο πριν το ψυχολογικό όριο των 5 τουρκικών λιρών ανά δολάριο.

Η υποτίμηση του τουρκικού εθνικού νομίσματος γίνεται καλύτερα αντιληπτή αν λάβουμε υπ’ όψη μας την πορεία του τα τελευταία χρόνια. Ενδεικτικά, πριν 10 χρόνια για την αγορά 1 δολαρίου απαιτούνταν 1,32 τουρκικές λίρες, πριν 5 χρόνια 1,81 λίρες, πριν 3 χρόνια 2,63 λίρες, ένα χρόνο πριν 3,55 λίρες. Τις τελευταίες δε ημέρες η τιμή του κυμαίνεται γύρω στις 4,70 λίρες. Μόνο το τρέχων έτος η μείωση της αξίας της τουρκικής λίρας έναντι του δολαρίου φτάνει το 23%.

Η ανακοπή της υποτίμησης της τουρκικής λίρας αποτελούσε ύψιστη προτεραιότητα για τον Ερντογάν, για λόγους κάθε άλλο παρά συμβολικούς. Εκτιμάται ότι ο επιχειρηματικός τομέας της γειτονικής χώρας είναι επιβαρυμένος με δάνεια σε ξένο νόμισμα, δηλαδή δολάρια, ύψους περίπου 400 δισ. δολ. Επομένως, κάθε πτώση της αξίας της λίρας έναντι του δολαρίου, δεδομένου ότι κατά βάση σε λίρες αποτιμώνται οι τιμές των προϊόντων και υπηρεσιών που πουλούν αυτές οι επιχειρήσεις, ισοδυναμεί με μια αναλογική άνοδο της αξίας εξυπηρέτησης του χρέους τους. Χρειάζονται δηλαδή όλο και περισσότερες λίρες για να εξυπηρετηθεί το ίδιο χρέος. Χώρια των επιπτώσεων στις τιμές των εισαγόμενων ειδών είτε είναι τελικά προς πώληση εμπορεύματα, είτε είναι πρώτες ύλες όπως για παράδειγμα καύσιμα, που ούτως ή άλλως αποτελούν αχίλλειο πτέρνα της τουρκικής οικονομίας λόγω της υψηλής εξάρτησής της από εισαγωγές.

Ο τυφώνας Τραμπ πλήττει την Ε.Ε.

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Το «τέλος της Δύσης» μέσα από ένα ιστορικό διαζύγιο Αμερικής – ηπειρωτικής Ευρώπης αποτελεί μία από τις πιο δημοφιλείς προφητείες των διεθνολόγων. Παρότι τα γεγονότα δεν έχουν δικαιώσει, μέχρι σήμερα, τις Κασσάνδρες, αυτό δεν τις εμποδίζει να επανέρχονται στο αγαπημένο τους μοτίβο – άλλωστε, η Κασσάνδρα αποδείχθηκε τελικά ότι είχε δίκιο και όσοι δεν την άκουσαν, κακό του κεφαλιού τους.

Τούτο το καλοκαίρι προσφέρεται για καταστροφολογικές προβλέψεις. Η τορπίλη Τραμπ στη διεθνή συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν έφερε τις ΗΠΑ σε τροχιά μετωπικής σύγκρουσης με την Ευρώπη. Παράλληλα, την 1η Ιουνίου εκπνέει το τελεσίγραφο της Ουάσιγκτον στους Ευρωπαίους για το άνοιγμα των αγορών τους στα αμερικανικά προϊόντα, υπό την απειλή εμπορικών πολέμων, οι οποίοι, σύμφωνα με τον Τραμπ, «είναι καλό πράγμα και εύκολα κερδίζονται».

Μονόκεροι

Οι σαράντα ισχυρότεροι μονόκεροι του κόσμου [πίνακας: Cogito ergo sum]

Ο μονόκερως είναι ένα μυθικό ον, το οποίο μάλιστα απαντάται στην μυθολογία πολλών λαών, όχι όμως των ελλήνων. Κατά βάση, ο μονόκερως είναι άλογο με ένα κέρατο στο άνω μέσο τού προσώπου. Ο Στράβων, στην Γεωγραφία του, ισχυρίζεται ότι στην περιοχή τού Καυκάσου υπήρχαν κάποτε άλογα με ένα κέρατο και κεφάλι που έμοιαζε με ελαφιού. Πάντως, η πρώτη αναφορά σε μονόκερω γίνεται από τον Κτησία τον κνίδειο (5ος π.Χ. αιώνας), ο οποίος περιγράφει στα Ινδικά του όναγρους με δίχρωμο μαυροκόκκινο κέρατο μήκους ενάμισυ πήχη (70 εκατοστά). Φαίνεται πως ο Κτησίας ήταν ιδιαίτερα πειστικός, αφού μάλλον αυτόν αντέγραψε ο Αριστοτέλης τόσο στο Περί ζώων μορίων όσο και στο Περί ζώων ιστορίας, όπου μιλάει για δυο μονόκερα ζώα, τον Όρυχα (είδος αντιλόπης) και τον Ινδικό Όναγρο.

Εν πάση περιπτώσει, όσα κι αν λένε ο Στράβων, ο Κτησίας, ο Αριστοτέλης και οι λοιποί, μονόκεροι υπάρχουν μόνο στους μύθους, γι’ αυτό και οι μορφές με τις οποίες αναφέρονται είναι πολλές. Συνήθως είναι άλογα, με κεφάλι ελαφιού, ουρά αρκούδας και πόδια ελέφαντα ενώ συχνά έχουν και φτερά. Οι ινδοί ήθελαν τους μονόκερους λευκούς και γαλανομάτηδες με τρίχρωμο κέρατο ενώ υπήρχαν και πράσινοι μονόκεροι με ανθρώπινη λαλιά. Στην Κίνα οι μονόκεροι ήσαν πολύχρωμοι, θεωρούνταν τα σπουδαιότερα ζώα, ζούσαν χίλια χρόνια και ήσαν τόσο καλοκάγαθοι ώστε πρόσεχαν κάθε τους βήμα για να μη πατήσουν ούτε μυρμήγκι. Πάντως, ο μονόκερως που έκαναν δώρο πέντε πλανήτες στην μάνα του Κομφούκιου λίγο πριν γεννήσει, είχε σώμα αγελάδας και πόδια δράκου αλλά, δυστυχώς, τον σκότωσαν κάποιοι  κυνηγοί εβδομήντα χρόνια αργότερα…

Πύργος απο τραπουλόχαρτα τα χημικά της Συρίας

Πατήστε το play

---

 

Όπου σήμερα ξανασκεφτόμαστε αν η εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών μπορεί να χωρέσει σε μια τηλεοπτική σειρά – και προσπαθούμε να το εξηγήσουμε χωρίς να σας προδώσουμε το τέλος.

Το αμερικανικό ιππικό στο συριακό σουκ*

του Σωτήρη Ρούσσου**

Απόπειρα να ακυρωθούν οι επιτυχίες των συμμάχων του Άσαντ

Η αμερικανική επίθεση στη Συρία αποτελεί χωρίς αμφιβολία μια ουσιαστική αλλαγή στον συσχετισμό δυνάμεων στον συριακό πόλεμο, και αναδεικνύει αυτό που ο Σεργκέι Λαβρόφ είχε δηλώσει για το διακύβευμα της σύγκρουσης αυτής. Δηλαδή ότι «ο τρόπος με τον οποίο θα επιλυθεί η συριακή κρίση θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το μοντέλο με το οποίο η διεθνής κοινότητα θα αντιδρά σε ενδοκρατικές συγκρούσεις στο μέλλον».

Χωρίς να μπορούμε να γνωρίζουμε ποιος είναι υπεύθυνος για την επίθεση με τα χημικά όπλα, θα πρέπει να αναζητήσουμε τα πιθανά κίνητρα, μιας που τόσο το καθεστώς Άσαντ όσο και οι τζιχαντιστές αντικαθεστωτικοί δεν φημίζονται για τον ανθρωπισμό και το σεβασμό τους σε στοιχειώδεις κανόνες πολέμου. Στη φάση που διανύαμε, το καθεστώς Άσαντ είχε διασφαλίσει τον έλεγχο των μεγάλων αστικών κέντρων και των βασικών οδικών αρτηριών της χώρας. Ουσιαστικά δεν αντιμετώπιζε πλέον στρατιωτική απειλή, και οι συνομιλίες στην Αστάνα αποσκοπούσαν στη μετατροπή της στρατιωτικής νίκης σε πολιτική, με την αποδοχή του ασαντικού καθεστώτος ως βασικού μέρους της μεταπολεμικής Συρίας από τους (ηττημένους στρατιωτικά) αντικαθεστωτικούς και τις χώρες που τους υποστηρίζουν.