Μονόκεροι

Οι σαράντα ισχυρότεροι μονόκεροι του κόσμου [πίνακας: Cogito ergo sum]

Ο μονόκερως είναι ένα μυθικό ον, το οποίο μάλιστα απαντάται στην μυθολογία πολλών λαών, όχι όμως των ελλήνων. Κατά βάση, ο μονόκερως είναι άλογο με ένα κέρατο στο άνω μέσο τού προσώπου. Ο Στράβων, στην Γεωγραφία του, ισχυρίζεται ότι στην περιοχή τού Καυκάσου υπήρχαν κάποτε άλογα με ένα κέρατο και κεφάλι που έμοιαζε με ελαφιού. Πάντως, η πρώτη αναφορά σε μονόκερω γίνεται από τον Κτησία τον κνίδειο (5ος π.Χ. αιώνας), ο οποίος περιγράφει στα Ινδικά του όναγρους με δίχρωμο μαυροκόκκινο κέρατο μήκους ενάμισυ πήχη (70 εκατοστά). Φαίνεται πως ο Κτησίας ήταν ιδιαίτερα πειστικός, αφού μάλλον αυτόν αντέγραψε ο Αριστοτέλης τόσο στο Περί ζώων μορίων όσο και στο Περί ζώων ιστορίας, όπου μιλάει για δυο μονόκερα ζώα, τον Όρυχα (είδος αντιλόπης) και τον Ινδικό Όναγρο.

Εν πάση περιπτώσει, όσα κι αν λένε ο Στράβων, ο Κτησίας, ο Αριστοτέλης και οι λοιποί, μονόκεροι υπάρχουν μόνο στους μύθους, γι’ αυτό και οι μορφές με τις οποίες αναφέρονται είναι πολλές. Συνήθως είναι άλογα, με κεφάλι ελαφιού, ουρά αρκούδας και πόδια ελέφαντα ενώ συχνά έχουν και φτερά. Οι ινδοί ήθελαν τους μονόκερους λευκούς και γαλανομάτηδες με τρίχρωμο κέρατο ενώ υπήρχαν και πράσινοι μονόκεροι με ανθρώπινη λαλιά. Στην Κίνα οι μονόκεροι ήσαν πολύχρωμοι, θεωρούνταν τα σπουδαιότερα ζώα, ζούσαν χίλια χρόνια και ήσαν τόσο καλοκάγαθοι ώστε πρόσεχαν κάθε τους βήμα για να μη πατήσουν ούτε μυρμήγκι. Πάντως, ο μονόκερως που έκαναν δώρο πέντε πλανήτες στην μάνα του Κομφούκιου λίγο πριν γεννήσει, είχε σώμα αγελάδας και πόδια δράκου αλλά, δυστυχώς, τον σκότωσαν κάποιοι  κυνηγοί εβδομήντα χρόνια αργότερα…

Advertisements

Πύργος απο τραπουλόχαρτα τα χημικά της Συρίας

Πατήστε το play

---

 

Όπου σήμερα ξανασκεφτόμαστε αν η εξωτερική πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών μπορεί να χωρέσει σε μια τηλεοπτική σειρά – και προσπαθούμε να το εξηγήσουμε χωρίς να σας προδώσουμε το τέλος.

Το αμερικανικό ιππικό στο συριακό σουκ*

του Σωτήρη Ρούσσου**

Απόπειρα να ακυρωθούν οι επιτυχίες των συμμάχων του Άσαντ

Η αμερικανική επίθεση στη Συρία αποτελεί χωρίς αμφιβολία μια ουσιαστική αλλαγή στον συσχετισμό δυνάμεων στον συριακό πόλεμο, και αναδεικνύει αυτό που ο Σεργκέι Λαβρόφ είχε δηλώσει για το διακύβευμα της σύγκρουσης αυτής. Δηλαδή ότι «ο τρόπος με τον οποίο θα επιλυθεί η συριακή κρίση θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό το μοντέλο με το οποίο η διεθνής κοινότητα θα αντιδρά σε ενδοκρατικές συγκρούσεις στο μέλλον».

Χωρίς να μπορούμε να γνωρίζουμε ποιος είναι υπεύθυνος για την επίθεση με τα χημικά όπλα, θα πρέπει να αναζητήσουμε τα πιθανά κίνητρα, μιας που τόσο το καθεστώς Άσαντ όσο και οι τζιχαντιστές αντικαθεστωτικοί δεν φημίζονται για τον ανθρωπισμό και το σεβασμό τους σε στοιχειώδεις κανόνες πολέμου. Στη φάση που διανύαμε, το καθεστώς Άσαντ είχε διασφαλίσει τον έλεγχο των μεγάλων αστικών κέντρων και των βασικών οδικών αρτηριών της χώρας. Ουσιαστικά δεν αντιμετώπιζε πλέον στρατιωτική απειλή, και οι συνομιλίες στην Αστάνα αποσκοπούσαν στη μετατροπή της στρατιωτικής νίκης σε πολιτική, με την αποδοχή του ασαντικού καθεστώτος ως βασικού μέρους της μεταπολεμικής Συρίας από τους (ηττημένους στρατιωτικά) αντικαθεστωτικούς και τις χώρες που τους υποστηρίζουν.