Σύμφωνο Συμβίωσης ή Σύμφωνο Θανάτου;

Μια που το Σύμφωνο Συμβίωσης επεκτάθηκε και στα ομόφυλα ζευγάρια -και αυτό είναι το σωστό για κάθε αστικό δικαίωμα που πρέπει να ισχύει για όλους- μπόρεσα να γράψω ελεύθερα πια την άποψή μου για το θέμα, και να πω πως θεωρώ το σύμφωνο συμβίωσης και τον γάμο γελοίους θεσμούς, τόσο για τα ετερόφυλα ζευγάρια, όσο και για τα ομόφυλα ζευγάρια, και πως θεωρώ ότι το Κράτος και η Εκκλησία δεν έχουν καμία δουλειά να ανακατεύονται στις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων, ενώ και οι άνθρωποι θα έπρεπε να μην αποζητούν την επέμβαση του Κράτους και της Εκκλησίας στις προσωπικές τους ζωές.

Έλαβα πολλά μέιλ, μηνύματα και σχόλια στο Facebook για το συγκεκριμένο κείμενο.

Άλλοι με λένε ρομαντικό, άλλοι αφελή, άλλοι φασίστα και διάφορά άλλα, αλλά πάρα πολλοί -μα πάρα πολλοί, εντυπωσιακά πολλοί- αναφέρθηκαν στον θάνατο, στην κηδεία και στη σύνταξη.

Ερωτευτείτε …. !

Ερωτευτείτε αυτόν που έγραψε: «Το αληθές απόβαρον ενός ανθρώπου ισούται με τις αγάπες, τον οίκτο και την αηδία που ένιωσε στη ζωή. Δύο μεγάλες αδικίες εγνώρισα: την φτώχια και την ερωτική καταφρόνια.»

Ερωτευτείτε τη διανόηση που δεν δέχεται να πρωταγωνιστήσει, που δεν βγαίνει το μεσημέρι στη ΝΕΤ, που δεν μπερδεύει την μετριοπάθεια με τις ίσες αποστάσεις και την εξαθλίωση με το αναπόφευκτο. Τη διανόηση που πολεμά το αναπόφευκτο, που παθιάζεται, που καίγεται από αγάπη και αγωνία, που βρίσκει τη θέση της όταν ανάβει η μάχη. Τη διανόηση που φτύνει τον κόρφο της όταν την αποκαλείς διανόηση.

Ερωτευτείτε τους τραγουδιστές που δεν πήγαν ποτέ στον Σπύρο Παπαδόπουλο, που δεν ήπιαν στην υγειά μας, που δεν γλέντησαν εκ μέρους μας ένα κάποιο Σάββατο. Ας πιούμε στην υγειά τους

Αυτούς που τραγούδησαν το τίποτα δεν πάει χαμένο φτύνοντας το πιο πικρό σφίξιμο της καρδιάς τους.

Αυτούς που κλαίνε ξαφνικά και δίχως λόγο.

Ο έρωτας και η… παγκοσμιοποίηση περνούν από το στομάχι

Η Παγκοσμιοποίηση άλλαξε τα πάντα. Τον τρόπο που σκεπτόμαστε, που επικοινωνούμε, που ταξιδεύουμε , άλλαξε τον τρόπο ακόμα, που γευόμαστε. Γιατί αν κάποτε πιστεύαμε σε έναν θεό πλάστη και ζαχαροπλάστη, η Παγκοσμιοποίηση τον αντικατέστησε από ένα πολυμήχανο μίξερ, το οποίο διακηρύττει πως τα  πράγματα, δεν είναι ποτέ άσπρα ή μαύρα. Είναι κρέμ μπρουλέ.

Στον Δυτικό κόσμο του σήμερα, κορωνέικες ελιές τορπιλίζουν τις πύλες βουτύρου της Βαυαρίας, αριστοκράτισσες κρέμες  γάλακτος κόπτονται στη θέα του σαγηνευτικού καρδάμου και τηγανιτές πατάτες ωρύονται σαν ξεσαλωμένες φαν  στα πόδια μιας  rock&roll  βουβαλίσιας μπριζόλας.  Και ω! πρωτοφανές! επαναστατικό! … Το Pinot noir είναι τώρα «οk»  να πίνεται με πίτσα, το Chardonnay «cool» να συνοδεύει ψάρι τροπικό με wasabi, η καπνιστή πέστροφα είναι πολύ «underground» όταν συναντήσει το Πόρτο… Και κάπως έτσι, Κυρίες και Κύριοι, το πρωί μας βρήκε στις όχθες του κοσμοπολίτικου δυτικού πολιτισμού…

MAKE LOVE…

Βρισκόμαστε στο σημείο που οι άνθρωποι είτε θα γίνουν μοντέρνοι σκλάβοι με προνόμια που θα τους δίνουν ψευδαίσθηση ελευθερίας και θα συντριβεί κάθε όραμα για πιο ανθρώπινη ζωή, είτε θα επαναστατήσουν και θα ξηλώσουν αυτό το άδικο και παράλογο σύστημα, χύνοντας μέχρι και το αίμα τους. Δεν θέλω να πάρω θέση για το που νομίζω ότι είμαστε πιο κοντά, γιατί αυτό θα ήταν αλλαζονικό και ανόητο. Προς το παρόν δεν έχουμε συναίσθηση σε ποιο μονοπάτι βαδίζουμε. Απλά η κρίση επιταγχύνει τις διαδικασίες. Μέσα από την ανασφάλεια, την παράνοια και την απογοήτευση, την καταστροφολογία και τους “σωτήρες” ή τους αυτόκλητους υπερασπιστές του λαού μπορεί να αναδυθεί κάτι νέο, μόνο που δεν ξέρουμε τι πρόσημο θα έχει.

Το φλερτ στο απόσπασμα

Η κοινωνία που απορρίπτει τον έρωτα είναι μια κοινωνία καταδικασμένη να αναπαράγει μόνο ασχήμια.
Διαβάζω στο star.gr ότι με νέο νόμο στη Γαλλία οι προκλητικές και επίμονες ματιές ή τα έντονα βλέμματα ακόμα και οι προχωρημένες κινήσεις της γλώσσας του σώματος απαγορεύονται αυστηρά, γιατί διαφορετικά οι… παραβάτες θα βρεθούν πίσω από τα κάγκελα της φυλακής!