Ζούμε την κατάρρευση της Νεωτερικότητας

Γράφει ο Lucifugo, a diavolo in corpo

[1]

Η κατάρρευση της Νεωτερικότητας είναι η αδυνατότητα της αξιακής μορφής να επαναορίσει τον κόσμο της, να επαναθεμελιώσει τις ίδιες της βασικές της κατηγορίες (αξία, χρήμα, εμπόρευμα, αφηρημένη εργασία, κράτος-έθνος). Το τρέχον γενικό πλαίσιο της κρίσης αξιοποίησης είναι, ταυτόχρονα, κρίση της δυνατότητας του κεφαλαίου να επανεκκινεί από τον εαυτό του και να ιδρύει εκ νέου τον παλιό κόσμο.

[2]

Θεμελιακό στοιχείο αυτού του αξεπέραστου καπιταλιστικού αδιεξόδου είναι η αποουσιοποίηση της εργασίας ως παραγωγικής δύναμης του κεφαλαίου και -κατ’ επέκταση- ως κοινωνικής επένδυσης. Η “εργασία”, ως σιωπηλός οικονομικός εξαναγκασμός και πραγματική αφαίρεση (Robert Kurz), έφτασε να έχει πλήρως αποδεσμευτεί από τη σταθερή προοπτική της κοινωνικής ανόδου μέσα από τις συμπληγάδες της συσσώρευσης.

H παράδοση ως παρίας του κράτους

Του Περικλή Κοροβέση

Υπάρχει μια διαδεδομένη πλάνη να θεωρούμε συστατικά στοιχεία ενός έθνους την κοινή καταγωγή και γλώσσα, όπως και την κοινή λατρεία. Αλλά αυτά δεν είναι απαραίτητα στοιχεία για τη συγκρότηση ενός έθνους. Αντίθετα, μπορεί αυτός ο ορισμός να γίνει επικίνδυνος αν ερμηνευτεί από φασίστες και αποδώσει το γνωστό τρίπτυχο «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια».

Ηδη από το 1910, οι κριτές ενός διαγωνισμού για τη λαογραφία της Μακεδονίας, οι Σπ. Λάμπρου, Δ. Πατσόπουλος και Ν. Πολίτης, κεντρικές προσωπικότητες της εποχής τους, έδιναν μια άλλη έννοια για το έθνος που δυστυχώς δεν εμπεδώθηκε. Σύμφωνα με τους συντάκτες της έκθεσης, βασικό θεμέλιο της εθνικής συνείδησης είναι τα κοινά ήθη και έθιμα, οι δοξασίες και παραδόσεις, η κοινή αντίληψη του εξωτερικού κόσμου, η εκδήλωση των συναισθημάτων και πάνω από όλα η κοινότητα των πόθων και ελπίδων.

Η μόνιμη λογοκρισία του Πρετεντέρη

Το 2013, στο Πανεπιστήμιο της Κάρλσταντ της Σουηδίας, ο καθηγητής Κρίστερ Κλέργολ έκανε ένα πείραμα με ένα μικρό αριθμό φοιτητών του. Τους μοίρασε μερικά κείμενα, που τα μισά είχαν γραφτεί ρομποτικά, δηλαδή από κομπιούτερ, και τα άλλα μισά από ανθρώπους με σάρκα και οστά. Το σύνολο των φοιτητών βρήκε τα ρομποτικά κείμενα πιο αντικειμενικά, πιο αξιόπιστα, αλλά λίγο πληκτικά.

Το ίδιο πείραμα επανέλαβε στο Πανεπιστήμιο Μονάχου ο καθηγητής Αντρέας Γκρέφε, σε μεγαλύτερο αριθμό φοιτητών, και τα αποτελέσματα ήταν τα ίδια.

«Οι φοιτητές εκτιμούν πως τα ρομποτικά κείμενα είναι πιο αξιόπιστα από τα κείμενα που γράφουν οι άνθρωποι» ήταν η κατάληξη της έρευνας του καθηγητή.

Και οι κοριοί ανενόχλητοι τη δουλειά τους…

Του Θέμη Τζήμα

Τις προηγούμενες ημέρες ξέσπασε σύγκρουση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης γύρω από ένα δημοσίευμα του Έθνους το οποίο περιείχε απομαγνητοφωνημένες συνομιλίες από παρακολουθήσεις των τηλεφωνικών συνομιλιών του εκπροσώπου τύπου της ΝΔ με έναν κατηγορούμενο για εκβίαση δημοσιογράφο.

Το σημαντικό- και ενοχλητικό για την εξουσία- με το κράτος δικαίου είναι ότι εφαρμόζεται επί όλων, είτε είναι συμπαθείς, είτε αντιπαθείς, είτε δεξιοί, είτε αριστεροί, είτε σέβονταν το κράτος δικαίου και οι ίδιοι είτε το παραβίαζαν. Η αριστερά μάλιστα- και ιδίως τμημάτων του ΣΥΡΙΖΑ-  είχε δώσει και ορθώς μάχες για την τήρηση του δικαιωματικού πλαισίου του κράτους δικαίου, για όλους, είτε ήταν εν γένει πολίτες, είτε  καταδικασθέντες για σοβαρά αδικήματα. Απολύτως ορθώς ο ΣΥΡΙΖΑ όπως και άλλες δυνάμεις- ίσως άλλες πολύ περισσότερο- απαιτούσαν να σταματήσουν οι παρακολουθήσεις, να γίνονται σεβαστές οι δικονομικές εγγυήσεις, τα δημοκρατικά δικαιώματα των πολιτών κλπ.

Από το σχολείο, στην αστυνομία και στο στρατό

Του Χρήστου Σύλλα

Έχουν περάσει 81 χρόνια από τότε ο Βίλχελμ Ράιχ στην «Μαζική Ψυχολογία του Φασισμού» (1933) εξηγούσε τη συμπεριφορά των μικροαστικών στρωμάτων (υπαλλήλων, μικροεπιχειρηματιών) τα οποία προτιμούσαν την ψυχολογική και υλική ασφάλεια που παρείχε η πατριαρχική οικογένεια και η «κοινωνία του έθνους».

Η αναπαραγωγή εξουσιαστικών στερεοτύπων και η αδυναμία αντίδρασης σε ηγέτες, εργοδότες και καθοδηγητές διατηρεί το σημερινό ανάλογό της στον ελληνικό χώρο, σε άλλα κατά περίπτωση συγκείμενα, όμως πάνω στον ίδιο πυρήνα της μικροαστικής νοοτροπίας: από μικρή ηλικία τα παιδιά μαθαίνουν να μιμούνται και να βιώνουν το ρόλο του στρατιώτη, του μπάτσου, του υπηρέτη-υπαλλήλου του έθνους και της πατρίδας. Μέσα από το σχολικό περιβάλλον, επιλέγουν την ασφάλεια της επαγγελματικής αποκατάστασης στον στενό πυρήνα του κράτους.

Rethink Greece

Του Συντρόφου Κέιν

Από τη στιγμή που ως πολίτης αυτής της χώρας αποφάσισες να παραδοθείς άνευ όρων στη μαφία των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και όλων των παραφυάδων τους στην Σκουφά, την Νίκης και όπου αλλού ευδοκιμούν τα σεμέν ντε φερ του ακραίου κέντρου, θα βγάλεις τον σκασμό και θα περιμένεις να σου ανακοινωθούν τα αποτελέσματα των εκλογών, όπως επιτάσσει η σωτηρία των συστημικών τραπεζιτών και των καινοτόμων κολαούζων.

Στα πόσα πηδ σταματάει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζιτών;

Του Συντρόφου Κέιν

Αν κανείς δει τα σημερινά πρωτοσέλιδα των Εφημερίδων της Συγκυβερνήσεως, αυτό που διαπιστώνει είναι ότι δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά στην τρόικα. Όλες αυτές τις μέρες οι δανειστές ορίζουν από κοινού με την κυβέρνηση πόσα ακόμα θα δώσεις στους τραπεζίτες για να έχεις γάλα, αλλά τα μεγάλα ζητήματα της εποχής είναι το βιβλίο του Κουφοντίνα, η ομοφοβία Βερύκιου, τα πρώτα ποσοστά του Ποταμιού και η διαφημιστική καμπάνια του Free Thinking Zone. Οι επικεφαλής της τρόικας έφυγαν, έμειναν τα τεχνικά κλιμάκια, και θα επιστρέψουν μετά το Εurogroup της Δευτέρας, από το οποίο η κυβέρνηση περιμένει ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, μια δηλωσούλα, ένα χαμόγελο, κάτι τελοσπάντων καλό να πουλήσει στους ιθαγενείς. Αυτό που κάνει σήμερα δηλαδή.

Εκδότες-δημοσιογράφοι, εκδόσεις σχολικών βιβλίων και μία μήνυση

H καλή μέρα από το πρωί φαίνεται, ειδικά αν είναι Κυριακή και ο πρωινός καφές συνοδεύεται από απειλή μήνυσης. Ή αλλιώς, πως ένα ερώτημα βουλευτή στο ελληνικό κοινοβούλιο, μπορεί να οδηγήσει σε νομικές περιπέτειες έναν πολίτη που τόλμησε να το μεταφέρει στον ενδιαφερόμενο εκδότη-δημοσιογράφο…

Πρωινός ζεστός καφές, λίγη τσίμπλα ακόμη στο μάτι και σόσιαλ μίντια. Ένα τυπικό κυριακάτικο πρωινό δηλαδή.

Η είδηση που κυριαρχεί στην timeline του twitter αφορά μία “ιστορία διαπλοκής“, όπως μεταφέρεται από το The PressProject, μεταξύ υπουργείου παιδείας και τριών εκδοτών εφημερίδων, για την εκτύπωση τριών τίτλων βιβλίων με συνολικό κόστος περί τα δύο εκατομμύρια ευρώ. Αν μη τι άλλο ενδιαφέρον.

Πηγάσιος ο Μπομπολίνος : Το ένα “mega του νίβει το “Εθνος” και τα 2 την alpha bank

Ο Πήγασος του κ. Μπόμπολα έλαβε στοχευμένα ειδικού τύπου δάνειο από την Alpha Bank με αποπληρωμή στη λήξη, γιατί δεν μπορεί να πληρώσει ετήσιο τόκο. Το πιο καλό; Ο Πήγασος δανείστηκε με κόστος χρηματοδότησης χαμηλότερο από αυτό που πληρώνει η τσιμεντοβιομηχανία Τιτάν

Μεγαλύτερη εντύπωση προκαλεί ο τύπος του δανείου (zero coupon) που δόθηκε από την τράπεζα Alpha Bank στην εταιρεία Πήγασος Εκδοτική Α.Ε., συμφερόντων του εκδότη Γ. Μπόμπολα, από τον θόρυβο που προκαλεί το ίδιο το δάνειο ή η χρήση του… η οποία δεν προσδιορίστηκε.

«Σουτ ή Ξουτ!»

Εν αρχή ην ο λόγος. Ο αντίλογος ίσα που έσκασε μύτη, είδε πάλι τους ίδιους και τους ίδιους να κυβερνούν και να εξουσιάζουν και μούλωξε στο πυξ και το λάξ το εξώτερον. Βρήκε την ησυχία του και δεκάρα δε δίνει για τα γενόμενα εξ ανθρώπων. Και γενικότερα, δηλαδή, δεκάρα δε δίνει μήτε το Δ.Ν.Τ, μήτε το ΝΔ.Π.Δ (Να Δεις Που Δεν… ο νέος τρικομματικός σχηματισμός της σωτηρίας της Ελλάδας), μήτε η ίδια σου η μάνα. Που θέλει, δηλαδή, η κακομοίρα να βοηθήσει, αλλά δεν… «Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει» έχουμε καταντήσει. Έχουμε, μας έχουνε… τελοσπάντων γίναμε και απογίναμε σκιές της Ελλάδας, της Ελλάδας παιδιά.

Εν αρχή ην ο λόγος και κουβέντα δε σηκώνω επ’ αυτού. Διότι, σου λέει, έθνος χωρίς λόγο, τι λόγο έχει να συνεχίζει να λογάται ως έθνος; Γι’ αυτό και κατά κύριο λόγο, πρώτα το λόγο μας χτυπάνε και μεις λόγο στο λόγο και ξεχαστήκαμε και πλέον δε θυμόμαστε για ποιο λόγο γίνεται τόσος λόγος. Ακόμη και αυτοί οι λίγοι λόγιοι που απέμειναν, ξελογιάστηκαν και τρέχουν στο Βράδυ με τον Πέτρο Κωστόπουλο να βγάλουν λόγο, χωρίς κανένα λόγο.

Η ΧΡΕΟΚΟΠΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΦΑΝΟΥΣ

Γράφει ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης*

Στο σπίτι του κρεμασμένου, λένε, δεν μιλάνε για σχοινί. Κι’ όμως, σ’ αυτήντην κρίση, γι’ αυτήν την κρίση, μιλάνε περισσότερο απ’ όλους οι κατασκευαστές του σχοινιού, οι εφευρέτες της θηλιάς, οι χειριστές της αγχόνης κι΄ακόμη περισσότεροοι μέχρι χθες φανατικοί υποστηρικτές-διαφημιστές της κρεμάλας.

«΄Εθνος που μόνο υπακούει δεν είναι ελεύθερο»

 

* Αυτή η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜagazino στις 9 Οκτωβρίου 2011.

O σεβάσμιος Εντουάρντο Γκαλεάνο είναι ένας από τους πιο εμβληματικούς συγγραφείς της Λατινικής Αμερικής, σίγουρα ο πιο πολιτικός. Το 2009, στην 5η Σύνοδο των Αμερικανικών Κρατών, ο αριστερός ηγέτης της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες δωρίζει μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες στον Μπαράκ Ομπάμα, τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών, ένα βιβλίο: είναι το θρυλικό για τους Νοτιαμερικανούς «Ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» του Ουρουγουανού Γκαλεάνο. Μέσα σε μία βραδιά γίνεται μπεστ σέλερ στις ΗΠΑ και στον Καναδά.

Εβδομήντα ενός ετών σήμερα, ο Γκαλεάνο είναι ένας φιλόσοφος με νοτιοαμερικανικό ταμπεραμέντο, ένα χαρακτηριστικά έξοχο τέκνο της ιδεολογικά φορτισμένης λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας. Ξεκίνησε στα 14 του να δημοσιεύει πολιτικά σκίτσα σε εφημερίδες του Μοντεβιδέο. Στα 20 του έγινε αρχισυντάκτης στη «La Marcha» και αμέσως μετά διευθυντής στην εφημερίδα «Epoca» – άλλες εποχές, άλλες περιοχές, άλλες ταχύτητες. Το 1971, σε ηλικία 31 ετών, έγραψε τις «Ανοιχτές φλέβες της Λατινικής Αμερικής» (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κουκκίδα), το οποίο έμελλε να αναγνωριστεί ως βιβλίο αναφοράς για τη Λατινική Αμερική, καθώς αποτελεί μια πλήρη καταγραφή και έναν αναλυτικό σχολιασμό για την τραυματική Ιστορία της ηπείρου.