Ρομπέν των Δασών του 21ου αιώνα

της Μαρίνας Στοφόρου*

Δίνοντας στον άνθρωπο ένα όπλο μπορεί να κλέψει μια τράπεζα, μα δίνοντας τού μια τράπεζα μπορεί να κλέψει όλο τον κόσμο.

Όλοι γεννιόμαστε και πεθαίνουμε με τον ίδιο τρόπο. Άλλοι σε χρυσό φέρετρο και άλλοι σε μια τρύπα στο χώμα, άλλοι περιτριγυρισμένοι από φίλους και οικογένεια και άλλοι μόνοι. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο η κατάληξη είναι ίδια.

Τι κάνουμε όμως στο ενδιάμεσο; αυτό είναι το σημαντικό. Ζούμε ή επιβιώνουμε; Γιατί ενώ ξεκινάμε όλοι μαζί αυτό τον αγώνα δρόμου κάποιοι θεωρούν πως είναι «πιο άνθρωποι» από τους άλλους; Από πότε η κοινωνική θέση και οικονομική κατάσταση προσδίδουν περισσότερη αξία στην ζωή των ανθρώπων;

Θολά νερά

Η κυβέρνηση χρησιμοποίησε σαν αντιπερισπασμό την τροπολογία για τις άδειες των τηλεοπτικών σταθμών, καταγγέλλει σύσσωμη η αντιπολίτευση! Έλα ρε, σοβαρά; Φυσικά και αυτό κάνει, το ερώτημα είναι για ποιο λόγο η αντιπολίτευση όχι μόνο συμμετέχει σε αυτόν τον αντιπερισπασμό, αλλά τον ενισχύει κιόλας.

Μήπως ο αντιπερισπασμός βολεύει αντιπολίτευση και κυβέρνηση; Μήπως όλα τα τριτομνημονιακά μέτρα πρέπει να περάσουν με τις δυνατόν μικρότερες αντιδράσεις από τους πολίτες – τηλεθεατές; Η αντιπολίτευση χτες ηρωοποίησε την κυβέρνηση με τις ολομέτωπες επιθέσεις εναντίον της από τα έδρανα της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΠΟΤΑΜΙΟΥ. Αξεπέραστος, βέβαια, ο Λοβέρδος. Τα έδωσε όλα γι’ ακόμη μια φορά και πλέον μετατρέπεται σε σύμβολο πολιτικού κρετινισμού.

Η ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΝΩΜΑΛΙΑΣ

Το ερώτημα γίνεται όλο και πιο βασανιστικό. Γιατί δεν αντιδρούμε δυναμικά? Γιατί βέβαια οι περίπατοι με τα κραξίματα και τις μούτζες δεν ενοχλούν κανένα. Οι μισο-απεργίες, και οι μισο-απειλές τους προκαλούν μειδιάματα… Η απάντηση, νομίζω, πως είναι εντελώς ξενέρωτη όπως και οι δήθεν επαναστατικότητα μας. Είμαστε εγκλωβισμένοι στην κανονικότητα της ανωμαλίας. Οπου ανωμαλία είναι όλο αυτό το οικονομικό-πολιτικό-κοινωνικό σύστημα που λουζόμαστε, και κανονικότητα είναι η ανάγκη μας για μια καθημερινή ασφάλεια έστω και μίζερη.

Είναι το σύνδρομο των θυμάτων που παραμένουν πολύ καιρό στο υπόγειο κάποιου κατά συρροή δολοφόνου, και στο τέλος δεν αντιδρούν καν στον πόνο, στα βασανιστήριο. Ο καθημερινός τους Γολγοθάς είναι η “κανονικοτητα τους” γιατί συνειδητοποίησαν πως δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να ξεφύγουν από τα χέρια του παρανοϊκού θύτη τους. Πολλοί μάλιστα κάνουν και πιο πολλά από ότι τους ζητάει για να κρατηθούν λίγο περισσότερο ζωντανοί ή για να μην τον τσαντίσουν..

Το άλλο έλλειμμα

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Πάει καιρός που δεχτήκαμε τέτοιο ανελέητο βομβαρδισμό από λέξεις, ώστε θεωρήσαμε πως τα μόνα ελλείμματά μας είναι εκείνα του ισοζυγίου πληρωμών, των τρεχουσών συναλλαγών ή το εμπορικό ή το δημοσιονομικό, τα δίδυμα ελλείμματα, καθώς τα λένε, έτσι που στο τέλος μοιάζει να μας έγινε μαράζι η άμεση εξισορρόπηση τους. Να βάλουμε τα φράγκα του κράτους στις ευρωπαϊκές ζυγαριές με τους ηλεκτρονικούς αισθητήρες, να ζυγιάσουμε το «έχει» του και τα «δούναι» του. Μαραζώνουμε φορτώνοντας ολόκληρο το «είναι» της ζωής μας στο ζυγό που παριστάνει τη συσκευή της ζυγαριάς. Ψιλιασμένοι κάπως, αλλά εντούτοις και ανυποψίαστοι -πώς γίνεται;- ότι οι ζυγαριές είναι, απ’ τα χρόνια του γέρο Κάρολου, «πειραγμένες» και η «αγορανομία», είναι «πιασμένη» κι αυτή. Ίσως γιατί η τόση ενασχόληση μας με τις «ζυγαριές» είναι ένα αποκούμπι, ένα υποκατάστατο, μη τύχει και ανταμώσουμε το πραγματικό μας έλλειμμα. Τη μεγάλη μας έκλειψη.

Ο παγωμένος «δρομέας μεγάλων αποστάσεων»

του Γιάννη Νικολόπουλου

Ασφαλιστικό, Νταβός, κοινωνική αναταραχή και συνεντεύξεις, χιονοστιβάδα για τη συγκυβέρνηση.

Στο πα­γω­μέ­νο, χιο­νι­σμέ­νο και ει­δυλ­λια­κό -μόνο για τους ισχυ­ρούς του πλα­νή­τη- Ντα­βός, ο πρω­θυ­πουρ­γός της «τρίτη φορά μνη­μό­νιο» συ­γκυ­βέρ­νη­σης, Αλέ­ξης Τσί­πρας, βρέ­θη­κε να τρέ­χει πίσω από τις εξε­λί­ξεις και τις τύχες της χώρας, οι οποί­ες κα­θο­ρί­ζο­νται ερή­μην της κυ­βέρ­νη­σης, από τους «θε­σμούς». Κρι­στίν Λα­γκάρντ και κυ­ρί­ως Βόλφ­γκανγκ Σόι­μπλε υπεν­θύ­μι­σαν στον Τσί­πρα, όχι με πολύ κομψό τρόπο, όσα ο ίδιος έχει υπο­γρά­ψει, έχει ψη­φί­σει και έχει απο­δε­χτεί μετά τις πε­ρι­βό­η­τες 17 ώρες της 12ης και 13ης Ιου­λί­ου 2015: Το ΔΝΤ μένει στα­θε­ρά στο κουαρ­τέ­το των οι­κο­νο­μι­κών δε­σμο­φυ­λά­κων της χώρας και η εφαρ­μο­γή των συμ­φω­νη­θέ­ντων (pacta sunt servanda), τα οποία πρέ­πει να γί­νουν ακόμη πιο σκλη­ρά και απάν­θρω­πα, απο­τε­λεί τη μόνη, βα­σι­λι­κή οδό «εξό­δου από την κρίση» για το ευ­ρω­α­τλα­ντι­κό κα­τε­στη­μέ­νο.

Το «Varoufakis Effect» της Berenberg,του «Βήματος» και της αναπτερωμένης τρόικας εσωτερικού

Του Γιάνη Βαρουφάκη

Στις 10 Ιανουαρίου το «Βήμα» αναπαρήγαγε αναφορά του Holger Schmieding, οικονομικού αναλυτή της επενδυτικής τράπεζας Berenberg, προς τους πελάτες της τράπεζας με θέμα το τέλος του 2015 και τις προοπτικές για το 2016. Στην αναφορά του ο κ. Schmieding προειδοποίησε τους πελάτες του ότι, το 2016, πρέπει να έχουν το βλέμμα στραμμένο στο πολιτικό ρίσκο που προκαλούν οι πολιτικοί

Ως παράδειγμα, δημοσίευσε το πιο κάτω διάγραμμα που καταδεικνύει την μεγάλη πτώση του αισθήματος αισιοδοξίας/εμπιστοσύνης των ελλήνων επιχειρηματιών κατά την διάρκεια της θητείας μου στο Υπουργείο Οικονομικών, καθώς και το γεγονός ότι το γράφημα αυτό ανέκαμψε σύντομα μετά την παραίτησή μου. Τον συσχετισμό αυτόν ο κ. Schmiedingτον ονομάζει «Varoufakis Effect».

Ο άνθρωπος που σκεφτόταν «μην τυχόν» (ΙΙ)

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

«Βλέπω τον εαυτό μου να πέφτει. Είναι σαν να πέφτω σ’ ένα σκοτεινό υπόγειο, όπου θα είμαι για πάντα μόνη. Εκείνος με σπρώχνει σ’ αυτό το άθλιο υπόγειο, κι η πόρτα θα κλείσει πίσω μου, κι εγώ θα μείνω μόνη. Εντελώς μόνη. Για πάντα μόνη, σ’ ένα σκοτεινό υπόγειο».

Είναι η βιωμένη μαρτυρία μιας νέας γυναίκας εγκλωβισμένης στην Οριακότητα της ίδιας, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας, που αποφεύγει τις στενές γνήσιες σχέσεις, προτιμώντας να είναι μόνη, παρά να υποστεί, γι’ ακόμη μια φορά, την απώλεια.

Ένας διαρκής Φόβος, με το Φ κεφαλαίο, αναζητά μανικά, σαν ένα ενσωματωμένο ραντάρ, την επιβεβαίωση της απώλειας του Άλλου. Ένας παπαγάλος στον ώμο είναι εκεί, συνοδεύει και υπενθυμίζει το «μην τυχόν».

Ζούμε σε μια ελεύθερη, τίμια και δημοκρατική χώρα…

Του Κώστα Καίσαρη

Λοιπόν, ζούμε σε μια χώρα που ο υπουργός Εθνικής Αμυνας βγάζει φωτογραφία με ντεκόρ έναν σκοτωμένο καρχαρία, καμαρώνει και χαζογελάει. Και τη δημοσιοποιεί για να δείξει ότι έτσι ακριβώς θα καθαρίσει τους «μεγαλοκαρχαρίες» που πίνουν το αίμα του λαού. Γεγονός που έκανε έξαλλη την Ελεονώρα Μελέτη (φωτό), η οποία σχολίασε ότι «στη φωτογραφία εικονίζονται τρία ζώα».

Ζούμε σε μια χώρα, που με αφορμή τη φωτογραφία με τον νεκρό καρχαρία, βουλευτής καταθέτει ερώτηση στη Βουλή. Ο Ποταμίσιος Αμυράς, γνωστός και ως φαλακρός ποδηλάτης. Ο οποίος ρωτάει τους υπουργούς Περιβάλλοντος και Ναυτιλίας «αν καταδικάζουν την απερίσκεπτη μικροπολιτική εκμετάλλευση του ευαίσθητου αυτού θέματος» απο τον Π. Καμμένο (ερώτηση γι’ αυτούς που πνίγονται κάθε μέρα στο Αιγαίο, δεν έκανε. Για τον καρχαρία υπάρχει ευαισθησία. Για τους ανθρώπους όχι).

Το σατυρικό δράμα της Ελληνικής Δημοκρατίας

Γράφει ο mitsos175

Ο όρος “σατυρικό δράμα” προήλθε από τον χορό του δράματος που αποτελείτο από Σατύρους, οι οποίοι προσέδιδαν κωμικό χαρακτηριστικό σε αυτό. Η κωμική πλοκή, το αίσιο τέλος, η παρωδία, το εύθυμο ύφος ήταν τα χαρακτηριστικά του. Αν και τα θέματα ήταν εξίσου σοβαρά με τις τραγωδίες, ο τρόπος που παρουσιάζονταν έκανε το θεατή να τα δει από μια άλλη οπτική, πιο χαλαρή και αστεία.

Το ρόλο των Σατύρων παίζουν σήμερα οι βουλευτές. Δύσκολο να ξεχωρίσουμε τον πιο κωμικό, άλλωστε ένας Χορός αποτελείται από πολλούς μεθυσμένους “τράγους” (άλλη ονομασία των Σατύρων) κι η ομαδικότητα είναι που μετράει.

Φυσικά υπάρχουν τα “ταλέντα της γελοιότητας” που σκοπό έχουν να διακωμωδήσουν την όλη κατάσταση. Η μόνη διαφορά με το αρχαίο Σατυρικό δράμα είναι ότι το τέλος δεν είναι καθόλου καλό, ούτε θριαμβεύει το δίκαιο.

Ερχόμαστε και δεν ακούω κουβέντα

Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Το κείμενο σου για τις αποδείξεις μου θύμισε ξανά ένα ρητό του Πασκάλ που ανεβάζεις συχνά-πυκνά στο μπλογκ σου: «Δεν πρέπει ο λαός να αισθάνεται την αλήθεια του σφετερισμού: ο σφετερισμός που πραγματοποιήθηκε κάποτε παράλογα, εμφανίζεται τώρα ως λογικός. Αν δεν θέλουν να πάρει σύντομα τέλος, πρέπει να τον παρουσιάζουν ως αυθεντικό, αιώνιο και να αποκρύπτουν την απαρχή του.»

Καταρχάς, το τελευταίο εξάμηνο έπεσαν και οι τελευταίες μάσκες, είτε μιλάμε για πολιτικούς είτε για κάποιους πολίτες.

Επίσης, διαψεύστηκε κατηγορηματικά η πεποίθηση ότι ο ελληνικός λαός είναι άμοιρος ευθυνών.

Οι ‘Ελληνες πολίτες, αντί να ζητούν αποδείξεις για το χρέος, τελικά ζητάνε αποδείξεις στις αγορές τους, μην και χάσει αυτό το εκπληκτικό κράτος ένα ευρώ και δεν μπορεί μετά να το στείλει στους «εταίρους» μας.

Δεν θέλω πια να χαϊδεύω αυτιά, είμαστε στη φάση που αν δεν λέμε έστω την μισή αλήθεια, τότε θα χάσουμε τα λογικά μας.

Η ελπίδα έρχεται, με το λαχείο

Σκίτσο του Δημήτρη Δημαρέλου

Tου Κωνσταντίνου Πουλή

Το λαχείο συνιστά κατ’  ουσίαν έναν φόρο που επιβάλλεται σε κακόμοιρους, ματαιόδοξους αφελείς. Το γεγονός ότι ο κόσμος μας βρίθει τέτοιων αφελών δεν σημαίνει ότι καλώς ο καθένας εξαπατά όποιον προσφέρεται για εξαπάτηση. Αντιθέτως, θα έπρεπε ο κυρίαρχος να προστατεύει τους αφελείς.

Treatise of Taxes and Contributions (1662), Sir William Petty

Η ελπίδα είναι παράλογη, και δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστική εκδήλωση του παραλογισμού της ελπίδας από το λαχείο. Τα στατιστικά είναι συντριπτικά και πασίγνωστα: μία στα εβδομήντα εκατομμύρια για το κρατικό ή, όπως έχει πει κάποιος, οι πιθανότητες είναι ίδιες με το να σε χτυπήσει κεραυνός την ίδια στιγμή που σε τρώει καρχαρίας.  Αυτό όμως δεν έχει καμία σημασία. Η ελπίδα δεν τρέφεται από τη στατιστική. Όποιος επιμένει ότι το λαχείο είναι «φόρος ηλιθιότητας», «εθελοντικός φόρος» και «φόρος στατιστικού αναλφαβητισμού» ματαιοπονεί, διότι αγνοεί  τη φύση της ελπίδας. Το φυσικό ενδιαίτημά της είναι η φαντασίωση.

Η Καθημερινή Προπαγάνδα

Γράφει ο mitsos175

Τι είναι η προπαγάνδα των τοκογλύφων; Είναι μια μικρή αλήθεια, ένα γεγονός, που διαστρεβλώνεται από μεγάλα ψέματα. Σήμερα, αφού πάρουμε βαθιά αναπνοή, ανοίξουμε τα παράθυρα να φύγει η μπόχα, θα δούμε ένα άρθρο, το οποίο φαινομενικά δεν κάνει προπαγάνδα. Φαινομενικά, στην ουσία όμως λέει τα πιο προκλητικά και αισχρά ψεύδη.

Τίτλος, “Κίνητρα για επιστροφή των καταθέσεων από τα… στρώματα” (!) Από τον τίτλο φαίνεται το ψέμα: “Λεφτά υπάρχουν” είναι στα στρώματα! Το υπόλοιπο άρθρο γράφηκε για να δικαιολογήσει δυο αθλιότητες: Την πρώτη αυτή του τίτλου και την ακόμα χειρότερη, νεοφιλελεύθερης -δηλαδή φασιστικής- έμπνευσης κι αυτή, ότι τάχα οι Τράπεζες νοιάζονται για μας και προτείνουν μέτρα να πάρουμε τα χρήματα από τα στρώματα και να τα πάμε στα ταμεία τους!

2015 : Η χρόνια των φιδιών

του n.k.

Πολλοί χαρακτηρισμοί έχουν ακουστεί ως τώρα για τη χρονιά που μας πέρασε. Γυρίζοντας το ρολόι πίσω κι έχοντας αποθέσει όλα τα κακά του κόσμου και της ζωής μας στο ούτως ή άλλως πανάθλιο δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου , το δίδυμο που είχε αναλάβει και είχε προχωρήσει το σχέδιο των τοκογλύφων για την φτωχοποίηση του πληθυσμού και την εκποίηση των περιουσιών (δημόσιας και ιδιωτικής) περιμέναμε, ο κόσμος όλος περίμενε την ελπίδα.

Έχει αναλυθεί από δεκάδες αρθογράφους το πόσο αβάσιμα στεκόταν το περίφημο σχέδιο Δραγασάκη-Σταθάκη-Τσίπρα και Βαρουφάκη έχοντας ως …παγκόσμια σταθερά το κοινό νόμισμα. Αποδείχτηκε με τον πιο πειστικό τρόπο ότι αυτό που οι ίδιοι τόνιζαν ως αταλάντευτη σταθερά ήταν την ίδια στιγμή  ο δούρειος ίππος, η μεγάλη αδυναμία του. Η Ευρώπη, αυτή η συγκεκριμένη Ευρώπη των lobbies και των τραπεζών δεν δεχόταν και δεν δέχεται άλλο τρόπο.

Ο μαλάκας της χρονιάς 2015

Σκίτσο του Δημήτρη Δημαρέλου

Του Κωνσταντίνου Πουλή

Η πρωτοχρονιά συνδέεται συνήθως με κάποιας μορφής απολογισμό. Με μια ματιά που ρίχνει κανείς προς τα πίσω, πριν να ριχτεί στην καινούργια χρονιά, τάχαμου σαν να γυρίζει σελίδα, λες και θα αλλάξει κάτι. Τέτοιες ώρες οι άνθρωποι γίνονται κάπως γλυκεροί, ψάχνουν τις καλύτερες αναμνήσεις, για να ξεκινήσουν τη χρονιά με αισιοδοξία. Επειδή όμως εγώ είμαι της άποψης ότι άμα δεν έχεις κάτι κακό (προσοχή: «κακό», με «κ») να πεις, καλύτερα να μη μιλήσεις, θα ήθελα να εστιάσω στον αχώνευτο της χρονιάς, προκειμένου να απονείμουμε το αρνητικό βραβείο, το βατόμουρο του thepressproject για το 2015.

Πρόκειται για μια δύσκολη και σκληρή επιλογή, με μεγάλο ανταγωνισμό στο πεδίο της υποκρισίας, της πολιτικής δειλίας, της μετάλλαξης που γίνεται πιο γρήγορα από το τράβηγμα του πιστολιού του Λούκυ Λουκ, της έξαλλης ομοφοβίας κα. Υπάρχει ωστόσο μία προσωπικότητα που έκανε όλους αυτούς τους γελοίους να φάνε τη σκόνη του, να δουν την πλάτη του, τους άφησε πίσω να τον κοιτάζουν σαν χάνοι, την ώρα που γινόταν ο αυτοκράτορας των φετινών βραβείων. Το βατόμουρο κερδίζει το δίχως άλλο ο αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Επιστημών της Θάλασσας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, που έγραψε για το πώς μολύνουν τη θάλασσα οι πρόσφυγες με τα σωσίβια και τις βάρκες.

(Ι)σπανίζουσες βεβαιότητες

Του Δημήτρη Σούλτα

Ποιος είναι ο νικητής των ισπανικών εκλογών; Είναι ο Ραχόι που ήρθε πρώτος, αλλά έχασε 4 εκατομμύρια ψήφους σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές; Είναι οι Podemos που ήρθαν τρίτοι; Υπάρχουν σίγουρα νικητές ή σίγουρα ηττημένοι στη σημερινή Ευρώπη; Όποιος έχει σίγουρες απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα καλύτερα ας ετοιμαστεί για σίγουρες απογοητεύσεις στο κοντινό μέλλον

MERRY CHRISTMAS S.A.

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Σε συνέντευξη τύπου που παραχώρησαν οι εκπρόσωποι της σπουδαίας αυτής εταιρείας, τονίστηκε μεταξύ άλλων: Η ΜERRY CHRISTMAS S.A. ιδρύθηκε πριν από δεκάδες χρόνια και από την πρώτη στιγμή, η δημιουργικότητα, ο επαγγελματισμός και η ποιότητα της δουλειάς της αναγνωρίστηκαν και εκτιμήθηκαν από την Αγορά

Πολύ-πολύ σύντομα έγινε η μεγαλύτερη εταιρεία του χώρου, καθώς είναι πλέον με διαφορά η 1η εταιρεία παγκόσμια στην προώθηση της κατανάλωσης και του καπιταλισμού σ’ ολόκληρο τον κόσμο, υπερβαίνοντας ακόμη και εμπόδια που θέτουν οι θρησκείες, οι πολιτισμοί, αλλά και οι συλλογικές και ατομικές ταυτότητες.

Ο Μακιαβέλι και τα μαχαίρια

Του Κωνσταντίνου Πουλή

Ο Συγγραφέας και παρουσιαστής της τηλεοπτικής «Ανασκόπησης», Κωνσταντίνος Πουλής, επιστρέφει στο ThePressProject με εβδομαδιαία στήλη. Από σήμερα και κάθε Τρίτη ο Κωνσταντίνος θα «ακουμπάει» την επικαιρότητα και με αφορμή αυτή θα μας κάνει ένα ταξίδι σκέψης με όπλο του την βιβλιογραφία. Όλοι στο TPP είμαστε πολύ χαρούμενοι που επιστρέφει με μόνιμη στήλη…

Υπάρχει ένα κεφάλαιο στον Ηγεμόνα του Μακιαβέλι με τίτλο «Πώς πρέπει οι ηγεμόνες να κρατούν τον λόγο τους». Εξηγεί ότι, άμα θέλουν να προκόψουν, καλό είναι να μην έχουν τέτοιες ανησυχίες και συνεχίζει: «Δεν μπορεί λοιπόν, ούτε και πρέπει, ένας γνωστικός ηγεμόνας να κρατάει τον λόγο του. […] κι είναι τόσο αφελείς οι άνθρωποι και τόσο συμμορφώνονται με τις ανάγκες της στιγμής, που όποιος απατά θα βρίσκει πάντα άλλους που θ’ απατιούνται. […] Και πρέπει και αυτό να ξέρεις: πως ένας ηγεμόνας, και προπαντός ένας ηγεμόνας καινούργιος, δεν μπορεί να εφαρμόζει όλα όσα κάνουν τους ανθρώπους να περνιούνται για καλοί, αφού συχνά αναγκάζεται, για να βαστάξει ορθό το κράτος, να ενεργήσει ενάντια στην ανθρωπιά, ενάντια στη θρησκεία. Γι’ αυτό πρέπει να έχει ψυχή έτοιμη να κοιτάζει κατά κει που προστάζουν οι άνεμοι της τύχης και οι αλλαγές των πραγμάτων. […] Ας φροντίζει λοιπόν ένας ηγεμόνας να κερδίζει  το κράτος και να το βαστάει ορθό. Και τα μέσα θα κριθούν πάντα τιμημένα κι όλοι θα τα παινέσουν. Γιατί η μάζα πάντα μαγεύεται από τα φαινόμενα κι από την επιτυχία».

Κάτω από το $1 το βαρέλι η Ελπίδα στην Ελλάδα

Του Κώστα Εφήμερου

Η σημερινή κοινωνία είναι για τους πεσιμιστές -τους ευλογημένους- σύμφωνα με τον Alexander Pope, επειδή αυτοί είναι και οι μόνοι που δεν ελπίζουν σε τίποτα. Όλοι οι υπόλοιποι την ελπίδα την χρησιμοποιούσαμε ως καύσιμο για να βγάλουμε και την επόμενη ημέρα. Και στην Ελλάδα η τιμή της έχει πέσει επικίνδυνα.

Αν σκέφτεστε σαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη ίσως ήδη να θεωρείτε ότι ο τίτλος είναι εσφαλμένος γιατί ο νόμος της αγοράς υπαγορεύει πως η τιμή πέφτει όταν υπάρχει μεγαλύτερη προσφορά από ότι ζήτηση. Σωστό, αλλά ο ισχυρισμός μου «στέκεται» και καπιταλιστικά: η τιμή πέφτει επίσης όταν το προϊόν είναι ποιοτικά στον πάτο της κλίμακας. Και η ελπίδα που πουλάει το σημερινό πολιτικό σκηνικό είναι του χειρίστου είδους.

Τελικά η καταστροφή ίσως να είναι η καλύτερη λύση

Τους βλέπετε. Αυτοί είναι.

Στο βάθος το «Τρελό Σαββατοκύριακο στου Μπέρνυ» με τη μορφή λευκανθούς φίκου.
Δίπλα του…
Ένας παπατζής που στο Λας Βέγκας θα του είχαν απαγορεύσει την είσοδο σε όλα τα καζίνο.
Μία κόρη του μπαμπά της.
Ένας ακροδεξιός γκαφατζής σε μπρελόκ.
Απέναντί τους…
Ένας γραφικός που βρισκόταν σε εφεδρεία για την αναπλήρωση κενών εδράνων στη βουλή.
Ένας υπάλληλος του νοσηρότερου κρατικοδίαιτου και λαμογίστικου εργολαβικού λόμπυ.
Ένα προσωρινό συγκυριακό τίποτα σε αναμονή ενός μονιμότερου συγκυριακού τίποτα.

Μετά από το φθινόπωρο

Του Γιάννη Μακριδάκη

Σχεδόν όλα ήσαν αναμενόμενα ως απολύτως εμφανή από χρόνια. Πολύ λίγα, μάλλον πολύ λίγοι, αποτέλεσαν έκπληξη.

Μιλώ για την αλλαγή φρουράς και όχι πολιτικής, που ζούμε σε όλο της το μεγαλείο ως πέρασμα στη νέα εποχή πολιτικής απατεωνιάς και ολιγίστων αναξιοπρεπών πολιτικάντηδων.

Πριν μερικά χρόνια, το 2013, με είχε επισκεφθεί πολιτικό πρόσωπο, το οποίο απέκτησε κατόπιν σημαίνουσα θέση στο κράτος, επί “πρώτης φοράς αριστερά”, και έγινε εν τέλει υποκείμενο χλεύης και συκοφάντησης επειδή απεδείχθη αταλάντευτο στις ιδέες του και δεν έκανε εκπτώσεις στην αξιοπρέπειά του. Του είχα πει λοιπόν, του πολιτικού προσώπου αυτού, ότι σύμφωνα με τα όσα δείχνει ο βίος και η πολιτεία των στελεχών της αποκαλούμενης από εμένα τότε επενδυτικής αριστεράς, η υπόθεση πηγαίνει προς αυτήν ακριβώς την εξέλιξη που είδαμε και που ζούμε τώρα.

Υπάρχουν όρια;

Είναι γνωστό ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα ειρηνόφιλη και μάλιστα αυτή τη στιγμή έχει μία «αριστερή κυβέρνηση» που εύχεται ειρήνη και ευημερία σε όλο τον κόσμο. Είναι τόσο ήσυχη, που ακόμη και στις διαπραγματεύσεις της βρίσκεται σε zen mood.

Ας πούμε τώρα ότι, αύριο το πρωί μπουκάρουν οι τούρκοι και μας παίρνουν πέντε νησιά στην τύχη. Τι θα κάνει η ελληνική κυβέρνηση; Προφανώς υπομονή και θα παραμείνει ήσυχη καθώς ακόμη κι αν ταραχτεί τίποτε δεν θα αλλάξει. Την επόμενη ημέρα θα ευχαριστήσει τους αμερικανούς επειδή δεν επέτρεψαν στους τούρκους να πάρουν έξι νησιά.

ΟΣΟΙ ΕΡΧΕΣΤΕ ΕΔΩ ΑΦΗΣΤΕ ΕΞΩ ΚΑΘΕ ΕΛΠΙΔΑ…

Tου Συνήθη Ύποπτου

Το παρακάτω κείμενο έχει λίγη λογική και αρκετή παράνοια. Μπερδεύει καταστάσεις ρουτίνας με υποθετικά σενάρια. Αυτή είναι και η μαγεία του διαδικτύου. Ο κάθε τρελαμένος μπορεί να λέει ότι θέλει. Είναι ακριβώς όπως η ψευτοδημοκρατία που ζούμε. Οτι και να πούμε στο τέλος οι ακροατές, όπως οι πολίτες θα πιστέψουν και θα ασπαστούν αυτό που είναι πιο.. ήσυχο, βολικό, ασφαλές. Σσσσστ…. οι πλατείες ερημώνουν, και τα πανώ πετιούνται στα σκουπίδια. Η πόρνη ιστορία έγραψε ότι ξοφλήσαμε και ω….είχε δίκιο !

Ας σχηματίσουμε για μια στιγμή στο μυαλό μας μια μεγάλη εταιρεία.  Η οποία λειτουργεί με ένα πολύ συγκεκριμένο σενάριο . Τόσο συγκεκριμένο όσο ο σχεδιασμός μιας μηχανής που βρήκες το τρόπο από τη μια να βάζεις σκατά και από την άλλη να βγάζει χρήμα. Υπάρχουν τα μεγάλα αφεντικά που τους ΑΝΗΚΕΙ το μαγαζί , τα τσιράκια τους που είναι από κάτω και λέγονται γενικοί  του κάτι , κάτω από αυτούς τα υποτσιράκια και κάτω από αυτούς οι δούλοι.  Οι γενικοί με τα τσιράκια φτιάχνουν ΠΛΑΝΑ πως θα κονομήσει πιο πολύ το αφεντικό. Τα πλάνα ετοιμάζονται νυχθημερόν από τους δούλους κι όποιος τα πιάσει τσιμπάει κι ένα δωράκι ανάλογα με τη θέση του. Οι δούλοι μπορεί να πάρουν κανα χιλιάρικο. Τα αφεντικά τους ένα πενηντοχίλιαρο – κατοστάρικο (ανάλογα με το μέγεθος της κρεατομηχανής) και τα αφεντικά των αφεντικών φτάνουν το πεντακοσάρικο ή και το μύριο.

Τα τύμπανα του πολέμου κτυπούν ξανά

Του Μωυσή Λίτση

Με τις ρωσικές αεροπορικές επιθέσεις στη Συρία, κατά των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους, σύμφωνα με τον Πούτιν,  σε εξέλιξη,  κατά αντιπολιτευόμενων στον Άσαντ ανταρτών μεταξύ των οποίων και το Μέτωπο Αλ-Νούσρα(συριακή Αλ Κάιντα) υποστηρίζουν οι ΗΠΑ, η συριακή κρίση εισέρχεται σε μία νέα περίοδο.

Μία περίοδος που εγκυμονεί το ενδεχόμενο ευρύτερης ανάφλεξης, όπως χαρακτηριστικά προειδοποίησε ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ κάνοντας λόγο προ ημερών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τον κίνδυνο ενός «ολοκληρωτικού πολέμου». «Αυτό που συμβαίνει στη Συρία ανησυχεί την Ευρώπη γιατί αυτό που συμβαίνει εκεί θα καθορίσει την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή για πολύ καιρό.(…) Θα είναι ολοκληρωτικός πόλεμος, ένας πόλεμος ο οποίος θα επηρεάσει και τα δικά μας εδάφη και πρέπει να δράσουμε», είπε στην ομιλία του ο Ολάντ.

Μα τι έκπληξη!

Είναι ακόμη πιο ηλίθιοι και τραπεζόδουλοι απ’ όσο είχαν αφήσει να φανεί. Αυτό το σενάριο που δημοσιεύει το «ΒΗΜΑ» σχετικά με το μόνιμο «capital control» για δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους, ώστε να χτυπηθεί η φοροδιαφυγή, αν και ελπίζω ότι σύντομα θα διαψευστεί, δεν παύει να λειτουργεί σαν λαγός για κάτι ανάλογο που κάποιοι φωστήρες θα θελήσουν να εφαρμόσουν.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, στο ΥΠΟΙΚ ετοιμάζουν το σχέδιο κατά της φοροδιαφυγής, βασικός άξονας του οποίου θα είναι να περιοριστεί στις παραπάνω κατηγορίες φορολογουμένων η εβδομαδιαία λήψη μετρητών από τις τράπεζες στα 150 ευρώ από τα 420 ευρώ σήμερα. Δηλαδή, σε μία αγορά που στραγγαλίζεται από έλλειψη ρευστότητας, οι φωστήρες ετοιμάζονται να στραγγίσουν το ρευστό από τις τσέπες 2.650.000 συνταξιούχων και 600.000 δημοσίων υπαλλήλων.

Ο Τσίπρας ως ψυχολογική επινόηση

GENERATIONS II, Ακρυλικό σε καμβά, του Ephrem Kouakou, καλλιτέχνη από την Ακτή Ελεφαντοστού

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Στο βιβλίο του Το Μέλλον Μιας Αυταπάτης, ο Φρόυντ θεμελίωσε την εξήγησή του για τη θρησκευτική πίστη, στη δίψα του ανθρώπινου όντος για ένα Υπερ-όν. Ο Φρόυντ είχε σχηματίσει την εντύπωση ότι η ακεραιότητα της ομάδας εξαρτιόταν από την ύπαρξη ενός προσώπου που ανήκε σε ανώτερη τάξη, το οποίο προωθεί την αυταπάτη ότι αγαπά εξίσου όλα τα μέλη. «Είμαστε κυβέρνηση όλων των Ελλήνων», αν με εννοείς.

Ή «θα αποκαταστήσουμε τις αδικίες, αυτή η βουλή θα σφραγίσει την έξοδο από την κρίση, μια Ελλάδα που θα μπορεί να κρατά τους νέους της εδώ, είμαστε αποφασισμένοι να συγκρουστούμε και θα συγκρουστούμε για την κοινωνική δικαιοσύνη και την αξιοπρέπεια, οι πολλοί μπαίνουν πάνω από το κέρδος των λίγων» κ.λπ. προγραμματικά μπλά μπλά.